ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ!

Eίμαι κουρασμένος... Ψυχολογικά περισσότερο... Από αυτά που ζω γύρω μου και από αυτά που δεν ζω...γενικά!
Σάββατο μεσημέρι στην Αλεξάνδρου Σούτσου στο κέντρο της Αθήνας... Στο κέντρο του εμπορίου και της συναλλαγής χρήματος στο κυνήγι της μετεπείδειξης πλούτου. Λίγο πιο πάνω από τη Βουκουρεστίου. Εκεί που γίνεται ο «αγώνας»...
Ποια κυρία θα προλάβει τη νέα Luis Vuiton και ποιος ψευτογιάπης θα πάρει το πιο ακριβό Rolex…
Στη Σούτσου λοιπόν και έξω από την είσοδο μιας πολυκατοικίας, μια ηλικιωμένη γυναίκα κλαιει με τα χέρια της να κρύβουν το πρόσωπό της και το μέτωπό της να ακουμπάει στο παγωμένο μάρμαρο του τοίχου... Κλαιει με μικρούς λυγμούς... Η εικόνα της αυτή με παγώνει... Κάθομαι δίπλα της και την κοιτάζω, από τα πλάγια, χωρίς αυτή να με βλέπει... Την κοιτάζω... Κλαιει ήσυχα, αλλά πολύ ακόμα... Τι να έχει αναρωτήθηκα...Τι; «Τα έχασα όλα θεέ μου», έλεγε... «Γιατί;»...Τόσο σιωπηλά όμως που πονούσε... Τόσο αξιοπρεπώς! Κάποια στιγμή σηκώνει το κεφάλι και κοιτάζει ψηλά προς τον τοίχο... τον «τοίχο της ζωής της» μάλλον... Κι έτσι όπως παίρνει μια ανάσα βαριά, μονολογεί και λεει... «Αχ!Απελπισία Θεέ μου»!
Φεύγω... Δεν ήξερα αν έπρεπε να της μιλήσω... να τη βοηθήσω... να δω τι έχει... Ίσως φοβόμουνα... Δεν ξέρω τι! Η πόλη μου και οι ρυθμοί της με έχουν κάνει έτσι... Να φοβάμαι... Ακόμα και την απελπισία των άλλων!
Προχωράω πιο κάτω περπατώντας, πάντα, και μπαίνω στην Κριεζώτου κι έτσι όπως σκέφτομαι ακόμα τη γριούλα και ένας κόμπος έχει κάτσει στο λαιμό μου, ένας γεράκος, μάλλον άστεγος ήταν, προχωρούσε κλαίγοντας στη μέση του δρόμου και έλεγε, «Ξύπνα αγάπη μου, ξύπνα... Φεύγουμε για Παρίσι με τα λουλούδια μας... Ξύπνα φως μου..!». Μια κυρία καθόταν στο περβάζι ενός μαγαζιού και γυρνάει και μου λεει... «Ξέρετε τι έπαθε αυτός ο κακομοίρης; Ήταν ευκατάστατος επιχειρηματίας και μια μέρα που θα πήγαιναν ταξίδι στο Παρίσι με τη γυναίκα του και τα παιδιά τους, η γυναίκα του δεν ξύπνησε ποτέ!» Ο έρωτας που είχε γι΄αυτήν, δεν του άφησε πολλά περιθώρια... Τον τρέλανε! Στην κυριολεξία! Έχασε ότι αγαπούσε πιο πολύ και μαζί και τα λογικά του! Από τότε λοιπόν, γυρνάει απελπισμένος στους δρόμους της Αθήνας και παραμιλάει...
Ξέρετε φίλοι μου... Στη ζωή αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι η τρέλα! Είναι αυτό που ο άνθρωπος δεν μπορεί να ελέγξει... Είναι αυτή που έρχεται απρόσκλητη και δύσκολα ξεκουμπίζεται μετά... Συνήθως έρχεται ως συνέχεια της απελπισίας και του αδιεξόδου...
Στα μάτια αυτών των δύο ανθρώπων είδα την άλλη όψη της ζωής, που οι περισσότεροι από εμάς αγνοούμε... Είδα τον πραγματικό πόνο της καθημερινότητας που περνάει από δίπλα μας και δεν προλαβαίνουμε να δώσουμε σημασία...
Τι κρίμα... Τι αλήθεια...
Με αυτά και μ΄αυτα, πέρασε η εβδομάδα μου και στο μυαλό μου είχε κολλήσει η εικόνα των δύο, που μου προκάλεσαν τόση θλίψη... Μάλιστα τα έβαλα και με το εαυτό μου, γιατί δεν πήγα να μιλήσω σε κανένα από τους δύο και αποστασιοποιήθηκα κι εγώ με τον τρόπο μου...
Σήμερα, ξαναβρέθηκα στην ίδια περιοχή και ήθελα να βρω τουλάχιστον τον απελπισμένο, «χαμένο», άστεγο και να τον χτυπήσω έστω στην πλάτη και να του πω μια κουβέντα... Δεν τον είδα πουθενά...
Ξαφνικά τα μάτια μου δάκρυσαν... Όχι δεν συγκινήθηκα...
Ένα δρόμο πιο κάτω, αριστεροί αντιεξουσιαστές και μέλη της Χρυσής Αυγής μαχαιρωνόντουσαν, έκαιγαν και μπλόκαραν την Αθήνα... Ξεφτίλα!
Καυτε την όλη παιδιά... Άλλωστε δεν αξίζει έτσι όπως έχει γίνει και έτσι όπως έχει κάνει τους πολίτες της...
Απελπισία αδέρφια...Απελπισία!