"Το παραθύρι της γιαγιάς..."

Eα πανίνο με ζαμπό, τυρί κι αυκό!
Έτσι ζητούσα στη Ρόδο "ένα σάντουιτς με ζαμπόν, τυρί...κι αυγό"! Αλλοδαπός! Βαριά προφορά ο άτιμος...
Ναι...στη Ρόδο μεγάλωσα...σχεδόν... Εκεί έμαθα να μιλάω... (ξέρω γελάτε εδώ, ύστερα από το παραπάνω)... Εκεί έμαθα πολλά...κυρίως όμως εκεί έμαθα τελικά να ελπίζω!

Στη Ρόδο έμενε και η γιαγιά μου η συχωρεμένη, με τον παππού μου, επίσης προ 3 μηνών συχωρεμένο... Ένα χρόνο βάστηξε ο κυρ Παναγιώτης μακριά από τη «Μπέμπα». Έτσι λέγαν τη γιαγιά! Αιγυπτιώτες το σόι του πατέρα μου συνήθιζαν να φωνάζουν χαϊδευτικά Μπέμπες τις νέες κοπέλες και αυτό τους ακολουθούσε μέχρι τέλους. Αφού μετά την κηδεία της γιαγιάς είδαμε μια φίλη της στο δρόμο και μόλις έμαθε για το δυσάρεστο εξεπλάγην, αφού όπως είπε το κηδειόχαρτο δεν έγραφε Μπέμπα και νόμιζε ότι πέθανε άλλη... Ναι! Απίστευτα πράγματα σας λέω... Μισός αιώνας φίλες κοντά και νόμιζε ότι τη βαφτίσαν Μπέμπα! Τέλοσπάντων...

Το σπίτι, λοιπόν, που έμεναν στη Ρόδο ήταν ένα σπίτι που για 45 χρόνια, «ζούσε»...! 45 χρόνια έσφυζε από ζωή, χαρές, λύπες... Κυρίως χαρές όμως...
Οι μέρες που πέρασαν τη προηγούμενη εβδομάδα, ήταν δύσκολες... κυρίως για τον πατέρα μου... Μετά τον πρόσφατο χαμό και του παππού, όπως προανέφερα παραπάνω, το σπίτι έμεινε έρημο... Έπρεπε να το αδειάσει...Έπρεπε να κόψει τις ρίζες του ουσιαστικά...Έπρεπε να σβήσει το παρελθόν του εκεί... την εφηβεία του... τα φοιτητικά του χρόνια... τους αρραβώνες του... τη γέννα των παιδιών του... Τόσα άλλα... Η σκηνή του αδειάσματος του σπιτιού και του τελευταίου αποχαιρετισμού, ήταν αρκετά άγρια και στενόχωρη... Τα συναισθήματα δεν άλλαξαν και για τη μητέρα μου, βέβαια, που πάντα στάθηκε σαν... «κόρη» όπως είπαν στα τελευταία τους οι γέροι... Και λίγα είπαν...λέω εγώ.
Το να πω ιστορίες και θύμησες μέσα από εκεί, θα ήταν μάταιο... Άπειρες!

Κάτι όμως που θέλω να μοιραστώ μαζί σας...ήταν το παραθύρι της γιαγιάς μου στην κουζίνα της... Εκεί που συνήθιζε να κάθεται και να κοιτάει έξω καπνίζοντας «22» και να απολαμβάνει το βοριαδάκι που έμπαινε όλη μέρα ανεξαρτήτως καύσωνα ή μη!
«Σαν τη θέση αυτή τίποτα στον κόσμο» μου έλεγε... Και είχε δίκιο... Μια μαγική δύναμη, έδινε μια απίστευτη ομορφιά σε αυτό το «τίποτα» της θέας που είχε αυτή θέση και που θα σας περιγράψω αμέσως...

Μπροστά από αυτό το παράθυρο-μπαλκόνι και για όσο έπιανε το μάτι απλωνόντουσαν μόνο ταράτσες άλλων σπίτιών...τσιμέντο... Πίσω όμώς από όλα αυτά τα κτίρια (όχι βέβαια σαν της Αθήνας, αλλά αρκετά πιο χαμηλά και πιο παραδοσιακά), ξεπρόβαλε πάντα ένα υπέροχο γαλάζιο χρώμα στον ουρανό, που γινόταν κάτοπτρο από το χρώμα της θάλασσας της Ψαροπούλας, όπως ονομαζόταν η παραλία πιο κάτω.

Στο ίδιο σημείο του ουρανού που έβλεπα έπεφτε και ο ήλιος... Δεν γινόταν τίποτα διαφορετικό δηλαδή από πολλά άλλα μέρη στον κόσμο...
Κι όμως... Τι όμορφα που ένιωθα όταν είχα αυτή την εικόνα μπροστά μου... Έπαιρνα τόση δύναμη! Ταξίδευα τόσο όμορφα με το νου... Πίστευα πως πίσω από όλα αυτά που «έπνιγαν» τη θέα μου, κρυβόταν κάτι πραγματικά όμορφο και ξεχωριστό! Μη με ρωτήσετε γιατί... Δεν ξέρω...απλά γέμιζα!!!

Σήμερα... αυτό το «τίποτα»... με βγάζει πολλές φορές από το αδιέξοδο που χάνομαι στα σοκάκια της καθημερινότητας... Κυρίως όμως, με έμαθε να πιστεύω πως, πίσω από κάθε «τοίχος» κρύβεται μια «θάλασσα»... Πίσω απ΄το τίποτα κρύβεται ένα υπέροχο χρώμα... μια ελπίδα... μια αλλαγή... μια συνέχεια... Και τελικά πίσω απ΄ότι με κάνει να χαμογελάω...κρύβεται το «παραθύρι της γιαγιάς»! Έτσι, όπως εγώ κοιτώ μέσα από εκεί, αυτά που θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν και έρχονται...!