One more chance...

Και τη στιγμή που η φωνή του Elvis από το jukebox γινόταν ένα με το καλοκαιρινό αεράκι κι εγώ ετοιμαζόμουν να πω ότι έκρυβα μήνες μέσα μου…γυρνάει και μου λέει…

«Είμαι ακόμα κολλημένη μαζί του τελικά… Στα μάτια σου βλέπω αυτόν, στις κινήσεις σου βλέπω αυτόν… Σε όλα τον «βρίσκω» μπροστά μου γαμώτο… Δεν μπορώ άλλο… κι έχει και πανσέληνο σήμερα…Όπως τη νύχτα που μου είπε πως είμαι…λίγη γι’αυτόν και…χωρίσαμε!
Θα μπορούσα να μείνω μαζί του για πολύ ακόμα και ας με ξεφτίλιζε, έτσι όπως του άρεσε να μου κάνει πάντα!»

Εγώ είχα μείνει μαλάκας…

4 μήνες την παρηγορούσα και της έκανα παρέα όλα τα βράδια που έκλαιγε…γιατί δεν ήξερε… Και πάντα έψαχνα να βρω τρόπους να την κάνω να νιώσει καλύτερα…
Και τότε που έχασε τον σκύλο της τον Αρτέμη και τρέχαμε μαζί να τον βρούμε…
Και τότε που την είχαν πιάσει τα ψυχολογικά της με τη δουλειά και δεν άντεχε…
Και τότε που την είδα να φιλιέται με αυτόν που μου είχε ορκιστεί πως όλα τελείωσαν και αφού πήρε αυτό που ήθελε από αυτήν και εκείνο το βράδυ, μετά χάθηκε πάλι…
Και τότε που μου είπε πως είναι άρρωστη κι εγώ πήγα να της κάνω έκπληξη με λουλούδια… και τελικά κατέληξα να παραδώσω τα λουλούδια στον φούρναρη τον Μπάμπη απέναντί της, γιατί απλά ήταν «άρρωστη» με τον γκόμενο και είχε πάει να τον βρει…
Και τότε…Αλλά όχι και σήμερα…

«Άντε γαμήσου» της λέω! Σηκώνομαι από την καρέκλα μου και με κίνηση Λούκυ Λουκ πετάω το ποτήρι με το νερό στο στήθος της πιο γρήγορα και από τη σκιά μου…

Δεν ξέρω τι μ’έπιασε…Θόλωσα…
Αμέσως έφυγα…

Η μαλακία ήταν ότι στο Σούνιο είχαμε πάει με το δικό της αυτοκίνητο… και το μόνο όχημα που φαινόταν στο δρόμο, ήταν το παρκαρισμένο πουλμανάκι από την κατασκήνωση «Το ξένοιαστο μελίσσι» που ήταν απέναντι από τον δρόμο του ιταλικού…
Ξεκίνησα με τα πόδια και ήμουν τόσο απογοητευμένος, τσαντισμένος και πικραμένος…
«Κουράστηκα πια», μονολόγησα…
Σε 2 λεπτά το αυτοκίνητό της, σταμάτησε «σαστισμένο» δίπλα μου…
«Μπες μέσα», μου λέει.
«Άντε γαμήσου σου είπα».
«Πως μπορείς και μου μιλάς έτσι? Δεν σε έχω ξανακούσει να μιλάς έτσι ποτέ. Τι έπαθες?»
«Αααα… Δεν στα ‘πα?», της λέω… «Βέβαια…βγαίνω με μια πουτάνα εδώ και καιρό και έκανα το λάθος και την ερωτεύτηκα… Έ, τότε αυτή με πάτησε… ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ?»

