Επιτέλους...Table d’ hôte!

Οι εύκολες ερμηνείες στην Ελλάδα, είναι...τρόπος ζωής του λαού μας και αυτές έχουν γίνει ακόμα πιο...εύκολες λόγω της συνεχούς μείωσης του επιπέδου παιδείας σε συνδυασμό με την απομόνωση που προσφέρουν οι νέες τάσεις "μόρφωσης" και απασχόλησης που περιόριζεται στα σύγχρονια μέσα κοινωνικής δικτύωσης με το εύκολο κουτσομπολιό και την ηδονή της...κλειδαρότρυπας. Από αυτήν, που κοιτάμε τις ζωές των άλλων και τις σχολιάζουμε (θετικά ή αρνητικά). Αυτή που μας δίνει τη δυνατότητα να πούμε... Βλέπω τα νέα σου... Κι ας έχουμε να μιλήσουμε αίώνες πραγματικά με τον "φίλο" μας.

Όμως μην ξεφύγουμε έτσι εύκολα από την αβάσταχτη ελαφρότητα των λέξεων και των ερμηνειών... 

Μια κλασσική περίπτωση παρεξηγημένου και λάθος ερμηνευόμενου όρου, έρχεται να μας κάνει παρέα τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.

Ήταν άπειρες οι φορές που βγαίνωντας να διασκεδάσουμε παραμονές ή ανήμερα των εορτών αυτών, ακούγαμε από τον σερβιτόρο ή τον μέτρ (τρομάρα του), ότι η χρέωση στο τραπέζι θα είναι διπλή γιατί υπάρχει DOUBLE DOT (διπλή τελεία στην ουσία...). 

Μάλιστα...λέγαμε... Και η "γνώση" έμενε και κυλούσε...

Ας λήξει έστω και σήμερα αυτή η ντροπή! Και θα μου πείτε που το θυμήθηκα, αλλά ας είναι καλά τα Δελτία Ειδήσεων που στο ορθόδοξο έτος 2016, αναπαράγουν ακόμα την "εξαιρετική" αυτή ενημέρωση.

Ο σωστός όρος προέρχεται από τη Γαλλική Γλώσσα και γράφεται Table d’ hôte, ενώ λεκτικά θα πρέπει να αναφέρεται ως Ταμπλ (χωρίς ΝΤ) Ντ’ οτ. Η ακριβής μετάφραση είναι ο Πίνακας (εννοώντας τον κατάλογο) ή το Τραπέζι του Οικοδεσπότη.

Ένα μενού δηλαδή που έφτιαχνε ο οικοδεσπότης (εστιάτορας κλπ.) με προκαθορισμένα πιάτα, χωρίς τη δυνατότητα επιλογής εκ μέρους του πελάτη. Η τιμή ενός τέτοιου μενού είναι προκαθορισμένη κατ’ άτομο και δεν αλλάζει.

Ο αντίθετός όρος είναι το Α λα καρτ (À la carte), όπου ο πελάτης επιλέγει ανάμεσα στα προσφερόμενα φαγητά μέσα από τον κατάλογο (κάρτα) του εστιατορίου

Ο διαχωρισμός των μενού σε Table d’ hôte και À la carte ξεκίνησε περίπου το 1600 Μ.Χ..

Καλές Γιορτές λοιπόν και μην πληρώσετε πουθενά διπλά...!

Μια βόλτα στην Αθήνα...

ΠΟΥ ΠΑΜΕ...ΡΕ?

Μια χώρα, που ακόμα και στα δύσκολα, η χαρά του καθενός είναι να βλέπει τον άλλο να καταστρέφεται και να λέει: «καλά να πάθει… γιατί…» (και λέει ότι κακία του έχει γεννηθεί μέσα σε βάθος χρόνων). Να πονάει... να τον κοιτάει απαθής και σε πρώτη ευκαιρία να τον «χτυπάει»…

Ένας κόσμος τρελαμένος, να μην ξέρει που πατάει και που βρίσκεται καθημερινά σε μια παράσταση ζωής για λίγους…

Ένα τσούρμο πολιτικών και επιλεγμένων επιχειρηματιών που πλουτίζουν πιο γρήγορα από τις εποχές των «παχιών αγελάδων».

