"Κανένας δεν ξέρει πόσο «χιόνι» έχουν σηκώσει αυτές οι πλάτες… Κανένας δεν ξέρει… Κανένας…"
Και κάπως έτσι, με τα αυτοβιογραφικά λόγια του Χάρη, μαγνητοφωνημένα να ακούγονται από τα ηχεία, ξεκίνησε μία από τις ωραιότερες και πιο ιστορικές συναυλίες που έχουμε παρακολουθήσει ποτέ…
Έναρξη και… «Αν είσαι Θεός, γιατί δεν μας λυπάσαι…»!
Πριν μπω όμως στη ροή και στα ακούσματα της βραδιάς, οφείλω να καταθέσω το πριν…
Τα εισιτήρια για τη συναυλία τα είχα βγάλει ηλεκτρονικά μόλις αυτή είχε ανακοινωθεί...
Το είχα πει σε πολλούς αλλά κανένας δεν ενδιαφερόταν να ακολουθήσει... γιατί θεωρούσαν παρωχημένη κουλτούρα και μεμψίμοιρα τα τραγούδια των «δίδυμων»…
Εγώ με τον Κώστα ήξερα πάντως ότι θα ήμασταν εκεί… Να τιμήσουμε αυτούς που μας μεγάλωσαν μουσικά, αυτούς που τραγουδήσαμε στις μουσικές σκηνές που παίζαμε 10 χρόνια πριν, αυτούς που θεωρούμε το μεγαλύτερο και πληρέστερο μουσικό κεφάλαιο της Ελλάδας, αφού μέσα από τον ερωτο-κοινωνικό τους λόγο, έχουν «ταΐσει» γενιές και γενιές…
Παρ’ολ’ αυτά, στην Ελλάδα του Κιάμου και της Αλεξανδράτου, δεν περιμέναμε να χαίρει αποδοχής η επιστροφή των Αφων Κατσιμίχα 10 χρόνια μετά…
Το πρωί ειδικά όταν διάβασα στην Athens Voice (www.athensvoice.gr), τη συνέντευξη του Χάρη, που καυτηρίαζε πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά κυρίως συναδέλφους, από τη δική του μουσική όχθη, πίστεψα ακόμα περισσότερο, ότι η κοινωνία των πρωινάδικων που ήδη είχε ξεκινήσει τον επικήδειο γιατί προσβλήθηκε από τα, κατά τα άλλα, ρεαλιστικά λόγια του Χάρη, δεν θα περνούσε ούτε απ’εξω…
Ώρα 20:37, έμπαινα στο parking του ποδηλατοδρομίου του ΟΑΚΑ… Σοκ Νο.1!!!
Ασφυκτικά γεμάτο και «κοπάδια» κόσμου να περπατάει, ακολουθώντας τη σήμανση… «ΠΡΟΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΠΑΝΟΥ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑ»…
Μετά από 10 λεπτά παρκάρω… Περπατώντας κι εγώ, ακολουθώντας τα ίδια βέλη και κατευθύνομαι «ΠΡΟΣ ΑΡΕΝΑ»…
Στάση για τα απαραίτητα: Βρώμικο και μπύρα…
Είσοδος: Σοκ Νο.2!!! Το ποδηλατοδρόμιο γεμάτο και απ’έξω και πίσω μου είχα αφήσει ακόμα ουρές κόσμου που έμπαινε συνεχώς…
Με μια ματιά γύρω μου αντιλήφθηκα κάτι πολύ περίεργο… Ο μέσος όρος ηλικίας του κοινού ήταν 20 χρονών…και ανάμεσα από τις αφάνες και τα ράστα, σαν αστεράκια ξεχωρίζανε κάποια άσπρα κεφαλάκια της γενιάς μας και πάνω…
Απίστευτο μου φάνηκε και το επισήμανε και ο Πάνος λίγη ώρα μετά, ευχαριστώντας από μικροφώνου τα νέα παιδιά, που σίγουρα τους έβλεπαν και τους άκουγαν live για πρώτη φορά στη ζωή τους.
