«…Όχι πως θέλω να στο δώσω…Έτσι απλά για να μιλήσω λίγο μαζί σου…»!
Πόσοι και πόσοι δεν έχουν ταξιδέψει, ερωτευτεί, κλάψει , γελάσει, πονέσει…διαβάζοντας ή γράφοντας κάποιο γράμμα! Η δύναμη του γράμματος ήταν, είναι και θα παραμείνει μοναδική… Ένα γράμμα είναι τόσο διαχρονικό όσο και μια φωτογραφία!
Τα γράμματα ανά εποχές, έχουν δώσει παρηγοριά κι ελπίδα, σε πολέμους…., ανάσα και προσμονή, σε μακρινές αγάπες… κουράγιο και δύναμη σε ασθενείς και καταπονεμένους…
Στις γενικές σκέψεις που έκανα προχθές για το άρθρο μας…εδώ… σκεφτόμουν αλήθεια αν έχω κάνει καλά που πέταξα κάποια γράμματα του παρελθόντος… Ερωτικά βέβαια τα περισσότερα… Τα φιλικά…τα έχω κρατήσει!
Τη βλακεία της πράξεως μου (έτσι κατέληξα τελικά ανεξαρτήτως της αξίας του αποστολέα), ήρθε να επιβεβαιώσει και η άποψη μιας φίλης, που και αυτή πιστεύει, όπως μου είπε, στην συναισθηματική και διαχρονική αξία των γραμμάτων! Κάποια από αυτά βέβαια έχουν μείνει… Ίσως αυτά τότε… που «ξεκαθάριζα» τα «ξεθωριασμένα» να είχαν μεγαλύτερη αξία μέσα μου… Αλλά τέλος πάντων…
Αλήθεια τι αξία έχει να πετάξεις ή να κάψεις τα γράμματα του παρελθόντος όταν το ίδιο το παρελθόν δεν σου λέει πια τίποτα ή ακόμα χειρότερα το αντίθετο, δηλαδή δεν έχεις καταφέρει να αποκοπείς από αυτό! Κίνηση αλλαγής (απλά), κίνηση φόβου (για να μην κυλήσεις πάλι διαβάζοντας τα), κίνηση εγωισμού για να δείξεις ότι «το έχεις» το θέμα ή κίνηση αποφυγής καβγά με την επόμενη σχέση, αν πέσει στην αντίληψή της/του κάποιο από τα γράμματα του παρελθόντος που δεν ήσασταν μαζί! Άρα; «Για να τα κρατάς… τον/την σκέφτεσαι!».
Αυτά είναι τα λάθη…που σχεδόν όλοι τα έχουμε κάνει ή δεχτεί!
Το πρώτο μου γράμμα το είχα στείλει σε ηλικία 16 χρονών σε μια Αγγλίδα τουρίστρια, τη Nicole, από το Μάντσεστερ, που είχα «γνωρίσει» στη Ρόδο και μετά ήταν ο μόνος τρόπος για να κρατήσω οριακά ζωντανή…την ανάμνηση! Το πανηγυράκι κράτησε για…2 αλληλογραφίες… Ναι…τόσο πολύ!
Τα πιο ωραία γράμματα όμως…τα περισσότερα και τα πιο αγνά… τα είχα γράψει στην Τ.! Η πρώτη μου αγάπη…η πρώτη που με έμαθε πως γράφουν γράμματα…πως τα διαβάζουν και τι «δύναμη» έχουν αυτά…!
Γράμματα σε card postal, γράμματα σε χαρτιά Lacta, γράμματα σε ατελείωτα άλλα χαρτιά και κάρτες… γράμματα σε τοίχους…!
Πριν λίγο καιρό δάκρυσα, διαβάζοντας ένα από αυτά… Ήταν από τα τελευταία…τότε… Δεν δάκρυσα τόσο για αυτά που διάβαζα…όσο για αυτό που είδα και θυμήθηκα…
Επάνω στο χαρτί… μουτζουρωμένες κάποιες λέξεις από δάκρυα που είχαν στάξει τότε γράφοντάς το… Θυμάμαι και γιατί…
Ωραία χρόνια… Ούτε κινητά… Ούτε sms… Ούτε e-mails… Ούτε facebook και μαλακίες… Αθώα χρόνια… Αυθόρμητες σκέψεις και στιγμές…
Τη «μαγεία» των γραμμάτων την έχουμε δει να ξεδιπλώνεται και σε πολλές ταινίες… Μια από αυτές…να… που πρόχειρα θυμάμαι… είναι το “Il Postino”! Μοναδικό!
