29.5.09

...that’s the living!

Νέο άρθρο, από νέα φίλη του blog! O λόγος της και η γραφή της... μας ταιριάζει! Την ευχαριστούμε! Καλή Ανάγνωση...

Από την E.

“Ολα είναι τέλεια...”
Η πρώτη μου σκέψη το πρώι.Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου,οτι σήμερα θα ξυπνούσα με καλή ψυχολογία.Μετά απο τρείς μέρες εσωτερικής αναζήτησης και αυτοκριτικής με ερωτήματα του τύπου “τι έφταιξε;”,”τι έκανα λαθος;” και άλλα τέτοια που σκεφτόμαστε οταν μια σχέση σύντομη ή μη,τελειώνει.(ο χρόνος για μένα σε αυτά τα ζητήματα,δεν είχε ποτέ σημασία.Είμαι ορκισμένη οπαδός της ασύλληπτης φράσης του Pacino,στο Scent of a woman...”some people live a lifetime in a minute”)

Την απάντηση την ήξερα...Για άλλη μια φορά ομως έψαχνα να βρώ δικαιολογίες.
“Είσαι υπέροχος άνθρωπος”…οι τελευταίες κουβέντες του Κώστα.
“Ναι το ξέρωωωωω!!!Μου το επιβεβαιώνουν κάθε μέρα οι φίλοι μου,η οικογένοια μου και οι συνεργάτες μου.Δεν περιμένω εσένα που με ξέρεις είκοσι μέρες για να μου το πείς!!!” ήθελα να του φωνάξω.Δεν το έκανα.Παρέμεινα ήρεμη για άλλη μια φορά.

Είκοσι ημέρες ήμουν μαζί του.Γνωριμία απο αυτές,”ο γνωστός του γνωστού”,μια βραδυά στους Onirama να τραγουδάμε,ο ένας πάνω στον άλλο,”getting away with it,all messed up!!!” των James.Και εγώ αλλού...
Τους τελευταίους τρείς μήνες,ζούσα το πιο όμορφο φλέρτ της ζωής μου!(ναι-ναι!Υπάρχει ακόμη το φλέρτ.Αρκεί να το βάλουμε εμείς στην ζωή μας!)Και ήταν απο αυτά που σε κάνουν να χαμογελάς συνέχεια και που η προσμονή για ενα κοίταγμα ή άγγιγμα κάνουν την καρδιά σου να χτυπά!

Δεν “ζαλίστηκα” όταν τον είδα. Για να πω την αλήθεια,την άλλη μέρα δεν θυμόμουν αν ήταν ψηλός ή κοντός! Η μόνη εικόνα που είχα ήταν... πως σίγουρα είχε το πιο ζεστό χαμόγελο που είχα συναντήσει μέχρι τότε!
Ο φίλος είπε στην φίλη, η φίλη σε εμένα και το αντίστροφο. Η συνέχεια;;; Βόλτες, σινεμά, λόγια, γέλια, ξενύχτια με φίλους και οχι σεξ... Ούτε έρωτας... Αλλά αυτό το ενδιάμεσο... Που αρχίζεις να νιώθεις,να βάζεις δυο πράγματα στο κεφάλι σου για τον άλλο... Για μένα τουλάχιστον,’ετσι ήταν. Για αυτόν δεν ξέρω.Μπορούσε να σου μιλάει για ολα και να τον χαζέυεις, ποτέ ομως για αυτό που πραγματικά σκεφτόταν.
Ηρεμα... Λίγες μέρες ακόμη... Μέχρι που κάτι,κάπου δεν κόλλησε. Οι δικαιολογίες του καλές ή μάλλον πειστικές. Τόσο που έβαλα τον εαυτό μου να σκέφτεται,οτι μπορώ να κάνω εγω την υπέρβαση και να προσαρμόσω εγώ την ζωή μου σύμφωνα με την δική του.Και θα το έκανα εαν με άφηνε.Είμαι απο τους ανθρώπους που κάνουν τα πάντα για τους άλλους. Και αν η λέξη “πάντα” ακούγεται υπερβολική,το λέω αλλιώς! Κάνω οτι μπορώ! Αυτό είχα καταλήξει οτι είναι και η απάντηση στα ερωτήματα που προανέφερα.Οτι αυτό φταίει και είναι το λάθος. Το οτι να δίνεις,στις μέρες μας,αγχώνει. Το να είσαι ήρεμος και δεκτικός, πιέζει...

