Και να… Μόνο αυτοι μας μείνανε… 3 φίλοι κοινοί… Έτσι γράφει στα «προφιλ» μας… Έτσι γράφει και η ζωή βλέπεις… Αυτή που εμείς αποφασίσαμε να φτιάξουμε έτσι.. Ίσως καλύτερα εσύ…
Η αποξένωση? Σημείο των καιρών…
Η μοναξιά… Επίσης…
Η απομάκρυνση όμως είναι πάντα επιλογή… Επιλογή των αδυνάτων για εμένα ή των δυνατών για άλλους.. ίσως και σένα…
Με ενοχλεί που μοιάζει να νοιάζομαι μόνο εγώ για το αν υπάρχεις…
Με ενοχλεί να μην ξέρω τι κάνεις… Με ενοχλεί κυρίως…που ενοχλούμαι…
Δεν είναι λογικό… το ξέρω…
Καιρό όμως μετά.. κατάφερα να δώσω κι εγώ μια πειστική εξήγηση στον εαυτό μου…
Όλα είναι θέμα καρδιάς… βιωμάτων και ψυχής…βαθιάς.
Κάτι που πάντα είχα, έχω και νομίζω πως για πάντα θα έχω… Έτσι με μάθανε... Έτσι έμαθα… Έτσι ξέρω και θέλω…
Σε λίγες μέρες παντρεύομαι… Τη γυναίκα μου (πλέον)… την αγαπώ… Όπως και σένα… ακόμα… Θυμάσαι? Ή όχι? Αν όχι απλά κοίτα με… Στα μάτια μου θα δεις κάποια γνωστή εικόνα…
Τη δική σου…
Αν είναι έτσι η αγάπη…γιατί δεν μου το λεγες? Γιατί δεν μου το φώναξες ποτέ? Να ξέρω πως και πότε θα πρέπει πια να φύγω… Να ήξερα να μην έμπαινα ποτέ μέσα σου… Να ήξερα να μην σε έβαζα ποτέ μέσα στα σωθικά μου… Το αίμα μου έχει το χρώμα των ματιών σου τη μέρα που χαθήκαμε… Κόκκινο…
Φεύγω… Αλλάζω πόλη… Όλοι νομίζουν για δουλειά…
Άνεργος ετών 40… Πρέπει να πας...
Μόνος μου σχεδόν για πάντα… Μη με ξεχνάς…
Ναι… Μη… γιατί δεν μας έμεινε τίποτα άλλο πια, παρά μόνο η ανάμνηση και…
3 φίλοι κοινοί…