Για τραγούδια τι να πούμε…; Άπειρα! Πόσοι και πόσοι έχουν εμπνευστεί και πόσοι τα έχουν τραγουδήσει…
Πόσο όμορφα θα ήταν να επικοινωνούσαμε ξανά όλοι μας με γράμματα… Μακριά από κάθε τι…άχρωμο και κενό που μας προσφέρει σήμερα η τεχνολογία και ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Ας θυμηθούμε πως είναι πάλι να ζεις… Όπως παλιά… Έτσι!
Ε; Τι λέτε; Το κάνουμε; Αλλά να τα κρατήσουμε αυτή τη φορά…!
«… Η ώρα πήγε 12…σ΄αγαπώ…όπως στις 11…στις 10…στις 8…»!
Γεια χαρά…
24.7.08
11.7.08
Τι είναι αυτό;
Όταν μια ταινία μικρού μήκους, αγγίζει τόσο ευαίσθητες χορδές στην ψυχή μας, τότε χαρακτηρίζεται ως ταινία μεγάλου βάθους… ή ακόμα-ακόμα μεγάλης αλήθειας… Πριν λίγους μήνες λοιπόν είδαμε μια τέτοια ταινία με τίτλο «Τι είναι αυτό;»!
Η ταινία μας δείχνει ένα νεαρό άντρα να διαβάζει εφημερίδα σε ένα παγκάκι κήπου καθισμένος δίπλα από έναν γέροντα που χαμένος στο…άπειρο, καθηλώνει τη ματιά του σε ένα σπουργίτι που καθόταν σε ένα κλαρί… Τότε, λοιπόν ρωτάει τον νεαρό…
«Τι είναι αυτό;»
«Σπουργίτι πατέρα»
Δεν περνάνε λίγα δευτερόλεπτα και η ερώτηση επαναλαμβάνεται…
«Τι είναι αυτό;»
«Σπουργίτι είπαμε πατέρα…»
Η ίδια ερώτηση επαναλήφθηκε…
«Τι είναι αυτό;»
«Σπουργίτι γαμώ την τρέλα μου… Σπουργίτι… Γιατί το κάνεις αυτό; Θες να μου σπάσεις τα νεύρα;»
Ο πατέρας σηκώνεται από το παγκάκι και κατευθύνεται προς το εσωτερικό του σπιτιού. Βγαίνοντας μετά από λίγο, κρατούσε στα χέρια του ένα παλιό ημερολόγιο…
Πλησιάζει το γιο του…του το δίνει και του λεει... «Διάβασε εδώ»!
Ο γιος ξεκινάει και διαβάζει…
«Ένα απόγευμα ο γιος μου σε μικρή ηλικία με ρώτησε κοιτάζοντας ένα σπουργιτάκι σε ένα δέντρο «Τι είναι αυτό;»… Εγώ του απάντησα με χαμόγελο πως είναι ένα σπουργίτι… Την ίδια ερώτηση έκανε 27 φορές… Την ίδια απάντηση του έδωσα όσες φορές ρώτησε και πάντα με τη ίδια αγάπη και το ίδιο χαμόγελο…
Ο γιος ξεσπάει σε κλάματα και αγκαλιάζει τον πατέρα του ζητώντας του συγγνώμη…
Η ιστορία αυτή μας είχε προκαλέσει μεγάλη εντύπωση για τη διεισδυτικότητα της σε ένα θέμα που μας διαφεύγει σε όλους… Την αντιστροφή των ρόλων γονιού με παιδί, όταν ο πρώτος γερνάει και τον εύκολο εκνευρισμό και επιθετική αντιμετώπιση, σε αυτούς που πάσχισαν μια ζωή για να μας μεγαλώσουν και να μας δουν μια μέρα να τους βρίζουμε…
Το άρθρο αυτό (περίπου), θέλαμε να το γράψουμε τότε… Για κάποιο λόγο δεν το γράψαμε.
