28.1.08

ΑΝΤΙΟ... ΑΚΟΜΑ ΣΕ ΠΑΜΕ...!

Άνοιξε τις κλειστές πόρτες τις εκκλησίας προς τους νέους...ακόμα και με τα σκουλαρίκια και τα τζην, αλλά και με τις μίνι φούστες... όταν χρειάστηκε τους ζήτησε συγνώμη για τα λάθη των μεγαλυτέρων...

Άνοιξε την επικοινωνία της εκκλησίας και ίδρυσε την υπηρεσία διαδικτύου για τη σύγχρονη τεχνολογία και τις επιταγές της εποχής, με τη μοναδική ψηφιακή βιβλιοθήκη σε 9 γλώσσες!

Ίδρυσε φιλανθρωπικούς οργανισμούς και υπεραμύνθηκε των δικαιωμάτων της γυναίκας, της κακοποίησης αυτής και των τοξικομανών!

Τα έβαλε με τον Σημίτη για τις ταυτότητες και κατεβάζει εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο στο Σύνταγμα...

Τα έβαλε με το Φανάρι...

Για πρώτη φορά στα χρονικά καλεί και δέχεται στην Αθήνα τον Πάπα...

Νοσεί...βαριά... και ανακοινώνει ο ίδιος την ασθένειά του...

«Έσβησε»... έτσι... χωρίς θορύβους...

Αντίο και να θυμάσαι πως... ακόμα σε πάμε!

21.1.08

Ο ήχος που έγινε...σκέψεις!

Βράδυ Σαββάτου και με το αυτοκίνητό μου, χωρίς να έχω ιδιαίτερη όρεξη να βγω, κατευθύνομαι προς την Γλυφάδα… Από το cd, ακούγονται τα πλήκτρα μιας γραφομηχανής... Στο βάθος ο ήχος της βροχής...
Ξαφνικά αρχίζω να σκέφτομαι τόσα πολλά... Τόσες σκέψεις, βγαλμένες από το παρελθόν της ζωής μου... Από τα παιδικά μου χρόνια... Από τα εφηβικά μου... Από το τώρα μου και το μετά μου...
Απίστευτο!
Ένα ήχος (της γραφομηχανής), τόσο απλός... τόσο ασήμαντος ίσως, και κατάφερε να με παρασύρει και να κάνω ένα ολόκληρο ταξίδι με το νου μου...
Πόσο δυνατοί τελικά είναι κάποιοι ήχοι... κάποιες μουσικές...
Ο ήχος, ήταν η αρχή ενός τραγουδιού που δεν άκουσα ποτέ. Τελειώνοντας το τραγούδι, χωρίς – ειλικρινά - να έχω καταφέρει να ακούσω στίχο, από τις σκέψεις μου, ξαναγύρισα το cd για να το ξανακούσω, μήπως και "μάθω" επιτέλους ποιο ήταν... Τα ίδια... και τρίτη και τέταρτη φορά... Από Καρέα που ήμουν... Έφτασα Γλυφάδα... Κουφός!
Κολλημένος εκεί... Στον ήχο της γραφομηχανής και σε αυτόν της βροχής...
"Εγλωβισμένος" στις σκέψεις μου... Ωραία ήταν όμως...
Μετά από πολλή προσπάθεια, άκουσα την Τάνια Τσανακλίδου, να κλείνει το εν λόγω τραγούδι με ένα λυγμό, λέγοντας συλλαβιστά «δεν μπορώ άλλο...ως εδώ...»!
Σίγουρα, η συγκεκριμένη κατάληξη θα ταίριαζε για πολλά θέματα που απασχολούν τον τόπο μας κι εμένα, τον τελευταίο καιρό...
Για την ιστορία το τραγούδι που κατάφερε όλα αυτά και την μικρή «κατάθεσή» σε αυτό εδώ το άρθρο, ήταν το «Μαμά...γερνάω Μαμά» και οι στίχοι που ακολουθούν ήταν οι μόνοι που συγκράτησα...

«Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα ‘χω φυλαγμένα
και τέλειωσα με άριστα, αλλά δεν έχω ευχάριστα
μαμά, όλα στον κόσμο είναι γραμμένα...»

