Τυφλόμυγα...

"Παίζουν τυφλόμυγα στο δρόμο τα παιδιά…"

Και η τυφλόμυγα, έγινε μπάλα και σκοινάκι… κι αυτά γίνανε δρόμος, αγωνίες κι εξετάσεις…
Κι ύστερα ήρθε ο στρατός και οι σπουδές… και μέσα σε όλα πάντα οι έρωτες, τα ταξίδια, το γέλιο και το κλάμα… Σχέσεις και χωρισμοί… και ξανά γλέντια και κρεπάλες… και μια μέρα κάτι αλλάζει!
Έρχεται ή βλέπουμε… αυτόν ή αυτή που πιστεύουμε πως μας ταιριάζει και μας ηρεμεί κυρίως, για να μοιραστούμε την υπόλοιπη ζωή μας… Και λέω έτσι, γιατί, όπως είπε σε κάποιον ο μεγάλος του έρωτας…

"Ποτέ δεν παντρεύεσαι τον μεγάλο σου έρωτα…", αλλά κάποιον που του μοιάζει, θα πω εγώ… Για να μείνει ο μεγάλος, πάντα ΜΕΓΑΛΟΣ και μην τον μικρύνει η φθορά του χρόνου! (Με μια συνέχεια που θα την αφήσω στους στίχους του Άλκη Αλκαίου στο τέλος… και σε ένα επόμενο άρθρο).

Και να! Ξάφνου, το κλάμα και το γέλιο γίνονται ένα…Γίνονται κύκλος και ξαφνικά κλείνουν μέσα του τον ερχομό ενός μωρού! Του δικού μας…του δικού σας…των φίλων μας…
Ευτυχία! Μια λέξη! Ο Δημήτρης εχθές μου είπε κάτι που θα μου μείνει για πάντα…
«Μόλις γεννήθηκε η κόρη μου…ένιωθα ότι μου είχαν βάλει μια μάνικα ευτυχίας στο στόμα και με πότιζαν με αυτή! Τίποτα άλλο…».

Τελικά, όλα είναι δρόμος… Κι όλα τυφλά… Σαν τις στιγμές μας και την τύχη… Σαν τις ζωές μας που αλλάζουν και προχωράμε… Σαν κάθε τι καινούριο και ωραίο… Σαν την αγάπη…

Αποσπάσματα από τις σκέψεις χθες το βράδυ στο κρεβάτι μου... (Ναι, ανάσκελα με τα χέρια πίσω από το κεφάλι...). Κι ένα τραγούδι του Βασίλη να με νανουρίζει…

«Τα χρόνια πέρασαν, περνάμε σ΄ άλλη φάση και αν σε προσπέρασα δεν σε έχω ξεπεράσει…»

Ακούστε το τραγούδι: (http://www.youtube.com/watch?v=nIcmMZYpxew)

υ.γ. : Ευχαριστώ την Μαριέττα που κάποτε μου έδειξε τον Σείριο…

Κι εγώ...

Οι στεναχώριες και οι δυσκολίες μου με βρίσκαν πάντα εκεί...στην ίδια γωνία... που σαν «κολυμπήθρα εξαγνισμού», με λύτρωνε από ότι με κρατούσε «κλειστό»!

Κι εκεί βρέθηκα κι απόψε…
Σκεφτόμουν και κοιτούσα από ψηλά τα φώτα της Αθήνας να λαμπιρίζουν σαν του φλίπερ το τζάμι… Είχε ησυχία… Στο βάθος ακουγόταν μόνο το βουητό της πόλης…αχνό…κι έτσι ηρεμούσα… λίγες ώρες πριν είχα απολυθεί από τη δουλειά μου… Σημεία των καιρών…

-Τελικά, ξέρεις κάτι; Δεν υπάρχει αγάπη με τόσο λάθος τρόπο…
Άκουσα μια φωνή από πίσω μου...Τρόμαξα…

