Από έρωτα λοιπόν... Ναι! Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...Οκτώβρης του ΄98, κάπου στην Πλάκα...εκεί έξω από το σπίτι της Μελίνας (Μερκούρη)! Ο καιρός είχε γυρίσει... Έμοιαζε να περιμένει τη στιγμή για να ξεσπάσει μπόρα... Ποια μπόρα δηλαδή...που ένα ζευγάρι που περπατούσε λίγο πιο μπροστά από μένα, φαίνεται να είχε «προλάβει τον καιρό»... έχοντας αφήσει να ξεσπάσει η δικιά του μικρή (όπως εξελίχθηκε) μπόρα....
«Πραγματικά δεν ξέρω αν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι...» έλεγε ο ψηλός νεαρός στην κοπέλα. «Ούτε εγώ...Απορώ γιατί είμαστε μαζί...» αποκρίθηκε η γλυκιά κοπέλα με το άσπρο δέρμα και το μακρύ σπαστό καστανό μαλλί. Απομακρύνθηκαν... Κι εγώ με τη σειρά μου, έμεινα επίτηδες λίγο πιο πίσω για να μην τους φέρνω σε δύσκολη θέση... Η ένταση όμως ακουγόταν ακόμα καθαρά...
Το ραντεβού μου ήταν εκεί...στην Οδό Θεωρίας και Πάνου γωνία, έξω από το μουσείο Κανελλόπουλου... Μάλλον και το δικό τους...Αυτό που (ελπίζω) έμελλε να τους αλλάξει...(μου αλλάξει τελικά)...πολλά...
Λίγα μέτρα λοιπόν πριν φτάσω στο σημείο που έχω το ραντεβού μου, το ζευγάρι «παγώνει» και αρχίζει να τσακώνεται λίγο πιο δυνατά στη άκρη του δρόμου... Είχαν πια σταματήσει ακουμπισμένοι σε ένα πλατύσκαλο...
«Κουράστηκα» άκουσα να λεει ο νεαρός, ενώ εγώ ήμουν στο σημείο «0»...δηλαδή μπροστά τους και στα 5 μέτρα πιο κει...
«Πάγωσα» κι εγώ....Σιωπή...
Η κοπέλα κλαιει... κλαιει πολύ...
Γιατί; Αναρωτιέμαι... Τι μπορεί να έχουν να χωρίσουν δυο νέοι άνθρωποι (ήταν και δεν ήταν 20-21 χρονών) και να χαλάνε τις καρδιές τους έτσι...
«Αγκάλιασέ τη και συ ρε σκληρέ άντρα...», ήθελα να πω στον ψηλό... «Δεν τη λυπάσαι;» Και ήταν τόσο όμορφη...
Α! Σαν να με άκουσε... ξάφνου την πιάνει αγκαλιά, κι ενώ γαλήνεψε το αγριεμένο μέχρι εκείνη τη στιγμή πρόσωπό του, πιάνει μια απίστευτη βροχή, λες και άνοιξε ο ουρανός...
Αγάλματα και οι τρεις.... Εγώ (άσχετος), ο ψηλός και το...κλάμα!
Εγώ που να φύγω...; Λες και έβλεπα παλιά ελληνική ταινία, περίμενα το φινάλε...και το ραντεβού μου βέβαια...
«Σ΄αγαπώ» ακούω...
«Σ΄αγαπώ πολύ και είναι η πρώτη φορά που το λέω...»! Η βροχή μπλεκόταν με τα δάκρυα που πλέον είχαν κάνει την εμφάνισή τους και στο πρόσωπο του «φίλου» μας...
«Κι εγώ σ΄αγαπώ όσο τίποτε άλλο στη ζωή μου, βασιλιά μου... μη με ξανακάνεις να κλάψω, σε παρακαλώ...»!«Ποτέ...»
Ο κόμπος στο λαιμό μου είχε μεγαλώσει απότομα και χωρίς να το καταλάβω... Δεν το πίστευα... Μαγική σκηνή με σκηνικό την Ακρόπολη και σκηνοθέτες τον Έρωτα και τον Καιρό...
Τη σκηνή εκείνη ακολούθησαν σίγουρα πολλές άλλες, που βρήκαν μαζί το ζευγάρι... Πότε καλά...πότε δύσκολα...
Εκείνο το βράδυ όμως... μπροστά μου δώσαν έναν όρκο... πως κάθε φορά που θα περνάνε μια δυσκολία... το ραντεβού τους θα ήταν εκεί...στην «Οδό Θεωρίας»...για να λύνετε έτσι...μαγικά όπως τότε...με μια αγκαλιά...