Χθες το πρωί κι ενώ βγήκα από το σπίτι να πάω στη δουλειά, τα αυτιά μου ακούσανε μια φωνή να λέει… «Αν το ξανακάνει αυτό, δεν θα σου δώσω σήμερα να φας… Κατάλαβες;»! Η πρώτη σκέψη μου ήταν ότι κάποια μητέρα απευθυνόταν στο παιδάκι της… Χα! Έλα που όμως που τελικά ήταν κάποιο «κοριτσάκι», εκεί γύρω στα 45 , που μιλούσε έτσι στη μητέρα του…
Ένιωσα χάλια… Στεναχωρήθηκα… Και στεναχωρήθηκα περισσότερο όταν είδα την ηλικιωμένη γυναίκα να σκύβει το κεφάλι, σαν να ντρεπόταν…σαν μικρό παιδί…
Η μέρα μου επιφύλασσε συνέχεια στο θέμα μας, αφού μπαίνοντας στο αυτοκίνητό μου και βάζοντας Δίεση να ακούσω, μια συνεργάτιδα του σταθμού που κάνει που και που κάποιες παρεμβάσεις…ζωής… Εξιστόρησε τη δική της προσωπική ιστορία με την ανάλογη συμπεριφορά στην ηλικιωμένη μητέρα της! Το σημαντικό όμως είναι ότι η συγκεκριμένη συνάνθρωπος, κατάλαβε το λάθος της και βγήκε μάλιστα να το μοιραστεί με κόσμο για να εξιλεωθεί…κατά κάποιον τρόπο…
Μην αγνοείται τους μεγάλους ανθρώπους… Μην τους φέρεστε σαν να είναι παιδάκια που πρέπει να τους μάθετε τρόπους… Δεν μαθαίνουν… Τα παιδάκια η φύση τα καλεί και τα προκαλεί να πρέπει να μάθουν κάποια πράγματα… Τους γέροντες όμως η φύση τους «διώχνει» και τους «αγνοεί» αφήνοντας τους να ζουν πολλές φορές στον δικό τους κόσμο… Σε ένα κόσμο που δεν έχουν επιλέξει οι ίδιοι και σίγουρα δεν θα τους επέτρεπε η αξιοπρέπεια τους να επιλέξουν!
Σεβαστείτε τους ηλικιωμένους… Σεβαστείτε τους γονείς σας… Μην τους ξεχνάτε…και μην ξεχνάτε ποιοι είναι…που ήταν…και ποιοι είστε και που ήσασταν…
Και αν κάποια μέρα σας ρωτήσουν, «τι είναι αυτό;»… Απλά απαντήστε τους… Όσες φορές…Καλημέρα μπαμπά… Καλημέρα μαμά…
(Σημ.: Η ταινία «Τι είναι αυτό;» είναι του Κωνσταντίνου Πιλάβιου και παιζόταν πριν από την ελληνική ταινία «Το φιλί της ζωής»).
Η ταινία μας δείχνει ένα νεαρό άντρα να διαβάζει εφημερίδα σε ένα παγκάκι κήπου καθισμένος δίπλα από έναν γέροντα που χαμένος στο…άπειρο, καθηλώνει τη ματιά του σε ένα σπουργίτι που καθόταν σε ένα κλαρί… Τότε, λοιπόν ρωτάει τον νεαρό…
«Τι είναι αυτό;»
«Σπουργίτι πατέρα»
Δεν περνάνε λίγα δευτερόλεπτα και η ερώτηση επαναλαμβάνεται…
«Τι είναι αυτό;»
«Σπουργίτι είπαμε πατέρα…»
Η ίδια ερώτηση επαναλήφθηκε…
«Τι είναι αυτό;»
«Σπουργίτι γαμώ την τρέλα μου… Σπουργίτι… Γιατί το κάνεις αυτό; Θες να μου σπάσεις τα νεύρα;»
Ο πατέρας σηκώνεται από το παγκάκι και κατευθύνεται προς το εσωτερικό του σπιτιού. Βγαίνοντας μετά από λίγο, κρατούσε στα χέρια του ένα παλιό ημερολόγιο…
Πλησιάζει το γιο του…του το δίνει και του λεει... «Διάβασε εδώ»!
