Πρόσφατα και μετά την κοίμηση του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, βρέθηκα σε μια κηδεία συγγενικού προσώπου, στο Νεκροταφείο του Βύρωνα (ο Θεός να τη συγχωρέσει)! Απίστευτα πράγματα είδα και συνειδητοποίησα εκεί…
Ασχέτως της κατασταλαγμένης πλέον άποψής μου, για καύση των νεκρών, η στενόχωρη διαδικασία αυτή που μου υπενθυμίστηκε στην τελετή, έμοιαζε περισσότερο με ταλαιπωρία των κοντινών, κυρίως, συγγενικών προσώπων, παρά για αποχαιρετιστήρια «στιγμή».
Μία ώρα πριν λοιπόν, να φέρουν τον αποθανόντα και να τον αφήσουν σε ένα δωμάτιο, για να τον κλάψουν… Άλλοτε ανοιχτό το κοφίνι/φέρετρο ή όπως αλλιώς θέλετε, άλλοτε κλειστό…
Παρέλαση αληθινών και ψεύτικών δακρύων…
Μετά τη μία ώρα μεταφορά από τον χώρο στην εκκλησία από τα κοράκια…
Ψαλμωδίες και αρπαχτή από παπάδες και χορωδία…
Με τη λήξη… κατεύθυνση, προς την τελευταία κατοικία…
Και τώρα ακούστε…
Τελευταίες διαδικασίες…και τοποθέτηση στη…γη! Στη γη από τσιμέντο πλέον…γιατί…; Γιατί λένε (το ακούσαμε και στην κηδεία του Μακαριστού αυτό), τα χώματα πλέον των συγκεκριμένων περιοχών (Βύρωνα, Παγκρατίου, Μετς κλπ.), άρα και των νεκροταφείων αυτών, δεν λειτουργούν «αποσυνθετικά» πλέον για την ανθρώπινη σάρκα, αφού έχουν «κορεστεί», από τα πολλά χρόνια «χρήσης»!! Έτσι, τοποθετούν πλέον τους «αποχωρήσαντες» σε τσιμεντένιες «θήκες» με πλάκες από πάνω τσιμέντου και μετά κανονικά τα «εμπορικά» μαρμαράκια! Τα μαρμαράκια που παρεμπιπτόντως ο ιδιοκτήτης του γραφείου τελετών δεν ξέχασε να υπενθυμίσει 3 φορές στους συγγενείς ότι πρέπει άμεσα να αποφασίσουν και να προχωρήσουν…
Αντίο… και περάστε από τον καφενέ για την τελευταία αρπάχτρα…
Κατόπιν τούτων, η Οδός Θεωρίας, προτείνει την επίσπευση των διαδικασιών από την Πολιτεία για την δημιουργία κρεματορίων στην Ελλάδα και την καύση των νεκρών, που ως θετική συνέπεια θα έχουν την οικονομία χώρων, προστασία του περιβάλλοντος και της γης μας από εστίες μικροβίων, οικονομία τσέπης και αποφυγή μεγαλύτερης ψυχολογικής ταλαιπωρίας των συγγενών του εκλιπόντος!
Τις διαδικασίες έχει κινήσει, με την ανάληψη των καθηκόντων του ο Δήμαρχος Αθηναίων, Νικήτας Κακλαμάνης, για τη δημιουργία του πρώτου κρεματορίου μέσα στον χώρο του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών. Ακόμα περιμένει απάντηση από το Υπουργείο ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε… Ξέρουμε όμως πως δεν θα το αφήσει έτσι, αφού είναι ένθερμος υποστηρικτής της ιδέας!
Μην ξεχνάμε ότι το θέμα των κρεματορίων στην Ελλάδα το είχε φέρει έντονα στη δημοσιότητα, ο επιχειρηματίας Γιάννης Μπουτάρης, ο οποίος, όταν έχασε τη σύζυγο του, αναγκάστηκε να ταξιδέψει στη Βουλγαρία (όπως πολλοί Βορειοελλαδίτες και όχι μόνο), για να πραγματοποιήσει την καύση της, όπως αυτή επιθυμούσε, σε εκεί κρεματόριο.