Δεν ξέρω αν το τηρήσανε ποτέ... Εγώ όμως σαν «συμπρωταγωνιστής»... το τήρησα... Οι στεναχώριες και οι δυσκολίες μου με βρίσκαν πάντα εκεί...στην ίδια γωνία... που σαν «κολυμπήθρα εξαγνισμού», με λύτρωνε από ότι με κρατούσε «κλειστό»!
Έτσι, «γεννήθηκε» λοιπόν και η «Οδός Θεωρίας», ως blog… Ως «βήμα» κατάθεσης σκέψεων, ιδεών, προβληματισμών, ώστε να μοιραζόμαστε μαζί τις ωραίες και τις άσχημες στιγμές της καθημερινότητάς μας και να «αποβάλουμε» γράφοντας ότι κρατάμε μέσα μας και θέλουμε να το μοιραστούμε... Σαν «διαδικτυακή κολυμπήθρα»...
Μια ιδέα που αφορμή είχε τον έρωτα...
Από έρωτα λοιπόν...να ΄μαστε εδώ...στην οδό της καρδιάς μας...στην «Οδό Θεωρίας»!
Χρόνια μας πολλά και ευχαριστούμε όλους αυτούς που έχουν γράψει στο blog τα σχόλιά τους, το χρόνο που διανύσαμε, με έστω και μια λέξη, για να κάνουν τις μέρες μας διαφορετικές και να μας θυμίζουν ότι κι εδώ...σε αυτή την απρόσωπη επικοινωνία του διαδικτύου, υπάρχουν φίλοι...
Να ΄στε καλά!
Συνεχίζουμε...
21 σχόλια:
Χρονια πολλα για τις ιδεες/απόψεις σου, πραγματικά μας εχουν πολλες φορες προβληματίσει, συγκινησει. Keep up the good work οπως θα έλεγαν και οι φιλοι μας οι Εγγλεζοι.
Σήμερα είναι και για μένα φίλε γιορτή , η μεγαλύτερη απ΄όλες μέχρι σήμερα . Σου εύχομαι για σένα για τις ιστορίες σου , για την αγάπη που άλλες φορές κρύβεις και άλλες φορές δείχνεις, για την ιστορία αγάπης που σε έχει κάνει να την σκέφτεσαι με νοσταλγία ... σου εύχομαι όλα αυτα τα συναισθήματα να συνεχίζουν να υπαρχουν μέσα σου και να έχουν μια καταληξη που εσύ επιθυμείς όπως επιθυμείς!
Τιμής ένεκεν λοιπόν σου γραφω την δικιά μου ιστορία όπως την βίωσα εγώ.
Μια μέρα ανοιξιάτικη καθώς περπατούσα στον δρόμο μου βλέπω απο μια κοντινή πολυκατοικια να βγαίνει μια μητέρα με ενα κοριτσάκι , αγκαλιά... δεν έδωσα σημασία μεγάλη ήξερα πιο ήταμ όμως...
Με κάτι φίλους πριν ενα μιση με 2 χρόνια κάναμε ενα ταξίδι στο Παρίσι , ήξερα οτι είναι η πόλη του φωτς , αλλά δεν γνώριζα οτι θα μου αλλάξει τα φώτα! Εκει σε ένα μικρο εστιατόριο δίπλα στην saint elysee την είδα πρωτη φορά βράδυ να συνοδεύει ενα φίλο φίλου, ήταν το κοριτσάκι που έπαιρνει η μητέρατου αγκαλιά πριν πολλά χρόνια, όταν έμαθα ποιά είναι χάρηκα εντυπωσιάστικα στενωχορήθηκα , έπαθα πλάκα...
Απο τότε περάσαν οι μέρες οι πρώτες χωρίς επικοινωνία , οι επόμενες πάνω σε ενα τηλέφωνο και ήρθε το όνειρο, το ονειρό μου κοντά μου , πλύ κοντά εγινέ δικό μου , συμμετείχα , ήμουν μέρος της , απο τότε και μέχρι κάποιο διάστημα απο σήμερα είμασταν μαζί. γνώρισα μέχρι που μπορεί να φτασει ένας ευτυχισμένος Νίκος , και ξέρεις τι είδα ? Δεν ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΌΡΙΑ!
Στην αραχωβα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος νίκος όλων των εποχών για τους λόγους μου .
