KΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

Καλό Πάσχα σε όλους και...το φλουρί στ΄αρνί! Προσοχή στους δρόμους και οδήγηση πάντα με ζώνη!
Κάντε σεξ, πιείτε, φάτε κια καύτε τα όλα!
Ραντεβού εδώ στην "Οδό Θεωρίας"...μετά το Πάσχα!

E.Ρ.Τ. (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΡΟΥΦΙΑΝΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ)

Tο τελευταίο διάστημα γινόμαστε θεατές μιας «κανιβαλικής» έως δικτατορικής αντιμετώπισης από την κρατική τηλεόραση προς διάφορα θέματα που απασχολούν το φιλοθεάμων κοινό ή πολύ απλά θέματα που διαδραματίζονται στην καθημερινότητά μας. Αφορμή για αυτό το άρθρο στάθηκε βεβαίως η «εξαφάνιση», όχι του Τζων Αυλακιώτη (παλιάς καλής σειράς της ΕΡΤ), αλλά ενός συλλαλητηρίου 30.000 ανθρώπων στο κέντρο της Αθήνας πριν δύο Κυριακές.

Συνέχεια είχε στις ειδήσεις της προηγούμενης Τετάρτης το «κόψιμο» των δηλώσεων από «τεχνικό λάθος» της Γ.Γ του Κ.Κ.Ε. κας. Αλέκας Παπαρήγα από τα Ιωάννινα, χωρίς βέβαια το τεχνικό λάθος αυτό να επαναφέρει το βίντεο και τις δηλώσεις στη συνέχεια.

Η αποκορύφωση βέβαια, ήταν η κάρτα που βγήκε στην «Αθλητική Κυριακή» που μας πέρασε… «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ: ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ 2008», χωρίς να έχει επικυρωθεί η βαθμολογία από τη διοργανώτρια αρχή και χωρίς να έχει ληφθεί η απόφαση από το CAS. Απίστευτα πράγματα…κε. Κατσαρέ και κε. «Πουρουπουπού».
Δεν θα σχολιάσω την ανοιχτή παραδοχή των οπαδικών σας αισθημάτων σε μια εκπομπή που αφορά τους φίλους όλων των ομάδων…
Επιτέλους θα πρέπει η δημόσια τηλεόραση να πάψει να είναι όργανο των συμφερόντων και «τσιράκι» του κάθε μεγαλοεπιχειρηματία που «ταΐζει» κάποιους δημοσιογράφους της, έχοντας τους στο payroll των εταιρειών τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Την ΕΡΤ την πληρώνουμε εμείς κύριοι και φτάνουμε… Σε όποιον δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στην ιστορία των καναλιών της και τη σοβαρότητα που πρέπει να τα διέπουν, ας τα παρατήσει…

Φτάνουν οι κατευθυνόμενες ειδήσεις σε επίπεδο κομμάτων… (κατά τα άλλα είναι από τα καλύτερα δελτία), φτάνουν οι κατευθυνόμενες προσλήψεις κομματικών στελεχών σε θέσεις εκατομμυρίων…αποδοχών, φτάνει η συντήρηση της ρουφιανιάς και του ωχ αδελφισμού…

Αλήθεια ο μισθός της κας Δρούζα (αποχώρησε ύστερα από σχετικό ντόρο για τα 2.000.000 € που έγραφε το συμβόλαιό της για 3 χρόνια…), του κου. Παναγόπουλου και του κου Γόντικα, πως δικαιολογούνται;;;

Βizzare Story!

Να λοιπόν ποιό επιλέγουμε να είναι το πρώτο άρθρο του blog μετά τα γενέθλια του πρώτου χρόνου! Ένα άρθρο που λάβαμε απó έναν φίλο - αναγνώστη! Μήνυμα αλλαγής μέσω της διαφορετικότητας! Ερμηνείες πολλές... Ο καθένας ας κρατήσει τη δική του.. κι ας μας την γράψει...εδώ...στην Οδό Θεωρίας!

"Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πολύ άσχημη πόλη. Βία, εγκλήματα,
κυκλοφοριακό, ατυχήματα, ναρκωτικά, βρωμιά και γκρίζοι δυστυχισμένοι
πολίτες. Και δεν ήταν καμιά μικρή πόλη, είχε έξι μύρια κατοίκους που είχαν
παραδοθεί εντελώς στην μαυρίλα. Ένα πρωί, ο διευθυντής του Πανεπιστημίου της
πόλης που ήταν μαθηματικός και φιλόσοφος, εκεί που πήγαινε στη δουλειά του
και βλέποντας την κατάντια της πόλης του, πήρε μια πολύ κουφή απόφαση.

Δήλωσε την παραίτησή του στο Πανεπιστήμιο, λέγοντας πως ήθελε να διευρύνει
την διδασκαλία του και στα έξι εκατομμύρια κατοίκους. Στους μαθητές του στο
Πανεπιστήμιο, ο καθηγητής αυτός ήταν γνωστός για τους περίεργους τρόπους
διδασκαλίας του. Για παράδειγμα, μια φορά που επικρατούσε χάβρα στο μάθημα,
κατάφερε να επαναφέρει την τάξη κατεβάζοντας τα βρακιά του.

Γενικά δηλαδή, εφεύρισκε αστείους και εντελώς ανορθόδοξους τρόπους για να
πετυχαίνει το σκοπό του και περιέργως, πάντα τα κατάφερνε. Για την
προεκλογική καμπάνια του λοιπόν, φόρεσε μια στολή σούπερμαν, αυτοχρίστηκε
'υπερπολίτης' και αμολήθηκε στους δρόμους βάζοντας ταυτόχρονα υποψηφιότητα
για δήμαρχος. Έφερε πολύ γέλιο στον κόσμο αλλά επειδή όπως έλεγαν, είχε
αρκετά ειλικρινή φάτσα, τον ψήφισαν.

Ο καινούργιος δήμαρχος όμως δεν είχε καμία σχέση με τους προηγούμενους. Η
πρώτη του κίνηση ήταν να προσλάβει 20 μίμους και να τους σκορπίσει στους
δρόμους της πόλης. Η δουλειά τους ήταν να χλευάζουν όσους παραβίαζαν τον
κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Σιγά, θα μου πείτε. Οι πολίτες όμως (που
εννοείται στα τέτοια τους οι κανόνες οδικής συμπεριφοράς), άρχισαν να
συμμορφώνονται γιατί αποδείχτηκε πως τους πείραζε πολύ περισσότερο η δημόσια
κοροιδία, παρά τα πρόστιμα. Αμέσως μετά, βγήκε σε διάφορες τηλεοπτικές
εκπομπές και έκανε ντους κατατσίτσιδος live, κλείνοντας την παροχή νερού ενώ
σαπουνιζόταν, για να δείξει στους πολίτες πώς μπορούν να εξοικονομούν νερό.
Και βουαλά! Η κατανάλωση νερού αμέσως έπεσε.

Όρισε Ημέρα Γυναίκας όπου οι άντρες θα φρόντιζαν τα παιδιά και οι γυναίκες
θα έβγαιναν βόλτα στην πόλη. Αυτό, ήταν ανήκουστο γιατί η συγκεκριμένη πόλη
ήταν πολύ επικίνδυνο μέρος τα βράδια, ενώ οι γυναίκες δεν έβγαιναν βόλτες
σχεδόν ποτέ ως τότε. 700.000 γυναίκες γέμισαν τους δρόμους πανηγυρίζοντας
ενώ ακόμη και o αρχηγός της αστυνομίας ήταν γυναίκα εκείνο το βράδι. Το
καλύτερο; Μοίρασε στους πολίτες ταμπέλες με thumbs up και thumbs down για να
επιδοκιμάζουν ή να αποδοκιμάζουν δημόσια τις πράξεις των συμπολιτών τους.
Πράγμα φυσικά που δεν έχασαν την ευκαιρία να το ξεφτιλίσουν δεόντως αλλά
όλως περιέργως, ειρηνικά. Το ομαδικό κράξιμο ήταν ό,τι έπρεπε τελικά.

