ΜΙΑ…ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΕΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Σε μια εποχή που όλα αλλάζουν, διαβάλλονται και οι αξίες ολισθαίνουν, οι άνθρωποι γύρω μας είναι πολύ πιο ευάλωτοι στην «κωλοτούμπα» και στην αποδοχή του ξεπουλήματος, κυρίως της ψυχής τους…
 
Χρήμα… δόξα…αναγνωρισιμότητα και ψεύτικες εικόνες, συνέθεταν έως την τελευταία φορά που σας είχα γράψει μέσα από εδώ τα πρότυπα του τότε σύγχρονου «επιτυχημένου» Έλληνα…

Πλέον μπορώ να υποστηρίξω πως έχω γευτεί τα παραπάνω χωρίς να τα επιδιώκω στην κυριολεξία τους, αλλά ζώντας τα, ολοκληρωτικά λόγω των επιλογών μου. Επιλογές, που ποτέ δεν μετανιώνω που έκανα, αφού πάντα όπως σας έχω γράψει και παλαιότερα, στηριζόντουσαν στους «ήχους» του στομαχιού μου… Και αυτό πάντα με καθοδηγούσε. Πολλές φορές βέβαια, για το «ταξίδι» και τις απαντήσεις στην περιέργεια μου, επέλεγα και το αντίθετο από αυτό που άκουγα… Και η αρχική επιβεβαίωση δεν αργούσε να έρθει…

Λίγες μέρες πριν ένας συνάνθρωπός μας, o Δημήτρης Χριστούλας αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του με έναν οδυνηρό τρόπο, σε ένα συμβολικό τόπο στο κέντρο του Συντάγματος, της πλατείας – συμβόλου της Δημοκρατίας μας.

Ποιας; Της χαμένης δημοκρατίας μας.

Αυτή που οι ίδιοι αυτοαποκαλούμενοι δημοκράτες πολιτικοί και σινάφι… δεν σε αφήνουν να «γευτείς». Αυτή που έχει γίνει σχεδόν ύβρις στο στόμα των μεγαλύτερων πολέμιων της και ας παρουσιάζονται ως τιμητές της.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Τι ωραία λέξη… Τι ωραία έννοια…

Τι να σημαίνει άραγε και πως ξεθώριασε έτσι;

Γιατί εγώ αλλιώς την έμαθα, αλλιώς την έζησα, αλλιώς την έχω μέσα μου ως Έλληνας. Αλλά πλέον απορώ.

Πώς  όμως να την αντιληφθούμε. όταν μεγάλη μερίδα έμμισθων και «λαδωμένων» ανθρωποειδών κατευθύνουν την εικόνα και την αλήθεια όπως πληρώνονται… βρώμικα και μαύρα.

Ναι, καλά καταλάβατε. Για δημοσιογράφους μιλάω.

Κι αν εγώ ο ίδιος δεν είχα χρηματίσει κάποιους από δαύτους, κάποια στιγμή, για να γράψουν, αυτά που ήθελαν οι «μεγάλες δυνάμεις» της δουλειάς μου και αν αυτοί δεν το έκαναν στο ακέραιο όσο έσταζε το «μέλι», δεν θα τολμούσα  να ξεστομίσω τέτοιες…αλήθειες.

Αλήθειες που επιβεβαιώνουν την ελεεινότητα κάποιων (όχι όλων) που στο όνομα της κονόμας και της «ιδεατής» καταξίωσης, μέσα από την ικανοποίηση των χρηματοδοτών τους, κατευθύνουν καταστάσεις και κοινή γνώμη, σπιλώνοντας συνειδήσεις, προσωπικότητες, θεσμούς και ήθη. Άγνωστες λέξεις για αυτούς, γνωστές όμως για εμάς που θέλοντας και μη γινόμαστε δέκτες των αρρωστημένων νοοτροπιών τους και πρακτικών τους.

Γυμνοσάλιαγκες, που μόλις κλείσεις τη «βρύση», γίνονται οι χειρότεροι εχθροί της αλήθειας και της ακεραιότητας, αραδιάζοντας πλήθος ψευδών ειδήσεων και κατευθυνόμενων αλητειών που σε συνεργασία με άλλους ρουφιάνους, που πάλι το χέρι σου τους έχει ταΐσει, δεν τους έφτανε το δάχτυλο που τους έδωσες και θέλανε και το χέρι σαν επιδόρπιο…

Τώρα κάποιος θα μου πει… Οι δημοσιογράφοι σου φταίνε και όχι οι πολιτικοί ή οι μπάτσοι?

Μια αλυσίδα αποτελείται από κρίκους που ο καθένας έχει τον ρόλο του. Ο πρώτος όμως και ο τελευταίος κρίκος είναι πάντα ίδιοι. Έτσι λοιπόν, οι δημοσιογράφοι (οι οργανισμοί και τα συγκροτήματα που ανήκουν δηλαδή), ως πρώτος κρίκος, μας πλασάρουν τους πολιτικούς που θέλουν ΑΥΤΟΙ, να προωθήσουν για να εξυπηρετήσουν τα θέλω τους και στη συνέχεια τα πιόνια που εκλέγονται εκτελούν τις εντεταλμένες υπηρεσίες, που τους ορίζουν άλλοι. Για την υλοποίηση του έργου τους χρειάζεται η συνεισφορά της «σύγχρονης» αστυνομίας που είναι μάλλον η τελευταία που ευθύνεται, αφού και αυτή ως μικρότερο πιόνι, ακολουθεί τη ρότα…

Η αλυσίδα, όμως, πάντα κλείνει από την εικόνα που μας πλασάρουν τα υποκείμενα της μεταφοράς των ειδήσεων, με τα χρώματα και το ύφος που επιλέγουν και τους εξυπηρετεί.

Για ποια δημοκρατία λοιπόν μιλάμε, όταν μας την επιβάλουν με τρόπο που άλλοι έχουν επιλέξει να την ασκήσουν. Άλλωστε, Δημοκρατία και επιβολή δεν πάνε μαζί…

Κάπως έτσι λοιπόν, ένας ευαίσθητος αλλά κυρίως πληγωμένος και ταλαιπωρημένος συνάνθρωπός μας, επέλεξε να κάνει μια τέτοια αποτρόπαια πράξη τόσο δυνατά και συμβολικά, ΜΠΑΣ ΚΑΙ ξυπνήσουμε, αντιληφθούμε και θυμηθούμε, τι είναι Δημοκρατία και πως σήμερα τη στερούμαστε, αγνοώντας ως απαθείς παρατηρητές τις αρχές των αρχαίων προγόνων μας για το τι αυτή σημαίνει.

Γιατί, Δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού.

Αυτά σαν εισαγωγή επιστροφής στην παρέα μας, που τόσο μας έλειψε, ελπίζοντας οι 297 αυτοκτονίες που αριθμούμε τους τελευταίους 6 μήνες να μην αυξηθούν ούτε κατά μία, μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε.

 
Επόμενο ραντεβού μας… Πάντα Εδώ…στην οδό της καρδιάς μας. Τη δική σας οδό… Την Οδό Θεωρίας!
 
Καλώς σας βρήκαμε ξανά & Καλό Πάσχα με υγεία και δύναμη για όσα μας έρχονται φίλοι μου!

Υ.Γ.: 6 ΜΑΪΟΥ - ΕΚΛΟΓΕΣ.Ο Θεός να μας φωτίσει και να μην ξεχάσουμε...