Συνάντησα εναν φίλο τυχαία το απόγευμα. Οχι κολλητό,αλλά απο αυτούς που έχουμε κάνει κάποια πράγματα μαζί και έχουμε πεί και μερικές κουβέντες παραπάνω. Ηθοποιός... Ταλαντούχος πολύ...Ψαγμένος άνθρωπος... Σταματήσαμε για έναν καφέ,κατακλύζοντας ο ένας τον άλλο με νέα... Χωρίς σειρά... Για φίλους κοινούς – γέλια,για δουλειές-προβλήματα,για τις τελευταιές απόπειρες μας για σχεση-βλέμματα γεμάτα κατανόηση. Ολα σε δεκαπέντε λεπτά! Υποσχέθηκαμε να συναντήθουμε πάλι σύντομα... Δεν θα το κάνουμε. Το ξέραμε και οι δύο,αλλα το είπαμε.Επρεπε να φύγει. Με αγκάλιασε,με κράτησε απο τους ώμους και κοιτώντας με, με αυτα τα μάτια που πάντα γυαλίζουν, μου ειπε:
“Εκατομύρια άνθρωποι, μπορούν χωρίς τον Κώστα. Εσύ,δεν μπορείς;;;”
Δεν πρόλαβα να απαντήσω... Δεν ήξερα τι να απαντήσω... Με φίλησε βιαστικά στο μέτωπο και απομακρύνθηκε φωνάζοντας μου, σχεδόν τραγουδιστά:
“Μην αλλάξεις για κανέναν μικροοοοοοο!!!!!!”
Δεν υπάρχουν ερωτήματα πλέον, ούτε απαντήσεις. Απλα...

“…That’s the living!!!”

26.5.09

Ένα νέο ξημέρωμα...

Το άρθρο που ακολουθεί είναι από τη Νάνσυ Ρ. Μια... "παράξενη" φίλη του blog!
Καλή ανάγνωση...
Κι έρχεται ένα κάτι. Ένα μήνυμα, ένα περιστέρι, ένα σημάδι καπνού, ίσως κι ένα τίποτα. Που γνέφει σ’ ένα ξεφύλλισμα σελίδας. Που την πιάνεις ανάμεσα απ’ τα δυο σου δάχτυλα και την τρίβεις μέχρι να γυρίσει. Και την πας μπρος πίσω. Να κάνεις σύνδεση με το πριν για να δεις τι γίνεται στο μετά. Κι ας μην έχεις ξεχάσει. Κι ας είναι όλα εκεί. Κι ας μην έχει φύγει τίποτα. Και χαϊδεύεις το κενό για να γίνει πορτοκαλί.Και κάτι απ’ το χάραμα του νου σου που ξημερώνει σε πέλαγο άδειο από κατάρτια. Και αγγίζεις το κάτι απαλά μη το τρομάξεις.
Εκείνο άραγε σκέφτεται αν σε τρομάξει; Ή δεν το νοιάζει για κάτι τέτοια;

Δυο στάλες στο ποτήρι με άρωμα γαρίφαλου. Και λίγο από κανέλα. Μυρίζεις το χρώμα και το βαστάς στους κάλυκες της γλώσσας να ποτιστούν βαθιά. Μη φύγει η γεύση. Μην προλάβει να αλλοιωθεί απ’ την πίκρα σου. Απ’ το αίμα που τρέχει στην πληγή που έχεις στην άκρη της γλώσσας σου. Και που με κάθε ευκαιρία σου θυμίζει την παρουσία της τσιγκλώντας τα μεσημέρια σου. Και τ’ απομεσήμερά σου. Όταν κοροϊδεύεις τον εαυτό σου μπροστά στον καθρέφτη όπως έκανες μικρή κάνοντας κερατάκια με τα χέρια στο κεφάλι σου και κουνώντας τα πέρα δώθε. Τότε, είχες και τα μαλλιά σου κοτσιδάκια. Ή μάλλον σου τα είχαν. Με κάτι γελοία κίτρινα ζωάκια με βούλες κόκκινες. Και τα έβγαζες μόνο το βράδυ. Πριν πας για ύπνο. Πριν φορέσεις εκείνη τη λυτρωτική πιτζάμα και χωθείς κάτω απ’ τα σκεπάσματα. Μόνο που η καταραμένη πόρτα άνοιγε συνέχεια κάνοντας θόρυβο. Εσύ ούτως ή άλλως, δεν έπρεπε να έπρεπε να ξυπνάς και να σταματήσεις πια να είσαι παράξενο παιδί…..

Και φεύγει κι άλλο ένα τίποτα. Και κυλιέται στις λάσπες. Και γίνεται πράσινο. Το χρώμα που έχουν κάτι δράκοι αφλόγιστοι. Γιατί όσοι βγάζουν φλόγες δεν εξαφανίζονται εύκολα. Μένουν εδώ. Και διεκδικούν. Και επιθυμούν. Και καταπίνουν. Κι αυτοί οι δράκοι, μαλάκα μου, αλλάζουν χρώματα. Αλλάζουν τόσα χρώματα όσα είναι και τα καλοκαίρια σου. Κι εσύ τους βλέπεις και θέλεις να γίνεις σκοτάδι. Για να δεις τα χρώματά τους καλύτερα. Γιατί μόνο εσύ ξέρεις να βλέπεις τα χρώματα στο σκοτάδι. Παράξενη. Ε, παράξενη!