Γενικώς σκαρφιζόταν αστείες ή περίεργες καμπάνιες για κάθε τί που ήθελε να
πετύχει, όπως όταν ζήτησε να του τηλεφωνήσει (στο προσωπικό του γραφείο
μάλιστα) όποιος πολίτης συναντούσε έστω κι έναν υποδειγματικό ταξιτζή.
Σύντομα, 150 τηλεφωνήματα συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί ομάδα ταξιτζίδων
που ο δήμαρχος ονόμασε Ιππότες της Ζέβρας (αχαχχχ) και είχαν την προσωπική
του υποστήριξη. Ίδρυσε επίσης ταμείο εθελοντικών φόρων για όσους ήθελαν να
δώσουν παραπάνω χρήματα (!) στο δημοτικό ταμείο. Φυσικά και μάζεψε χρήματα.
Τέλος, προσπαθώντας να δείξει πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή,
ζωγράφισε αστέρια σε κάθε σημείο θανάτου από τροχαίο στην πόλη, πράγμα
εξαιρετικά έξυπνο γιατί το αποτέλεσμα ήταν πανέμορφο αλλά και ιδιαίτερα
σοκαριστικό.

Όχι, δεν είναι παραμύθι. Πρόκειται για τον Κολομβιανό Antanas Mockus, τον
δήμαρχο της Μποκοτά το 1993. Μετά το πέρας της θητείας του, ο παράξενος
αυτός δήμαρχος, ξεκίνησε διαλέξεις αναλύοντας τα συμπεράσματά του από το
κοινωνικό του πείραμα. Ένα από τα συμπεράσματά του είναι πως η γνώση δίνει
δύναμη αρκεί να καταφέρεις να τη μεταδώσεις μέσω της τέχνης, του χιούμορ και
της δημιουργικότητας. Μόνο έτσι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αλλαγές!"

ΑΠΟ ΕΡΩΤΑ... (Η δημιουργία του blog!)

Από έρωτα λοιπόν... Ναι! Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...

Οκτώβρης του ΄98, κάπου στην Πλάκα...εκεί έξω από το σπίτι της Μελίνας (Μερκούρη)! Ο καιρός είχε γυρίσει... Έμοιαζε να περιμένει τη στιγμή για να ξεσπάσει μπόρα... Ποια μπόρα δηλαδή...που ένα ζευγάρι που περπατούσε λίγο πιο μπροστά από μένα, φαίνεται να είχε «προλάβει τον καιρό»... έχοντας αφήσει να ξεσπάσει η δικιά του μικρή (όπως εξελίχθηκε) μπόρα....
«Πραγματικά δεν ξέρω αν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι...» έλεγε ο ψηλός νεαρός στην κοπέλα. «Ούτε εγώ...Απορώ γιατί είμαστε μαζί...» αποκρίθηκε η γλυκιά κοπέλα με το άσπρο δέρμα και το μακρύ σπαστό καστανό μαλλί. Απομακρύνθηκαν... Κι εγώ με τη σειρά μου, έμεινα επίτηδες λίγο πιο πίσω για να μην τους φέρνω σε δύσκολη θέση... Η ένταση όμως ακουγόταν ακόμα καθαρά...
Το ραντεβού μου ήταν εκεί...στην Οδό Θεωρίας και Πάνου γωνία, έξω από το μουσείο Κανελλόπουλου... Μάλλον και το δικό τους...Αυτό που (ελπίζω) έμελλε να τους αλλάξει...(μου αλλάξει τελικά)...πολλά...
Λίγα μέτρα λοιπόν πριν φτάσω στο σημείο που έχω το ραντεβού μου, το ζευγάρι «παγώνει» και αρχίζει να τσακώνεται λίγο πιο δυνατά στη άκρη του δρόμου... Είχαν πια σταματήσει ακουμπισμένοι σε ένα πλατύσκαλο...
«Κουράστηκα» άκουσα να λεει ο νεαρός, ενώ εγώ ήμουν στο σημείο «0»...δηλαδή μπροστά τους και στα 5 μέτρα πιο κει...
«Πάγωσα» κι εγώ....Σιωπή...
Η κοπέλα κλαιει... κλαιει πολύ...
Γιατί; Αναρωτιέμαι... Τι μπορεί να έχουν να χωρίσουν δυο νέοι άνθρωποι (ήταν και δεν ήταν 20-21 χρονών) και να χαλάνε τις καρδιές τους έτσι...
«Αγκάλιασέ τη και συ ρε σκληρέ άντρα...», ήθελα να πω στον ψηλό... «Δεν τη λυπάσαι;» Και ήταν τόσο όμορφη...
Α! Σαν να με άκουσε... ξάφνου την πιάνει αγκαλιά, κι ενώ γαλήνεψε το αγριεμένο μέχρι εκείνη τη στιγμή πρόσωπό του, πιάνει μια απίστευτη βροχή, λες και άνοιξε ο ουρανός...
Αγάλματα και οι τρεις.... Εγώ (άσχετος), ο ψηλός και το...κλάμα!
Εγώ που να φύγω...; Λες και έβλεπα παλιά ελληνική ταινία, περίμενα το φινάλε...και το ραντεβού μου βέβαια...
«Σ΄αγαπώ» ακούω...
«Σ΄αγαπώ πολύ και είναι η πρώτη φορά που το λέω...»! Η βροχή μπλεκόταν με τα δάκρυα που πλέον είχαν κάνει την εμφάνισή τους και στο πρόσωπο του «φίλου» μας...
«Κι εγώ σ΄αγαπώ όσο τίποτε άλλο στη ζωή μου, βασιλιά μου... μη με ξανακάνεις να κλάψω, σε παρακαλώ...»!«Ποτέ...»

