Τι θα μπορούσε να γράψει κανείς έχοντας προαναγγείλει ένα άρθρο με αυτόν τον τίτλο;
Τόσα πολλά όσο το τίποτα και τόσα λίγα όσο το πολύ...
Η Αντιγόνη ήταν μαζί με τον Φάνη για κάμποσο καιρό... ήταν μικροί... όχι ασήμαντοι όμως... τουλάχιστον ο ένας για τον άλλον...Αυτό έδειξε και η επαφή που κράτησαν τα χρόνια μετά το χωρισμό τους...
Μια επαφή που όποτε υπήρχε (μια φορά το εξάμηνο περίπου από κοντά και λίγο περισσότερο με τη μεσολάβηση κάποιων τηλεφωνικών ή μηνυματικών ευχών σε γιορτές), είχε ένα περίεργο ηλεκτρισμό...2-3 μαγικές στιγμές και πολλές αμηχανίες... Σίγουρα όμως είχε κάτι που δεν θα ΄πρεπε...Τον εγωισμό...!
Αυτό το «σύνδρομο» που καταρρακώνει τα «θέλω» και τα «νιώθω»... Αυτός που κρύβει βαθιά την ξενοιασιά των συναισθημάτων μας και τον αυθορμητισμό της καρδιάς μας...
Μια κάρδιά που ο καθένας την έχει ταλαιπωρήσει ...όσο αντέχει...να περιμένει...
Προχθές είχα βγει με τον Φάνη... Χαλαρό ποτό...
Έχοντας να δει την Αντιγόνη αρκετό καιρό, είχαμε ξεκινήσει αυτές τις φιλοσοφικές ερμηνείες του έρωτα και των γυναικών... Η κουβέντα μας και βέβαια κατέληξε στην Αντιγόνη...
«Δεν είμαστε καλά», αναφωνώ ξαφνικά... λες και μας άκουσε... «Είμαι Villa Mercedes...Θέλω να σε δω...Έλα» του στέλνει ένα μήνυμα στο κινητό και τα πάντα παγώνουν...
Σκέψη λίγων λεπτών και με ζωντάνια... «νεκρού»... μου ζήτησε να πάμε από εκεί...
Πως να το αρνηθώ...; Πήγαμε!
Το βράδυ πέρασε... Δεν έγινε τίποτα (θα σας το έλεγα άλλωστε)... Απλά τα είπαν... Απλά λαμπίριζαν τα μάτια τους όση ώρα μιλούσαν... Απλά ήταν σα να μην υπήρχα εγώ δίπλα... Απλά ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα... Απλά.... Γαμώ το κέρατό μου γαμώ!!!
Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό ποτέ...
Γιατί δύο άνθρωποι που αγαπιούνται...που θέλει ο ένας τον άλλον... που σκέφτονται πολλά πράγματα πως θα ήταν να τα περνούσαν μαζί... ξανά...ναι ξανά... Δεν είναι μαζί; Τι φοβούνται... Ποιος εγωισμός και ποιο «σκοτάδι» είναι αυτό που τους κρατάει χώρια; Ποιο πρέπει και ποια ελληνική ρήση (που πάντα υπάρχει μια αντίθετη ως απάντηση) τους στερεί το μετά; Την ίδια τους τη ζωή; Την ευτυχία τους...ίσως...
Κανόνες δεν υπάρχουν... Τους κανόνες τους βγάζουμε εμείς και οι εμπειρίες μας.
Τα "γιατί" θα μου πείτε είναι για να «κυοφορούν» απαντήσεις που ουσιαστικά στις σχέσεις δύο ανθρώπων ποτέ δεν απατιούνται...
Δεν θέλω να γράψω κάτι παραπάνω...Δεν μπορώ... «Έχω κουραστεί... Αλλά είμαι εδώ...»... όμορφο τραγούδι... Θα μπορούσε να «έντυνε» το άρθρο μας...και γυμνοί από κάθε τι που σας στοιχειώνει, να το χορέψετε...αγκαλιά...με αυτόν ή αυτή που περιμένετε... με τις σκέψεις σας...
Και μην ξεχνάτε... «Ότι αξίζει πονάει... και είναι δύσκολο...» Άλλα όχι ακατόρθωτο...Παντού σε όλους τους τομείς... Πόσο μάλλον όταν υπάρχει αγάπη... Πόσο μάλλον όταν είμαστε μαζί... εδώ... «στην οδό της καρδιάς μας»...στην «Οδό Θεωρίας»!
12 σχόλια:
οποιος αγαπα ξεχνα,συγχωρει,ξαναζει,...ενας εγωιστης...τι?θεωρητικε μας συγκινησες και μας εκανες να θυμηθουμε...πως ειναι να αγαπουμε...
Φίλε Ανώνυμε, το σχόλιο σου θα μπορούσε να ήταν κομμάτι του άρθρου μου... Σ΄ ευχαριστώ!
