Πριν λίγες μέρες είδαμε την παράσταση
Sleuth (Σλουθ), στο Θέατρο Αθηνών, του Άντονι Σάφερ (Anthony Shaffer) με τον
Γιώργο Κιμούλη και τον
Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. Δύο ηθοποιούς που κοιτάμε κάθε χρόνο να τους παρακολουθούμε στις παραστάσεις που παίζουν, αφού η ερμηνείες τους είναι ξεχωριστές και μας ταιριάζουν…
Το θέατρο είναι για εμένα μία ξεχωριστή διασκέδαση.Στοιχείο επιμόρφωσης και αναζήτησης, τόσο του εσωτερικού σου κόσμου, όσο και αυτού του…άλλου…του έξω, μέσα από τις ατάκες του κάθε έργου και των νοημάτων που το ίδιο βγάζει ή που ο καθένας μας ξεχωριστά θέλει να βγάζει, ανάλογα τα βιώματά του.
Η πρωταγωνίστρια του έργου… Δεν εμφανίζεται ποτέ! Μια γυναίκα που οδήγησε δύο άντρες στον απόλυτο εξευτελισμό και την έκφραση του καλύτερου «φίλου» της αγάπης… του μίσους…στον απόλυτο βαθμό, με «σκηνοθέτη» του…την εκδίκηση!
Παρενθετικά στο κείμενο μας αυτό, θα θυμηθώ, την άποψη του φίλου μου του «Γνωστού – Αγνώστου», που μου έλεγε πάντα ότι το πιο δυνατό συναίσθημα για αυτόν δεν είναι η αγάπη, αλλά το Μίσος! Και βέβαια δεν είναι κατακριτέο κάτι που κρύβει μέσα του τόση αλήθεια για όλους…
Όντως, για πολλούς, η πίσω όψη του προσώπου της αγάπης είναι το μίσος. Γι’ αυτό και όλες οι αγάπες περνάνε και από αυτό το στάδιο. Είτε αγάπη που ακολούθησε το μίσος, είτε μίσος που ήρθε μετά από μια μεγάλη αγάπη. Συμπέρασμα ένα. Αγάπη χωρίς "μυρωδιά" μίσους δεν γίνεται… Πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά…
Ο απατημένος σύζυγος ήταν και αυτός, που μέσα στο έργο είχε τις καλύτερες ατάκες…και το μεγαλύτερο μίσος βέβαια… Και δεν ήταν θέμα πρωταγωνιστή… Ήταν θέμα ωρίμανσης ψυχής και συναισθημάτων, μέσα από τις σκέψεις του και τη ζύμωση αυτών την περίοδο της «απομόνωσής» του, από την προδοσία που έζησε…
Ήταν αυτός που εξευτέλισε πρώτος τον εραστή της γυναίκας του…Και όλα αυτά από το μίσος του, για την αγάπη που της είχε… Ήταν και αυτός όμως που εξευτελίζεται διπλά στη συνέχεια, λόγω των ίδιων των πράξεών του και των παγίδων που πέφτει, όταν από θύτης, πολύ εύκολα γίνεται θύμα…
“Ο καλύτερός τρόπος για να γνωρίσεις έναν άνθρωπο είναι ο εξευτελισμός”. Αυτό ο τρόπος που ο καθένας μας «ξεγυμνώνεται» μπροστά στα θέλω του και την αλήθεια που κρύβει μέσα του. Αλλά προσοχή! Δεν μιλάμε για τον εξευτελισμό που προκαλούμε εμείς… Μιλάμε για αυτόν που έρχεται από μόνος του, σαν φυσική εξέλιξη συναισθημάτων και συμπεριφορών…
«Κανείς δεν ανήκει σε κανέναν». Ο κάθε άνθρωπος πράττει όπως νιώθει και όπως είναι η φύση του… Κανείς δεν έχει δικαιώματα παρέμβασης στα «θέλω» του άλλου… Κανείς δεν διακιούται να κατηγορεί κάποιον όταν ο ίδιος, κάπου άλλου έχει πράξει αναλόγως ή ακόμα χειρότερα…έχει σκεφτεί να πράξει αναλόγως… Γιατί η σκέψη και η πράξη τον ίδιο «πατέρα» έχουν… Την καθαρότητα όμως τελικά, την διεκδικεί καλύτερα, η πράξη…
Για νικητές μην ψάχνετε… Μάταια… Σχετικός ο ορισμός του νικητή σε ζητήματα σχέσεων, αποθημένων, αγάπης και μίσους…
(Σας προτείνουμε να δείτε, την πραγματικά πολύ καλή παράσταση, που τελευταίοι από τους «μεγάλους» του θεάτρου, είχαν τιμήσει πρωταγωνιστικά, ο Δημήτρης Χορν και ο Αλέκος Αλεξανδράκης, για 2 θεατρικές σαιζόν, 1970-1972).