Ας σταματήσουμε λοιπόν και αυτή τη κρατική δυσκαμψία! Ας κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη και ας αφήσουμε τις αρτηριοσκληρωτικές απόψεις θρησκευτικών «σκιών» και οπισθοδρομικών μυαλών της χώρας μας, στο παρελθόν…
Ασχέτως της κατασταλαγμένης πλέον άποψής μου, για καύση των νεκρών, η στενόχωρη διαδικασία αυτή που μου υπενθυμίστηκε στην τελετή, έμοιαζε περισσότερο με ταλαιπωρία των κοντινών, κυρίως, συγγενικών προσώπων, παρά για αποχαιρετιστήρια «στιγμή».
Μία ώρα πριν λοιπόν, να φέρουν τον αποθανόντα και να τον αφήσουν σε ένα δωμάτιο, για να τον κλάψουν… Άλλοτε ανοιχτό το κοφίνι/φέρετρο ή όπως αλλιώς θέλετε, άλλοτε κλειστό…
Παρέλαση αληθινών και ψεύτικών δακρύων…
Μετά τη μία ώρα μεταφορά από τον χώρο στην εκκλησία από τα κοράκια…
Ψαλμωδίες και αρπαχτή από παπάδες και χορωδία…
Με τη λήξη… κατεύθυνση, προς την τελευταία κατοικία…
Και τώρα ακούστε…
Τελευταίες διαδικασίες…και τοποθέτηση στη…γη! Στη γη από τσιμέντο πλέον…γιατί…; Γιατί λένε (το ακούσαμε και στην κηδεία του Μακαριστού αυτό), τα χώματα πλέον των συγκεκριμένων περιοχών (Βύρωνα, Παγκρατίου, Μετς κλπ.), άρα και των νεκροταφείων αυτών, δεν λειτουργούν «αποσυνθετικά» πλέον για την ανθρώπινη σάρκα, αφού έχουν «κορεστεί», από τα πολλά χρόνια «χρήσης»!! Έτσι, τοποθετούν πλέον τους «αποχωρήσαντες» σε τσιμεντένιες «θήκες» με πλάκες από πάνω τσιμέντου και μετά κανονικά τα «εμπορικά» μαρμαράκια! Τα μαρμαράκια που παρεμπιπτόντως ο ιδιοκτήτης του γραφείου τελετών δεν ξέχασε να υπενθυμίσει 3 φορές στους συγγενείς ότι πρέπει άμεσα να αποφασίσουν και να προχωρήσουν…
Αντίο… και περάστε από τον καφενέ για την τελευταία αρπάχτρα…
Κατόπιν τούτων, η Οδός Θεωρίας, προτείνει την επίσπευση των διαδικασιών από την Πολιτεία για την δημιουργία κρεματορίων στην Ελλάδα και την καύση των νεκρών, που ως θετική συνέπεια θα έχουν την οικονομία χώρων, προστασία του περιβάλλοντος και της γης μας από εστίες μικροβίων, οικονομία τσέπης και αποφυγή μεγαλύτερης ψυχολογικής ταλαιπωρίας των συγγενών του εκλιπόντος!
Τις διαδικασίες έχει κινήσει, με την ανάληψη των καθηκόντων του ο Δήμαρχος Αθηναίων, Νικήτας Κακλαμάνης, για τη δημιουργία του πρώτου κρεματορίου μέσα στον χώρο του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών. Ακόμα περιμένει απάντηση από το Υπουργείο ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε… Ξέρουμε όμως πως δεν θα το αφήσει έτσι, αφού είναι ένθερμος υποστηρικτής της ιδέας!