φιλε δεν σε ξαναδιαβαζω ωρα δουλειας...
george...όπως και στο άρθρο μου, έτσι και στο σχόλιο σου με ενδιαφέρει το "γιατί"... (;)
Είμαστε δέσμιοι πολλές φορές της πολυπλοκότητας των επιλογών μας ! Πολλές φορές το πρόβλημα που έχουμε να λύσουμε δεν είναι το δάσος, αλλά ένα συγκεκριμένο σημείο μέσα σε αυτό , μιαι λιμνούλα που πρέπει να ποτίσουμε για να πρασινίσουν και να ανθήσουν όλα τα δένδρα μέσα αυτό! Αυτό το σημείο είναι δύσκολα προσεγγίσιμο πολλές φορές γιατί είτε δε τολμάμε να το ανακαλύψουμε, φοβόμαστε! είτε γιατί μας έχουν αποκλείσει απο αυτό! (φοβούνται εμάς)
Όπως και να έχει μπορεί να είναι δύσκολα προσβάσιμο, αλλά πρέπει να μάθουμε να πηδάμε τους φράχτες της ζωής μας, μικροί το κάναμε και δεν φοβόμασταν τα γονατά μας , ούτε τα δόντια μας , ούτε την κεφάλα μας !
Ναι θεωριτικέ είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο μερικές φορές ! Αλλά όσο και αν κτυπήσουμε , όσο και αν πονέσουμε , η καρδιά μας είναι πολύ καλά προφυλαγμένη μέσα μας , και μπορεί να ανταποκριθεί και σε πιο δύσκολα, αρκεί να το θέλει...
Φοβερό άρθρο! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ,με τα άρθρα σου και το απόσταγμα ψυχής που καταθέτεις, έχεις αλλάξει τους γύρο σου!
Καλημέρα ΜΠΡΑΒΟ !
Υπάρχουν κάποιες φορές που το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου. Συμβαίνουν αυτά που δεν αντέχεις, ξυπνούν συναισθήματα καλά κρυμμένα για χρόνια. Για μερικά λεπτά, όσο διαρκεί ένας χορός, τον μυρίζεις, τον νιώθεις πάνω σου, είστε μόνο οι δυο σας και ξαφνικά σαν δυνατό κύμα έρχεται και σκάει πάνω σου η λογική και τα γκρεμίζει όλα.
Κάποιος φίλος ‘συνωμότης’ δεν ξέρω ποιου, μου πρότεινε σήμερα να μπω σε ένα blog που δεν γνώριζα την ύπαρξή του και να διαβάσω αυτό ακριβώς που δεν έπρεπε. Δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα ήμουν μαζί του και σε τι θα πρέπει να ελπίζουμε, κρατάω μόνο εκείνο τον χορό του ονείρου και συνεχίζω τη ζωή μου.
Αγαπητέ Clauss... η χαρά και το "γέμισμα" το δικό μας, εδώ στο blog είναι να έχουμε φίλους αναγνώστες σαν κι εσένα και να φιλοξενούμε την αυθεντικότητα των απόψεών σου.
Από σήμερα το sortie...Mπήκε στα προτεινόμενα links.
Aγαπητή "ανώνυμη"...Κατ΄αρχήν ευχαριστώ τον φίλο ή φίλη που σου πρότεινε το blog μας. Σίγουρα η ιστορία μας θα θυμίζει σε πολλούς, ίσως, κάποια παρόμοια δικιά τους. Κανείς δεν έχει αποκλειστικότητα στον έρωτα και τη συνέχειά του... Γιατί όμως διάβασες κάτι που δεν έπρεπε; Τι πρέπει και τι δεν πρέπει τελικά ίσως να είναι κάτι πολύ σχετικό... Η ζωή σου προφανώς και ποτέ δεν σταμάτησε και βέβαια συνεχίζει... Τη λογική μπορείς να τη σταματήσεις... την ελπίδα όμως γιατί; Δεν γίνεται... Δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι για το πως μπορείς να είσαι με έναν άνθρωπο... Χρειάζεται απλά να αφήνεσαι... Οι συνωμοσίες του σύμπαντος άλλωστε δεν σταματούν ποτέ... Δεν ξέρεις... Καλωσήρθες στην παρέα μας!
Σε διαβαζω τακτικά αλλά σπάνια σχολιάζω, σήμερα όμως με άγγιξες πολύ. Ξέρεις θεωρητικέ συμφωνώ μαζί σου και φαντάζομαι κάθε άνθρωπος που είναι υπέρ της αγάπης. Τα πράγματα όμως φαίνεται να αλλοιώνονται όταν μπουν στην πράξη.
κάποιος μπορεί να πει: εγώ δε γυρνάω πίσω ποτέ...
κάποιος άλλος μπορεί να πει: ναι υπήρξε αγάπη και μία όμορφη σχέση και τώρα υπάρχει αγάπη, αλλά τώρα είναι μια άλλη στιγμή, εγώ έχω αλλάξει ο άλλος έχει αλλάξει... απλά με τον χρόνο χάνεις τα επεισόδια του άλλου και απλά δεν θέλεις να χαλάσεις εκείνο το ωραίο που ήταν κάποτε...