Βουτάς ένα μπισκότο στον καφέ που αχνίζει. Κι εκείνο λιώνει. Και βλέπεις τα κομμάτια του, τα κομμάτια σου, να επιπλέουν, να βυθίζονται και να κυλούν μέχρι τον πάτο. Και φέρνεις κύκλους το φλυτζάνι σου για να φτιάξεις μικρές ρουφήχτρες κι οι κόρες των ματιών σου να κινούνται με την κίνησή σου. Και ζαλίζεσαι. Και υπνωτίζεσαι. Και φεύγεις. Πάντα έτσι φεύγεις. Με το βλέμμα καρφωμένο σ’ ένα κάπου που σε αρπάζει και γίνεται τα πάντα.
Και εκεί μουδιάζεις. Και απογειώνεσαι. Και ανασαίνεις. Μέχρι που ένα μπαμ,σε φέρνει πίσω. Και βλέπεις πως εσύ και το φλυτζάνι είστε ακόμη μια εικόνα, μια ζωγραφιά, μια φωτογραφία, ένα τσακ σ’ ένα πέρασμα του χρόνου.
Βλέπεις τη φορεσιά της γης και τη στολίζεις χάντρες. Σκόρπιες χάντρες που λάμπουν σε κάθε αντιφέγγισμα σκέψης. Μα με το πέρασμα των χρόνων, κάποιες έγιναν νάρκες. Που σαν κατά λάθος τις πατάς γίνονται ηφαίστεια και ξερνούν μνήμες. Κι άλλες φορές τις πατάς επίτηδες γιατί σ’ αρέσει να στάζεις δάκρυα. Κάποιες απ’ αυτές τις χάντρες, τις παίρνεις μια μια και τις πετάς στη θάλασσα. Γίνονται χάρτινα καραβάκια που τα πάει ο άνεμος. Κι ύστερα η αλμύρα τα λιώνει αργά αργά. Και γίνονται πρώτα διάφανα κι ύστερα εξαφανίζονται.
Δε ματαβλέπουν στεριά. Έτσι γίνεται με τα χάρτινα καράβια. Έχουν άλλο προορισμό.
Να σέρνουν όνειρα σε τόπους υγρούς.

Και μένει ακόμη το εδώ. Και κάτι σκόρπιες στιγμές. Που ταπώνονται με λόγια. Με λέξεις.
Με γράμματα. Για να βουλώνουν τρύπες. Να μη σε γαργαλούν τα σκουλήκια. Κι ύστερα βάζεις και σπόρους από πάνω και τους ποτίζεις. Να φυτρώσουν λουλούδια. Μωβ λουλούδια. Και κάτι μικρούτσικα λευκά. Και ανθάκια θαλασσί. Και ροζ. Και κάτι μπλε απ’ τα πιο σπάνια. Και κόκκινα, μάτια μου. Κόκκινα. Αυτά αργούν και πιο πολύ. Γιατί ανθίζουν την κατάλληλη εποχή. Κι αυτή η άτιμη, όλο χάνει το δρόμο. Όλο χάνει το δρόμο. Γι’ αυτό όποτε τα βλέπεις, τους ρίχνεις και δυο στάλες παραπάνω. Για υποδοχή. Για να λάμψει το βελούδο τους...

...και να μοσχομυρίσει ο νους σου ένα νέο ξημέρωμα...

22.5.09

Πόσα λίγα ξέρουμε...

Συνεχίζοντας να δημοσιεύουμε τα δικά σας άρθρα, στην "εβδομάδα Θεωρίας", σειρά έχει το άρθρο ενός ανθρώπου που έχει παίξει τον δικό του ρόλο στη δημιουργία, αλλά και στη διατήρηση του blog... Eίναι από τους πρώτους πιστούς μας αναγνώστες και τους ξεχωριστούς "φίλους" της παρέας της "Οδού"... Το άρθρο μας το έχει στείλει καιρό πριν και την ευχαριστούμε για αυτό, αλλά και για όλα όσα έχει εκφράσει και μας έχει χαρίσει... Από την Μ.Ν.
Καλή Ανάγνωση!
"Πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι από μέσα... Η "εσωτερική" αγγαλιά είναι δύσκολη, πόσο μάλλον να είναι και αμοιβαία...Χρειάζεται εσωτερικό άνοιγμα και απ΄τους δύο...
Χρειάζεται μεγάλο θάρρος να ανοίξεις όταν ο άλλος είναι παρατηρητής ή στην καλύτερη, ακροατής, έστω καλός.
Γυναικεία σκέψη, θα μου πείτε... Δε με νοιάζει. Εγώ καταλαβαίνω το θάρρος που χρειάζεται. Σώμα, αίσθηση, συναίσθημα, λόγος, σκέψη, όραση, όσφρηση, όλα συντονισμένα, γι'αυτό το θάρρος. Και ο άλλος... Εκεί, να σε κοιτάει... Να απαντάει, με κατανόηση, αλλά... μέχρι εκεί; Ακούει; Ακούει την ψυχή; Η ψυχή έχει μελωδία, χρώμα, όσφρηση... Τα καταλαβαίνει όλ'αυτά; Ή απλά βλέπει ένα πλάσμα που του μιλάει για τις εμπειρίες του και καταγράφει δεδομένα; Η αγγαλιά γίνετε όταν δίνεται και απ'τις δύο πλευρές, την ίδια στιγμή και με την ίδια ένταση. Αλλιώς είναι αυτό που όλοι γνωρίζουμε ως επικοινωνία ή "αγάπη".