Μην ξεχνάμε ότι το θέμα των κρεματορίων στην Ελλάδα το είχε φέρει έντονα στη δημοσιότητα, ο επιχειρηματίας Γιάννης Μπουτάρης, ο οποίος, όταν έχασε τη σύζυγο του, αναγκάστηκε να ταξιδέψει στη Βουλγαρία (όπως πολλοί Βορειοελλαδίτες και όχι μόνο), για να πραγματοποιήσει την καύση της, όπως αυτή επιθυμούσε, σε εκεί κρεματόριο.
Ας σταματήσουμε λοιπόν και αυτή τη κρατική δυσκαμψία! Ας κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη και ας αφήσουμε τις αρτηριοσκληρωτικές απόψεις θρησκευτικών «σκιών» και οπισθοδρομικών μυαλών της χώρας μας, στο παρελθόν…
3 σχόλια:
Καλημέρα,
Καταρχήν είμαι απόλυτα αντίθετος σε ότι γράφεις για το θέμα!
Όταν μια κοινωνία τελειώνει κρατάμε μια θύμηση της απο αυτά που έχουν μείνει.
Όταν μια σχέση τελειώσει μας μένουν οι σκέψεις , οι στιγμές , οι φωτογραφίες. Όταν μια πόλη καταστραφει την κτίζουμε και κρατάμε κάποια μνημεία... κ.λ.π.
Η μνήμη είναι κάτι εξαιρετικά χρήσιμο στον ανθρωπο, τον βοηθά να επαναπροσδιορίζει τον εαυτό του, την κοινωνία του, την προελευσή του...
Ο ανθρωπος είναι το κέντρο των κοινωνιών μας. Απο την αρχαιότητα και πριν τον χριστιανισμό , οι κοινωνίες έδειχναν μεγάλο σεβασμό και τίμες στους νεκρούς. Υπάρχει παράδοση πάνω σε αυτό, πρέπει να περάσει στην άλλη διάσταση με συγκεκριμένο τρόπο, πρέπει να μνημονεύθει.
Το ανθρώπινο σώμα είναι δεμένο με την ψυχή.
Η τέλεια αποτέφρωση, καύση, δεν αφήνει ίχνη, δεν αφήνει μνήμη...
Το ζήτημα του θανάτου και η διαχείριση του, δεν είναι ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ είναι (Εν Δια Φέρων) ζήτημα που δεν μπορεί και δεν πρέπει να προσεγγίζεται με όρους Υλιστικούς , χωροταξικούς, ΥΠΕΧΩΔΕ κλπ. Είναι μέρος των υπαρξιακων μας
σκέψεων φόβων ελπίδων...
Όσον αφορά τώρα το οικονομικόγαιτάνακι που στήνεται πάνω απο μια κηδεία ... Ναι αυτό είναι θέμα προς συζήτηση , και χρήζει σκέψης και μέτρων ανάλογων απο την πολιτεία, αλλά ως εκεί!
Παραθέτω παρακάτω κάποια αποσπάσματα απο κείμενα της Μητροπόλεως Αττικής και ενα ling με ενδιαφέρουσες απόψεις για το "ζήτημα" της καύσης.
Τέλος είμαι ύπερ του δικαιώματος στην επιλογή, με ακριβώς οτι σημαίνει αυτό...
Ευχαριστώ.
(Μόλις ο άνθρωπος πεθάνει, το σώμα του γίνεται λείψανο. Τότε αυξάνει και οσεβασμός μας σ΄αυτό. Το λείψανο αποτελεί την ανάμνηση μιας ιερουργίας που μέσα του επιτελείτο - της σωτηρίας της ψυχής- και την υπόμνηση μιας άλλης που τώρα "αγνώστως" συνεχίζεται έξω από αυτό- της δόξης της ψυχής. Το σώμα δεν περιμένει την καταστροφή του, αλλά την "ετέρα μορφή του"(Μάρκ. ιστ΄12), την αναμόρφωσή του "εις το αρχαίον κάλλος". Αυτή είναι η αιτία που η Εκκλησία προσεγγίζει το σώμα με ιδιαίτερο σεβασμό και αισθήματα ιερά. Δεν καίμε τους ναούς, πολλώ δε μάλλον τους έμψυχους ναούς.
