-Μα, ποτέ δεν περίμενα εσύ να αντιδράσεις έτσι…
Δεν είναι δυνατόν… Τόσους μήνες μαζί και μόλις μείναμε μόνοι για πρώτη φορά…κατάλαβα ότι αυτός που ήξερα δεν ήσουν εσύ… Μα κάποιος άλλος, που…μάλλον δεν ήξερα!
-Κι εσύ το ίδιο… Ίσως να μην σε γνώρισα ποτέ… Μάλλον, ήμουν πάντα μόνος μου χωρίς να ξέρω ποια είχα δίπλα μου!
Η Άντυ και ο Αργύρης, είχαν αποφασίσει να μείνουν μαζί… Να συγκατοικήσουν… Τα είχαν κοντά ένα χρόνο και στα 33 τους πια, είπαν να μείνουν μαζί αφού άλλωστε ο έρωτας τους ήταν…Δεδομένος…
Η συγκατοίκηση άρχισε να δείχνει τα σημάδια της από τον πρώτο μήνα… Κάλτσες του Αργύρη έξω από το καλάθι των άπλυτων… Tρίχες στον νιπτήρα και στη μπανιέρα… Ψιλοφρικαρισμένη η Άντυ, αλλά… Tον αγαπούσε… Με τον καιρό θα διορθωνόντουσαν τα πράγματα… Νόμιζε…
Το ίδιο και ο Αργύρης… Δεν γούσταρε να βρίσκει σερβιέτες στο καλαθάκι του μπάνιου για μέρες… Ούτε άπλυτα ποτήρια και πιάτα από…delivery…στο νεροχύτη…
Πότε όμως δεν είπαν κάτι ο ένας στον άλλο… Τα κρατούσαν μέσα τους…
Αυτό το μέσα τους όμως έκρυβε πολλά… Τόσα πολλά μικρά, που κάθε μέρα γινόντουσαν όλο και πιο ενοχλητικά και για τους δύο...
Δεν είναι δυνατόν… Τόσους μήνες μαζί και μόλις μείναμε μόνοι για πρώτη φορά…κατάλαβα ότι αυτός που ήξερα δεν ήσουν εσύ… Μα κάποιος άλλος, που…μάλλον δεν ήξερα!
-Κι εσύ το ίδιο… Ίσως να μην σε γνώρισα ποτέ… Μάλλον, ήμουν πάντα μόνος μου χωρίς να ξέρω ποια είχα δίπλα μου!
Η Άντυ και ο Αργύρης, είχαν αποφασίσει να μείνουν μαζί… Να συγκατοικήσουν… Τα είχαν κοντά ένα χρόνο και στα 33 τους πια, είπαν να μείνουν μαζί αφού άλλωστε ο έρωτας τους ήταν…Δεδομένος…
Η συγκατοίκηση άρχισε να δείχνει τα σημάδια της από τον πρώτο μήνα… Κάλτσες του Αργύρη έξω από το καλάθι των άπλυτων… Tρίχες στον νιπτήρα και στη μπανιέρα… Ψιλοφρικαρισμένη η Άντυ, αλλά… Tον αγαπούσε… Με τον καιρό θα διορθωνόντουσαν τα πράγματα… Νόμιζε…
Το ίδιο και ο Αργύρης… Δεν γούσταρε να βρίσκει σερβιέτες στο καλαθάκι του μπάνιου για μέρες… Ούτε άπλυτα ποτήρια και πιάτα από…delivery…στο νεροχύτη…
Πότε όμως δεν είπαν κάτι ο ένας στον άλλο… Τα κρατούσαν μέσα τους…
Αυτό το μέσα τους όμως έκρυβε πολλά… Τόσα πολλά μικρά, που κάθε μέρα γινόντουσαν όλο και πιο ενοχλητικά και για τους δύο...
Η πίστη στην…αλλαγή όμως τους κρατούσε σιωπηλούς…
Μια σιωπή που συσσωρευμένη γίνεται «θηλιά»… Αρχίζει και σε «πνίγει» και ασφυκτιείς… Η «ασφυξία» του έρωτα…
Τότε αρχίζουν και οι λάθος αντιδράσεις… Νεύρα, τσακωμοί χωρίς λόγο, απομόνωση και υπερβολικές εξάρσεις στα όρια της κρίσης πανικού. Panic attack! You Know? I do!
Κι όλα αυτά, ψάχνοντας μέσα σου τι φταίει… Χωρίς ποτέ να έχεις σκεφτεί ότι η έλλειψη ειλικρίνειας και συζήτησης να είναι ίσως…ένας από τους λόγους!
Κι εκεί έρχεται το αδιέξοδο στη σχέση… Κι εκεί έρχεται η αρχή της έλλειψης σεβασμού προς τον σύντροφό μας και τον εαυτό μας πρωτίστως… Βρισιές, ψέματα, κατηγόριες και μικρότητες σε περιτύλιγμα…παιδιού!