Τώρα είμαι καλά , ήρεμος , ο χωρισμός με έκανε πιο δυνατό , με έκανε να δώ τις αδυμαμίες μου , να με επαναπροσδιορίσω ξανά , να αλλάξω πράγματα με αφορμή εκείνη , αλλά όλα αυτά θα μείνουν σε εμένα , όπως και η αγάπη μου για εκείνη!
επι την ευκαιρία του σχόλιου μου θα ήθελα να καταθέσω τις πραγματικές μου ευχές σε εκείνη , για σήμερα όπως ήθελα να τις δώσω και όχι όπως της τις έστειλα , για λόγους τύπων ...
(Mporei na sou eipa oti o palios nikos kriftike kala. Sinexizei kai krivetai kai tha to kanei gia poli kairo akoma.
Omos simera einai imera xaras giortis kai gia mena , I pio megali , I pio spudaia, ap oles.
Simera den krivo kanena mou sunaisthima kai sou leo xekathara auta pou aisthanomai.
S agapo ap oles tis pleures tou eautou mou opos den exo agapisei kamoia .
Kai sou euxomai na noioseis ola osa epithimeis vathia kai entona na exeis gia dio zoes igia KAI eutixia na dineis agapi kai xara pantu kai na perneis tin triplasia . eisai parapano apo spoudaia , kai parapano apo politimi gia olous osous se agapane . na exeis epitixies se olous tus tomeis epaggelmatiko prosopiko kai opou epithimeis. Gia mena sou leo oti me exeis kerdisei gia panta kai kratao se ena megalo kommati tis kardias mou esena .
Opos kai na eimaste na xereis oti tha se AGAPOOOOO gia panta, oi xares sou einai kai xares mou, kai tis lipes sou thelo na tis deinis se emena .
den me endiaferei pou eimai monos giati simera exo olous tous logous tis gis na giortaso kai ego. Simera giortazo pragmatika , giati simera genithike I pragmatiki eutixia gia mena.
Na eise panta kala kai esi k I oikogenia sou k osoi agapas
Xronia polla filia polla TIGRAKI mou
nikos
(den thelo na se agxosei to keimeno , o palios nikos mpike pali sto dasos tou idi)
ΑΥΤΑ ΣΟΡΡΥ ΑΝ ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΣΑ
ΦΙΛΕ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΑΓΑΠΗ ΥΓΕΙΑ ΧΑΡΑ ΕΥΤΥΧΙΑ ΖΩΝΤΑΝΙΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ . ΚΑΙ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΗΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΡΕΧΕΙΣ...
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ , ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!!!
χρονια πολλά λοιπόν, εύχομαι πολλά, ουσιώδη ποστ!
Xronia Polla kai na kaneis panta pragmata me ousia pou sou gemizoun tin psixi sou.
Δεμ - Σ΄ευχαριστώ πολύ! εκτιμώ την πρώτη ευχή γεννεθλίων...
Clauss - Συγκινείς και αγγίζεις... Μείνε έτσι αυθόρμητος και ρομαντικός πάντα...Στο τέλος εσύ κερδίζεις... Ευχαριστώ για τις ξεχωριστές παρεμβάσεις σου!
Osela - τα δικά σου σχόλια και παρεμβάσεις δίνουν άλλη αξία στο blog μας... Ευχές από μία πραγματικά ανατρεπτική blogger όπως εσύ! Ευχαριστούμε για τη συντροφιά...!
BRUCE/49celcius - M O N A Δ Ι Κ Ε
Ευχαριστώ για τις ευχές καρδιάς!
Μας λείπει η ανανέωση στο blog σου και περιμένουμε με αγωνία την επιστροφή του!!! Το πρώτο κλικ της ημέρας μας!!!
theoritike xronia sou polla..........
euxomai to blog sou na megalwnei k na megalwnei k na exei panta toso ousiwdh k endiaferonta keimena.
episis euxomai ola sti zwi sou na exoun tin idia kataliksi me tin istoria sou.....san mia alithini agkalia.
kali sinexeia,sagapw polu...
eirini iord.
Χρόνια Πολλά και Καλά λοιπόν κι από εμάς...αν και λιγάκι καθυστερημένα!
Είμαστε υπέρ του να σε στιγματίζει κάτι και να λειτουργεί σαν αφορμή για να ανοίξεις την καρδιά, το μυαλό και την ψυχή σου ΑΛΛΑ είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι στο να κολλάμε στο παρελθόν!!! (ειδικά αν βγάζει αγκάθια)
Καλά τα ερεθίσματα αλλά για να προχωράμε. Με αισιοδοξία και έτοιμοι για νέες πηγές αγάπης και ζωής!