Οι νεκροί δεν είναι "πεθαμένοι" αλλά κεκοιμημένοι. Τοποθετούνται με σεβασμό στον τάφο, στραμμένοι προς ανατολάς με την προσδοκία της αναστάσεώς τους. Η Εκκλησία συνειδητά αρνείται τον όρο "νεκροταφεία" και επιμένει στον όρο "κοιμητήρια". Και το κάνει αυτό όχι για λόγους ψυχολογικού -για να μην αγριεύουμε- αλλά για λόγους καθαρά πνευματικούς: νεκρός δεν σημαίνει τελειωμένος (που έχει τελειώσει) αλλάτετελειωμένος (που έχει τελειωθεί). Τέλος δεν σημαίνει λήξη, αλλά τελείωση. Τα οστά των νεκρών αποτελούν ανάμνηση της παρελθούσης ζωής τους, ενθύμηση της παρούσης καταστάσεως τους, αλλά και υπόμνηση της μελλούσης προοπτικής μας. Αυτά με κανένα νόμο δεν καίγονται.)
http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/tafi_i_kaysi.html
kalimera
diavasa to keimeno gia to krematorio kai ithela na ksereis poso poly symfwnw...
sto panepistimio, sto teleutaio mou etos, i diplwmatiki mou ergasia itan ena krematorio. ena krematorio omws, ligo diaforetiko apo ta alla, afou eixa kanei tetoio sxediasmo, pou epetrepe afenos men tin kausi tou nekrou, afeterou de tin topothetisi tou mesa sto xwma, san staxti omws pleon, etsi, giati meta apo erevna vathia pou eixa kanei, syneiditopoiisa oti i stigmi tis tafis/topothetisis sto xwma, apotelei tin koryfwsi tou kaimou kai tis lypis twn anthrwpwn pou xanoun enan diko tous, kai tautoxrona omws dra lytrwtika, giati kata ena periergo tropo sou dinei closure.
kata tin diarkeia tis diplwmatikis stin agglia, paravrethika se ouk oliges "teletes", parakolouthwndas vima-vima ola ta "stadia", perimenwndas karterika na oloklirwthei i kausi, na krywsoun ta "ypolimata". stin synexeia me ena megalo magniti, kai me tin voitheia twn ergazomenwn sto krematorio, afairesa ola ta metallika stoixeia-akoma kai gefyres dondiwn, i ta xeroulia apo to feretro, kai katopin toutou, i koniortopoiisi me teliko proorismo ena vazo pou i oikogeneia exei epileksei.
se oli auti ti diarkeia, i oikogeneia vrisketai pisw apo kourtines, dexetai syllipitiria kai to mono pou exei viwsei apo to "teleutaio" andio, einai mono i skini pou to feretro eksafanizetai pisw apo kourtines, i katevainei mixanika se kapoio ypogeio gia na andimetwpistei analoga. i oli skini einai mallon theatriki, para anthrwpini. meta apo ola auta, kai ystera apo 2-3 wres, i oikogeneia paralamvanei to doxeiaki kai ekei teleiwnei to olo thema.
opows anefera kai prin omws, i oli diadikasia se afinei psyxologika ksekremasto.
i ptyxiaki mou pire ton megalytero vathmo tou etous 8.5, ki egw exw mazepsei gnwseis, empeiries kai eikones pou tha mou meinoun gia mia zwi.
ean mathaineis nea apo to olo auto egxeirima tou kaklamani, se parakalw-keep me posted.
συγχαρητήρια φίλε για την άποψή σου, την οποία φυσικά και ασπάζομαι..
Δημοσίευση σχολίου