Μια παρέα μέσων και δημοσιογράφων με πληρωμένες πένες και φωνές να καλύπτουν κάθε παράλογο και καταστροφικό για το σήμερα και το άυριο…

Μια διχόνοια… μισή αγάπη… μισές καρδιές… Δυο λέξεις και μια νότα…
 

ΠΟΥ ΠΑΜΕ…ΡΕ?

Μια μικρή επιστροφή...

Κι αρχίσαμε και κλαίγαμε… όλοι μαζί… Έτσι όπως γελούσαμε πάντα όλοι μαζί…

Οικογενειακό τραπέζι Κυριακής στο σπίτι. Μαζί με τον αδερφό μου πήγαμε να δούμε τους γονείς. Η μάνα μου σαν να είχε γιορτή.. Χαρούμενη και λαμπερή είχε στρώσει τραπέζι στη σάλα την κεντρική για να υποδεχτεί τα παιδιά της και να τους ταϊσει... πολύ και μυρωδάτα… Κοκκινιστό με μακαρόνια… όπως έκανε πάντα…

Το τσίπουρο γυρνούσε στα ποτήρια και τα γέμιζε. Και μαζί γεμίζαν και οι αναμνήσεις. Και οι ιστορίες μεγάλωναν και βγάζαν νοσταλγία.. Ασχέτως αν τις είχαμε ακούσει ξανά και ξανά. Κάθε νέα φορά είχε και τη δική της νοστιμάδα.

«Ο Θεός να τους έχει καλά!», μονολόγησε ο πατέρας και κοίταξε σκεφτικός μέσα από τη μέθη του, το ποτήρι του. Στα «νερά» του κρυστάλλου τα χρώματα δείχναν τη ζωή και στην επιφάνεια του ποτού καθρεφτίζονταν οι θύμισες του.

"Στην υγειά μας μπαμπά… Στην καρδιά μας μαμά… Σε αυτούς που μας μάθανε να ζούμε έτσι… Σε αυτούς που λείπουν κάθε Κυριακή από το τραπέζι…"

Κι αρχίσαμε και κλαίγαμε… Όλοι μαζί… Όπως κάναμε πάντα!

Μια μικρή επιστροφή μας πάλι… Έτσι απλά...!

Λίγες σκέψεις για τη Θάτσερ...

Του Γιώργου Γιάνναρου

Κατ' αρχάς ο θάνατος ενός πολιτικού ηγέτη είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαβάσει κανείς αξιόλογα αφιερώματα για τα πεπραγμένα του, που όσο είναι εν ζωή δεν γράφονται. Αφού διάβασα λοιπόν αμέτρητα obituaries και αφιερώματα, κωδικοποιώ λίγες σκέψεις οι οποίες με επηρέασαν και από τη φήμη της, έτσι όπως αυτή έχει εδραιωθεί στη συλλογική μας συνείδηση:

1. Η Μάγκυ ήταν συντηρητική και όχι φιλελεύθερη, με την κλασική του όρου έννοια. Ήταν ιδιαζόντως θρήσκα, διακατεχόταν από τον παραδοσιακό βρετανικό εθνοκεντρισμό και κοινωνικά είχε συντηρητικές απόψεις. Η ιδεοληπτική της εμμονή με την οικονομική θεωρία της σχολής του Σικάγο είναι περισσότερο μία αναγκαιότητα της τότε εποχής να δηλώσει με σαφήνεια την αντικομμουνιστική της υστερία, παρά μία προσήλωση στα ιδεώδη του (νεο)φιλελευθερισμού. Αν κάνουμε μια συστηματική ερμηνεία της πολιτικής της, όπως λέμε στη νομική επιστήμη, αν δηλαδή εξετάσουμε το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκε, η παραπάνω επισήμανση αποδεικνύεται αυταπόδεικτα. Στην Ευρώπη τη δεκαετία του 1970 είχε κυριαρχήσει ιδεολογικά η γερμανικού τύπου σοσιαλδημοκρατία με υπερμεγέθες κράτος πρόνοιας και κρατικό παρεμβατισμό, χωρίς σαφείς αποστάσεις από τον κομμουνισμό της ΕΣΣΔ και των δορυφόρων της. Κατά συνέπεια η στάση της ήταν μία σαφής δήλωση αντίθεσης στα παραπάνω, για να καταστήσει σαφές το στίγμα της στο εσωτερικό της χώρας της.

2. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα οι απανταχού αυτοπροσδιοριζόμενοι ως φιλελεύθεροι έχουμε δύο σοβαρά μειονεκτήματα: Πρώτον, δεν υπάρχει κάποιος ηγέτης -σημείο αναφοράς για να επικοινωνήσουμε τα πιστεύω μας και δεύτερον διαχεόμαστε στο πολιτικό σύστημα από την κεντροδεξιά (ως κορμός της φιλελεύθερης οικονομικά πτέρυγας) ως την φιλευρωπαϊκή αριστερά (ως κορμός της πολιτικά φιλελεύθερης πτέρυγας). Ο όψιμος εναγκαλισμός της Θάτσερ στα social media των αυτοπροσδιοριζόμενων (νεο)φιλελεύθερων με αφορμή το θάνατό της δείχνει και την αγωνία του προσδιορισμού. Βρήκα πολύ συνετή και βάζοντας την Μάγκυ στι κάδρο των πραγματικών διαστάσεων αυτού που αποκαλούμε εν γένει "φιλελευθερισμός" την ανακοίνωση της Φιλελεύθερης Συμμαχίας Greek Liberals - Φιλελεύθερη Συμμαχία

3. Με σημερινούς πολιτικούς όρους η Μάγκυ θα ήταν μία Μέρκελ σε μία πρώτη αυθαίρετη βέβαια σύγκριση. Δηλαδή μία κλασική συντηρητική δεξιά πολιτικός και είμαι σίγουρος ότι οι κοινωνικο-πολιτικές της απόψεις θα ευθυγραμμίζονταν με το Ευρωπαικό Λαικό Κόμμα και όχι με τους Φιλελεύθερους-Δημοκράτες.

(Σημειώνεται, ότι η φωτογραφία του άρθρου είναι επιλογή της "Οδού" και όχι του φίλου συντάκτη).

Ένα ταξίδι μετά από καιρό...

Και τι να πεις… Και τι να πω… Να πω απλά ότι απόψε σας γράφω απο τη Ροδο κι έζησα ίσως την ωραιότερη μουσική βραδιά που έχω ζήσει έως σήμερα. Τόσο ώστε να με κάνει να επικοινωνήσω πάλι μαζί σας μέσα από εδώ. Από αυτή την ξεχωριστή και τόσο ποιοτική, -επιτρέψτε μου- παρέα σας.

 

Παρασκευή βράδυ φτάνω στο αεροδρόμιο "Διαγόρας" της Ρόδου και μια γνώριμη μορφή με «υποδέχεται» στην άιθουσα αναμονής. Είναι ο Αλκίνοος. Με αρκετά άσπρα μαλλιά, αλλά πάντα με το πρόσωπο του γαλήνιο, σαν τις μουσικές που βγάζει από μέσα του και ταξιδεύουν την ψυχή μας τόσα χρόνια.

Και αυτό έπαθα σήμερα Θεε μου…Ταξίδεψα, μετά από καιρό και αφέθηκα, σαν να ένιωσα ότι σε φτάνω με την καρδιά μου και τις μελωδίες της.

Σε 2 μέρες θα τον ξανάβλεπα... με την κιθάρα του αυτή τη φορά...

Το ραντεβού ήταν στον Προμαχώνα του Αγίου Γεωργίου στην Παλιά Πόλη στις 9 μ.μ.

Περπατώντας για να φτάσω στο χώρο της συναυλίας, η ατμόσφαιρα της Ρόδου και του μυστικιστικού κάστρου της, σε μεθούσε μόνο με τον αέρα που σε «χάιδευε» στο πρόσωπο.

Πατούσα πάνω στα χοχλάκια (τα μικρά βοτσαλάκια που στολίζουν τους δρόμους στο νησί) και σκεφτόμουν ένα-ένα τα παιδικά μου χρόνια.
Τα κυνηγητά και τις μπάλες με τον αδερφο μου και την υπολοιπη παρεα σε αυτά εδώ τα γνώριμα στενά.

Τους «δικούς» μου κορμούς δέντρων που κάναμε για τέρματα και τη μυρωδιά από τους ευκαλύπτους που μαζί με τα πλατάνια φτιάχναν την αψίδα της εισόδου μας…

Τη γιαγιά και τον παππού που με γυρνούσαν παντού… Τα νιάτα των γονιών μου και την ξενοιασιά όλων μας.