Πλάκα μου κάνετε; Ξέρετε τί είναι αγάπη; Ούτε που την έχουμε φανταστεί! Αυτό που σας λέω είναι αλπά μια μικρή προσέγγιση. Έχετε νιώσει την καρδιά σας να κοντεύει να σπάσει και μόνο που ανταλάσσετε βλέμμα, σκέψεις, λόγια; Να σας κόβεται η ανάσα; Ε, αυτό είναι το ανθρώπινο βιολογικό πάθος. Μιλάω για κάτι άλλο... που ούτε και γω μπορώ να περιγράψω.
Συγχωρήστε τον οίστρο μου. Είναι μια απ'αυτές τις ανήσυχες βραδιές που επικοινωνώ με τον εαυτό μου. Μου δίνω αγάπη και ίσως την μοιραστώ και μαζί σας, παρόλο που δε σας ξέρω. Αν το στείλω τελικά, δε θα το λογοκρίνω. Ελεύθερο συνειρμό, αυτό κάνω.

Έχουμε τόσο βάθος που ούτε το φανταζόμαστε...

Ξυπνάνε ζευγάρια μαζί μετά από χρόνια και συνειδητοποιούν ότι ούτε που γνωρίζουν τον σύντροφό τους. Δεν είναι τραγικό; Και μπορεί να γίνει ένας συντονισμός με κάποιον άλλον, ας είναι και για μερικά λεπτά, έστω και ένα βλέμμα, και τον γνωρίζεις από πάντα! Απ'την ψυχή. Απ'αυτό το βάθος, απ'αυτήν την αίσθηση...

Πόσα λίγα ξέρουμε..."

19.5.09

Πινελιές...

Από σήμερα ξεκινάει εβδομάδα "Θεωρίας"... Μέσα από τη σελίδα μας και τη "γειτονιά" μας, θα μπορείτε να εκφραστείτε με τον δικό σας τρόπο! Μπορείτε να μας στέλνετε τα άρθρα σας... Τις σκέψεις σας... και την εικόνα σας και να γίνετε εσείς ο "Θεωρητικός" της εβδομάδας!
Σήμερα ξεκινάμε με ένα κείμενο που μας έστειλε η φίλη του blog , Penny D. (The Fairy).

Καλή ανάγνωση...


" Πάει ένας μήνας σχεδόν...

Πολλές ώρες δουλειάς με πολλές βιωματικές πινελιές. Δικές μου, δικές σου, των άλλων.Ήταν πολλές.

Πήγα μια βόλτα με το αυτοκίνητο & γύρισα σπίτι. Γι’άλλη μια φορά χόρευαν πλάι μου τα βραδινά μυστηριακά λαμπιόνια του Δήμου.Και μετά, σκέψεις...

Μια ανασκόπηση στο χρόνο για να μαζέψω όσο πιο πολλά χρώματα για τον αποψινό μου καμβά. Ένας βιαστικός ξενύχτης πίσω μου, πάγωσε τα χρώματα με τους προβολείς του αυτοκινήτου μήπως και φτάσει πιο γρήγορα στο αλκοόλ.

Τα χρώματα για να γίνουν εικόνα και να ταιριάξουν, θέλουν μοναξιά και σιωπές.

Ναι, γύρισα σπίτι και λέω να κοιμηθώ στον καναπέ μου σήμερα. Γιατί να υποκύψω στα ‘πρέπει’ του φαρδύκλινου κρεβατιού? Μ’αρέχει πολύ το φως απ’το φεγγίτη του σαλονιού και αφού ζωγραφίσω, λέω να παίξω με τον κορμό του εργονομικού φωτιστικού. Γι’αυτούς που με ξέρουν, δηλώνω προκαταβολικά πως θα αφεθώ στη φλυαρία του πληκτρολογίου. Μετά από τριάντα δύο χρόνια στον κόρφο μου, έχω αρχίσει να μη συμμερίζομαιι ιδιαίτερα τη γνώμη των άλλων. Γουστάρω τα χρώματα και λέω να παίξω μαζί τους.

Στήνω τον τρίποδα, βάζω το λευκό καμβά επάνω του και αρχίζω να φλερτάρω με την παλέτα μου. Άραγε με ποιό χρώμα να ξεκινήσω? Τη γυρίζω ρυθμικά με τον αντίχειρά μου σα ρουλέτα και όπου σταματήσει. Ας αποφασίσει εκείνη σήμερα.

