ΠΑΤΜΟΣ - Μέρος 2ο

Ημέρα 2η...

Το μάτι μου ανοίγει από κάτι βογκητά αχ και βαχ που με ξυπνάνε. Τι ώρα να ΄ναι; Κοιτάω το ρολόι μου. Έντεκα παρά τέταρτο. Γυρνάω από την άλλη μπας και κοιμηθώ λίγο ακόμα. Ο Ανδρέας ανοίγει την πόρτα και μου λέει:
- Σήκω. Aκόμα κοιμάσαι;
- Εσύ βογκάς έτσι; Τι έπαθες; Απαντάω καθώς τεντώνομαι στο κρεβάτι.
- Έχω ξυπνήσει από τις εννιάμισυ από τη ζέστη. Αυγό τηγανίζεις επάνω. Καίει ο τόπος. Σήκω να πάμε να φάμε πρωινό και να ψωνίσουμε. Ούτε νερό να πιούμε δεν έχει εδώ.
- Καλά, καλά, τώρα σηκώνομαι.
Ακόμη δεν έχει ανοίξει καλά - καλά το μάτι μου και ο Ανδρέας φωνάζει όλο αχ και βαχ καθώς πάμε για πρωινό στον Αρίωνα. Καθόμαστε και παραγγέλνουμε δύο ομελέτες με κρουασάν και καφέ. Έχουν περάσει δέκα λεπτά και τίποτα ακόμα.
- Βλέπω το νησί πετάει και από service. Πέστο και έγινε. Ούτε η εκπομπή της Τζοβάνας Φραγκούλη. Δεν προλαβαίνεις να το σκεφτείς και η επιθυμία σου πραγματοποιείται….. Πάω να πάρω καμιά εφημερίδα.
Η αλήθεια είναι πως το νησί δεν έχει μεγάλη υποδομή για τόσο κόσμο που μαζεύεται τον Αύγουστο, και θέλει λίγη υπομονή.
Μετά από λίγο έρχεται το πρωινό, έρχεται και ο Ανδρέας. Μου ΄ρχεται να σκάσω στα γέλια καθώς είναι σαν καρικατούρα όταν εκνευρίζεται, και μ΄αυτό το παρεό που φοράει…
- Και βεβαίως βεβαίως, στο νησί των ανέσεων, θα διαβάζουμε τα χθεσινά νέα γιατί ο περιπτεράς είπε πως εδώ δεν βιάζεται κανείς και οι σημερινές εφημερίδες έρχονται πάντα την επόμενη. Άντε δεκαεννιά μέρες και σήμερα!
- Πού θές να πάμε για μπάνιο; Αλλάζω συζήτηση.
- Τι με ρωτάς . Εσύ ξέρεις. Μου λέει και αρχίζει να τρώει λαίμαργα την ομελέτα του.
- Θέλεις κάπου που να έχει και μπαρ ή σε πιο χαλαρή;
- Πάμε όπου να ΄ναι.
- Καλά. Πάμε στον Κάμπο να παίξουμε και τάβλι.
Η παραλία του Κάμπου μαζεύει πάντα τον περισσότερο κόσμο μιας και έχει δυο μπαράκια με μουσική και θαλάσσια σπορ. Καθίσαμε στο πρώτο, και αφού παραγγείλαμε καφέ, αρχίσαμε να παίζουμε τάβλι. Χτυπάει το τηλέφωνο του Ανδρέα.
- Έλα, τι κάνεις; Παύση. –Ναι καλά είναι εδώ ,έχει αρκετό κόσμο. Εσείς τι ώρα φτάνεται; O.κ το απόγευμα θα σας περιμένω.
- Έρχεται ο Χρήστος με μια φίλη του μοντέλο μαζί. Κουβαλάνε και το φουσκωτό.