μία φίλη μου έχει πει κάτι ανάλογο: ναι υπάρχει πολλή αγάπη και πάντα θα υπάρχει αλλά για να ξαναγίνει θα πρέπει να είμαι τέλεια, δε σηκώνει άλλα λάθη η σχέση... και αυτό είναι πολύ δεσμευτικό, να μην έχεις την πολυτέλεια του λάθους...
εγώ θα σου πω ότι θα προτιμήσω μία σχέση που θα είναι tabula rasa, που δεν θα έχω προκαταλήψεις- ακόμα και θετικές- γιατί έτσι θα νοιώθω πιο ελεύθερη να δω εμένα έτσι όπως έχω εξελιχθεί τώρα, μέσα στην καινούρια σχέση. Θα νοιώθω πάντα αγάπη και ευγνωμοσύνη για έναν άνθρωπο με τον οποίο ζήσαμε μαζί πολλά και όμορφα.
μερικές φορές είναι πιο ανώδυνο απλά να ζεις τη στιγμή και να αφήνεις να περνάει αβίαστα μία σχέση που πραγματικά έζησες.
Για να μην γίνεται πράξη απλά ήταν για τότε. Το θέμα είναι να μη χάνουμε το τώρα.
φιλε θεωρητικε συγχαρητηρια...μας αγγιξες και παλι...το κακο ειναι οτι(βλεποντας και τις γυναικιες απαντησεις του σχετικου αρθρου)οι αντρες σκεφτομαστε τελειως διαφορετικα απ το αντιθετο φιλο...ισως ειμαστε περισσοτερο ρομαντικοι,ισως εκεινες ειναι περισσοτερο λογικες,το θεμα ειναι οτι για μια γυναικα το παρελθον σβηνει-τελειωνει οταν αποφασισει να φυγει...γιατι βασικα το εχει τελειωσει μεσα της...γι αυτο οσο και αν αγαπησε,αλλαζει πορεια,αλλαζει ροτα...συνεχιζει τη ζωη της και προτειμα να τα θυμαται ολα σαν μια ομορφη αναμνηση...οι αντρες ειμαστε μαλλον πιο συναισθηματικοι..αν και πολλες θα πουν οτι υπαρχουν και γουρουνια!μηπως ειναι τυχαιο οτι το αρθρο γραφτηκε απο αντρα?τιποτα δεν ειναι τυχαιο...
Γεια σου Θεωρητικέ. Είμαι 34 ετών και είμαι κι εγώ μια από τις περιπτώσεις που ακούω όλο και περισσότερο τελευταία, που έχουν παντρευτεί μια πρωην σχέση τους. Νιώθω πολύ ευτυχισμένη. Με τον άντρα μου (πλέον) ημασταν μαζί από 21 έως 23 και τέλος. Από τότε κρατήσαμε επαφή σαν και αυτή που περιγράφεις περίπου στο άρθρο σου αν και είχαμε φυσικά και άλλες σχέσεις τα επόμενα χρόνια. Πάντα όμως είτε ό ένας είτα ο άλλος (περισσότερο ο αντρας μου)προσπαθούσε να κρατάμε αυτή την επαφή. πριν 2,5 χρόνια που βρεθήκαμε ήμουν αρνητική στην αρχή μέσα μου στο να ξανακάνω κάτι. Κάναμε όμως και οι δύο αυτό που γράφεις σε ένα από τα σχόλια σου. ΑΦΕΘΗΚΑΜΕ. Αγνοήσαμε όλους και όλα. κυρίως τα γύρω ψευτοκολληματα. Και ξέρεις κάτι; είμαστε καλύτερα από τότε. Έχουμε ενα παιδάκι και ζούμε υπέροχα. όσο για τον Φάνη στο άρθρο σου, να ξέρει ότι τον γουστάρει ακόμα η Αντιγόνη, από αυτά που κατάλαβα και διαβασα. Αλλιώς δεν θα την ένοιαζε καν να τον δει. Γυναίκα είμαι και ξέρω. Όλες τα ίδια σκεφτόμαστε. Είμαι νέα "φίλη" της Οδού θεωρίας και λέω να μείνω! Για να κλείσω, συμφωνώ με τις απόψεις σου που γραφεις και ευχαριστώ για τη φιλοξενία του σχολίου μου.
Ανώνυμη συχνή αναγνώστρια... Σε ευχαριστώ πολύ και χαίρομαι που έκανες σχόλιο... Μου αρέσει πολύ η εμηνεία σου...και ειδικά η ταμπουλα ρασα σχέση που προτιμάς...!Σίγουρα πάντως δεν πρέπει να χάνουμε το τώρα!
Ανώνυμε εξαγριωμένε... κινδυνέυεις να χαρακτηριστείς "γουρούνι" από τις γυναίκες με αυτά που γράφεις... τα οποία όμως επίσης με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο!
Αγαπητή Άννα... Είσαι η εκπλήρωση των ονείρων των απανταχού κολημένων και η απόδειξη κατάρευσης κάθε ιδεολογίας και λογικής. Να είσαι καλά κι ευτυχισμένη πάντα και καλωσήρθες κι εσύ στην παρέα μας!
Δημοσίευση σχολίου