Ροζ: Κυριακή 9:00 το πρωί. Ξυπνάω γλυκά ακούγοντας πολλές μικρές φωνές να τραγουδούν στις νότες ενός πιάνου. Ακολουθώ τους ήχους στην έξοδο της πολυκατοικίας. Ο λευκός καμβάς γεμίζει με έγχρωμα παιδάκια της Χριστιανικής Στέγης στο σκοτεινό δωμάτιο δεξιά μου. Μπλέκονται μονομιάς όλα τα χρώματα και γίνονται ροζ όπως η Άνοιξη στα πρόσωπά τους. Μια χούφτα φτωχές φιγούρες που πληρώνουν να ζουν αυτή την ευτυχία στο βρώμικο χωρίς άδεια μουσικό χώρο. Λιλιπούτιοι αγνοί καλλιτέχνες που βρίσκουν ανάσες επιβίωσης σε μια χλιδάτη περιοχή και με διοργανωτές τους ‘επί πληρωμή’ οδηγούς της αίρεσής τους.

Χρυσό... Το πινέλο τρέχει ασταμάτητα. Είναι ένα αυτοκίνητο που τρέχει στην παραλιακή βαμμένο χρυσό από τα πλαινά φώτα του δρόμου.

Είναι 2:30 το βράδυ και μια γυναίκα σιγοτραγουδά στίχους για άντρες με μια έκφραση έκπληξης. Μέχρι τώρα της είχαν μάθει ότι τα τραγούδια μιλούν κυρίως για γυναίκες.

Ο βραδινός ομιλητής μιλά στη γλώσσα του αρσενικού των καιρών μας και σκαλίζει νότες απ’το παρελθόν να τραγουδούν το μοναχικό σήμερα των σκιών τους. Άντρες που τρυφερά ερωτεύονται στα εφηβικά χρόνια, επιβεβαιώνονται ερωτικά και επαγγελματικά στη δεκαετία των τριάντα και ύστερα? Κάποιοι από αυτούς, νιώθουν πλήρη ευτυχία στην ωριμότητα των βλασταριών τους. Κάποιοι άλλοι φωτογραφίζονται ασταμάτητα σε κορυφές και χειροκρότημα. Κάποιοι άλλοι πάλι παλεύουν έρμαιοι και ταλαιπωρημένοι να ζήσουν το όνειρο της ματαιοδοξίας. Και κάποιοι άλλοι, αηδιασμένοι απ’τη συνεχή εκπόρνευση του κορμιού τους στη μόδα των καιρών, απλά περιφέρονται. Έτοιμα θύματα της μοναξιάς ή αν είναι τυχεροί της συμβιβασμένης ευτυχίας. Μα είναι κι άλλοι που δηλώνουν αντράκια και φοράνε αρρενωπές μάσκες και είναι αυτοί που μια μέρα θα κουρνιάσουν στην αγκαλιά της γυναίκας μάνας.


Μπορντώ... Ένα διαβατήριο πεσμένο στο χώρο αναμονής ενός Βρετανικού αεροδρομίου. Μια δεσποινιδούλα βρίσκεται πάνω του σκυμμένη να το πιάσει. Έχει χαλκινα σπαστά μαλλιά που μυρίζουν γιασεμί. Φοράει λευκό πουκάμισο, στενή μίντι φούστα και γόβες με μεσαίο μανταμίστικο τακούνι. Απέξω, ένα παλτό με ζώνη σφιχτή στη μέση κι ένα φουλάρι στα χρώματα της Άνοιξης να συνοδεύσει την προσωπικότητα αυτής της διψασμένης αυριανής γιάπισσας. Στην άλλη πλευρά, στέκεται ένας νεαρός παραδομένος στις κινήσεις της, φανερώνοντας κάτω από τα μαύρα κοκκάλινα γυαλιά του, τη διάθεση να της κάνει έρωτα. Είναι αυτός που μετά από χρόνια θα πνιγεί στις δικές του διλημματικές σκέψεις για το πώς να φωλιάσει στον κόσμο του το άρωμα γυναίκας. Για το πώς να ‘εντάξει’ στο ρατσιστικό μάτι του Έλληνα τη Ρουμάνκη καταγωγή της. Ακάμα κι αν εκείνη απολαμβάνει σεβασμού στα γραφεία του Ευρωκοινοβούλειου στις Βρυξέλλες. Βάζοντάς τον διανοητικά, ισορροπιστή ανάμεσα στη θεωρία της γνώριμης βιωματικής καθημερινότητας από τη μια και από την άλλη του επίπονου και λατρεμένου ερωτικού συγκερασμού.