Αυτός ο φίλος του ο Χρήστος, είναι τριάντα χρονών. Άχρηστος και αυτός και με πολλές προσπάθειες απεξάρτησης απ΄την κοκαϊνη που κατά τα λεγόμενα του Ανδρέα υποτίθεται πως έχει αναλάβει τις επιχειρήσεις της μητέρας του και έχει σοβαρευτεί πια. Αυτόν το φίλο του τον είχα δει μερικές φορές. Έβγαινε με μια Νίνα που μετά έγινε σταρ Ελλάς και αφού τον ξεψύλλισε για τα καλά τον παράτησε. Μετά αυτός βρήκε μία άλλη την Εβελίνα, που κι αυτή έβαλε υποψηφιότητα και βγήκε σταρ Ελλάς, και με την σειρά της τον ξεψύλλισε και τον άφησε. Μόνο που η δεύτερη τα έφτιαξε με έναν απ΄τους κολλητούς του φίλους με περισσότερα χρήματα απ΄αυτόν. Και τώρα εμφανίζονται μαζί χαρούμενο ζευγάρι στα περιοδικά. Φαίνεται πως τις πάει γούρι και όποια βγαίνει μαζί του γίνεται και σταρ Ελλάς μετά. Τι να πεις…Αρχίζουμε το τάβλι και η ώρα κυλάει ευχάριστα. Είμαστε στην τρίτη παρτίδα όταν…
- Μη γυρίσεις απ΄την άλλη. Μου λέει ο Ανδρέας κοιτώντας με γουρλωμένα μάτια προς τη θάλασσα.
- Τι έγινε;
- Μη γυρίσεις. Κάνε πως ρίχνεις τα ζάρια. Συνεχίζει πιο τσιριχτά τώρα.
Δεν αντέχω, γυρνάω προς τη θάλασσα και τι να δω; Ο Νίκος βγαίνει περπατώντας μέσα από το νερό κρατώντας ένα κουτί στο κεφάλι του για να μην βραχεί αφού κατέβηκε από ένα φουσκωτό λίγο πιο μέσα. Αμάν τι μαλτεκούτο είναι αυτό που με βρήκε πάλι…. Με πιάνει το στομάχι μου και το κεφάλι μου συγχρόνως.
- Ανδρέα πάμε να φύγουμε.
- Όχι θα το καταλάβει αν φύγουμε τώρα. Ααχ και έχει κακή ενέργεια αυτός. Με ματιάζει κάθε φορά που με βλέπει και με πιάνει το κεφάλι μου. Λέει ο Ανδρέας καθώς δεν μπορεί να βολευτεί στην καρέκλα του πια .
- Τι γίνεται; Ακούω μια φωνή πίσω μου. Γυρνάω ατάραχη..
- Πως από ΄δω Νικολάκη;
- Διακοπές… Τι κάνεις; Ρωτάει τον Ανδρέα.
- Καλά εσύ;
- Μια χαρά. Απαντάει και βγάζει από την πλαστική σακούλα ένα σκάκι.
Αφού παραγγέλνει καφέ, έρχεται και ο φίλος του ο Ντένης, μας χαιρετάει και κάθεται μαζί του.
- Θα παίξουμε σκάκι. Λέει ο Νίκος στον Ντένυ.
- Όχι τώρα ρε Νίκο, εγώ πεινάω.
- Είπα τώρα αλλιώς θα μείνεις νηστικός.
- Καλά τώρα!
Εμείς κάνουμε ότι παίζουμε τάβλι, ενώ έχουμε μπερδέψει τα αυγά με τα καλάθια και ο Ανδρέας μου κάνει νόημα σηκώνοντας τα φρύδια του σα να λέει Τι ναι τούτος εδώ?
- Δεν πάμε σιγά-σιγά για μπάνιο; Μου λέει ο Ανδρέας τεντώνοντας δήθεν νωχελικά τα χέρια του. Βαρέθηκα.
- Θα φύγετε; Ρωτάει ο Ντένης.
- Ναι θα πάμε για μπάνιο. Γειά σας. Μάλλον θα τα πούμε το βράδυ. Λέω όλο ευγένεια και φεύγουμε.
Κάθε φορά που ξεφυτρώνει εμπρός μου φάντης μπαστούνι, παριστάνω ότι δεν συμβαίνει τίποτα και στρίβω με ελαφρά πηδηματάκια.
Καθώς αλλάξανε τα σχέδια, πάμε τελικά στην Πέτρα για μπάνιο, μια ήσυχη παραλία που πήγαμε και χθες.
- Ααχ, αν δεις καράβι στο βουνό….. ξέρεις τι το ‘χει σύρει…. Κάνει ο Ανδρέας με νόημα. Ωραίο σκάφος έχει πάντως…
Το μπάνιο κύλησε χωρίς ευτράπελα με τον Ανδρέα να μονολογεί πως τα λεφτά δεν ξέρουνε που πάνε και αν τα είχε αυτός τι θα τα ‘κανε κλπ, κλπ.
Το απόγευμα πήγαμε να φάμε στον Μπενέτο, από τα λίγα μαγαζιά στην Πάτμο με gourmet κουζίνα, που για να πας εκεί θα πρέπει να έχεις κλείσει τραπέζι τουλάχιστον δύο μέρες νωρίτερα.
