Ο ήχος που έγινε...σκέψεις!

Βράδυ Σαββάτου και με το αυτοκίνητό μου, χωρίς να έχω ιδιαίτερη όρεξη να βγω, κατευθύνομαι προς την Γλυφάδα… Από το cd, ακούγονται τα πλήκτρα μιας γραφομηχανής... Στο βάθος ο ήχος της βροχής...
Ξαφνικά αρχίζω να σκέφτομαι τόσα πολλά... Τόσες σκέψεις, βγαλμένες από το παρελθόν της ζωής μου... Από τα παιδικά μου χρόνια... Από τα εφηβικά μου... Από το τώρα μου και το μετά μου...
Απίστευτο!
Ένα ήχος (της γραφομηχανής), τόσο απλός... τόσο ασήμαντος ίσως, και κατάφερε να με παρασύρει και να κάνω ένα ολόκληρο ταξίδι με το νου μου...
Πόσο δυνατοί τελικά είναι κάποιοι ήχοι... κάποιες μουσικές...
Ο ήχος, ήταν η αρχή ενός τραγουδιού που δεν άκουσα ποτέ. Τελειώνοντας το τραγούδι, χωρίς – ειλικρινά - να έχω καταφέρει να ακούσω στίχο, από τις σκέψεις μου, ξαναγύρισα το cd για να το ξανακούσω, μήπως και "μάθω" επιτέλους ποιο ήταν... Τα ίδια... και τρίτη και τέταρτη φορά... Από Καρέα που ήμουν... Έφτασα Γλυφάδα... Κουφός!
Κολλημένος εκεί... Στον ήχο της γραφομηχανής και σε αυτόν της βροχής...
"Εγλωβισμένος" στις σκέψεις μου... Ωραία ήταν όμως...
Μετά από πολλή προσπάθεια, άκουσα την Τάνια Τσανακλίδου, να κλείνει το εν λόγω τραγούδι με ένα λυγμό, λέγοντας συλλαβιστά «δεν μπορώ άλλο...ως εδώ...»!

Σίγουρα, η συγκεκριμένη κατάληξη θα ταίριαζε για πολλά θέματα που απασχολούν τον τόπο μας κι εμένα, τον τελευταίο καιρό...
Για την ιστορία το τραγούδι που κατάφερε όλα αυτά και την μικρή «κατάθεσή» σε αυτό εδώ το άρθρο, ήταν το «Μαμά...γερνάω Μαμά» και οι στίχοι που ακολουθούν ήταν οι μόνοι που συγκράτησα...

«Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα ‘χω φυλαγμένα
και τέλειωσα με άριστα, αλλά δεν έχω ευχάριστα
μαμά, όλα στον κόσμο είναι γραμμένα...»