«Σταμάτα» μου λέει, σχεδόν βουρκωμένη. «Δεν μπορείς να με προσβάλεις άλλο έτσι… Σ Υ Γ Ν Ω Μ Η!». Και ξεσπάει σε λυγμούς…
Καλά…λέω από μέσα μου… Η πουτάνα με τα κλάματα και ο πούστης με τα γέλια, κρύβονται…

«Τι σημασία έχει να μπω? Μισή ώρα ακόμα μαζί σου = 2 μέρες κόλασης μέσα μου και συνεχών μαχών με το τίποτα που μου προσφέρεις…».

«Έχεις δίκιο… Δεν ξέρω τι με έπιασε πάλι με τον ηλίθιο…».

Μπήκα στο αμάξι… Κατευθυνόμασταν προς Αθήνα…μέχρι που κάποια στιγμή σταματάει στην άκρη του δρόμου κι ενώ εγώ την κοιτάω σαν βλαμμένο (πάλι)… με αρπάζει και αρχίζει να με φιλάει!

«Τι θ..ου…ε..λλλειιςςς από μένα?» τη ρώτάω ξαφνικά προσπαθώντας να ξεκολλήσω τα χείλη μου από τη μανία των δικών της χειλιών…
«Δεν ξέρω τι θέλω ακριβώς…αλλά ξέρω ότι δεν θέλω να σε χάσω… Είσαι η ασφάλειά μου…»! Και ξεκινάει να οδηγεί, κοιτώντας… στο πουθενά…

«Εμένα όμως δεν με σκέφτεσαι καθόλου…», συνεχίζω εγώ… «Ταλαιπωρούμε πολύ… Κι εγώ δεν θέλω να σε χάσω, αλλά θέλω να είμαι και μαζί σου για να μη σε χάσω… Εσύ θες να ξέρεις απλά ότι εγώ σε γουστάρω για να νιώθεις ασφαλής και τα πιο ωραία σου συναισθήματα τα φιλάς για κάποιον άλλο…
Όχι έτσι… Λυπάμαι…».

Πλησιάζουμε στο Λαγονήσι. Κάπου εκεί θα χωριζόμασταν…

«Ξέρεις, δεν θέλω να σε ξαναδώ… Ποτέ όμως… Γι΄αυτό φύγε και μαζί τελειώσαμε…».

Δεν απάντησε. Ούτε με κοίταξε καν. Λίγα μέτρα πιο κάτω σταματάει. Την κοιτώ… Αυτή τίποτα… Κατεβαίνω κι ένας Θεός ξέρει πως βρήκα τα βήματα μου και δεν σοριάστικα από τη σαστιμάρα μου… Δεν ήξερα αν πίστευα ή αν ήθελα να πω αυτά που είπα…
Άκου εκεί «ποτέ»…
Λες? Σκεφτόμουν…
Έφυγα τρέχοντας για ύπνο… Ήθελα να κρυφτώ κάτω από τα σκεπάσματά μου για να μην με βλέπει κανείς, να μην με αγγίζει ούτε ο αέρας… Αυτός που στην αρχή φυσούσε ωραία…καλοκαιρινά…
Κοιμήθηκα…
Το πρωί ξύπνησα και είχα πάνω μου αυτή την «πλάκα» του έρωτα… Ολοκληρωμένου ή ανεκπλήρωτου… η ίδια είναι…

Ντύθηκα γρήγορα και βγήκα από το σπίτι…
Ουπς! Παραλίγο να πατήσω κάτι… Τι είναι αυτό?

Σκύβω και πιάνω ένα cd τυλιγμένο με ένα σημείωμα…

«Με αυτή την τόση βιάση μου, να ξεκινώ από το τέλος… Έχανα πάντα η ηλίθια, τη μαγεία της αρχής… Σου ζητώ απλά τον τίτλο του τραγουδιού που θα βρεις μέσα στο στο αγαπημένο μου cd…».

Το cd ήταν του Michael Jackson, που τώρα που γράφω αυτό το άρθρο παρακολουθώ την κηδεία του σε ζωντανή σύνδεση… μαζί της…

Το τραγούδι?

“One more chance…”!

http://www.youtube.com/watch?v=boq4i8tfQDs&feature=related