Κίτρινο... Δυο αδέσμευτες γυναίκες μοιράζονται σιωπές σ’ένα σαλόνι. Η μια χαζεύει μουδιασμένη μια αμερικάνικη ερωτική ταινία με μια διάθεση φλατ μα και γλυκιά συνάμα. Η άλλη αδιαφορεί στο μαυροκούτι και προσπαθεί να βγάλει φωτογραφία το ψηλό ποτήρι με το κρυστάλλινο κιτρινωπό κρασί. Κι οι δυό τους, χρόνια τώρα μοιράζονται σκέψεις και χαμογελούν στα ερωτικά τερτίπια των συντρόφων τους. Κι όμως να που η στιγμή τους επιτάσσει απλά σιωπή.Θαρρείς κι ο χρόνος πάγωσε τις κόκκινες γλώσσες τους που πιπερίζουν από το πλαστικό φαγητό που τους έφερε ο νεαρός delivery. Έχουν πολλά να πουν ή έφτασε η ώρα αναθεώρησης της παιδικότητάς τους? Δεν ξέρουν αν φταίνε οι άλλοι ή είναι εκείνες που απομυθοποιούν τη γαλουχημένη από την κοινωνία ανισορροπία. Θα το βρουν κι έχουν μια μεγάλη δεκαετία των τριάντα για να τη γευτούν.


Μαύρο... Αυτή η πινελιά φεύγει με πείσμα απ’το χέρι πάνω στον καμβά.


Έχει το μαύρο χρώμα της παρατεταμένης επαναστατικής εφηβείας. Είναι μια γυναικεία λιγερόκορμη φιγούρα τυλιγμένη σε εμβρυακή στάση. Με δυσκολία διακρίνεις ένα μόλις δυόμησι ετών ουράνιο τόξο σφιχταγκαλιασμένο, έτοιμο να σκάσει. Είναι το μόνο αρσενικό που κατάφερε ως τώρα να γαληνέψει το βλέμμα της.Ήταν παιδί ακόμα όταν ερωτεύτηκε μια σκιά που στέκεται με πλάτη στο σκηνικό. Βρίσκονται δίπλα σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα που δεν άντεξαν να τους πηλατεύει με τα κύματά της. Και τότε απλά σταμάτησαν να κοιτάζει ο ένας τον άλλο στα μάτια. Με συνειδητοποιημένη αφέλεια, όρισε το διάβα της και ντύθηκε στα λευκά μήπως και κρύψει τη βεβιασμένη εγκυμοσύνη της. Πήγε κόντρα στον ίδιο της τον εαυτό μα και το σύμπαν και δεσμεύτηκε μ’ένα καρπό που απ΄τη μια βάζει δεσμά στα διψασμένα χέρια της, μα απ’την άλλη της φέρνει καλοκαίρι. Αγάπησε μια φορά και γέννησε ένα αντράκι για να καταφέρει να έχει τον καθρέφτη του μια κι εκείνος κατέληξε μόνο να την συννεφιάζει.

Πράσινο... Πάντα η λογική του τετράγωνη και η μπύρα πράσινη. Η πινελιά παίρνει το σχήμα ενός τσιγάρου που κάθε βράδυ σβήνει μαζί με μια ανάσα ανακούφισης. Γράφει και ταξιδεύει απ΄την αυγή ως το σκοτάδι, τότε που απολαμβάνει το άδεισμα του νου, μετά από ένα καλομαγειρεμένο σπιτικό φαγητό. Η μικρή του κυριούλα τον σέρνει κάθε Σάββατο βασανιστικά στις απαιτήσεις της παιδικής της αφέλειας, προετοιμάζοντάς τον γι’αργότερα. Και εκείνος, (ο) μετά χωρισμού εργένης, λίγο πριν τη δεκαετία των σαράντα, αναζητά ένα θηλυκό λιμανάκι να μοιράζεται το ηλιοβασίλεμα στη θάλασσα. Πίνοντας χυμό και χαζοφιλοσοφώντας για τα μικρά μυγάκια που διάλεξαν να κολλήσουν στο υγρό τοίχωμα του δικού της ποτηριού. Δε θέλει τίποτε άλλο παρά να χαζεύει τη φατσούλα της να σουφρώνει γαλήνια σε τέτοιους ανόητους προβληματισμούς παρά να είναι μια μοδάτη φλου.

Γκρι: Στο σκηνικό ζωγραφίζω τον εαυτό μου. Στεκόμουν στο πίσω μπαλκόνι του σπιτιού της γιαγιάς μου και διάβαζα μια εφημερίδα. Ο θυμός της εικόνας που βλέπω, παντρεύει μαύρο και άσπρο στο χαρτί. Η φυλλάδα γίνηκε γκρι. Απέναντί μου, η άλλοτε μορφή Λωξάντρας γιαγιά μου, στέκει κατάκειτη πέντε χρόνια τώρα σ’ένα μεταλλικό κρεβάτι. Πλάι της, μια μεσόκοπη γλυκιά φιγούρα από τη Γεωργία, προσπαθεί να την κρατήσει στη ζωή για να μπορεί να έχει στέγη και φαί την επόμενη μέρα. Χτυπάει το κινητό της. Αλλόγλωσσες κουβέντες μου φέρνουν δάκρυα. Δεν καταλαβαίνω τι λέει, αλλά νιώθω τη όψη της μάνας να σπαράζει μακριά από παιδιά και οικογένεια. Εγκλωβισμένη σ’ένα σκοτεινό και μοναχικό διαμέρισμα που φαντάζει Παράδεισος κάθε μήνα που πάει και καταθέτει χρήματα στην τράπεζα με το ποδήλατό της.

