Και με ποιον να πάω διακοπές;;; - Μέρος 2ο

Χάραξε και δεν νυστάζω...σκέφτομαι τι μου πες χθες...άσε με να σ΄αγκαλιάζω κι άμα ξημερώσει ότι θες...

Λιώμα επιστρέφαμε όλοι (σχεδόν) μαζί στο δωμάτιο τραγουδώντας έξω από τον φούρνο που μόλις είχε ανοίξει για τους πρώτους πρωινούς στα Κατάπολα...

Ο Αντώνης κι ο Γιάννης ξεμείναν... Τον πρώτο τον αφήσαμε λίγο πριν την τελική «κρούση» στη Φρόσω που σπούδαζε στο Φυσικό τα τελευταία 4 χρόνια.... Ο δεύτερος «σερνόταν» αναγκαστικά με την κολλητή της που άγγιζε τα...80...κιλά!!!
Ε, δεν βαριέσαι...καλοκαίρι είναι...

«Θέλει κανείς τυρόπιτα;»
«Εγώ! Κι ένα Μίλκο πάρε μου Αντρέα!», τόλμησα να φωνάξω...
«Αχ βρε μωρό μου Μίλκο και τυρόπιτα πρωί πρωί;;; Δεν βλέπεις πως έχεις γίνει;; πιο χοντρός κι απ΄τον πατέρα σου και τον αδερφό σου...»

Το χτύπημα διπλό... Σε μια φράση αποκάλεσε τη μισή μου οικογένεια χοντρή και δεν ξέχασε βέβαια να μου σπάσει και τον τσαμπουκά και την όρεξη για μάσα για το υπόλοιπο των διακοπών...

Ο Αντρέας και η Ελένη παγώνουν για ένα λεπτό...
Σιωπή...

«Μάκη τελικά να σου φέρω τυρόπιτα και Μίλκο ή θα έχουμε επεισόδια;»
«Όχι μη του φέρεις», προλαβαίνει η Ζωούλα...

«Ρε πάτε καλά και οι δύο; Φέρε να φάω, να απορροφηθεί το αλκοόλ... Και Ζωίτσα... χαλάρωσε λίγο, σε παρακαλώ...».

«Mωρέ εγώ θα χαλαρώσω αλλά....», αλλά εσύ θα γίνεις βόδι σαν τον πατέρα σου και τον αδερφό σου, θα ήθελε να πει...

Με κόμπο στο λαιμό τρώω που να μην έτρωγα...

Επίστρέφουμε στο δωματιο και ξεκινάει το κονσέρτο με τα βιολιά...
«Εμένα δεν θα μου ξαναπείς μπροστά σε κόσμο χαλάρωσε κατάλαβες;»
ΕΝΑΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΤΟΒΕΝ!
Με παίρνει ο ύπνος με τη «γλυκιά» της φωνή να μου γαργαλάει τα αυτιά...ακόμα...

ΗΜΕΡΑ 3η

Λίγες ώρες μετά ξύπνησα χαλασμένος... Είναι δυνατόν ρε γαμώτο από το πουθενά να χαλιέσαι;; Διακοπές είμαστε. Κι εδώ να μου τα ζαλίζει με τα ίδια που ακούω και στη Αθήνα; Στις διακοπές θέλω να κάνω ότι θέλω, όπως θέλω και όποτε το θέλω... και κυρίως θέλω να ξεκουραστώ... Προς το παρόν δεν βλέπω να τα καταφέρνω...

Είμαστε έτοιμοι να φύγουμε για μπάνιο στην Αγία Άννα την ώρα που είχαμε πει από το βράδυ. Ανοίγω το κινητό μου. Αμέσως «σκάνε» 2 μηνύματα... Παναγιώτης το ένα...Αντώνης το άλλο...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: «Φίλε συγνώμη αν σας χαλάσαμε έστω και για λίγο τις διακοπές... Μάλλον δεν έπρεπε να έρθουμε από την αρχή... Μάλλον χωρίζουμε οριστικά. Δεν γίνεται πλέον... Θα τα πούμε από κοντά»

ΑΝΤΩΝΗΣ: «Καλά μαλάκα, λιώσαμε στην πούτσα και οι δύο!!! Τα γκομενάκια γαμώ τα παιδιά και πολύ απελευθερωμένα!!!Σούπερ σου λέω! Δεν έχουμε κοιμηθεί καθόλου και ήρθαμε για μπάνιο στον Μούρο! Εσείς που θα πάτε; Α! Παίζει και ένα ενδεχόμενο να πάμε αύριο το πρωί Κουφονήσια με τα μωρά... Θα τα πούμε όμως το απόγευμα!».

Κι έγω έτσι πίστευα για τον Παναγιώτη και τη Σοφία από την αρχή... Δεν έπρεπε να έρθουν... Δεν έπρεπε να είναι πλέον μαζί... 7 χρόνια με 7 χωρισμούς στο ενδιάμεσο... Και θέλανε να κάνουν μια τελευταία προσπάθεια... στην Αμοργό...
Χαμένο παιχνίδι από τα αποδυτήρια...

Για το δεύτερο μήνυμα...του Αντώνη...δεν σχολιάζω...Όλο δικό σας!

Είχα αρχίσει και σκεφτόμουν...
Ξεκίνησα τις σκέψεις μου με το πόσες μέρες έχω ακόμα να κάνω διακοπές... 8 σκέφτηκα...
Συνέχισα σκεπτόμενος (πέρα από την κοπέλα μου) που είναι δική μου και μόνο επιλογή, με ποιους είχα πάει διακοπές και αν τελικά έπρεπε να πάμε τέτοια σύνθεση...
Δεν είμαστε πια 20 χρονών... Είμαστε λίγο μετά τα πρώτα «..άντα»...

«Καλημέρα Ζωή»
«Καλημέρα Αντρέα... Καλημέρα Ελένη».

Η μούρη μέχρι το πάτωμα...

«Παιδιά δεν πάμε για καμιά τυρόπιτα και Μίλκο πριν πάμε για μπάνιο...;»Πάρε και την πρωινή σου ειρωνεία Μακούλη από τη Ζωίτσα...

Χα,χα,χα... Η «παρέα» (η κολλητή της δηλαδή με τον γκόμενό της) επικρότησαν τη χαριτωμενιά της δικιάς μου.

Σιωπή...

«Φύγαμε...»

«Βάλε λίγο ράδιο Άντριου...»

«...Θα ΄θέλα ξανά να με θες... θα ΄θελα αέρας να γίνεις...», Μιχάλης Χατζηγιάννης... «ΕΚΔΡΟΜΗ»....