Κι αρχίσαμε και κλαίγαμε… όλοι μαζί… Έτσι όπως γελούσαμε πάντα
όλοι μαζί…
Οικογενειακό τραπέζι Κυριακής στο σπίτι. Μαζί με τον αδερφό
μου πήγαμε να δούμε τους γονείς. Η μάνα μου σαν να είχε γιορτή.. Χαρούμενη και
λαμπερή είχε στρώσει τραπέζι στη σάλα την κεντρική για να υποδεχτεί τα παιδιά της
και να τους ταϊσει... πολύ και μυρωδάτα… Κοκκινιστό με μακαρόνια… όπως έκανε πάντα…
Το τσίπουρο γυρνούσε στα ποτήρια και τα γέμιζε. Και μαζί γεμίζαν
και οι αναμνήσεις. Και οι ιστορίες μεγάλωναν και βγάζαν νοσταλγία.. Ασχέτως αν τις
είχαμε ακούσει ξανά και ξανά. Κάθε νέα φορά είχε και τη δική της νοστιμάδα.
«Ο Θεός να τους έχει καλά!», μονολόγησε ο πατέρας και κοίταξε
σκεφτικός μέσα από τη μέθη του, το ποτήρι του. Στα «νερά» του κρυστάλλου τα χρώματα
δείχναν τη ζωή και στην επιφάνεια του ποτού καθρεφτίζονταν οι θύμισες του.
"Στην υγειά μας μπαμπά… Στην καρδιά μας μαμά… Σε αυτούς που μας
μάθανε να ζούμε έτσι… Σε αυτούς που λείπουν κάθε Κυριακή από το τραπέζι…"
Κι αρχίσαμε και κλαίγαμε… Όλοι μαζί… Όπως κάναμε πάντα!
Μια μικρή επιστροφή μας πάλι… Έτσι απλά...!