Μπλε... Δεύτερος ρόλος μια γυναίκα. Κουρασμένη φιγούρα στον καμβά. Δουλειά, γρήγορη εναλλαγή μνηστήρων, χάσμα επικοινωνίας με μορφές της ίδιας φύσης. Ανταποκρίνεται σ’ένα ένα τηλεφωνικό κάλεσμα που τη στρέφει προς τη θάλασσα.

Είναι μπλε το χρώμα που της λείπει και το σκηνικό αλλάζει. Ήδη ανεβαίνει τα σκαλοπάτια του σπιτιού του δίχως να’χει σκεφτεί, ακόμα κι αν πρέπει να του απολογηθεί. Την κάνει να νιώσει καλοκαίρι με το παγωτό να λιώνει στο στόμα της. Αβασάνιστα, της θυμίζει εκείνο το βράδυ με πανσέληνο που τη γνώρισε. Δυο κορμιά που σπαρτάρισαν στο σαρκικό συνταίριασμα, αψηφώντας το ξημέρωμα στο φως.

Καμία αντίδραση από εκείνη κι αυτός χαλαρός να νιώθει ασφάλεια και σιγουριά σφραγίζοντας την αδυναμία του πίσω από ένα μαξιλάρι που έστεκε ανάμεσα στα δυο χέρια του.

Κρυφός και τάχα δυνατός πρωταγωνιστής, βρήκε ευκαιρία να τη μάθει μεσ’στην αδυναμία της. Δυο γκρι αποτυπώματα ανάμεσα σε κόκκινα τριαντάφυλλα απ΄τον κήπο του.

Κρυφοποθούν και οι δύο το μπλε της θάλασσας. Αυτό το μπλε χρώμα που πνίγει όλο τον καμβά και λαμπει κλειδωμένο καλά πίσω από τη γυάλινη μπαλκονόπορτα του σπιτιού του. Αρνούμαι να χρωματίσω τις γκριζωπές φιγούρες που μυρίζουν φρέσκια βροχή. Θα΄ρθει η ώρα που θα εκραγούν μόνες τους στη δίψα για το νερό της.

Τι χρώμα άραγε να έχει η φλυαρία?

Ψάχνω την παλέτα που στέκει ακόμα ακούραστη στον καρπό μου μα αδυνατώ να αποφασίσω...

Λευκό θα’ναι το φόρεμα πάνω πλέον σε καινούργιο καμβά και λέω να περπατάω ξυπόλυτη. Καθαρό, γυμνό, ανθρώπινο και διαυγές, έτοιμο να παρασυρθεί και να μάθει από καινούργιες πινελιές αποσυμπίεσης... "

16.5.09

Αφιέρωμα: Αντώνης Ρέμος

Τον Αντώνη Ρέμο τον είχα πρωτοδεί στις Χάντρες πριν πολλά χρόνια… Δεν θα πω πως ήμουν από αυτούς που έλεγαν ότι «Αυτός θα πετύχει»… Ήταν όμως μια καλή νέα πρόταση τότε, μαζί με τη Νατάσσα Θεοδωρίδου…
Σιγά, σιγά ανέβαινε και ξεχώριζε και είναι γεγονός πως πέρα από ικανότητα (χρειάζεται πάντα, έστω και λίγο στις μέρες μας) είχε πολύ τύχη την περίοδο που έκανε τα αλματάκια του, αφού έπεσε σε μία εποχή, που οι καλύτερες προτάσεις στο ελληνικό μουσικό πεντάγραμμο για νέους καλλιτέχνες, ήταν ο Τριανατάφυλλος, ο Άρης Σαμολαδάς και ο Λάμπης Λιβιεράτος…

Ξεχώρισε γρήγορα και μέχρι που «έπεσε» στα χέρια του «πατέρα» του πόνου και των χωρισμών, Γιώργο Θεοφάνους, η παρουσία του ήταν αρκετά καλή αλλά… όχι εκτοξευμένη! Τότε όμως, τον είδαν οι τυφλοί και τον άκουσαν οι κουφοί… Τον χειμώνα του 2004 κυκλοφορεί, το cd single «Χαμογέλασε» και το…πάρτυ ξεκινάει…

