Κι όμως γύρισαν... Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας συγκίνησαν σε μια συναυλία...όνειρο!

"Κανένας δεν ξέρει πόσο «χιόνι» έχουν σηκώσει αυτές οι πλάτες… Κανένας δεν ξέρει… Κανένας…"

Και κάπως έτσι, με τα αυτοβιογραφικά λόγια του Χάρη, μαγνητοφωνημένα να ακούγονται από τα ηχεία, ξεκίνησε μία από τις ωραιότερες και πιο ιστορικές συναυλίες που έχουμε παρακολουθήσει ποτέ…

Έναρξη και… «Αν είσαι Θεός, γιατί δεν μας λυπάσαι…»!

Πριν μπω όμως στη ροή και στα ακούσματα της βραδιάς, οφείλω να καταθέσω το πριν…

Τα εισιτήρια για τη συναυλία τα είχα βγάλει ηλεκτρονικά μόλις αυτή είχε ανακοινωθεί...

Το είχα πει σε πολλούς αλλά κανένας δεν ενδιαφερόταν να ακολουθήσει... γιατί θεωρούσαν παρωχημένη κουλτούρα και μεμψίμοιρα τα τραγούδια των «δίδυμων»…

Εγώ με τον Κώστα ήξερα πάντως ότι θα ήμασταν εκεί… Να τιμήσουμε αυτούς που μας μεγάλωσαν μουσικά, αυτούς που τραγουδήσαμε στις μουσικές σκηνές που παίζαμε 10 χρόνια πριν, αυτούς που θεωρούμε το μεγαλύτερο και πληρέστερο μουσικό κεφάλαιο της Ελλάδας, αφού μέσα από τον ερωτο-κοινωνικό τους λόγο, έχουν «ταΐσει» γενιές και γενιές…

Παρ’ολ’ αυτά, στην Ελλάδα του Κιάμου και της Αλεξανδράτου, δεν περιμέναμε να χαίρει αποδοχής η επιστροφή των Αφων Κατσιμίχα 10 χρόνια μετά…

Το πρωί ειδικά όταν διάβασα στην Athens Voice (www.athensvoice.gr), τη συνέντευξη του Χάρη, που καυτηρίαζε πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά κυρίως συναδέλφους, από τη δική του μουσική όχθη, πίστεψα ακόμα περισσότερο, ότι η κοινωνία των πρωινάδικων που ήδη είχε ξεκινήσει τον επικήδειο γιατί προσβλήθηκε από τα, κατά τα άλλα, ρεαλιστικά λόγια του Χάρη, δεν θα περνούσε ούτε απ’εξω…

Ώρα 20:37, έμπαινα στο parking του ποδηλατοδρομίου του ΟΑΚΑ… Σοκ Νο.1!!!

Ασφυκτικά γεμάτο και «κοπάδια» κόσμου να περπατάει, ακολουθώντας τη σήμανση… «ΠΡΟΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΠΑΝΟΥ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑ»…

Μετά από 10 λεπτά παρκάρω… Περπατώντας κι εγώ, ακολουθώντας τα ίδια βέλη και κατευθύνομαι «ΠΡΟΣ ΑΡΕΝΑ»…

Στάση για τα απαραίτητα: Βρώμικο και μπύρα…

Είσοδος: Σοκ Νο.2!!! Το ποδηλατοδρόμιο γεμάτο και απ’έξω και πίσω μου είχα αφήσει ακόμα ουρές κόσμου που έμπαινε συνεχώς…

Με μια ματιά γύρω μου αντιλήφθηκα κάτι πολύ περίεργο… Ο μέσος όρος ηλικίας του κοινού ήταν 20 χρονών…και ανάμεσα από τις αφάνες και τα ράστα, σαν αστεράκια ξεχωρίζανε κάποια άσπρα κεφαλάκια της γενιάς μας και πάνω…

Απίστευτο μου φάνηκε και το επισήμανε και ο Πάνος λίγη ώρα μετά, ευχαριστώντας από μικροφώνου τα νέα παιδιά, που σίγουρα τους έβλεπαν και τους άκουγαν live για πρώτη φορά στη ζωή τους.

Σκέφτηκα ότι, τελικά οι αξίες ποτέ δεν πεθαίνουν και παραμένουν διαχρονικές κι επίκαιρες…

21:12 και ενώ έχουν σβήσει τα φώτα λίγα δεύτερα πριν, τα αδέρφια βγαίνουν στη σκηνή… Α π ο θ έ ω σ η…και Σοκ Νο.3, μαζί με άλλα 10.000 και παραπάνω άτομα που είχαν κατακλύσει το κλειστό του ποδηλατοδρομίου σε εξέδρες και αρένα!

Τα παιδικά μας μουσικά είδωλα μόλις ξεκινούσαν το πάρτυ…

"Της αγάπης μαχαιριά", "Φάνης", "Προσωπικές οπτασίες", "Η μοναξιά του σχοινοβάτη", "Νύχτωσε νύχτα", "Ρίτα", "Μια βραδιά στο λούκι", "Υπόγειο", "Μη γυρίσεις", "Don’t worry be happy", "Ο παλιάτσος και ο ληστής", "Ο Μάρκος και η Άννα", "Γέλα πουλί μου" και πόσα άλλα, έντυσαν τη βραδιά μας μοναδικά!

Ξεχωριστή αναφορά για τον Μάνο Ξυδού, που στα τραγούδια που θύμισε τους ΠΥΞ – ΛΑΞ, ο κόσμος παραληρούσε… και μοναδική αναφορά στον ξεχωριστό Τόλη Φασόη που έγινε γνωστός με τους SharpTies και πούλησε σχεδόν μισό εκατομμύριo δίσκους με το "Get That Beat"!

Γενικά, τα αδέρφια φανερά συγκινημένοι έδειξαν ότι τα είχαν χάσει σε κάποιες φάσεις και δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα χαμόγελα ευτυχίας για αυτό που ζούσαν! Αγκαλιασμένοι τραγούδησαν, αγκαλιασμένοι βούρκωσαν, αγκαλιασμένοι έφυγαν από τη σκηνή...

Ο Χάρης μας είχε λείψει πολύ και η κουρασμένη (ίσως και γερασμένη) φιγούρα του επί σκηνής, φάνηκε μόνο για λίγο, αφού στη συνέχεια μας θύμισε πως είναι να χοροπηδάς στις συναυλίες και να τραγουδάς κάθε στιγμή τους με πάθος εφήβου…

Μετά από τέτοιες βραδιές…τρέχεις στο σπίτι σου για να μην μπει σφήνα καμία άλλη εικόνα στο μυαλό σου μέχρι να ξαπλώσεις και να πεις… «Έλα στ’ όνειρό μου και περπάτησε…».

Υ.Γ. 1: …Εγώ σε έχω πια ξεχάσει. Το αίμα μου όμως ακόμα σε θυμάται…

Υ.Γ. 2: …Aπ’ όλα περισσότερο, αυτό που με πειράζει, είναι…την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω…

Υ.Γ. 3: … Γλυκιά μου αγάπη καληνύχτα…

Καλά ακούσματα σε όλους μέχρι τα επόμενα…

http://www.youtube.com/watch?v=LJEhjZ_rW40

Ράδιο Αρβύλα...

Το "Ράδιο Αρβύλα" δεν το έβλεπα ποτέ και ειδικά την περυσινή περίοδο, λόγω της ώρας που προβαλλόταν, νωρίς το απόγευμα, όπως και οι περισσότεροι φίλοι μου.

Σε μια αναλαμπή του Γιάννη Λάτσιου και ύστερα από πιέσεις και των ίδιων των συντελεστών της εκπομπής, η ώρα άλλαξε και μπήκε σε μία ζώνη, τηλεοπτικά νεκρή σχεδόν, αφού στις 11 που ξεκινάει η εκπομπή, οι περισσότεροι την έχουν μόλις πέσει στο κρεβάτι τους και κάνουν μανιωδώς zapping για να τους πάρει ο ύπνος…

Και ξαφνικά το control χάνει τη χρησιμότητα του…

Καθημερινή συντροφιά πλέον του μισού σχεδόν τηλε-κοινού, από 20 – 45 ετών, η παρέα από την πόλη που ξέρει να βγάζει διασκεδαστές…τη Θεσσαλονίκη, ήρθε τους τελευταίους μήνες και πρόσφερε μια ξεχωριστή… «μπουγάτσα με TV»!

Ο Αντώνης Κανάκης, μαζί με τους Γιάννη Σερβετά , Χρηστο Κιούση και Στάθη Παναγιωτόπουλο μας μεταφέρουν τις εικόνες της ελληνικής πραγματικότητας με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο, μέσα από το "Ράδιο – Αρβύλα"…

Για πολλούς σίγουρα, λείπει ο Αντώνης Καλυβάτσης από την παρέα, αλλά λόγω «φραμπαλά», που λένε και στη «νύφη», με τον έτερο Αντώνη και τον Σερβετά, τραβάει μοναχικό μονοπάτι…

Μια παρέα που βασισμένη στην τρέλα και στην καβλάντα που τους διακατέχει και που λίγο πολύ όλοι έχουμε μέσα μας, σαν λαός, μεταδίδει τις κουβέντες που θα κάναμε με τους κολλητούς μας στα καφέ ή στον καναπέ του σπιτιού μας, μέσα από τους δέκτες μας.

Είναι η ίδια παρέα, που «ανάγκασε» τον μέχρι πρότινος, μοναχικό καβαλάρη της πρωτιάς του άρματος της AGB, Λάκη Λαζόπουλο, να αναρωτιέται μετά το τέλος του "Αλ Τσαντίρι", και να ρωτάει τους συνεργάτες του αν πέρασε τελικά στις μετρήσεις το "Ράδιο Αρβύλα" ή όχι…

Είναι αυτοί που ανάγκασαν τον Θέμο να διαμαρτυρηθεί για τα βίντεο που δεν προλαβαίνει ο ίδιος να βγάλει πρώτος…

Είναι οι εκείνοι που κράζουν από τον Κυριακού και τον Λάτσιο, μέχρι τους ίδιους, τους εαυτούς τους…

Για τον Αντώνη Κανάκη και τον Γιάννη Σερβετά, λίγο-πολύ, κάποια πράγματα τα γνωρίζουμε, αφού από την εποχή του "ΑΜΑΝ τα καθάρματα", έχουν…μελετηθεί...πολλάκις!

Ίσως σαν…νέο (όσο μπορεί να είναι μετά από ένα χρόνο)…να αξίζει να αναφέρουμε, το «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟΛΟΓΙΟ 2009» που εξέδωσε πέρσι ό Γιάννης Σερβετάς.

Ποιοι είναι όμως οι άλλοι 2 της ομάδας?

Ο Στάθης Παναγιωτόπουλος σπούδασε Αγγλική φιλολογία! Μεγάλωσε με τους Led Zeppelin και τους Deep Purple και η προσωπική του συλλογή αριθμεί πάνω από 11.000 δίσκους. Στα 46 του πιστεύει ακράδαντα πως όλο το «ζουμί» είναι ο Chuck Berry, οι Ramones και οι AC/DC...

Γνήσιο παιδί της Θεσσαλονίκης, κι ας γεννήθηκε στην Αλόννησο, ανησυχεί για τα μουσικά πράγματα, τρέχει στις σκηνές των συναυλιών, μπερδεύεται στο πλήθος της πόλης, γελάει με τους αυθεντικούς, λυπάται τους δήθεν και ζει εν τέλει στους ρυθμούς της, δίνοντας το στίγμα του μέσα από τον 105,5 ROCΚ FM!

Από παλιά γνώριμός μας τηλεοπτικά μέσα από τις ροκ προτάσεις clips που παρουσίαζε στην ΕΤ3 και μέχρι πέρσι με την εκπομπή «Νηστικό Αρκούδι», που όπως έχει πει σε συνέντευξή του, η δουλειά του ήταν να ξεναγεί τους τηλεθεατές εκεί που μαγειρεύουν ωραία, διάφοροι άνθρωποι… Ωραία και ξεχωριστή εκπομπή!

Δική του και η πρωτοβουλία να δίνουν βήμα σε νέα σχήματα και ακούσματα στο τέλος των εκπομπών του "Ράδιο Αρβύλα"!