Μπράβο στην προσπάθεια (και στο συγγραφικό σου ταλέντο) για τις ψυχικές σου καταθέσεις! Συνέχισε δυναμικά σνομπάροντας και λίγο το facebook...
ΧΧΧ
Χρόνια Πολλά με τη σειρά μου,
Μπορώ να ευχηθώ μόνο αφιερώνοντας στο blog και στους "πιστούς" ένα κομμάτι μου, άκρως προσωπικό, το οποίο θυμήθηκα διαβάζοντας το δικό σου. Ζητώ συγγνώμη αν "μαυρίσει" λίγο τη διάθεσή σας, αλλά όπως είπα είναι προσωπικό και θέλω να το προσφέρω σε όλους τους πραγματικούς φίλους.
Prophet
ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ
Τελικά, φίλε μου, τι είναι αληθινό; Τι, πραγματικό; Ο κόσμος όπου ζεις, ή μήπως ο κόσμος που σε περιτριγυρίζει; Ή τίποτα; Αληθινά είναι αυτά που βλέπεις και πιάνεις; Η δουλειά σου, το αμάξι σου, το σπίτι σου;
Θα σου πω ένα μυστικό: αληθινά είναι τα συναισθήματά σου. Το του-του σου, σου φαίνεται πραγματικό – σ’ αρέσει – γιατί ακριβώς σου προκαλεί κάποιο συναίσθημα – είπαμε, σ’ αρέσει. Αληθινό είναι το σπίτι σου, γιατί σ’ αυτό νοιώθεις άνετα. Όπως και ο κόσμος σου, γιατί σ’ αυτόν λειτουργείς και αισθάνεσαι κάποιος. Ακριβώς. Αισθάνεσαι.
Άρα, ότι σου προκαλεί κάποιο συναίσθημα – έστω αυτό της δυσφορίας – είναι αληθινό. Κριτήριο, λοιπόν, δεν είναι αυτό που βλέπεις ή ακούς, αλλά αυτό που αισθάνεσαι. Και ποιο το πλέον δυνατό συναίσθημα; Η αγάπη, θα μου πεις. Σε κάνει να νοιώθεις όμορφα, δίνεις και παίρνεις, πετάς, ολοκληρώνεσαι, φτάνεις στη νιρβάνα. Ίσως, όμως, και το μίσος. Εκνευρίζεσαι, νοιώθεις το αίμα σου να κυλάει καυτό στις φλέβες και θες να δράσεις` νοιώθεις ζωντανός.
Λάθος και τα δύο, φίλε μου. Το πιο δυνατό συναίσθημα είναι… ο πόνος.
Ο πόνος σε λυγίζει, σε σπάει, σε καταρρακώνει. Σε κάνει πιο άχρηστο κι από σκουπίδι – έτσι νοιώθεις – σου γκρεμίζει τον κόσμο σου – αυτόν που εσύ θεωρούσες πραγματικό και σταθερό – σου σκορπάει το μαύρο και την απαισιοδοξία ακόμα και στο πιο μικρό και απόμερο σοκάκι της μέχρι τώρα όμορφης – πραγματικής – ζωής σου. Σε τρυπάει σα χιλιάδες, εκατομμύρια βελόνες σ’ όλο σου το κορμί, το μυαλό, την καρδιά και την ψυχή. Εκτοξεύει δηλητήριο στις πιο ιερές σου στιγμές, αμαυρώνει τις όμορφές σου εικόνες. Και σε τσαλαπατάει. Σ’ αφήνει μ’ ένα μπουκάλι στο ‘να χέρι και ένα τσιγάρο – στην καλύτερη – στο άλλο.
Μήπως, όμως, τότε δεν είναι που νοιώθεις πιο ζωντανός, όντως πιο χαμένος; Τότε δεν είναι που εσύ λες: ride on (το γνωστό) και αφήνεις πίσω σου όλα;
Μακάριος αυτός που έζησε τον πόνο. Που τον αποδέχτηκε και τον κλώτσησε. Που συνέχισε αφού γεύτηκε την πικρή του γεύση στα χείλια. Γιατί αυτός ζει πραγματικά.
Γι’ αυτό, μην τον φοβάσαι. Να τον αποζητάς λίγο. Κι αυτός θα σε βρει. Να σου δείξει τα μυστικά της ζωής, αφού κάνεις τη συμφωνία μαζί του.
