Ήρθα να γράψω σε ένα internet café… Στο σπίτι δεν μπορούσα.. πνιγόμουν… Σκεφτόμουν να βάλω ως τίτλο "ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΛΟΓΩ ΕΡΩΤΑ…". Έτσι ένιωθε η ψυχή μου... Έσβησα τις 2 τελευταίες λέξεις… Μετά όλες… Γιατί δεν ξέρω… Ίσως από φόβο και πάλι…
Κλείνω τα μάτια και τη σκέφτομαι… 3 μέρες τώρα και δυσκολεύομαι να κοιμηθώ… Αφέθηκα … Μετά από καιρό… Τόσα χρόνια πάλευα να μην αφεθώ για να μην πονέσω (πάλι)… Με "μάγεψε"… "Έπαιξε" όμορφα με το μυαλό μου και χωρίς "δεύτερες σκέψεις"… απλά χάιδευε τις "χορδές" του…
"Έφαγα" déjà vu όμορφων στιγμών και εικόνων, την πρώτη μέρα που την είδα κιόλας…
Πλάκα… Βροχή… Φιλί… "Απανεμιά"… Αγκαλιά και κόμπος στο στομάχι…
Μόλις λίγες μέρες… Δύσκολες (για μένα)… Όμορφες όμως… Μαγικές μέσα μου θα έλεγα… Μου θύμισαν οτι ζω… Μου "φώναξαν" ξανά πως είναι να ερωτεύεσαι…
Σε μία από τις κουβέντες μας την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε και μιλούσαμε με τις ώρες στο «Καφέ Μελίνα», την ρώτησα αν έχει δει μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, την "Απέραντη λιακάδα ενός καθαρού μυαλού…". Όχι, μου είπε και της εξηγούσα…
Δεν ήξερα ότι λίγες μέρες μετά θα μπορούσαμε μαζί να πρωταγωνιστούμε σε μια παρόμοια ιστορία…
Ένα τηλέφωνο…Ένα αναπάντεχο ατύχημα φίλου της… Σιωπή… Και ένα μήνυμα λίγες ώρες μετά από εκείνη…
"Τελικά έφυγε… Είμαι χάλια… Θα σε πάρω εγώ όταν νιώσω καλύτερα…", μου είχε γράψει…
Το μόνο που μπόρεσα να απαντήσω ήταν … "Λυπάμαι. Πραγματικά…".
Μετά χάθηκε… Έτσι… Ξαφνικά…
Πίστεψα την ίδια μέρα πως εννοούσε… Δεν ήταν δυνατόν αυτή που πίστεψα πως ζούσαμε την συμπλήρωση του άλλου μας μισού ο ένας για τον άλλο…τόσο ξαφνικά… τόσο απρόσμενα.. να εννοούσε κάτι άλλο…
Όσο περνούσε η ώρα καταλάβαινα τι ακριβώς εννοούσε…
Πόνεσα… Δεν περίμενα τόσο… Δύσκολο να καταλάβει ο οποιοσδήποτε… Γιατί εγώ ήξερα πως ένιωσα…
Περίεργο Θεέ μου… Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω… Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω… Περίμενα… Σκεφτόμουνα…. Πρέπει να έπιασα πάνω από 20 φορές το κινητό μου για να στείλω μήνυμα… και κάτι πάντα με τραβούσε πίσω… Σεβασμός? Φόβος? Αμηχανία? Δεν ξέρω… Αν και σαν βάση σκέψης είχα συνεχώς το πρώτο…
Ύστερα τι? Κενό…Θλίψη… Απορία… Γιατί δεν έμαθα ποτέ…
Γιατί δεν ήξερα αν θα την ξαναδώ ποτέ… Και πως θα είναι? Και πως θα είμαι?
Ανοίγω τα μάτια μου… Στην τηλεόραση παίζει το "Ημερολόγιο" (The Notebook)…
Ακόμα κι αυτό απίστευτο… Η αγαπημένη μας ταινία και των 2… Όπως όλα τα τραγούδια που ακούγαμε ή δεν ακούγαμε μαζί… αλλά ξέραμε… Ότι μας άρεσαν το ίδιο και σκεφτόμασταν τα ίδια…
"Ψάχνω το άλλο μου μισό", μου είχε πει και με κοιτούσε με μάτια που έλαμπαν… Tο βρήκε… Tο έχασα…
Au revoir…
1 σχόλιο:
απλα απιστευτο,απλα αληθινο....απλα θεωρτικος!
Δημοσίευση σχολίου