Γυρνάω…και τα μάτια της ήταν πάντα ίδια… Υγρά και μελαγχολικά…
Χαμογέλασα…
Τη Ερυφίλη την είχα γνωρίσει λίγα βράδια πριν, εκεί στην Οδό Θεωρίας, κάτω από την Ακρόπολη, σε ένα από αυτά που ήμουν κάπως ψυχολογικά…
Όμορφη νύχτα… Πιάσαμε κουβέντα για το εκκλησάκι που βρισκόταν εκεί και το αν λειτουργεί και καταλήξαμε να πίνουμε κρασί και να ακούμε Βίκυ Μοσχολιού στο καπηλιό του Μάκη πιο κάτω.
Το άτομο ότι να ΄ναι… Ράστα μαλιά με tattoo στο σβέρκο και πανέμορφο πρόσωπο…μπορούσε να σου μιλήσει από τις θεωρίες του Μπακούνιν, μέχρι τα τσαφ του Βύντρα…

Είχε τσακωθεί με τον δικό της και ακόμα (3 μέρες) μετά, άκρη δεν είχαν βρει…
-Δεν είναι δυνατόν -μου έλεγε- να με προσβάλει και να με βρίζει έτσι, σαν να είμαι το τελευταίο σκουπίδι στη γη, επειδή ξέρει πόσο πολύ τον αγαπάω…και πόσο ερωτευμένη είμαι ακόμα μαζί του…
Μέσα από τα πολλά που συζητήσαμε και κατέβασε ο νους…μέσα από κλάματα και απορίες μικρού ερωτευμένου παιδιού…την είχα χαιρετήσει λέγοντας της… «Να θυμάσαι πως σε αγαπάει κι αυτός πολύ…»!
3 βράδια πριν, απλά με είχε κοιτάξει…
Σήμερα, απλά με αιφνιδίασε…

«Μα τι λες τώρα...?», της λέω. «Η αγάπη υπάρχει μόνο με λάθος τρόπο… Αλλιώς δεν λέγεται αγάπη… αλλά…πλάνη και ψευδαίσθηση…
Η αγάπη ωριμάζει μόνο μέσα από τα λάθη και τις δοκιμασίες… Μέσα από τον χρόνο και τις στιγμές… Μέσα από εμάς… Και άσε τον «μωρό» (με τη αρχαία έννοια της λέξης) να νομίζει πως κάνει κάτι…
Και να ξέρεις κάτι πως αν δεν πίστευες στην αγάπη του δεν θα ήσουν τώρα εδώ να μιλάς μαζί μου…γι΄αυτόν! Έλα μαζί μου…».

Την πιάνω αγκαζέ και περπατάμε την Οδό προς τα κάτω…
«Σταμάτα εδώ!». Της λέω…
«Κλείσε τα μάτια!
Και τώρα που τα έκλεισες, φώναξε αυτό που θα ήθελες να του πεις αν θα ήταν εδώ μπροστά σου…»
«Εμμμμ…. Σ’αγαπώωωωωωωωωωωω!!!»
«Άνοιξε τα μάτια τώρα για να δεις τι θα σου απαντούσε εκείνος…»
Στον τοίχο απέναντι μας, κάτω από μια καρδιά, είχανε γράψει με κόκκινο spray… «Κι εγώ…!».
Ένα «κι εγώ…», που ταιριάζει σαν απάντηση σε τόσες εκφράσεις, αλλά σε μία…γεμίζει την καρδιά… Στο «σ΄αγαπώ»!

«Φύγε τώρα και πήγαινε να τον βρεις να του το πεις από κοντά… Φύγε!».

Μ’ αγκαλιάζει σφιχτά, που σχεδόν μου έκοψε την ανάσα…

Φεύγοντας και καθώς απομακρύνεται γυρνάει και μου φωνάζει…
«Σ’ευχαριστώωωωωωω!».

Χαμογελάω…αναστενάζω…ψιθυρίζω…

«Κι εγώ…»!