Ο γιος ξεκινάει και διαβάζει…
«Ένα απόγευμα ο γιος μου σε μικρή ηλικία με ρώτησε κοιτάζοντας ένα σπουργιτάκι σε ένα δέντρο «Τι είναι αυτό;»… Εγώ του απάντησα με χαμόγελο πως είναι ένα σπουργίτι… Την ίδια ερώτηση έκανε 27 φορές… Την ίδια απάντηση του έδωσα όσες φορές ρώτησε και πάντα με τη ίδια αγάπη και το ίδιο χαμόγελο…
Ο γιος ξεσπάει σε κλάματα και αγκαλιάζει τον πατέρα του ζητώντας του συγγνώμη…
Η ιστορία αυτή μας είχε προκαλέσει μεγάλη εντύπωση για τη διεισδυτικότητα της σε ένα θέμα που μας διαφεύγει σε όλους… Την αντιστροφή των ρόλων γονιού με παιδί, όταν ο πρώτος γερνάει και τον εύκολο εκνευρισμό και επιθετική αντιμετώπιση, σε αυτούς που πάσχισαν μια ζωή για να μας μεγαλώσουν και να μας δουν μια μέρα να τους βρίζουμε…
Το άρθρο αυτό (περίπου), θέλαμε να το γράψουμε τότε… Για κάποιο λόγο δεν το γράψαμε.
Χθες το πρωί κι ενώ βγήκα από το σπίτι να πάω στη δουλειά, τα αυτιά μου ακούσανε μια φωνή να λέει… «Αν το ξανακάνει αυτό, δεν θα σου δώσω σήμερα να φας… Κατάλαβες;»! Η πρώτη σκέψη μου ήταν ότι κάποια μητέρα απευθυνόταν στο παιδάκι της… Χα! Έλα που όμως που τελικά ήταν κάποιο «κοριτσάκι», εκεί γύρω στα 45 , που μιλούσε έτσι στη μητέρα του…
Ένιωσα χάλια… Στεναχωρήθηκα… Και στεναχωρήθηκα περισσότερο όταν είδα την ηλικιωμένη γυναίκα να σκύβει το κεφάλι, σαν να ντρεπόταν…σαν μικρό παιδί…
Η μέρα μου επιφύλασσε συνέχεια στο θέμα μας, αφού μπαίνοντας στο αυτοκίνητό μου και βάζοντας Δίεση να ακούσω, μια συνεργάτιδα του σταθμού που κάνει που και που κάποιες παρεμβάσεις…ζωής… Εξιστόρησε τη δική της προσωπική ιστορία με την ανάλογη συμπεριφορά στην ηλικιωμένη μητέρα της! Το σημαντικό όμως είναι ότι η συγκεκριμένη συνάνθρωπος, κατάλαβε το λάθος της και βγήκε μάλιστα να το μοιραστεί με κόσμο για να εξιλεωθεί…κατά κάποιον τρόπο…
Μην αγνοείται τους μεγάλους ανθρώπους… Μην τους φέρεστε σαν να είναι παιδάκια που πρέπει να τους μάθετε τρόπους… Δεν μαθαίνουν… Τα παιδάκια η φύση τα καλεί και τα προκαλεί να πρέπει να μάθουν κάποια πράγματα… Τους γέροντες όμως η φύση τους «διώχνει» και τους «αγνοεί» αφήνοντας τους να ζουν πολλές φορές στον δικό τους κόσμο… Σε ένα κόσμο που δεν έχουν επιλέξει οι ίδιοι και σίγουρα δεν θα τους επέτρεπε η αξιοπρέπεια τους να επιλέξουν!
Σεβαστείτε τους ηλικιωμένους… Σεβαστείτε τους γονείς σας… Μην τους ξεχνάτε…και μην ξεχνάτε ποιοι είναι…που ήταν…και ποιοι είστε και που ήσασταν…
Και αν κάποια μέρα σας ρωτήσουν, «τι είναι αυτό;»… Απλά απαντήστε τους… Όσες φορές…Καλημέρα μπαμπά… Καλημέρα μαμά…
(Σημ.: Η ταινία «Τι είναι αυτό;» είναι του Κωνσταντίνου Πιλάβιου και παιζόταν πριν από την ελληνική ταινία «Το φιλί της ζωής»).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)