Σκέφτηκα ότι, τελικά οι αξίες ποτέ δεν πεθαίνουν και παραμένουν διαχρονικές κι επίκαιρες…
21:12 και ενώ έχουν σβήσει τα φώτα λίγα δεύτερα πριν, τα αδέρφια βγαίνουν στη σκηνή… Α π ο θ έ ω σ η…και Σοκ Νο.3, μαζί με άλλα 10.000 και παραπάνω άτομα που είχαν κατακλύσει το κλειστό του ποδηλατοδρομίου σε εξέδρες και αρένα!
Τα παιδικά μας μουσικά είδωλα μόλις ξεκινούσαν το πάρτυ…
"Της αγάπης μαχαιριά", "Φάνης", "Προσωπικές οπτασίες", "Η μοναξιά του σχοινοβάτη", "Νύχτωσε νύχτα", "Ρίτα", "Μια βραδιά στο λούκι", "Υπόγειο", "Μη γυρίσεις", "Don’t worry be happy", "Ο παλιάτσος και ο ληστής", "Ο Μάρκος και η Άννα", "Γέλα πουλί μου" και πόσα άλλα, έντυσαν τη βραδιά μας μοναδικά!
Ξεχωριστή αναφορά για τον Μάνο Ξυδού, που στα τραγούδια που θύμισε τους ΠΥΞ – ΛΑΞ, ο κόσμος παραληρούσε… και μοναδική αναφορά στον ξεχωριστό Τόλη Φασόη που έγινε γνωστός με τους SharpTies και πούλησε σχεδόν μισό εκατομμύριo δίσκους με το "Get That Beat"!
Γενικά, τα αδέρφια φανερά συγκινημένοι έδειξαν ότι τα είχαν χάσει σε κάποιες φάσεις και δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα χαμόγελα ευτυχίας για αυτό που ζούσαν! Αγκαλιασμένοι τραγούδησαν, αγκαλιασμένοι βούρκωσαν, αγκαλιασμένοι έφυγαν από τη σκηνή...
Ο Χάρης μας είχε λείψει πολύ και η κουρασμένη (ίσως και γερασμένη) φιγούρα του επί σκηνής, φάνηκε μόνο για λίγο, αφού στη συνέχεια μας θύμισε πως είναι να χοροπηδάς στις συναυλίες και να τραγουδάς κάθε στιγμή τους με πάθος εφήβου…
Μετά από τέτοιες βραδιές…τρέχεις στο σπίτι σου για να μην μπει σφήνα καμία άλλη εικόνα στο μυαλό σου μέχρι να ξαπλώσεις και να πεις… «Έλα στ’ όνειρό μου και περπάτησε…».
Υ.Γ. 1: …Εγώ σε έχω πια ξεχάσει. Το αίμα μου όμως ακόμα σε θυμάται…
Υ.Γ. 2: …Aπ’ όλα περισσότερο, αυτό που με πειράζει, είναι…την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω…
Υ.Γ. 3: … Γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα…
Καλά ακούσματα σε όλους μέχρι τα επόμενα…
4 σχόλια:
ο μονος σκοπος τέτοιων συναυλιων...ειναι να φασωσεις κανα πιπινι!!!! Τα ξερω απο μεσα...πηγα και εγω....αλλα εμεινα με πουλι στο χερι......
Αντε να κανει καμια συναυλια η Αλεξια μπας και παιχτει τιποτε.....
File an 8es na faswseis, na pas sta festival ths KNE... einai gnwsta k ws festival poutsou...
fantastiki synavlia k poly kalo to arthro sou file!bravo!
poly wraio arthro, sygxaritiria!
To mono pou thelw na pw einai oti ta ixografimena logia tou Xari stin arxi tis synavlias einai apo to poiima tou Mixali Gana "Ta gyalina Giannina" pou apaggelei o Xaris panw se ena ipirwtiko paradosiako tragoudi kai vrisketai sto cd "20 xronia live"
Δημοσίευση σχολίου