ΓΥΜΝΟΣ...

Τέλη Σεπτεμβρίου 2009… Ναι, πριν λίγες μέρες… και απόγευμα Παρασκευής θέλησα να κολυμπήσω σε μια μικρή παραλία της Αττικής… Στην παραλία , μετρημένοι 5 άνθρωποι κοιτούσαν ο ένας τον άλλον να δει ποιος είναι πιο τρελός από τον άλλον, αφού για 3η συνεχόμενη μέρα έβρεχε και ο αέρας είχε κιόλας παγώσει, φέρνοντας τα πρώτα μηνύματα του χειμώνα….

Παρ’ όλ’ αυτά… είναι από τις λίγες στιγμές της ημέρας που πραγματικά χαλάρωνα…μέχρι που ακούω τη φωνή μιας μεσόκοπης κυριούλας που καθόταν λίγο πιο ‘κει… «Σας παρακαλώ, αυτό που κάνετε είναι απαράδεκτο! Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να βλέπουμε το…μόριο σας!!! Εδώ δεν είναι παραλία γυμνιστών».

Ώπα, λέω! Γυρνάω και πραγματικά βλέπω έναν πολύ αδύνατο ψηλό νεαρό με γενειάδα να στέκεται αμίλητος μπροστά της… γυμνός!

«Τι με κοιτάς ανώμαλε?» φώναξε η κυρία και σηκώθηκε μαζεύοντας βιαστικά τα πράγματά της για να φύγει μακριά από τον… “ανώμαλο” της παραλίας…

«Μη φοβάσαι», της λέει ο νεαρός “γυμνιστής”… «Ντυμένος είμαι…».

Ο νεαρός έσκυψε το κεφάλι και ήρθε με αργά βήματα προς το μέρος που καθόμουν εγώ λίγα μέτρα πιο κει. Γυρνάω και προσπάθησα να δω που είναι η πετσέτα του ή τα πράγματά του… Πουθενά όμως… Τίποτα…

Τον παρακολουθώ και κάθεται όπως ήταν πάνω στα βότσαλα σταυροπόδι και πιάνοντας μια πέτρα προσπαθούσε να κάνει γκελάκια στην επιφάνεια της θάλασσας…με τη μελαγχολία στο πρόσωπό του να γίνεται ένα με το γκρίζο του καιρού…

«Ρε φίλε…Όλα καλά?» του λέω… «Σου συμβαίνει κάτι?»

Γυρνάει και με κοιτάει χαμογελώντας οριακά και λέει…

«Χα! Ένας άνθρωπος που με βλέπει “ντυμένο” και μου μιλάει! Όχι ρε φίλε… Δεν είμαι καλά…!Αλλά thanks…»

«Δεν θα σου μιλούσα του λέω, αλλά η απάντησή σου στην κυρία με έκανε να αναρωτηθώ και ότι να σου πω την αλήθεια δεν βλέπω πουθενά στην παραλία πράγματα σου… Τι φάση είσαι?

«Όπως με βλέπεις τώρα… θα με δεις σχεδόν και όλο τον χρόνο…» μου λέει. «Απλά δεν έχω ρούχα… Δεν έχω σπίτι, δεν έχω οικογένεια, δεν έχω τίποτα. Θα μπορούσα με κάποιο τρόπο να φοράω κάτι για να μην προκαλώ φόβο ίσως, αλλά ΟΧΙ! Θέλω να βλέπουν όλοι πως νιώθω μέσα μου… Γυμνός! Από όλους και από όλα!

Από αυτούς που με ανάγκασαν να συνεχίσω να ζω όπως με έφερε ή μάνα μου στον κόσμο! Αυτή που έχασα μαζί με το σπίτι μας και όλα μου τα έγγραφα στις φωτιές του 2007 στο χωριό μου στον Πύργο… Ο πατέρας είχε “φύγει” αρκετά νωρίτερα…

Δεν στα λέω για να με λυπηθείς… Ούτε ψέματα σου λέω… Ανέστη με λένε και νιώθω να χάνω το μυαλό μου, κάθε φορά που σκέφτομαι ότι για το κράτος είμαι νεκρός… Ναι βέβαια… Με ανακοίνωσαν και στα δελτία ειδήσεων… Αυτή είναι η Ελλάδα… Θα μου πεις βέβαια γιατί δεν πας να δουλέψεις κάπου… Μα ποιος θα προσλάβει έναν νεκρό? Δεν έχω επίσημα έγγραφα… Τίποτα… Αλλά δεν έχω και όλα τα άλλα που σου είπα πριν… Προτιμώ να μένω έτσι παρά να ζητιανέψω από οποιονδήποτε ή οπουδήποτε… Και αν εσύ προσπαθήσεις να με βοηθήσεις με δουλειά, κάποιος κάποια στιγμή θα σου ζητήσει κάτι από εμένα.. Ένα χαρτί… κάτι…Μια φωτογραφία μου ίσως…

Δεν έχω εμφανιστεί ποτέ ξανά κάτω στα μέρη μου… Με πληγώνουν τα πάντα εκεί…

Το χωριό μου ήταν πολύ μικρό… Δεν είχα και πολλούς γνωστούς… Εδώ είμαι πραγματικά άγνωστος μεταξύ αγνώστων… Γυμνός μεταξύ…γυμνών…

Ναι! Γιατί όλοι κρύβουν τη γύμνια τους κάτω από τα φανταχτερά τους ρούχα και την τακτοποιημένη ζωούλα τους… Κάτω από την υποκρισία και την κακία που έχουν οδηγό τους για να επιβιώσουν σε μία ψεύτικη κοινωνία, που οι ίδιοι φτιάξανε και συντηρούν…

Γιατί το χειμώνα για κάποιους είμαι ρακοσυλέκτης λόγω της εμφάνισης μου και του πεζουλιού που κοιμάμαι κάτω από ένα υπόστεγο και το καλοκαίρι είμαι ο ανώμαλος γυμνός της παραλίας…

Έτσι λοιπόν φίλε μου… ΓΥΜΝΟΣ…μέσα μου…έξω μου…από όλους και από όλα… Κι έτσι θα μείνω… Μέχρι να αδειάσω…Γυμνός εκ πεποιθήσεως λοιπόν…

Σ’ευχαριστώ που με ρώτησες… Σ’ευχαριστώ που με άκουσες… Γεια χαρά…»

Δεν κατάφερα να βγάλω λέξη… Δεν μπορούσα να καταπιώ τον κόμπο στον λαιμό μου… Ένιωσα τόσο… “γυμνός” απέναντί του… Μα τόσο “γυμνός”…

Σε 4 μέρες θα πάω να ψηφίσω κάποιον καλοντυμένο…γυμνό! Ποιον; Τι; Kαι γιατί;