8.4.13

Ένα ταξίδι μετά από καιρό...

Και τι να πεις… Και τι να πω… Να πω απλά ότι απόψε σας γράφω απο τη Ροδο κι έζησα ίσως την ωραιότερη μουσική βραδιά που έχω ζήσει έως σήμερα. Τόσο ώστε να με κάνει να επικοινωνήσω πάλι μαζί σας μέσα από εδώ. Από αυτή την ξεχωριστή και τόσο ποιοτική, -επιτρέψτε μου- παρέα σας.
 
Παρασκευή βράδυ φτάνω στο αεροδρόμιο "Διαγόρας" της Ρόδου και μια γνώριμη μορφή με «υποδέχεται» στην άιθουσα αναμονής. Είναι ο Αλκίνοος. Με αρκετά άσπρα μαλλιά, αλλά πάντα με το πρόσωπο του γαλήνιο, σαν τις μουσικές που βγάζει από μέσα του και ταξιδεύουν την ψυχή μας τόσα χρόνια.

Και αυτό έπαθα σήμερα Θεε μου…Ταξίδεψα, μετά από καιρό και αφέθηκα, σαν να ένιωσα ότι σε φτάνω με την καρδιά μου και τις μελωδίες της.

Σε 2 μέρες θα τον ξανάβλεπα... με την κιθάρα του αυτή τη φορά...

Το ραντεβού ήταν στον Προμαχώνα του Αγίου Γεωργίου στην Παλιά Πόλη στις 9 μ.μ.

Περπατώντας για να φτάσω στο χώρο της συναυλίας, η ατμόσφαιρα της Ρόδου και του μυστικιστικού κάστρου της, σε μεθούσε μόνο με τον αέρα που σε «χάιδευε» στο πρόσωπο.

Πατούσα πάνω στα χοχλάκια (τα μικρά βοτσαλάκια που στολίζουν τους δρόμους στο νησί) και σκεφτόμουν ένα-ένα τα παιδικά μου χρόνια.
Τα κυνηγητά και τις μπάλες με τον αδερφο μου και την υπολοιπη παρεα σε αυτά εδώ τα γνώριμα στενά.

Τους «δικούς» μου κορμούς δέντρων που κάναμε για τέρματα και τη μυρωδιά από τους ευκαλύπτους που μαζί με τα πλατάνια φτιάχναν την αψίδα της εισόδου μας…

Τη γιαγιά και τον παππού που με γυρνούσαν παντού… Τα νιάτα των γονιών μου και την ξενοιασιά όλων μας.

Στην είσοδο συναντώ τον Αλκίνοο.

«Φίλε θα περάσουμε ωραία σήμερα» μου λέει… «Είμαι σίγουρος», του απαντώ.

«Άντε να το ευχαριστηθούμε όλοι…». Κι έτσι έγινε…

Μπαίνουμε… Ο χώρος μαγικός. Σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές. Σε άλλη διάσταση… 150 καθίσματα γέμιζαν όσο έπρεπε τον παλιό στάβλο των ιπποτών…μέσα από τα τείχη του προμαχώνα τους.
9:20 – Χειροκρότημα και η φωνή του Αλκίνοου σπάει τη σιωπή και την προσμονή μας με μια …ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ!

«Είναι η καρδιά μου μια αυλή σε ένα κελί που όλο μικραίνει…Μα εσύ που έχεις το κλειδί, έλα και πες μου το γιατί…».

Ξέρετε, οι στιγμές της ζωής μας, που ξεχωρίζουν πλέον, είναι λίγες. Η ανάγκη για ποιοτική αλλαγή στην καθημερινότητά μας, γίνεται όλο και μεγαλύτερη και ο καθένας από εμάς, πρέπει να βρίσκει διεξόδους για να κάνει μικρά δωράκια, στον εαυτό του κυρίως, ως «αντίδοτα» επιβίωσης και πινελιές χαράς και χαλάρωσης. Ότι κι αν είναι αυτό… Με όποια μουσική κι αν κυλάει μέσα του… Με όποιο χέρι τον κρατάει…

Σε μια περίοδο με άσχημες και δύσκολες καταστάσεις για όλους, σε αυτή την ευλογημένη κατά τα άλλα χώρα που ζούμε, πρέπει τουλάχιστον να «αναπνέουμε»... Μακριά από κακίες και φθόνους… Μακριά από κακόβουλες και αρνητικές  σκέψεις, ανθρώπων που κοιτάς στα μάτια και αυτοί κοιτάνε να σου τη φέρουνε με την πρώτη ευκαιρία…

Κι είπε: Είπε ποτέ σου μην τους πεις τι άσχημοι που μοιάζουν, αυτοί που σε σιχαίνονται…

Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς τον άλλον μες στα μάτια…γιατί καθρέφτης γίνεσαι και όλοι σε σπαν κομμάτια…

Και κάπως έτσι η μέρα μου κλείνει όμορφα και η εβδομάδα μου ξεκινάει έχοντας γεμίσει το «είναι» μου… Με όνειρα, νότες και σκέψεις…όμορφες!

Καλημέρα φίλοι μου… Αυτός ο τόπος στο χέρι μας είναι να αλλάξει…
 
Χρόνια πολλά στην "ΟΔΟ" της καρδιάς μας... Απρίλιος ήταν του '07...

Επιστρέφω…

υ.γ.: αξίζει να σημειωθεί ότι τον Αλκίνοο Ιωαννίδη συνόδευε ένας υπέροχος μουσικός, ο Γιώργος Καλούδης, που φεύγοντας, συνειδητοποιούσες, ότι μέσα σε 2.30 ώρες, σε είχε κάνει να αγαπήσεις το τσέλο και την κρητική λύρα σα να τα άκουγες χρόνια…

Δεν υπάρχουν σχόλια: