23.6.09

6 μήνες μετά...

Νωρίς το πρωί λάβαμε, ένα e-mail από μία φίλη του blog, που μας ζητούσε πολύ ευγενικά αν μπορούσαμε να δημοσιεύσουμε το άρθρο της… Μας προέτρεψε να μην το αναρτήσουμε σε περίπτωση που μας στεναχωρούσε διαβάζοντας το ή μας φαινόταν καταθλιπτικό…
Επειδή όμως εδώ, στην «Οδό Θεωρίας» γράφουμε όλοι και καταθέτουμε συναισθήματα κι απόψεις, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να αρνηθούμε και να μην μοιραστούμε με τη Δήμητρα την «κατάθεσή» της. Καλή ανάγνωση…


"Ανοίγεις την καρδιά σου, την αγκαλιά σου και για πρώτη φορά νιώθεις ασφάλεια στα χέρια ενός ξένου μέχρι πριν ανθρώπου. Μαθαίνεις να γίνεσαι καλύτερος. Κάνεις όνειρα για το μέλλον, βάζεις τις δικές του ανάγκες πριν τις δικές σου . Ακόμη και αυτά που σε ενοχλούν στο χαρακτήρα του, τα αγαπάς γιατί είναι κομμάτι δικό του. Όχι με αυτόν τον τυφλό έρωτα που δεν ξεχωρίζει τα λάθη, αλλά με συνείδηση και ζεστασιά… και όλα αυτά είναι πραγματικά αμφίδρομα. Λαμβάνεις αγάπη.

Ο ίδιος αυτός που αγάπησες έλεγε ‘’ότι όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά’’. Έτσι τα όνειρα και τα σχέδια σου δεν πραγματοποιούνται ποτέ, γιατί ενώ εσύ ζούσες σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, η ζωή εδώ είχε ήδη χαράξει την πορεία της. Έτσι σου παίρνει μακριά ότι αγαπάς. Έτσι απλά…..

Και περνά μισός χρόνος…. Βρίσκεσαι σε ένα μεγάλο πάρτυ με πολύ κόσμο και τους καλύτερους φίλους σου... Κατακτάς σιγά σιγά κάποιους από τους στόχους σου με κόπο … τα πράγματα στην ζωή σου πάνε καλά και θα έπρεπε να φοράς το πιο λαμπερό σου χαμόγελο…
Και όμως, στο πάρτυ νιώθεις ξαφνικά αφόρητη μοναξιά, η επίτευξη των στόχων δεν σου δίνει την ίδια χαρά και ενώ όλα πάνε καλά, εσύ νιώθεις ότι είσαι σε αναμονή, ότι κάποιος πάτησε το pause… και δεν μπορείς να χαμογελάσεις με το πιο λαμπερό σου χαμόγελο.

Το καταλαβαίνεις όταν αυτός που θα ήθελες να μοιραστείς την χαρά σου δεν είναι εδώ. Δεν είναι το πρώτο τηλεφώνημα, η πρώτη αγκαλιά, το πρώτο μπράβο, το πρώτο φιλί… Και η απώλεια είναι μεγάλη και πιο δυνατή ακόμα από την χαρά. Τότε συνειδητοποιείς για ακόμη μια φορά πόσο δυνατή ήταν η αγάπη σου… και πληγώνεσαι για μια ακόμη φορά.

Γιατί ο πόνος έρχεται σε κύματα. Βρίσκεσαι σε νηνεμία και ξαφνικά φουρτούνα όλα μέσα σου. Γιατί? Γιατί άκουσες ένα τραγούδι, μύρισες το άρωμά του, πήγες στο αγαπημένο του εστιατόριο… Και μετά πάλι πέφτεις σε νηνεμία, γιατί ξέρεις ότι αν είναι κάπου και σε βλέπει, θέλει να χαμογελάς και να χαίρεσαι την ζωή γιατί είναι μικρή και θα χαθεί.

Οι μνήμες σου όμως και όσα έζησες δεν θα χαθούν, για αυτό πρέπει να νιώθεις ευτυχία και ευγνωμοσύνη που κατάφερες να βιώσεις και να λάβεις τέτοια συναισθήματα. Άλλοι δεν κατάφεραν να το νιώσουν ποτέ αυτό…"

1 σχόλιο:

clauss είπε...

Τελικά είχαν δίκιο και οι 2 ! Και ο Σκίνερ και ο Σ...της (δεν το γράφω όλο γιατί θα με πείτε γραφικό για άλλη μια φορά)

Μπορούμε να αποκτήσουμε έλλογες επίκτητες συμπεριφορές και συναισθήματα λέω εγω, μόνο και μόνο απο ερεθίσματά που λαμβάνουν οι αισθήσεις μας.
Μπορούμε να βασίσουμε τις πράξεις μας πάνω σε μια ιδέα , η πραγματικότητα που βιώνουμε βασίζεται σε σκέψεις , ιδέες, συναισθήματα , που πρόκαλουν συμπεριφορές , πράξεις...

Η πραγματικότητα σου , γλυκιά Δήμητρα, είναι στο μυαλό σου, και στην καρδιά σου, έχει αποτυπωθεί γλαφυρά στο κείμενο!

Απλά εγω θα κρατούσα τα συναισθήματα , την όμορφη αίσθηση, μέχρι να βρώ το ιδανικό κουτί να τα τοποθετήσω και να τα χαρήσω στην επομενη ικανή να λύσει την κορδέλα.

Μεγάλο αρθρό, άξιος θεωρητικέ!
*(Πρέπει να συνηθίσεις!!)