Αφού του έκανα το τραπέζι, και το φαγητό τον ευχαρίστησε πολύ, ήπιε κανά δυό ποτηράκια παραπάνω και ήρθε σε ευφορία.
- Λοιπόν μ’ αυτόν που θα ΄ρθει σήμερα θα ρίξουμε πολύ γέλιο. Μιάς και το έργο βγαίνει δύσκολα σ΄αυτό το νησί, άκου τι σενάριο ετοιμάζω.
Αυτός έρχεται με μια φίλη του μοντέλο, που έχει σπίτι στους Αρκιούς, αυτό το μικρό νησάκι απέναντι, αλλά θα μείνει μαζί μας. Και επειδή είναι ψώνια και οι δύο, θα τους πούμε για το άλλο ζευγάρι που θα έρθει, τον Φρανσουά με τη Μαρία, ότι ο Φρανσουά είναι πρίγκιπας πέμπτος στη σειρά διαδοχής του θρόνου του Βελγίου. Κάτσε να πάρω τηλέφωνο και τον Φρανσουά να τον ειδοποιήσω..
Αφού συνεννοείται στο τηλέφωνο με τον Φρανσουά που στην πραγματικότητα είναι γιος του Γάλλου πρέσβη, και το όλο του παρουσιαστικό και οι τρόποι ταιριάζουν άνετα σε πρίγκιπα, κλείνει το τηλέφωνο όλο ευχαρίστηση.
Κάτι τέτοια σκηνικά σκαρώνει ο Ανδρέας και γίνεται το έλα να δείς…
Στο σπίτι ετοιμαζόμαστε, αφού σε λίγο φθάνουν στο λιμάνι οι πρώτοι συγκάτοικοι. Ο Ανδρέας ακούγεται από το επάνω μπάνιο να τραγουδάει, όταν ξαφνικά φωνάζει πως τον χτύπησε πάλι το ρεύμα.
- Τόσα ηλεκτροσόκ ούτε στο δρομοκαϊτειο πια.. Θα τα ακούσει αυτός ο βλάχος.
Πάνω στην ώρα χτυπάει η πόρτα, και είναι το ζευγάρι που μας νοικιάζει το σπίτι με το μικρό τους κοριτσάκι.
- Άσε άσε,ανοίγω εγώ. Λέει ο Ανδρέας μες στη φούρια.
- Γειά σας . Ήρθαμε να δούμε αν χρειάζεστε τίποτα. Λέει η γυναίκα του που μοιάζει με πονηρή αλεπού.
Ο Ανδρέας στέκεται στην πόρτα, ενώ αυτοί θέλουν να περάσουν μέσα.
- Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με το νερό στο μπάνιο. Μας τινάζει συνεχώς το ρεύμα. Τι θα γίνει; Λέει ο Ανδρέας.
- Αποκλείεται, αυτό πρώτη φορά το ακούω.
- Τι αποκλείεται λες να σου κάνουμε πλάκα; Πως θα τη βγάλουμε; Εδώ σκάει ο τζίτζικας και όταν πάμε να δροσιστούμε μας τινάζει το ρεύμα.
- Θα δούμε τι θα γίνει. …. Να μας βάλετε τα υπόλοιπα χρήματα στην τράπεζα και να μας φέρετε την απόδειξη. Αλλάζει κουβέντα η γυναίκα του.
Ο Ανδρέας έχει αρχίζει και εκνευρίζεται, τους λέει ότι βιάζεται να ετοιμαστεί και τους κλείνει την πόρτα στη μούρη.
- Τι μπουρτζόβλαχοι είναι αυτοί. Ακούς εκεί…Λες και θα φύγουμε χωρίς να πληρώσουμε…. Αα, και κάτι άλλο να μην ξεχάσω. Μην αναφέρεις τίποτα στον Χρήστο για το πόσο μας χρεώνουν το σπίτι. Θα του πώ ότι κάνει πιο ακριβά. Δεν φθάνει που του κανόνισα και διακοπές, ας πληρώσει και τίποτα παραπάνω. Εντάξει;
- Εγώ δεν ανακατεύομαι μ’ αυτά, και το πολύ πολύ, θα πώ ότι δεν ξέρω. Κάνε ότι θες.

Ωχ, καλά αρχίσαμε… Να δω τι μπέρδεμα έχει να γίνει.. Τι με νοιάζει εμένα, ας κάνει ότι θέλει...