Σου γράφω ένα γράμμα...

«…Όχι πως θέλω να στο δώσω…Έτσι απλά για να μιλήσω λίγο μαζί σου…»!
Πόσοι και πόσοι δεν έχουν ταξιδέψει, ερωτευτεί, κλάψει , γελάσει, πονέσει…διαβάζοντας ή γράφοντας κάποιο γράμμα! Η δύναμη του γράμματος ήταν, είναι και θα παραμείνει μοναδική… Ένα γράμμα είναι τόσο διαχρονικό όσο και μια φωτογραφία!

Τα γράμματα ανά εποχές, έχουν δώσει παρηγοριά κι ελπίδα, σε πολέμους…., ανάσα και προσμονή, σε μακρινές αγάπες… κουράγιο και δύναμη σε ασθενείς και καταπονεμένους…

Στις γενικές σκέψεις που έκανα προχθές για το άρθρο μας…εδώ… σκεφτόμουν αλήθεια αν έχω κάνει καλά που πέταξα κάποια γράμματα του παρελθόντος… Ερωτικά βέβαια τα περισσότερα… Τα φιλικά…τα έχω κρατήσει!
Τη βλακεία της πράξεως μου (έτσι κατέληξα τελικά ανεξαρτήτως της αξίας του αποστολέα), ήρθε να επιβεβαιώσει και η άποψη μιας φίλης, που και αυτή πιστεύει, όπως μου είπε, στην συναισθηματική και διαχρονική αξία των γραμμάτων! Κάποια από αυτά βέβαια έχουν μείνει… Ίσως αυτά τότε… που «ξεκαθάριζα» τα «ξεθωριασμένα» να είχαν μεγαλύτερη αξία μέσα μου… Αλλά τέλος πάντων…

Αλήθεια τι αξία έχει να πετάξεις ή να κάψεις τα γράμματα του παρελθόντος όταν το ίδιο το παρελθόν δεν σου λέει πια τίποτα ή ακόμα χειρότερα το αντίθετο, δηλαδή δεν έχεις καταφέρει να αποκοπείς από αυτό! Κίνηση αλλαγής (απλά), κίνηση φόβου (για να μην κυλήσεις πάλι διαβάζοντας τα), κίνηση εγωισμού για να δείξεις ότι «το έχεις» το θέμα ή κίνηση αποφυγής καβγά με την επόμενη σχέση, αν πέσει στην αντίληψή της/του κάποιο από τα γράμματα του παρελθόντος που δεν ήσασταν μαζί! Άρα; «Για να τα κρατάς… τον/την σκέφτεσαι!».
Αυτά είναι τα λάθη…που σχεδόν όλοι τα έχουμε κάνει ή δεχτεί!

Το πρώτο μου γράμμα το είχα στείλει σε ηλικία 16 χρονών σε μια Αγγλίδα τουρίστρια, τη Nicole, από το Μάντσεστερ, που είχα «γνωρίσει» στη Ρόδο και μετά ήταν ο μόνος τρόπος για να κρατήσω οριακά ζωντανή…την ανάμνηση! Το πανηγυράκι κράτησε για…2 αλληλογραφίες… Ναι…τόσο πολύ!

Τα πιο ωραία γράμματα όμως…τα περισσότερα και τα πιο αγνά… τα είχα γράψει στην Τ.! Η πρώτη μου αγάπη…η πρώτη που με έμαθε πως γράφουν γράμματα…πως τα διαβάζουν και τι «δύναμη» έχουν αυτά…!
Γράμματα σε card postal, γράμματα σε χαρτιά Lacta, γράμματα σε ατελείωτα άλλα χαρτιά και κάρτες… γράμματα σε τοίχους…!
Πριν λίγο καιρό δάκρυσα, διαβάζοντας ένα από αυτά… Ήταν από τα τελευταία…τότε… Δεν δάκρυσα τόσο για αυτά που διάβαζα…όσο για αυτό που είδα και θυμήθηκα…
Επάνω στο χαρτί… μουτζουρωμένες κάποιες λέξεις από δάκρυα που είχαν στάξει τότε γράφοντάς το… Θυμάμαι και γιατί…

Ωραία χρόνια… Ούτε κινητά… Ούτε sms… Ούτε e-mails… Ούτε facebook και μαλακίες… Αθώα χρόνια… Αυθόρμητες σκέψεις και στιγμές…

Τη «μαγεία» των γραμμάτων την έχουμε δει να ξεδιπλώνεται και σε πολλές ταινίες… Μια από αυτές…να… που πρόχειρα θυμάμαι… είναι το “Il Postino”! Μοναδικό!

Για τραγούδια τι να πούμε…; Άπειρα! Πόσοι και πόσοι έχουν εμπνευστεί και πόσοι τα έχουν τραγουδήσει…

Πόσο όμορφα θα ήταν να επικοινωνούσαμε ξανά όλοι μας με γράμματα… Μακριά από κάθε τι…άχρωμο και κενό που μας προσφέρει σήμερα η τεχνολογία και ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Ας θυμηθούμε πως είναι πάλι να ζεις… Όπως παλιά… Έτσι!

Ε; Τι λέτε; Το κάνουμε; Αλλά να τα κρατήσουμε αυτή τη φορά…!

«… Η ώρα πήγε 12…σ΄αγαπώ…όπως στις 11…στις 10…στις 8…»!

Γεια χαρά…