Είναι η ίδια ώρα που μπορώ κι εγώ… εσένα να σκεφτώ… Τέτοιες ώρες βλέπεις έχω μάθει ν’ αγαπώ και να υπάρχω… Και ξέρεις τελευταία, αυτό το “υπάρχω” κλείνει μέσα του μόνο εσένα…
Εσένα που συναντώ κάθε φορά στο ίδιο τρένο… στις ίδιες γραμμές… στο ίδιο βλέμμα που με ακολουθεί από την πρώτη μέρα που σε γνώρισα.
Ο Ιούνιος φεύγει σιωπηλά κι αυτός με μέρες που μοιάζει να έχει «κλέψει» από τον Οκτώβρη ή τον Νοέμβρη…
Χα… Ο αγαπημένος μου καιρός… ξέρεις εσύ…
Το μυαλό μου έχει σταματήσει εδώ και μέρες… και το μόνο που αναγνωρίζει… Η εικόνα σου.
Αυτή η εικόνα που τρέχω κάθε μέρα να προλάβω…
Δεν με ξέρει καλά… Θα με μάθει… Δεν με ξέρεις καλά…
Έπιασε πάλι βροχή… άρχισαν να μυρίζουν οι πευκοβελόνες και το γρασίδι από το απέναντι παρτέρι… δίπλα στον σταθμό..
Ξάφνου σε βλέπω εκεί, να περπατάς βιαστικά για να μπεις κάτω από το υπόστεγο μην βρέξεις τα όμορφα σπαστά μαλλιά σου… Να μην βρέξεις τις σκέψεις που κουβαλάς… Τις αναμνήσεις που σε πλήγωσαν και σε κρατάνε πίσω…σε δρόμους μισούς… στενούς… μελαγχολικούς και τόσο μοναχικούς…
Ψάχνεις την τσάντα σου κάτι να βρεις… Τις χαμένες μέρες που έφυγαν ή αυτές που θα αφήνεις ακόμα να φεύγουν;
Βγάζεις δυο κλειδιά…
Το ένα της καρδιάς σου… Σκέφτεσαι…
Το άλλο της δικιάς του… Το χτυπάς νευρικά στα χέρια σου… Σε πειράζει που ενώ μέσα σου τον θες, τα θέλω σου και ο ανεξήγητος φόβος σου σε τραβάνε πάντα πίσω…
Και κάποιος τρίτος σου χαμογελά… Και σε κάνει να νιώθεις πιο άνετα μαζί του… Όχι γιατί τον θέλεις περισσότερο… Απλά γιατί δεν το θέλεις, περισσότερο…
Το τρένο των 9:10 φτάνει…
Και σήμερα θα κάνει το γνωστό του δρομολόγιο… Αυτό που κάποιες φορές ακολουθείς και μπαίνεις για να ταξιδέψεις μαζί του και αυτό που κάποιες μέρες αποφασίζεις να αφήνεις να φεύγει, χωρίς να μπεις…
Όταν ξέρεις πως το τρένο σου περνάει κάθε μέρα την ίδια ώρα, από το ίδιο σημείο, νιώθεις την ασφάλεια της ύπαρξής του…
Ξέρεις ότι θα περάσει… Ξέρεις ότι θα σε περιμένει… Κι αν το χάσεις… αύριο πάλι εκεί θα είναι…
Στα τρένα όμως σημασία έχει, ποιο βαγόνι επιλέγεις να μπεις… Γιατί, όλα ίδια μοιάζουν… Αλλά, ένα μόνο έχει το παράθυρο στην άκρη του, που μπορείς να δεις τα μάτια αυτού, που σε κοιτάνε κάθε μέρα από το ίδιο σημείο...
Σήκωσε απλά το βλέμμα σου και δες τα μάτια του, που καθρεφτίζουν εσένα…
Κι αν δεν μπορείς… Ίσως δεν θες… Ίσως αλλάζουν τα δρομολόγια του τρένου και της ψυχής μας… Και το ρολόι στο σταθμό τους να παγώνει, την ώρα που διάλεξες εσύ να σταματήσει…
Υ.Γ.: Καμιά φορά ξέρεις… Ίσως να κλείνουν κι οι σταθμοί…
"...Το σπίτι τρέχει ή το τρένο; 'H μήπως έτρεχε το βράδυ, προς το δικό της πεπρωμένο... "
