"Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΙΝΟΒΑΤΗ..."

Eχθές αργά μιλούσα με έναν φίλο και μου εξηγούσε μια ιστορία…πόθου, θα έλεγα, αλλά κι επιθυμίας…που ξεκίνησε πριν από λίγο καιρό.
Μου έλεγε λοιπόν, το ανατριχιαστικό, αν το σκεφτεί κανείς στην κυριολεξία, ότι μετά από πολύ καιρό, κατάφερε-μπόρεσε να νιώσει κάτι, για μια γυναίκα. "Δεν προλάβαινα να νιώσω, με τους ρυθμούς που ζω" μου είπε χαρακτηριστικά…Έτρεχα…Είχα ξεχάσει ν΄αγαπιέμαι και μάλλον είχα ξεχάσει ν΄αγαπώ…
Τον καταλάβαινα απόλυτα… Το έζησα, το ζω, στην καθημερινότητά μου και θα το ξαναζήσω…Σίγουρα!
Ένιωθα τον κόμπο που είχε στο στομάχι του και την έντονη επιθυμία του να δει τον άνθρωπό που τον ενδιαφέρει…Έστω για λίγο…Κι ας είχε ξεχάσει πως…
Ωραίο συναίσθημα, αλλά και επικίνδυνο. Τόσο επικίνδυνο, όσο το παιχνίδι που το πρόσωπο, που μας ενδιαφέρει (άντρας ή γυναίκα), επιλέγει να παίξει, όταν καταλάβει ότι κάτι χτυπάει μέσα μας γι΄αυτό.
Ωραίο και το παιχνίδι…αρκεί να μην "κουράζει", όπως του εξήγησα…
Προσπαθούσε να δικαιολογήσει…τα αδικαιολόγητα της άλλης πλευράς. Είναι πληγωμένη μου έλεγε… "Έχει ταλαιπωρηθεί από τις προηγούμενες σχέσεις της και φοβάται…" "Φοβάται ΤΙ;" τον ρώτησα. "Δεν ξέρω", μου λέει… "Φοβάται, ότι θα ξαναπληγωθεί…" Χαρακτηριστικό, παράδειγμα, που η μαλακία τους ενός γίνεται κανόνας για τους υπολοίπους.
"Η ζωή, προχωράει φίλε", του είπα. Μην κολλάς με κολλημένα άτομα… που δεν έχουν τη δύναμη να αγαπήσουν ξανά. Να σε νιώσουν και να αγαπήσουν αυτό που είσαι και θες να τους δώσεις. Άστους να κάνουν τα καθημερινά "μνημόσυνα", σε σχέσεις του παρελθόντος και σε έρωτες εφήμερους και κενούς. Αυτοί χάνουν… Όχι απαραίτητα εσένα…Αλλά την ίδια τους της ζωή.
Με ύφος, εφήβου που ερωτεύεται για πρώτη φορά στη ζωή του, γυρίζει και μου λέει… "Δεν ξέρω φίλε…Νιώθω σαν τον σχοινοβάτη, που ακροβατεί μεταξύ πρέπει να επιμείνω και δεν πρέπει, θέλω να συνεχίσω και δεν θέλω…Να μιλήσω όπως νιώθω και ξέρω ή να σιωπήσω…"
"Σιώπα", του είπα. Απόλαυσε τη μοναξιά του σχοινοβάτη, όσο μπορείς και "χάζευε" από ψηλά τον χρόνο, που σίγουρα δουλεύει υπέρ σου.
Αν κάποιος δεν είναι άξιος να σου πιάσει το χέρι που του απλώνεις…απλά χτύπα τον στην πλάτη και χαμογέλα του….
Ο Βούδας, έλεγε πάντοτε, πως κάποια στιγμή, θα έρθει, ένας προφήτης, που θα μιλήσει για το μεγαλύτερο αγαθό, που έχει ο άνθρωπος στη ζωή…Δεν ήξερε, να το περιγράψει…Εδώ και 2007 χρόνια, θα έπρεπε όμως να ξέρουμε εμείς, πως αυτό το μοναδικό αγαθό που λέγεται Αγάπη, τελικά, δεν χαρίζεται, ούτε πρέπει να αποκτιέται…Απλά μοιράζεται…

Ξεκολλάτε λοιπόν το μυαλό σας, όλοι και όλες και απελευθερωθείτε! Ο έρωτας δεν είναι επιστήμη…