Οι τίτλοι τέλους πλησιάζουν… Και το φινάλε προβλέπεται δύσκολο...
Και ξέρετε τι θα με προβλημάτιζε πάντα μετά από έναν μεγάλο τσακωμό, τέτοιων συνεπειών;
«Την αγαπάω τόσο πολύ που δεν ξέρω πώς να χειριστώ τη σχέση μας ή τελικά δεν ταιριάζουμε και δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε;»
Έλα ντε…
(Αφορμή για το άρθρο, στάθηκε μια παράσταση που παρακολουθήσαμε στο Νέο Ελληνικό Θέατρο την περασμένη Τρίτη. Το έργο λέγεται «Tο Δάσος» (The Woods), είναι του David Mamet και πρωταγωνιστούν η πολύ γλυκιά Θάλεια Ματίκα και ο ανερχόμενος Τάσος Ιορδανίδης. Το προτείνουμε! Και όχι γιατί έχει να επιδείξει κάτι διαφορετικό, αλλά γιατί άγγιξε χορδές αισθημάτων…ξεχασμένες, μα τόσο σημαντικές σε μια σχέση…)
2 σχόλια:
Δεν είναι ούτε οι κάλτσες , ούτε το φαγητό , που δεν είναι της μαμάς , ούτε τα hello kitty εσώρουχα αντί για τις ζαρτιέρες , ούτε το στόμα σου μυρίζει, ούτε αυτή που δεν ξέρει να καθαρίζει και άλλα πολλά...
Θα μιλήσω για μένα , είναι ή αύρα του εργένη που κουβαλάω, είναι η αίσθηση του πως ακριβώς το θέλω το ταίρι μου , πως το έχω φανταστεί! Είναι το οτι τα λιμέρια τα δικά μου τα μοιράζομαι με κάποια άλλη και δεν το έχω αποδεχθεί, είναι το ότι εξακολούθω ακόμη και τώρα να έχω σαν προτεραιότητα το εγώ μου και όχι το εμείς , είναι η έλειψη κατανόησης που λείπει πολύ, είναι η κλεισούρα και η όμορφη αίσθηση παλιών ωραίων στιγμών που νομίζω πως δεν θα ξανάρθουν ...
Είναι τελικά το γεγονός οτι πρέπει να δώσω χώρο στον άλλον , να επικοινωνήσω μαζί του, να τον καταλάβω , να με καταλάβει , να μην του δίνω ψεύτικη εικόνα , και να είμαι ειλικρινής...
Μεγάλη κουβέντα Θεωρητικέ αυτό το «Την αγαπάω τόσο πολύ που δεν ξέρω πώς να χειριστώ τη σχέση μας ή τελικά δεν ταιριάζουμε και δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε;»
Για μένα ισχύει το πρώτο σε πρώτο ενικό, και το οτι ζώ στα σύννεφα .
Η 'ασφυξία' του έρωτα?? Μήπως τελικά να' ναι η 'ασφυξία' του ίδιου μας του εαυτού??
Μνημονεύω τα λόγια ενός πρώην αγαπημένου 'Μπορεί να συναντήσεις τον ιδανικό σου σύντροφο, αλλά να μη μπορέσεις ποτέ να βρεις τον τρόπο να τον κρατήσεις'..
Έτσι είχε γίνει και τότε..Και το μόνο που έμεινε μετά από καιρό ήταν η γλυκιά γεύση του πρώτου μας τσαγιού, στο μπαρ με τη τζαζ τραγουδίστρια να μεθάει το μυαλό μας στους ρυθμούς κάποιων άλλων καιρών.
Ζούμε σε μια εποχή που μας θέλει να είμαστε μόνοι..Να μην έχουμε χρόνο να μοιραζόμαστε.. Να φοβόμαστε να κοιτάξουμε τον άλλο στα μάτια.. Να τρομάζουμε στην εικόνα του εαυτού μας στον καθρέφτη..Και κρυβόμαστε πίσω από αφορμές, από τοίχους του διαδικτύου ψάχνοντας τα 'γιατί'..
Βολεμένη συμπεριφορά μια και δεν υπάρχει οπτική αμεσότητα, μια και υπάρχει η τάση να μειώνεται ολοένα και πιο πολύ… Κι έτσι, όταν το ‘άτομο’ πάει να μοιραστεί, δεν το’ χει καν σκεφτεί.. Δεν το’ χει καν ονειρευτεί και ‘προβάλλει’ το άτομο και όχι το ‘πρόσωπο’..
Γιατί απλά όσο περνάει ο καιρός, έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε τι σημαίνει ‘μοίρασμα’..
Ότι τελικά τι είναι ευτυχία?? ΣΤΙΓΜΕΣ
Δημοσίευση σχολίου