Ο κόμπος στο λαιμό μου είχε μεγαλώσει απότομα και χωρίς να το καταλάβω... Δεν το πίστευα... Μαγική σκηνή με σκηνικό την Ακρόπολη και σκηνοθέτες τον Έρωτα και τον Καιρό...

Τη σκηνή εκείνη ακολούθησαν σίγουρα πολλές άλλες, που βρήκαν μαζί το ζευγάρι... Πότε καλά...πότε δύσκολα...
Εκείνο το βράδυ όμως... μπροστά μου δώσαν έναν όρκο... πως κάθε φορά που θα περνάνε μια δυσκολία... το ραντεβού τους θα ήταν εκεί...στην «Οδό Θεωρίας»...για να λύνετε έτσι...μαγικά όπως τότε...με μια αγκαλιά...
Δεν ξέρω αν το τηρήσανε ποτέ... Εγώ όμως σαν «συμπρωταγωνιστής»... το τήρησα... Οι στεναχώριες και οι δυσκολίες μου με βρίσκαν πάντα εκεί...στην ίδια γωνία... που σαν «κολυμπήθρα εξαγνισμού», με λύτρωνε από ότι με κρατούσε «κλειστό»!
Έτσι, «γεννήθηκε» λοιπόν και η «Οδός Θεωρίας», ως blog… Ως «βήμα» κατάθεσης σκέψεων, ιδεών, προβληματισμών, ώστε να μοιραζόμαστε μαζί τις ωραίες και τις άσχημες στιγμές της καθημερινότητάς μας και να «αποβάλουμε» γράφοντας ότι κρατάμε μέσα μας και θέλουμε να το μοιραστούμε... Σαν «διαδικτυακή κολυμπήθρα»...

Μια ιδέα που αφορμή είχε τον έρωτα...

Από έρωτα λοιπόν...να ΄μαστε εδώ...στην οδό της καρδιάς μας...στην «Οδό Θεωρίας»!

Χρόνια μας πολλά και ευχαριστούμε όλους αυτούς που έχουν γράψει στο blog τα σχόλιά τους, το χρόνο που διανύσαμε, με έστω και μια λέξη, για να κάνουν τις μέρες μας διαφορετικές και να μας θυμίζουν ότι κι εδώ...σε αυτή την απρόσωπη επικοινωνία του διαδικτύου, υπάρχουν φίλοι...
Να ΄στε καλά!
Συνεχίζουμε...

