OΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ...

Και πραγματικά κάπως έτσι ήταν η ομώνυμη παράσταση του Γιώργου Νταλάρα στο Θέατρο Παλλάς, που παρακολουθήσαμε εχθές...
Προτελευταία παράσταση, η χθεσινή, για τον έλληνα τραγουδιστή που «μιλάει σε όλο τον κόσμο», όπως είχε γράψει σε εκτεταμένο αφιέρωμα η γαλλική Figaro το 1993.

Μου έκανε εντύπωση... Το πρόγραμμα, ο χώρος, αλλα όχι και η άναρχη «τοποθέτηση» γνωστών, φίλων και προσκλήσεων του προσωπικού του θεάτρου, που καθόντουσαν όπου βρίσκαν κενό, ενώ το θέατρο είχε κατηγορίες θέσεων και τιμής.

Τον είχα ξαναδεί τον Νταλάρα....σε συναυλίες, κυρίως, αλλά και πρόπερσι στο Αθηνών Αρένα. Εκεί δεν μου άρεσε και ο χώρος δεν του ταίριαζε... Μάλλον τον εκνεύριζε κιόλας το όλο στυλ... γεγονός που το έβγαζε στη σκηνή και στον κόσμο, με αποτέλεσμα να μπορεί κάποιος να τον χαρακτηρίσει ως και αντιπαθή...
Δεν αναφέρομαι βέβαια στους οπαδούς του Τζίμη (του Πανούση εννοώ), αλλά στον μέσο ακροατή – μουσικόφιλο...

Εχθές όμως ήταν μοναδικός! Καταπληκτικές συνθέσεις, μεγάλο ταξίδι και νοσταλγικό, με όλα τα τραγούδια του που έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές...
Πολύ καλοί και οι 4 τραγουδιστές/τριες που τον πλαισίωναν (Ολυμπίου, Καρούνης , Στρατηγού, Πασχαλίδης). Ειδικά η Δέσποινα Ολυμπίου, καταπληκτική ερμηνεία, στο πορτογαλικό "Cancao do Mar".

Κατά τη διάρκεια «του ταξιδιού», ένας κύριος δίπλα μου δάκρυσε... Το ίδιο και μια κυρία πιο κει... Άλλοι αγκαλιαζόντουσαν και τραγουδούσαν μαζί... Εικόνες και ακουσματα που ίσως τους δέσανε στο πέρασμα των χρόνων... Κάποιο ξεκίνημα... Κάποια ζωή...

70 τραγούδια βλέπετε, ήταν αυτά που ακούστηκαν...

«Όμορφη και παράξενη πατρίδα...». Αυτή είναι η Ελλάδα και η μουσική κληρονομιά της... Αυτή που είδα εχθές και αυτή που μου έχει μείνει μέχρι τώρα στα αυτιά μου...
«Τι να θυμηθώ... Τι να ξεχάσω...»....
Κι αν «ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα» εμείς θα επιμένουμε... αυθεντικά κι ελληνικά...
«Κι αν με χτύπησε το αγιάζι, το σακάκι μου κι αν στάζει...»!