Και με ποιον να πάω διακοπές;;; - ΤΟ ΤΕΛΟΣ...

...«Πιάσε άλλα 4 ρακόμελα και 2 «υποβρύχια» αδερφέ!!»
Η πλατεία στη χώρα είναι όμορφη το απόγευμα...και άμα έχεις ξεκινήσει να πίνεις από τις εξίμισι και είναι ήδη οχτώ...τη βλέπεις ακόμα πιο όμορφη...
«Καλώς τα παλικάρια με τις «μεγάλες επιδόσεις»... Πού ήσασταν πουλάκια μου;;;»
«Άσε..αυτά δεν έχουν ξαναγίνει!»
«Τι ρε;» ρωτάω τον Αντώνη.
«Η χόντρη που «έφαγε ο σαβούρης από δω», δείχνει τον Γιάννη, «έχει φαίνεται πολύ χαρτί. Μας κάλεσε λοιπόν να πάμε αύριο με τον Σκοπελίτη το πρωί στα Κουφονήσια που έχει σπίτι και να αράξουμε εκεί... Ξέρεις θα τη δούμε λίγο «ΜΟΝ ΑΜΟΥΡ...ΖΕΤΕΜ» και τα λοιπά...»
«Και εσύ ρε κακόμοιρε Γιαννάκή που πας με τη χοντρή;;»,ρωτάω.
«Εντάξει μωρέ...καλό άτομο είναι...»
«Α, κατάλαβα...Καλοκαίρι είναι και τέτοια...»
«Ε, κάπως έτσι...»

Τα παιδιά φύγανε μετά από λίγο κι εμείς συνεχίσαμε ρεσιτάλ πιόματος... Τα γέλια μας ακουγόντουσαν μέχρι την Αιγιάλη... Απ΄το λιώμα μας, από ένα σημείο και μετά γελούσαμε και με τα...δέντρα...ότι, να ΄ναι... Τώρα κάναμε διακοπές...
Η Ζωή με κοιτούσε τόσο περίεργα... Τόσο διερευνητικά... Τόσο ερωτικά ίσως...
Ήταν η στιγμή που σκέφτηκα για πρώτη φορά πως ίσως να θέλω να την παντρευτώ.

Εκείνο το βράδυ, κάναμε έρωτα με τη Ζωίτσα σαν έφηβοι... Σαν να μην είχαν περάσει αυτά τα 5 χρόνια που είχαν αρχίσει να μας κουράζουν... Σαν να το κάναμε πρώτη φορά... Ένιωθα ευτυχισμένος... Ένιωθα ότι ξαναρχίζουμε...
Κοίτα τι κάνει το ρακόμελο...
Τι;
Έ, όχι δεν οφείλεται στο υποβρύχιο βανίλια!

ΗΜΕΡΑ 4 – ΑΤΟΜΑ...1...

Ώρα: 13:20...

«Πω, πω λάσπη γίναμε...», μονολόγησα...

«Καλημέρα Ζωούλα μου... Τι ώρα είναι; Καλησπέρα δηλαδή... Πως κοιμήθηκες; Ε, τεμπελίτσα; Γιατί δεν μου απαντάς;»

Σιωπή... Γυρνάω από τη άλλη...

«Ζωή... στο μπάνιο είσαι μωρό μου;»

Σιωπή...

«Καλά που πήγε αυτή κοπέλα...;»

Έλα ντε... Από τότε που έκανα αυτήν την ερώτηση έχουν περάσει 4 μήνες...

Τη Ζωή δεν την ξαναείδα...

Το πρωινό εκείνο δεν μου απάντησε ποτέ...ούτε στο τηλεφώνημά μου... Δεν χρειάστηκε να κάνω και δεύτερο...

Είχε απαντήσει ήδη... Στο γράμμα που είχε αφήσει κάτω από το ρολόι μου στο κομοδίνο...

«Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι αυτά που ήθελα να σου πω μάλλον καιρό, αλλά για κάποιον λόγο που δεν ξέρω, δεν τόλμησα ποτέ να σου πω, θα στα έγραφα, πίσω από ένα χάρτη του νησιού που ήρθαμε μαζί για διακοπές... Έφυγα για Αθήνα... Έφυγα από σένα γενικά... Έφυγα από εμένα ειδικά... Έφυγα γιατί πλέον δεν περνούσα καλά... Και για μένα αυτό είναι αρκετό...
Το βράδυ ένιωσα υπέροχα... Ήσουν υπέροχος...
Κάπως έτσι όμως θα ήθελα να φύγω από εσένα... Με την τελευταία γεύση να είναι η πιο γλυκιά...
Όχι, δεν πήρα τώρα την απόφαση... την έχω πάρει εδώ και καιρό... Άλλωστε, εσυ είσαι αυτός που έλεγες ότι μια γυναίκα, πρώτα χωρίζει μέσα της και μετά το ανακοινώνει...
Αν δεν το έκανα τώρα θα το έκανα μόλις γυρίζαμε από τη Σχοινούσα, στην Αθήνα...
Η ζωή όμως είναι στιγμές... Και τις στιγμές δεν πρέπει να τις χάνεις... Και αυτή ήταν για μένα η στιγμή που έπρεπε να φύγω...
Ξέρω τι μπορεί να σκέφτεσαι τώρα για μένα και τι θα λες, αλλά θέλω να ξέρεις πως δεν υπήρχε, δεν υπάρχει και σίγουρα για κάποιο διάστημα δεν θα υπάρξει άλλος...
Μην προσπαθήσεις να επικοινωνήσεις μαζί μου...
Έχω φύγει...
Σ΄ αγαπώ!

Υ.Γ. Έφυγαν και τα παιδιά... Μην τα κατηγορήσεις... Ένιωθαν άβολα... Στεναχωρήθηκαν πολύ όταν τους είπα την απόφασή μου το πρωί... Θα συνεχίσουν...Μάλλον Ηρακλειά...».
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
«Ρε, δεν πάτε στο διάολο κι εσείς! Κομπλεξικοί!...
Δεν το πιστεύω Θεέ μου... Πλάκα μου κάνει...»

Όταν τις επόμενες μέρες, διάβαζα το γράμμα συνεχώς, μπας και καταφέρω και εξηγήσω κάτι από την όλη κατάσταση, τα νοήματα που έβγαλα ήταν πολλά...
Έβρισα... Θύμωσα... Απογοητεύτηκα... Γέλασα... Έκλαψα.... Αναρωτήθηκα...

Αλλά σας ορκίζομαι... Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου μόλις συνειδητοποίησα την αλήθεια του πράγματος, ξέρετε ποια ήταν;

«Και με ποιον να πάω τώρα διακοπές; Έχω άλλες 10 μέρες!»

Καλό καλοκαίρι φίλοι μου... Και τη ΖΩΗ μην την παίρνετε στα σοβαρά...