Στην είσοδο συναντώ τον Αλκίνοο.

«Φίλε θα περάσουμε ωραία σήμερα» μου λέει… «Είμαι σίγουρος», του απαντώ.

«Άντε να το ευχαριστηθούμε όλοι…». Κι έτσι έγινε…

Μπαίνουμε… Ο χώρος μαγικός. Σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές. Σε άλλη διάσταση… 150 καθίσματα γέμιζαν όσο έπρεπε τον παλιό στάβλο των ιπποτών…μέσα από τα τείχη του προμαχώνα τους.

9:20 – Χειροκρότημα και η φωνή του Αλκίνοου σπάει τη σιωπή και την προσμονή μας με μια …ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ!

«Είναι η καρδιά μου μια αυλή σε ένα κελί που όλο μικραίνει…Μα εσύ που έχεις το κλειδί, έλα και πες μου το γιατί…».

Ξέρετε, οι στιγμές της ζωής μας, που ξεχωρίζουν πλέον, είναι λίγες. Η ανάγκη για ποιοτική αλλαγή στην καθημερινότητά μας, γίνεται όλο και μεγαλύτερη και ο καθένας από εμάς, πρέπει να βρίσκει διεξόδους για να κάνει μικρά δωράκια, στον εαυτό του κυρίως, ως «αντίδοτα» επιβίωσης και πινελιές χαράς και χαλάρωσης. Ότι κι αν είναι αυτό… Με όποια μουσική κι αν κυλάει μέσα του… Με όποιο χέρι τον κρατάει…

Σε μια περίοδο με άσχημες και δύσκολες καταστάσεις για όλους, σε αυτή την ευλογημένη κατά τα άλλα χώρα που ζούμε, πρέπει τουλάχιστον να «αναπνέουμε»... Μακριά από κακίες και φθόνους… Μακριά από κακόβουλες και αρνητικές  σκέψεις, ανθρώπων που κοιτάς στα μάτια και αυτοί κοιτάνε να σου τη φέρουνε με την πρώτη ευκαιρία…

Κι είπε: Είπε ποτέ σου μην τους πεις τι άσχημοι που μοιάζουν, αυτοί που σε σιχαίνονται…

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλον μες στα μάτια…γιατί καθρέφτης γίνεσαι και όλοι σε σπαν κομμάτια…

Και κάπως έτσι η μέρα μου κλείνει όμορφα και η εβδομάδα μου ξεκινάει έχοντας γεμίσει το «είναι» μου… Με όνειρα, νότες και σκέψεις…όμορφες!

Καλημέρα φίλοι μου… Αυτός ο τόπος στο χέρι μας είναι να αλλάξει…

 

Χρόνια πολλά στην "ΟΔΟ" της καρδιάς μας... Απρίλιος ήταν του '07...

Επιστρέφω…

υ.γ.: αξίζει να σημειωθεί ότι τον Αλκίνοο Ιωαννίδη συνόδευε ένας υπέροχος μουσικός, ο Γιώργος Καλούδης, που φεύγοντας, συνειδητοποιούσες, ότι μέσα σε 2.30 ώρες, σε είχε κάνει να αγαπήσεις το τσέλο και την κρητική λύρα σα να τα άκουγες χρόνια…

Ευθέως...Κρίμα!

Πριν από λίγο παρακολουθήσαμε την πρώτη τηλεοπτική εκπομπή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου, "ΕΥΘΕΩΣ", στον Σκάι, με καλεσμένο τον Γ.Γ. της Χρυσής Αυγής, Νίκο Μιχαλολιάκο.

 

Ο νεαρός δημοσιογράφος - αρκετα ωραιοπαθής και πολύ άπειρος για να πάρει δική του πολιτική εκπομπή, όπως φάνηκε τελικά, κατάφερε να εκτεθεί ανεπανόρθωτα, μπροστά σε όλο το τηλεοπτικό κοινό, όντας "αδιάβαστος" και απροετοίμαστος.