Αμέσως ακολουθεί η έκδοση ενός Live Album ηχογραφημένο από τις ζωντανές εμφανίσεις στο Studio Πειραιώς τον χειμώνα του 2003 με τους 5 μεγάλους συνθέτες, Μίμη Πλέσσα, Γιώργο Θεοφάνους, Κώστα Χατζή, Γιάννη Σπανό και Αντώνη Βαρδή για να σπάσουν έτσι, πολλααααά ρεκόρ παρουσίας…σε νυχτερινά… θεάματα!
Το Νοέμβριο του 2004 … ΡΕΜΟΣ – ΝΤΑΛΑΡΑΣ και κάπου ο λαός ξενερώνει με τον Νταλάρα να κάνει παρατηρήσεις live επί σκηνής, από τους μουσικούς του μέχρι και τον… πουράτο στο πρώτο τραπέζι…

Ο Ρέμος όμως, με την αμέριστη πίστη και βοήθεια της οικογένειας Παπαθεοχάρη, που στο πρόσωπο του Αντωνάκη είχε (κι έχει) βρει το "Χρυσόμαλλο Δέρας", γυρνάει τούμπα το παιχνίδι και βγαίνει στας πίστας με τη μεγάλη κυρία του Ελληνικού τραγουδιού, Μαρινέλα, που αποδείχτηκε όντως μεγάλη για τα επόμενα 2 χρόνια…

Αυτό που αναρωτίομασταν πάντα με την παρέα και τους πιστούς fans (οι οποίοι είναι μια κατηγορία μόνοι τους αν τους μελετήσει κάποιος), ήταν γιατί ο Ρέμος, δεν έκανε ποτέ μια σαιζόν μόνος του και να μοιράσει έτσι, άπλετο δάκρυ και έρωτα στο διψασμένο από καψούρα κοινό του…

Φαίνεται πως μας "άκουσε" και φέτος τον χειμώνα ξεκινάει τις βραδιές του με ένα show σε στυλ σύγχρονου Moulin Rouge…
Να σας πω την αλήθεια, όταν άκουσα το εγχείρημα και το ύφος του προγράμματος ένιωθα πως μετά από τόσα χρόνια δεν είχε να προσφέρει κάτι νέο στην κουρασμένη νύχτα της Αθήνας και θα βλέπαμε πάλι ένα βλαχομπαρόκ κατασκεύασμα αλά Φωκάς Ευαγγελινός, 1-2 ωρίτσες με σκυλάδικα πίστας για κούνημα χοντρού κώλου και μασχαλίλα φουλ να ποτίζει τον…Γλου στο πρώτο τραπέζι… και καλό καλοκαίρι…

ΑΛΛΑ…Νop!

Το Αθηνών Αρένα, 5 μήνες μετά θυμίζει το Mercedes του ΄90 και έχει γίνει το Νο.1 meting point, της Αθήνας!

Με έξοδο αλα ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ και χαιρετούρες με high 5 σε όλα τα τραπέζια που παρελαύνει ο Α.Ρ. … κάνει και τον τελευταίο βλάχο να μπαίνει από νωρίς στο παιχνίδι, κλείνοντας το μάτι στη γκόμενα δίπλα…ότι και καλά τον ξέρει και τον θυμήθηκε που είχε ξαναπάει 1 φορά πρόπερσι να τον ακούσει…
Ωραίος όμως… Αυτό θέλουμε στη σύγχρονη Ελλάδα… Λεζάντα και φιγούρα…

Για να μπούμε και στην ουσία… το πρόγραμμα Π ά ρ α Π ο λ ύ Κ α λ ό …
Εξαιρετικές φωνές, από όλα τα νέα παιδιά που τον πλαισιώνουν… εξαιρετικό show…
Πολύ δυνατός Α N T O N I S…

Το παιχνίδι γίνεται όλο στα κεντρικά τραπέζια… Μην τρελαθείτε αν δεν σας δώσει πίστα και κάντε το σταυρό σας δείχνοντας το Θεό ψηλά, σαν βραζιλιάνος άσσος!!! Στο 2ο,3ο, 4ο τραπέζι τα conne δίνουν και παίρνουν…
Αλλοίμονο σε αυτόν και ειδικά…σε αυτήν που θα φύγει χωρίς ένα καινούριο τηλεφωνάκι από εκεί…και αλλοίμονο βέβαια σε… Αυτούς που δεν αγάπησαν (ξανά) μέσα τους… με το «Προσωπικά» και το «μόνο μη μου πεις πως μ΄αγαπάς»…

Μία εβδομάδα έμεινε για όσους δεν πρόλαβαν… Να πάτε… Για όλα…

Γιατί στο Αθηνών Αρένα (δεν έχουμε ποσοστά) έγιναν και γίνονται φέτος … Τα Πάντα ΟΛΑ!

Αυτά… Και απολογούμαστε για την καθυστέρηση της «επικοινωνίας» μας μέσα από εδώ… την Οδό της καρδιάς σας… την Οδό θεωρίας… Γυρίσαμε κι έχουμε πολλά να πούμε… Έρχονται…

«Δεν τελειώσαμε…»!