Τυφλόμυγα...

"Παίζουν τυφλόμυγα στο δρόμο τα παιδιά…"

Και η τυφλόμυγα, έγινε μπάλα και σκοινάκι… κι αυτά γίνανε δρόμος, αγωνίες κι εξετάσεις…
Κι ύστερα ήρθε ο στρατός και οι σπουδές… και μέσα σε όλα πάντα οι έρωτες, τα ταξίδια, το γέλιο και το κλάμα… Σχέσεις και χωρισμοί… και ξανά γλέντια και κρεπάλες… και μια μέρα κάτι αλλάζει!
Έρχεται ή βλέπουμε… αυτόν ή αυτή που πιστεύουμε πως μας ταιριάζει και μας ηρεμεί κυρίως, για να μοιραστούμε την υπόλοιπη ζωή μας… Και λέω έτσι, γιατί, όπως είπε σε κάποιον ο μεγάλος του έρωτας…

"Ποτέ δεν παντρεύεσαι τον μεγάλο σου έρωτα…", αλλά κάποιον που του μοιάζει, θα πω εγώ… Για να μείνει ο μεγάλος, πάντα ΜΕΓΑΛΟΣ και μην τον μικρύνει η φθορά του χρόνου! (Με μια συνέχεια που θα την αφήσω στους στίχους του Άλκη Αλκαίου στο τέλος… και σε ένα επόμενο άρθρο).

Και να! Ξάφνου, το κλάμα και το γέλιο γίνονται ένα…Γίνονται κύκλος και ξαφνικά κλείνουν μέσα του τον ερχομό ενός μωρού! Του δικού μας…του δικού σας…των φίλων μας…
Ευτυχία! Μια λέξη! Ο Δημήτρης εχθές μου είπε κάτι που θα μου μείνει για πάντα…
«Μόλις γεννήθηκε η κόρη μου…ένιωθα ότι μου είχαν βάλει μια μάνικα ευτυχίας στο στόμα και με πότιζαν με αυτή! Τίποτα άλλο…».

Τελικά, όλα είναι δρόμος… Κι όλα τυφλά… Σαν τις στιγμές μας και την τύχη… Σαν τις ζωές μας που αλλάζουν και προχωράμε… Σαν κάθε τι καινούριο και ωραίο… Σαν την αγάπη…

Αποσπάσματα από τις σκέψεις χθες το βράδυ στο κρεβάτι μου... (Ναι, ανάσκελα με τα χέρια πίσω από το κεφάλι...). Κι ένα τραγούδι του Βασίλη να με νανουρίζει…

«Τα χρόνια πέρασαν, περνάμε σ΄ άλλη φάση και αν σε προσπέρασα δεν σε έχω ξεπεράσει…»

Ακούστε το τραγούδι: (http://www.youtube.com/watch?v=nIcmMZYpxew)

υ.γ. : Ευχαριστώ την Μαριέττα που κάποτε μου έδειξε τον Σείριο…