Μια εκπομπή που προκαλούσε μόνο σύγχυση, εκνευρισμό και τελικά το γέλιο σε όποιον την παρακολούθησε και αυτό γιατί ο οικοδεσπότης της δεν μπόρεσε, μέσα σε μία ώρα να κάνει καμία ερώτηση, αλλα και να ακούσει καμία απάντηση, αφού περισσότερες ήταν οι παρεμβάσεις στο ακουστικό του από το control (με 5 λεπτά καθυστέρηση, κατά τα οποία μάλλον googl-αραν ιστορικά στοιχεία και πιθανές απαντήσεις), παρά αυτά που ο ίδιος έπρεπε να παρακολουθεί και να παραθέτει.

Διαβάζοντας, αμέσως μετά και…τώρα ακόμα τα σχόλια σε facebook & twitter,από όσους παρακολούθησαν την "παράσταση", αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα, ότι είτε η εκπομπή δεν θα έχει μέλλον ή ο δημοσιογράφος…

Οι εποχές είναι δύσκολες, ο κόσμος πλέον υποψιασμένος κι ευαίσθητος σε ότι του ενοχλεί την αισθητική…και τα κανάλια θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικά στο τι προβάλουν και πως το προβάλουν.

Είναι κρίμα, όταν όλος ο κόσμος περιμένει να δει κάτι «φρέσκο», ζωντανό και διαφορετικό από τα τούρκικα και τις άπειρες επαναλήψεις των Mega,Ant1 κλπ, (μόνο τον «Τζων Αυλακιώτη» και τα «Μπακούρια» δεν έχουμε δει ακόμα), να προβάλλονται τέτοια φιάσκα εκπομπών, που καταλήγουν παρωδίες.

Για την ιστορία…ωραία τα απάτητα All Star του Μπογδάνου σε συνδυασμό με το κουστούμι, αλλά μάλλον κατάφεραν να «πατήσουν» περισσότερο «γκάζι», στα νούμερα της Χ.Α.

Κρίμα…

Πάλι εδώ...

Κόσμος 2012.

Κοίτα να δεις… Γύρισα μετά από καιρό, εδώ, στην «Οδό» μας και πίστευα πως ο κόσμος θα είχε αλλάξει…

Πίστευα πως οι άνθρωποι μέσα από τις δυσκολίες και τη σύγχρονη κοινωνική καταπίεση που ζουν, θα είχαν «ρίξει μέλι» στις καρδιές και στον λόγο τους και ίσως να είχαν κρύψει το «τσεκούρι του πολέμου» με τα συμπλεγματά τους και τον ίδιο  τους τον εαυτό… Χα…!

Μάταια…

Πίστευα πως ίσως οι φιλίες να μένανε φιλίες και πάλι, όπως παιδιά… Όπως τότε που μαλώναμε και 10 λεπτά μετά αγκαλιαζόμασταν, έχοντας ήδη μετανιώσει που πικράναμε το φίλο ή τη φίλη μας…

Η ζωή προχωρά, αλλά δεν αλλάζει…

Οι άνθρωποι… το ίδιο…

Ο Αντώνης μπάρκαρε στα καράβια… Ο Θάνος έφυγε για την «Αστραλία» που έλεγε και η αείμνηστη Γεωργία Βασιλειάδου... Ο Πάρης περιμένει απάντηση για να μεταναστεύσει  στον Καναδά… Και ο Δημήτρης… Ψάχνει ακόμα για δουλειά, 2 χρόνια μετά που έκλεισε η εταιρεία χημικών υλών που δούλευε…

Ελλάδα 2012.

Οι δεξιοί, με λίγο από κέντρο και περιτύλιγμα αριστεράς διοικούν τη χώρα. Μαζί και τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων που καθημερινά δίνουν μάχες ζωής.

Οι πιο αριστεροί (με δεξιές τσέπες οι περισσότεροι), περιμένουν στη σειρά για να κυβερνήσουν και αυτοί, έχοντας την «αφρόκρεμα» των συνδικαλιστών, αυτών δηλαδή που μας διέλυσαν τόσα χρόνια, και ως απομεινάρια πλέον ψάχνουν συνέχιση του έργου κατασπάραξής των σαρκών της χώρας. ΝΑΙ, αυτοί που έδιναν στους εαυτούς τους επίδομα συνδικαλιστή!!!

