H επόμενη μέρα μας βρήκε να κοιμόμαστε χώρια… Εγώ στη βεράντα πάνω στο χτιστό παγκάκι κι εκείνη μέσα…κόντρα στο κρεβάτι να έχει πιάσει όλο τον χώρο του. Είχε αρχίσει ήδη να πιάνει ζέστη…Μεγαλύτερη από αυτή που με ανάγκασε να «αυτοεξοριστώ», στη βεράντα μέσα στη νύχτα! Το ξημέρωμα στη Φολέγανδρο ήταν και πάλι όμορφο… Οριακά πληκτικό... Για εμένα ίσως… Είχα αρχίσει ήδη να κουράζομαι…«Μπα, θα είναι οι πολλές μέρες που είμαστε ήδη εδώ», σκεφτόμουν…
Δεν ήθελα να αφήσω τον εαυτό μου να βαρεθεί πάλι…
Ήμασταν 6 μήνες μαζί…μόνο…
Αρκετά διαφορετικοί μεταξύ μας και τόσο ίδιοι σε κάποια πράγματα… Κυρίως… Στο ψέμα! Αυτό που κάλυπτε τη σχέση μας… Ο «Δούρειος Ίππος» του έρωτα…
Αυτό που είχαμε κάνει κανόνα και οι δύο και αφήναμε απλά να δούμε που θα καταλήξει, μη θέλοντας να «προδώσει» ο ένας, τα θέλω του άλλου και την υποκρισία αυτών…
Το θέλω το δικό μου, ήταν να βρεθεί ένας τρόπος να χωρίσω πιο γρήγορα…
Το ψέμα το δικό μου, επίσης, ήταν, ότι έκανα ότι ήμουν ερωτευμένος…
Να δω πως θα το πληρώσω και πως θα καταλήξω έλεγα…
Το θέλω το δικό της ήταν να εξαντλήσει αυτό που πίστευε πως ήμουν, αλλά δεν ήταν και σίγουρη… Να «ρουφήξει» εμένα…
Το ψέμα το δικό της…ήρθε 2 μήνες μετά…τότε που μου είπε ότι, με αγάπησε πραγματικά…
Λίγες μέρες πριν από αυτό, είχαμε βρεθεί μαζί σε μια κοινωνική εκδήλωση… Εκεί, κάποιος είχε βαλθεί να «κλέψει» έστω και μια ματιά της και να ανταποδώσει έτσι το επίμονο κοίταγμά του, που για πολύ ώρα είχε αφήσει επάνω της…
Εκείνη το είχε καταλάβει και οριακά…έπαιζε… Την «πουτανιά» την είχε μέσα της και σε άλλες εκφράσεις της καθημερινότητάς της… Σε λίγα λεπτά, της ζητάω να φύγουμε… Όταν με ρωτάει γιατί, της λέω: «Δεν θα ήθελα να γίνω μάρτυρας…της αρχής της επόμενης σχέσης σου…»! Με θυμό και απορία, με ρωτάει τι εννοώ και εγώ της απαντώ… «ΞΕΡΕΙΣ»!
«Είσαι τρελός και φαντασιόπληκτος» μου λέει.
Κι εγώ ψύχραιμος και με τα σωθικά μου να «βράζουν» μέσα μου, της απαντώ, ότι «η εύκολη και άμεση αντίληψη αυτού που σου έλεγα, μου δίνει την καλύτερη απάντηση της αλήθειας που κρύβεις… Καληνύχτα»!
Λίγες μέρες μετά χωρίσαμε… Και καλά το παλέψαμε, αλλά δεν μας βγήκε…
Με την Τζούλια, είχα χωρίσει πριν καν τα φτιάξω…
Το όνομά της και μόνο…δεν μου «ταίριαζε»…
1 μήνα μετά, ο φίλος μου ο Γιώργος με καλεί Κυριακή νωρίς το πρωί, να πάω να τον βρω στη Γλυφάδα… Μόλις είχε χωρίσει από μια σχέση που τον ταλαιπωρούσε μέσα του και σίγουρα δεν του άξιζε…αντικειμενικά! Άλλη μια ιστορία προδοσίας είχε γραφτεί… Προδοσία ψυχής κυρίως…
Πήγα Γλυφάδα και καθόμασταν και συζητούσαμε τα τεκταινόμενα…μέχρι τη στιγμή που το πρόσωπό του παγώνει…
«Τι έπαθες;», τον ρωτάω. Τα μάτια του βουρκώνουν… Ξανά…
«Κοίτα εκεί…», μου λέει.