Ο Χρήστος Κιούσης, παιδί του IMAGINE 89,7, δεινός blogger, αλλά… νέος σχετικά (τα 2 τελευταία χρόνια), είναι ένας Αιγόκερως, 35 χρονών, με ακούσματα από Guns n’ Roses μέχρι Φοίβο Δεληβοριά… και σχετικά ευαίσθητος αν κρίνουμε από τις αγαπημένες του ταινίες και βιβλία, που αναφέρει στο blog του, www.kiousisq.blogspot.com , ασχολείται με τα ΜΜΕ, τις νέες τεχνολογίες και τη φωτογραφία…

Κράζει με την ίδια ευκολία Λάτσιο-Μεγάκη & Μικρούτσικο – Ρουμπέση, όσο αναλύει θέματα πολιτικής ή αθλητικής επικαιρότητας και πλέον δεν είναι απλά ένας local hero…

Αυτοί είναι οι "Ράδιο Αρβύλα" λοιπόν… Και μακάρι να συνεχίσουν να υπάρχουν πάντα τέτοιες προτάσεις ξεχωριστής τηλεόρασης, σαν ουράνιο τόξο, σε μια χώρα που κάποιοι προσπαθούν να επιβάλλουν τη μαυρίλα ως τρόπο ζωής…

Wipe out και… Σκίστεεεεεεεεεεεεεεε…

Au revoir…

Ήρθα να γράψω σε ένα internet café… Στο σπίτι δεν μπορούσα.. πνιγόμουν… Σκεφτόμουν να βάλω ως τίτλο "ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΛΟΓΩ ΕΡΩΤΑ…". Έτσι ένιωθε η ψυχή μου... Έσβησα τις 2 τελευταίες λέξεις… Μετά όλες… Γιατί δεν ξέρω… Ίσως από φόβο και πάλι…

Κλείνω τα μάτια και τη σκέφτομαι… 3 μέρες τώρα και δυσκολεύομαι να κοιμηθώ… Αφέθηκα … Μετά από καιρό… Τόσα χρόνια πάλευα να μην αφεθώ για να μην πονέσω (πάλι)… Με "μάγεψε"… "Έπαιξε" όμορφα με το μυαλό μου και χωρίς "δεύτερες σκέψεις"… απλά χάιδευε τις "χορδές" του…

"Έφαγα" déjà vu όμορφων στιγμών και εικόνων, την πρώτη μέρα που την είδα κιόλας…

Πλάκα… Βροχή… Φιλί… "Απανεμιά"… Αγκαλιά και κόμπος στο στομάχι…

Μόλις λίγες μέρες… Δύσκολες (για μένα)… Όμορφες όμως… Μαγικές μέσα μου θα έλεγα… Μου θύμισαν οτι ζω… Μου "φώναξαν" ξανά πως είναι να ερωτεύεσαι…

Σε μία από τις κουβέντες μας την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε και μιλούσαμε με τις ώρες στο «Καφέ Μελίνα», την ρώτησα αν έχει δει μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, την "Απέραντη λιακάδα ενός καθαρού μυαλού…". Όχι, μου είπε και της εξηγούσα…

Δεν ήξερα ότι λίγες μέρες μετά θα μπορούσαμε μαζί να πρωταγωνιστούμε σε μια παρόμοια ιστορία…

Ένα τηλέφωνο…Ένα αναπάντεχο ατύχημα φίλου της… Σιωπή… Και ένα μήνυμα λίγες ώρες μετά από εκείνη…

"Τελικά έφυγε… Είμαι χάλια… Θα σε πάρω εγώ όταν νιώσω καλύτερα…", μου είχε γράψει…

Το μόνο που μπόρεσα να απαντήσω ήταν … "Λυπάμαι. Πραγματικά…".