Σε κάθε κενό εξουσίας και σε κάθε άναρχη κατάσταση, βρίσκουν ευκαιρία ακραίες δυνάμεις, να κάνουν επίδειξη λαϊκισμού και  πατριωτικής αγάπης. Έτσι… και από τούτο έχουμε…

Και η Ελλάδα μας, έχει γίνει ανέκδοτο για τη μισή υφήλιο και παράδειγμα προς αποφυγή για κάθε πικραμένη προεκλογική εκστρατεία πολιτικών ανά τον κόσμο…

Ελλάδα 2012.

Χθες το βράδυ, σε μια διαδρομή 7 χιλιομέτρων, από την Ομόνοια ως τα Πατήσια σχεδόν, 3 στους 10 κάδους σκουπιδιών είχαν σκυφτά κεφάλια μέσα τους και χέρια λερωμένα που ψάχνανε τροφή.

Σε έναν περίπατο από τη Βουκουρεστίου ως την Πλάκα, 4 στους 10 διαβάτες παραμιλάνε…

Άλλος κλαίει…

Άλλος απλά κρατάει το κεφάλι του και κοιτάζει το έδαφος…

Κι εγώ εδώ…αποφάσισα να ξεκινήσω πάλι δειλά, δειλά την επικοινωνία μας,  στους δρόμους της «Οδού Θεωρίας» αφού τα πιο άμεσα και σύγχρονα μέσα δικτύωσης (facebook & twitter) με έχουν κουράσει αρκετά και δεν έχουν την ομορφιά της παρέας μας…

Ελλάδα 2012.

Ξαναξεκινάμε…!

Μια πρώτη ανάγνωση...

To mini γκάλοπ που κάναμε στην "Οδό Θεωρίας" με ένα δείγμα 52 ατόμων, έδειξε την τάση που είχαμε όλοι, να γυρίσουμε την πλάτη στον δικομματισμό της σήψης και της διαφθοράς. Ειδικά εδώ που οι αναγνώστες μας είναι κυρίως από 25 έως 45 χρονών, το δείγμα θεωρώ πως ήταν αντιπροσωπευτικό. Έδειξε μεγάλη δυναμική ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΞΑΝΑ του Θάνου Τζήμερου .

Ένα νέο κόμμα που οφείλω να καταθέσω φόρο τιμής στη διαφορετικότητά του και την ελπίδα που έδωσε σε λίγες μόλις εβδομάδες σε συνειδητοποιημένους ψηφοφόρους, μακριά από μικροκομματικά συμφέροντα και εξαρτήσεις. Ο απλός λόγος ενός πολίτη που φώναξε τα αυτονόητα για τα οποία συζητάμε όλοι καθημερινά μεταξύ μας και έφερε το εντυπωσιακό για πολλούς (όχι για εμάς στην "Οδό'') 2,2%.

Συνολικά στην αποτίμηση των αποτελεσμάτων, αλλά και στο τι γίνεται από εδώ και στο εξής, τα γεγονότα είναι ευανάγνωστα.

Κυβέρνηση δείχνει δύσκολα να σχηματίζεται και τι πιο πιθανό σενάριο πλέον είναι οι επαναληπτικές εκλογές, μέσα σε 40 μέρες (maximum).

Σε αυτήν την περίπτωση να είστε σίγουροι ότι η συσπείρωση σε ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. θα είναι τέτοια, που, δυστυχώς, θα επιτρέπει μια άνετη διακυβέρνηση των δύο κομμάτων, της σήψης και της διεφθαρμένης διαπλοκής.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, θα χάσει σίγουρα μεγάλο ποσοστό, αφού τουλάχιστον ένα 6% από το σύνολο που έλαβε, είναι "εν αναμονή επιστροφής" ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο και η Χρυσή Αυγή, η οποία όμως θα παραμείνει και πάλι στη Βουλή. Ο ΛΑ.Ο.Σ, κρίνω ότι θα μπει στη Βουλή οριακά, όπως ίσως και οι Οικολόγοι Πράσινοι με τη Δημιουργία Ξανά!

Εξασφαλισμένη να θεωρείτε βεβαίως και την παρουσία της ΔΗΜ.ΑΡ και σταθερά, με μία πτωτική τάση, τα ποσοστά του ΚΚΕ.

Το μήνυμα δεν ξέρω αν παρελήφθη από κάποιους… Η αλαζονεία τους, αμέσως κιόλας μετά τα αποτελέσματα και την οργή του λάου που βγήκε μέσα από τις κάλπες, άλλα δείχνει.

Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω κάτι που ΟΛΟΙ ξεχνάνε ή δεν έχουν την παιδεία και την ωριμότητα να κατανοήσουν. Κριτική αφ' υψηλού, είναι πολύ εύκολο να κάνουν όλοι. Το ίδιο και αντιπολίτευση. Τη στιγμή των αποφάσεων όμως και όταν βρίσκεσαι σε θέση οδηγού ή διοίκησης, οι περισσότεροι κομπιάζουν, δειλιάζουν και βάζουν την ουρά στα σκέλια, στηρίζοντας την αδυναμία τους, στους "κακούς" προηγούμενους και όχι στην ανικανότητά τους να πράξουν ως ηγέτες.

Συμμορφωθείτε και σοβαρευτείτε λοιπόν κύριοι, όσο είναι καιρός… Οι πολίτες σας έδειξαν το δρόμο... Μην αλληθωρίζετε!

Μα, τι Ελλάδα θέλουμε;

6 Mαίου αποφασίζουμε τι Ελλάδα θέλουμε.

Αποφασίζουμε αν θέλουμε να συνεχίσουμε παραπάνω από τα μισά updates μας σε facebook, twitter & blogs να ασχολούνται με τους «λίγους» της πολιτικής και τον καθημερινό «βιασμό» των κόπων και των ονείρων μας!

Τα λόγια μου θα μπορούσαν πολύ εύκολα να θεωρηθούν κομματικές κατευθύνσεις, κάποιου αριστερίζοντος κόμματος ή κάποιων ακραίων της δεξιάς. ΟΧΙ φίλοι μου.

Τα λόγια μου, είναι σκέψεις και συναισθήματα των βιωμάτων μας και της ψυχής μας. Ντρέπομαι που στη χώρα της Δημοκρατίας που είχα την τύχη να γεννηθώ και να μεγαλώσω, δεν ξέρω ή σκέφτομαι (αν θέλετε) 1 εβδομάδα πριν από τις εκλογές  τι θα ψηφίσω.

Τα ιδανικά του λαού μας δεν είναι αυτά. Ο πολιτισμός μας, δεν μας έμαθε έτσι.

Ξεκαθαρίζω κάτι. Θέση μου, είναι ότι η Ελλάδα οφείλει και πρέπει να έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό και  να είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ισότιμο μέλος όμως και όχι ο «φτωχός συγγενής», το «πειραματόζωο» ή ο «σφαλιαροεισπράκτορας». Δεν νοείται, στην Ήπειρο που ακόμα και το όνομα της είναι ελληνικό, κάποιοι αρρωστημένοι ηγετίσκοι να ασελγούν στο ημιθανές σώμα της Μάνας τους. Όπου Μάνα…Ελλάδα.

Και κοιτάξτε… Ωραίες οι φωνές όλων μας τα ηρωικά ξεσπάσματα σε video στο youtube, αλλά η κα. Μουτσάτσου ζει στο Αμέρικα και ο συμπαθέστατος Βασίλης Τριανταφυλλίδης, θεωρώ πως άργησε λίγο (όπως οι περισσότεροι της γενιάς του) να αντιληφθεί το κακό που μας έκαναν τόσο τα δύο μεγάλα κόμματα, όσο και τα υπόλοιπα, θα συμπληρώσω εγώ, που συμμετείχαν στην κάθε βουλή μετά το 1974 και δεν κατάφεραν να αλλάξουν ΤΙΠΟΤΑ στη διαδρομή της χώρας προς την καταστροφή.

Μην ξεχάσουμε λοιπόν, αυτή την εβδομάδα, που προηγείται  των εκλογών, όχι μόνο να αποφασίσουμε οριστικά τι θα ψηφίσουμε, αλλά να μιλήσουμε και σε πολλούς γύρω μας, που είτε δεν ασχολούνται από απογοήτευση, είτε δεν έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν ή να έχουν πρόσβαση στα νέα μέσα δικτύωσης και ενημέρωσης (βλ. παππούδες-γιαγιάδες).

Σκεφτείτε…Μιλήστε…Ψηφίστε: ΤΙ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΛΕΟΝ!

Έτσι για να μη συζητάμε πάλι, από της 7 Μαίου, για μια Ελλάδα…"Ελένη"… Για ένα πουκάμισο αδειανό…