Τελικά, εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ, όντως, είχα γίνει μάρτυρας, της αρχής της επόμενης σχέσης της…
Η επόμενη μέρα…με βρήκε τουλάχιστον πιο σοφό!
Ήμασταν 6 μήνες μαζί…μόνο…
Αρκετά διαφορετικοί μεταξύ μας και τόσο ίδιοι σε κάποια πράγματα… Κυρίως… Στο ψέμα! Αυτό που κάλυπτε τη σχέση μας… Ο «Δούρειος Ίππος» του έρωτα…
Αυτό που είχαμε κάνει κανόνα και οι δύο και αφήναμε απλά να δούμε που θα καταλήξει, μη θέλοντας να «προδώσει» ο ένας, τα θέλω του άλλου και την υποκρισία αυτών…
Το θέλω το δικό μου, ήταν να βρεθεί ένας τρόπος να χωρίσω πιο γρήγορα…
Το ψέμα το δικό μου, επίσης, ήταν, ότι έκανα ότι ήμουν ερωτευμένος…
Να δω πως θα το πληρώσω και πως θα καταλήξω έλεγα…
Το θέλω το δικό της ήταν να εξαντλήσει αυτό που πίστευε πως ήμουν, αλλά δεν ήταν και σίγουρη… Να «ρουφήξει» εμένα…
Το ψέμα το δικό της…ήρθε 2 μήνες μετά…τότε που μου είπε ότι, με αγάπησε πραγματικά…
Λίγες μέρες πριν από αυτό, είχαμε βρεθεί μαζί σε μια κοινωνική εκδήλωση… Εκεί, κάποιος είχε βαλθεί να «κλέψει» έστω και μια ματιά της και να ανταποδώσει έτσι το επίμονο κοίταγμά του, που για πολύ ώρα είχε αφήσει επάνω της…
Εκείνη το είχε καταλάβει και οριακά…έπαιζε… Την «πουτανιά» την είχε μέσα της και σε άλλες εκφράσεις της καθημερινότητάς της… Σε λίγα λεπτά, της ζητάω να φύγουμε… Όταν με ρωτάει γιατί, της λέω: «Δεν θα ήθελα να γίνω μάρτυρας…της αρχής της επόμενης σχέσης σου…»! Με θυμό και απορία, με ρωτάει τι εννοώ και εγώ της απαντώ… «ΞΕΡΕΙΣ»!
«Είσαι τρελός και φαντασιόπληκτος» μου λέει.
Κι εγώ ψύχραιμος και με τα σωθικά μου να «βράζουν» μέσα μου, της απαντώ, ότι «η εύκολη και άμεση αντίληψη αυτού που σου έλεγα, μου δίνει την καλύτερη απάντηση της αλήθειας που κρύβεις… Καληνύχτα»!
Λίγες μέρες μετά χωρίσαμε… Και καλά το παλέψαμε, αλλά δεν μας βγήκε…
Με την Τζούλια, είχα χωρίσει πριν καν τα φτιάξω…
Το όνομά της και μόνο…δεν μου «ταίριαζε»…
1 μήνα μετά, ο φίλος μου ο Γιώργος με καλεί Κυριακή νωρίς το πρωί, να πάω να τον βρω στη Γλυφάδα… Μόλις είχε χωρίσει από μια σχέση που τον ταλαιπωρούσε μέσα του και σίγουρα δεν του άξιζε…αντικειμενικά! Άλλη μια ιστορία προδοσίας είχε γραφτεί… Προδοσία ψυχής κυρίως…
Πήγα Γλυφάδα και καθόμασταν και συζητούσαμε τα τεκταινόμενα…μέχρι τη στιγμή που το πρόσωπό του παγώνει…
«Τι έπαθες;», τον ρωτάω. Τα μάτια του βουρκώνουν… Ξανά…
«Κοίτα εκεί…», μου λέει.
Τελικά, εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ, όντως, είχα γίνει μάρτυρας, της αρχής της επόμενης σχέσης της…
Η επόμενη μέρα…με βρήκε τουλάχιστον πιο σοφό!