Πρώτα πρέπει να πονέσεις.
10/9/02 02:40
eirini iord(ανώνυμη)- Ευχαριστώ για το...θερμό σου μήνυμα! Με τέτοιους αναγνώστες σίγουρα έχει πολλά χρόνια το blog ακόμα.
hello kitty - Ποιο facebook; Αυτο που σου προσφέρει το blogging δεν στο προσφέρουν 10 facebooks μαζί...
Πραγματικές καταθέσεις ψυχών και βιωμάτων...μόνο εδώ γίνονται!
Όσο για το παρελθόν...εμείς το κρατάμε μόνο σαν εμπειρία και οήγό για το μέλλον! Ελπίζω και οι ήρωες της ιστορίας μας να έκαναν το ίδιο...
Φίλε ανώνυμε - μακάρι να είχαμε καθημερινά τέτοιες παρεμβάσεις σαν τις δικές σου που να μας "μαυρίζουν"... Σ΄ευχαριστούμε για το πολύ ωραίο σχόλιό σου!Σίγουρα έδωσε άλλο χρώμα...
αδερφέ "Θεωρητικέ" μας κούρασες 1 χρόνο τώρα με τις μαλακίες που έγραφες στο blog σου και ήρθε η ώρα κάποιος να σου πει την ωμή αλήθεια!!!
έλα πλάκα κάνω, χρόνια πολλά στη blogάρα σου και να ξέρεις πως με έχει εντυπωσιάσει η συγγραφική δημιουργική σου ικανότητα...καλές εμπνεύσεις..
Αδερφέ Γνωστέ-Αγνωστε...Το κομπλεξ σου γνωστό! Δεν κάνω πλάκα...Αντε πλάκα κάνω κι εγώ!Μόλις διάβασα την αρχή του σχολίου σου, σκέφτηκα ότι θα ιδρύσεις την Θ.Ε.Κ.(Θεωρητική Ενωτική Κίνηση), μετά όμως κατάλαβα το φιάσκο...! Σε ευχαριστώ φίλε και εμπνευστή των απανταχού bloggers!Οφείλουμε να έχουμε Σεβασμό στους παλιούς άλλωστε!
Μετά απο πολλά απανωτά χαστούκια τον τελευταίο καιρό. Θέλω να καταθέσω τις σκέψεις μου...
Για εσάς τις γυναίκες : Αν σας αρέσουν τα πρότυπα στους άνδρες , κολλήστε μια αφίσσα απο το αγαπημένο σας ανδρικό πρότυπο στο τοίχο του δωματίου σας, αλλά να ξέρετε κάτι ! Αυτό το είδωλο δεν πρόκειται να ζωντανέψει ποτέ, μπορεί να σας γεννήσει συναισθήματα, μην τα ψάξετε στον τοίχο, βγείτε έξω... Το ξέρω οτι ζείτε σε μια εποχή σεξουαλικής επελευθέρωσης, και εξαιτίας του οτι σας την πέφτουν 10 μαλάκες δεν ξέρεται ποιόν να πρωτοδιαλέξετε, κάντε όμως μια προσπάθεια να ξεχωρίσετε την ίρα απο το στάρι...
Δεν φταίμε εμείς μόνο που υπάρχει πρόβλημα στην "αγορά", φταίμε και εμείς σίγουρα σε πολλά αλλά όχι σε όλα.
Το λάθος είναι συγκεκριμένο, για εμάς τους μη ηλίθιους (ή αν θέλετε για εμένα): Δεν πρέπει να μπουχτίζει ο άλλος ! Στην ζυγαριά της σχέσης αν ο ένας απο τους δύο βάλει πολλά περισσότερα τόε η ζυγαριά έρχετε τούμπα και τα τρώει όλα στη μάπα!
Δεν πάρχουν πρότυπα ...όλοι είμαστε σκληροί, ρομαντικοί, άγριοι, σοβαροί, χαρούμενοι, λυπημένοι, μαλάκες, καλά παιδιά... απο την μια στιγμή στην άλλη...
KATW TA XERIA APO TON CLAUSS GIATI THA AKOUSETE OTI DEN EXEI AKOUSEI O ATHANASOPOULOS
Αγαπητέ clauss, είσαι παντελώς εκτός θέματος...ίσως δεν κατάλαβες οτι απευθύνομαι στον φίλο μας τον theoritiko ΚΑΙ ΜΟΝΟ!
Έκανες αυτό το σχόλιο προφανώς σε λάθος blog, οπότε θα (σου) απαντήσω στο σωστό.