Μετά χάθηκε… Έτσι… Ξαφνικά…

Πίστεψα την ίδια μέρα πως εννοούσε… Δεν ήταν δυνατόν αυτή που πίστεψα πως ζούσαμε την συμπλήρωση του άλλου μας μισού ο ένας για τον άλλο…τόσο ξαφνικά… τόσο απρόσμενα.. να εννοούσε κάτι άλλο…

Όσο περνούσε η ώρα καταλάβαινα τι ακριβώς εννοούσε…

Πόνεσα… Δεν περίμενα τόσο… Δύσκολο να καταλάβει ο οποιοσδήποτε… Γιατί εγώ ήξερα πως ένιωσα…

Περίεργο Θεέ μου… Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω… Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω… Περίμενα… Σκεφτόμουνα…. Πρέπει να έπιασα πάνω από 20 φορές το κινητό μου για να στείλω μήνυμα… και κάτι πάντα με τραβούσε πίσω… Σεβασμός? Φόβος? Αμηχανία? Δεν ξέρω… Αν και σαν βάση σκέψης είχα συνεχώς το πρώτο…

Ύστερα τι? Κενό…Θλίψη… Απορία… Γιατί δεν έμαθα ποτέ…

Γιατί δεν ήξερα αν θα την ξαναδώ ποτέ… Και πως θα είναι? Και πως θα είμαι?

Ανοίγω τα μάτια μου… Στην τηλεόραση παίζει το "Ημερολόγιο" (The Notebook)…

Ακόμα κι αυτό απίστευτο… Η αγαπημένη μας ταινία και των 2… Όπως όλα τα τραγούδια που ακούγαμε ή δεν ακούγαμε μαζί… αλλά ξέραμε… Ότι μας άρεσαν το ίδιο και σκεφτόμασταν τα ίδια…

"Ψάχνω το άλλο μου μισό", μου είχε πει και με κοιτούσε με μάτια που έλαμπαν… Tο βρήκε… Tο έχασα…

Au revoir…

http://www.youtube.com/watch?v=fJZ4xvaWYUw&feature=PlayList&p=95316EC8F382163E&playnext=1&playnext_from=PL&index=1

Οι ΗΠΑ αναγνώρισαν τη γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους!

Ως γενοκτονία αναγνωρίζει η αμερικανική Γερουσία τη σφαγή των Αρμενίων το 1915, με 23 ψήφους υπέρ και 22 κατά.

Μετά το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, η Άγκυρα κάλεσε τον τούρκο πρέσβη στην Ουάσιγκτον για διαβουλεύσεις.

Ο τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίμπ Ερντογάν τόνισε ότι, "επλήγησαν σοβαρά", με αυτόν τον τρόπο, "οι αμερικανο - τουρκικές σχέσεις".

Στο μεταξύ, ανακοίνωση με την οποία καταδικάζεται η απόφαση της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων να δεχθεί το σχέδιο ψηφίσματος για το θέμα της γενοκτονίας των Αρμενίων το 1915 εξέδωσε η τουρκική κυβέρνηση.

Η ανακοίνωση μεταξύ άλλων, αναφέρει τα εξής:

"Η Τουρκία δέχθηκε με λύπη το σχέδιο απόφασης που εγκρίθηκε σήμερα εκ μέρους της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ. Καταδικάζουμε το σχέδιο αυτό που κατηγορεί την Τουρκία για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει.
Όσοι στήριξαν το σχέδιο αυτό, παρέβλεψαν τις ιστορικές πραγματικότητες και τη διχογνωμία που υπάρχει επί του θέματος μεταξύ των ειδικών ιστορικών και υιοθέτησαν, με πολιτικά κριτήρια, μία λανθασμένη και άδικη στάση... Εκφράζουμε σοβαρή ανησυχία για το ότι το σχέδιο απόφασης που εγκρίθηκε από την Επιτροπή παρ' όλες τις προειδοποιήσεις μας θα ζημιώσει τις σχέσεις μεταξύ της Τουρκίας και των ΗΠΑ και θα ανακόψει τις προσπάθειες που καταβάλλονται για την ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ της Τουρκίας και της Αρμενίας.
Η απόφαση αυτή που θα μπορούσε να επηρεάσει αρνητικά τις προσπάθειες που καταβάλουμε με τις ΗΠΑ στο πλαίσιο μας ευρείας κοινής ατζέντας, υποδεικνύει δυστυχώς και την έλλειψη στρατηγικού οράματος".

(πηγή: skai.gr)