Η λίμνη των Ιωα..κύκνων!

Ξεκινάω να γράφω για ακούσματα και καταστάσεις που καθημερινά με...προβληματίζουν, με κάνουν να γελώ...να “κλαιω” και να αναρωτιέμαι...

Όαση στην ανία της καθημερινότητας μας, ήταν η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο θέατρο του Badminton... "Η λίμνη των κύκνων στον πάγο"! Μαγική, θα λέγαμε...!

Οι σκέψεις οι ριμάδες δεν σταματάνε να τρέχουν όμως, ακόμα και την ώρα τούτη...

Στην αίθουσα γύρω μου, έβλεπα ότι ανάμεσα στους 2000 ανθρώπους, που παρακολουθούσαν την παράσταση, ήταν πολλά μικρά παιδιά! Η αφοσίωσή τους στο θέαμα...μοναδική! Κοιτώντας τα λοιπόν, σκέφτηκα πως μάλλον «οι κύκνοι ήταν Έλληνες»! Το είδα στα μάτια των παιδιών αυτών... Ξέρετε... οι έλληνες έχουμε την κουλτούρα και την ωριμότητα να αντιληφθούμε και να γίνουμε δέκτες ωραίων στιγμών πολιτισμού και τέχνης...

Άλλωστε ο πολιτισμός είναι μέσα μας από τη μέρα που γεννιόμαστε... Αρκεί να το αντιληφθούμε...και να το κάνουμε πράξη σε όλες τις δραστηριότητες της κοινωνίας μας...σε όλες τις "λίμνες"...

Η ατυχία της χώρας μας έλεγα πάντα, ήταν, είναι και θα είναι η γεωγραφική της θέση... βλέπετε οι λαοί που περιβάλλουν τα σύνορά μας, δεν είναι δα και πρότυπα πολιτισμού...

Πολιτισμού που δείχνει σίγουρα να λείπει από τους γείτονες Σκοπιανούς, όπου καθημερινά μέσω του τύπου και κυρίως του διαδικτύου, δίνουν τον δικό τους βρώμικο προπαγανδιστικό αγώνα για την ονομασία που αποζητούν... Άλλοτε δείχνοντας την ελληνική σημαία με σβάστικα στη θέση του σταυρού, άλλοτε με τον Μέγα Αλέξανδρο να φτύνει από ψηλά τον...μισό χάρτη της Ελλάδας...

Ναι, βέβαια... «Η Δημοκρατία της Μακεδονίας», διαβάζω σε ένα blog, «φτάνει ως τα Ιωάννινα!»

Και πάνω εκεί που διάβαζα....
Σσσσσσσσσς..... μα τι είναι αυτό που ακούω μόλις στο ράδιο...;
«Πατέρας και γιος στα Γιάννενα επιτέθηκαν σε νεαρό φοιτητή και του έκοψαν το αυτί με μια δαγκωνιά! Ο νεαρός μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε ότι είναι αδύνατη η συγκόλληση... Το περιστατικό έλαβε χώρα κοντά στη λίμνη της πόλης!»

Όχι ! Αυτοί σίγουρα δεν είναι έλληνες... και σίγουρα δεν είναι «κύκνοι»...

Ρε, μπας κι έχουν δίκιο οι Σκοπιανοί;

Ήμαρτον...

Υ.Γ.1: Επιβεβλημένη η απόφαση της κυβέρνησης για άσκηση ΒΕΤΟ έναντι των..."ΗΠΑ"! Το οφείλουμε στην ιστορία μας, το οφείλουμε στο αύριο τη χώρας... Από πολλές.... ΣΚΟΠΙΕΣ!
Υ.Γ.2: Μήπως να φεύγαμε εμείς από το ΝΑΤΟ για να μπει η Verdarska; Άλλωστε, μόνοι μας είμασταν πάντα...μόνοι μας θα μείνουμε και μετά!

Καλό μήνα αδέρφια!