Για όσους δεν γνωρίζουν το σχολιάκι πήγαινε για μένα υποτίθεται οπότε η συνέχεια στο blog μου.
Εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να ευχηθούμε στο φίλο μας για την καλή του προσπάθεια κι όχι να βγάλουμε την προσωπική μας ζωή και αποθημένα εδώ. Δεν του αξίζει και γι αυτό δεν θα μπώ στη διαδικασία αυτή!
Είναι η δική του χαρά και το δικό του blog. RESPECT.
τι να πω όποιος κατάλαβε κατάλαβε, εδώ κολλάει το σιωπή! hello kitty , ξέρω πολύ καλά που τοποθετώ τι! Το σχόλιο ήταν γενικό και αφορούσε εσάς , γιατί εσείς εκφράζετε , προσωποποιείτε τον έρωτα για εμάς!
Καλά ξεκίνησε ο 2ος χρόνος θεωριτικέ!
από κοντά όμως είπες πως απάντησες σε εμένα...όντως, ας το λήξουμε εδώ γιατί δεν έχει νόημα!
Ψυχραιμία φίλοι μου... Ο καθένας μπορεί να γράφει ότι θέλει...ειδικά σε αυτό το blog...και το έχουμε αποδείξει!Εκτός από χυδαιολογίες! Πάμε γερά για μια νέα καλή εβδομάδα σε όλους!
χαιρομαι για τον 1 χρονο του μπλογκ σου. Χαιρομαι για τους αναγνωστες που έχεις , για τις ευαισθητες χορδες που μας πατας, χαιρομαι που συνεχιζεις να πιστευεις τοσο πολυ στα μπλογκ. Πιο πολυ απο ολα χαιρομαι που εβαλες λιγο κοκκινο χρωμα στο μπλογκ σου!!!
Περιμένουμε με αγωνία το πρώτο άρθρο του 2ου χρόνου!
Καλημέρα!
Μέχρι να το γράψεις , διάβασα και ξαναδιάβασα, την καταπληκτική ιστορία σου , ξανά και ξανά, προβληματίστικα έντονα, και σου γράφω πάλι...
βλέπω τις σκέψεις τα συναισθήματα των δύο ανθρώπων μπροστά μου... αγάπη, έρωτας, κούραση, ένταση...
Μία αγάπη και εναν έρωτα ο οποίος βγένει απο την καρδιά και την ψυχή μας , εμφανίζεται στο αντικείμενο του πόθου μας, μέσω καθημερινών συμπεριφορών με ένταση, στα στενά και πεζά πλαίσια μιας καθημερινότητας που ανάλογα με το εκάστοτε προφίλ μας, μας θέλει ΄Έτσι, όπως έκεινη έχει ορίσει για εμάς , εν πολλοίς!
Μια καθημερινότητα και μια κοινωνία πίεσης συναισθημάτων, κα δημιουργίας κλισέ ... μια καθημερινότητα πολλές φορές κουραστική κα αφόρητη.
Σε αυτή την πραγματικότητα βιώνουμε τους ερωτές μας, και πολλές φορές τους βιάζουμε, μη κρατόντας τα λουριά του α-λόγου μας, ή άλλες φορές κρατόντας τα πολύ δυνατά...
Τελικά κάποια συναισθήματα μερικές φορές καλό είναι να τα κρατάμε safe στο πιό ασφαλές θυσαυροφυλάκιο του σύμπαντος...
Στην καρδιά μας, στο μυαλό μας, και ας φύγει μαζί με αυτά να πάει όπου πάνε...
τιμής ένεκεν για τον
Θ Ε Ω Ρ Ι Τ Ι Κ Ο
Το άρθρο θα μπορούσε να χαρακτήριστεί απλά υπέροχο! Όμως δείχνει να είναι στάση ζωής ή αλλιώς στάση σιωπής. Πολύ ερωτικό, πολύ ρομαντικό και τόσο τυχερό αυτό το όμορφο ζευγάρι που μας περιγράφεις που είχε εσένα "αόρατο" παρατηρήτή. Ελπίζω, ότι και μαζί να μην είναι πια, αν διάβαζαν το άρθρο σου ίσως να άλλαζαν γνώμη (αν δεν έχουν φτιάξει μια άλλη ζωή). Ευχαριστούμε που μας ξυπνάς πράγματα που έχουμε ξεχάσει. Τον έρωτα μέσα στην Αθήνα...
Αφροδίτη Λ.
Δημοσίευση σχολίου