14.1.08

ΞΕΚΑΡΔΙΣΤΕΙΤΕ ΑΠ’ ΤΑ ΧΑΡΤΟΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΣΑΣ...

Zητήσαμε τον "λόγο" σας για να τον δημοσιεύσουμε... Τις σκέψεις σας... Τους προβληματισμούς σας... Κι έτσι τηρήσαμε κι εμείς τον δικό μας λόγο! Διαβάστε παρακάτω το κείμενο που απέστειλε ο φίλος-αναγνώστης του blog, N.B. Στον ίδιο βέβαια, ανήκει και ο τίτλος του άρθρου. Τον ευχαριστούμε! Τα σχόλια δικά σας... Καλή εβδομάδα!
" Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι τα τελευταία χρόνια πηγαίνω, ακόμη και μόνος μου, στο barouge για ένα ποτό, για να ξεσκάσω, να χαζέψω, να αφεθώ στις σκέψεις μου. Εχθές όμως, είδα τους πρωταγωνιστές του Θεοδωράκη, έκατσα μέσα! Και καλά έκανα! Είχε συνέντευξη από κάποιο Κύριο ο οποίος είναι άστεγος, χωρίς χρήματα, χωρίς δουλειά, χωρίς συγγενείς δίπλα του! Αλλά με πολύ ελπίδα και μάλλον λίγη περισσότερη ευτυχία από όλους μας!
Ο τύπος αυτός μένει δίπλα από το barouge στην πλατεία, μέσα σε αυτοκίνητα, δεν τον ενδιαφέρον τα χρήματα, δεν ζητιανεύει χρήματα, κάνει βόλτες μόνος του, κοιμάται και γουστάρει να ακούει τον ήχο της βροχής στο τσίγκο του αυτοκινήτου, κερνάει όλο το μαγαζί όταν έχει μερικά λεφτά επάνω του, δεν παραπονιέται , στο μέτρο του δυνατού!
Δεν τον είχα προσέξει ποτέ! Ή μάλλον και να τον είχα δει δεν θα του έδωσα σημασία! Και ας υποστηρίζω ότι πρέπει να γίνουμε κοινωνία πολιτών! Σκατά όλοι μπαίνουμε στο λούκι της καθημερινότητας!
Οι σκέψεις μας αναλίσκονται σε πολύ καθημερινά κ πεζά πράγματα πολλές φόρες!
Θα μπορούσαμε να ζήσουμε, χωρίς να δίνουμε τόσο αξία στα χρήματα? Αυτός ο τύπος μπορεί και δεν έχει Μία!!
Ζητάμε χρόνο για εμάς , άντε και τον βρίσκουμε τι τον κάνουμε πως τον σπαταλάμε? Πολλές φορές κοιμούμενοι (από κούραση) .Άλλοτε σε κοινωνικές εκδηλώσεις ! Και για να μην σας κουράζω, πολλές φορές σε ανούσια πράγματα.
Εντάξει όλα μέσα στη ζωή είναι, αλλά χρειάζονται? Όλα?
Κάποιος καλλιτέχνης μια φορά αντί για οτιδήποτε άλλο είχε εκδώσει χαρτονομίσματα ελεύθερου χρόνου, μήπως έχει δίκιο?
Ο Παππούς που μένει μόνος του έχει πολύ από δαύτων, μήπως είναι πλούσιος κάπου και αυτός?
Σίγουρα ο χρόνος από μόνος του δεν φέρνει την ευτυχία, και αλήθεια είναι ότι ο καθένας μας βολεύει την ζωή του με ότι έχει. Ούτε εκείνος είναι απόλυτα ευτυχισμένος, βλέπει σαν όνειρο τα παιδιά του που ζουν αλλά δεν τον επισκέπτονται, την γυναίκα του...
Μάλλον και ο καλλιτέχνης λάθος έκανε χαρτονομίσματα Αγάπης έπρεπε να βγάλει, με σήμα το φιλί!
Είμαστε άνθρωποι που δουλεύουμε και δεν κατανοούμε τα προβλήματα αυτών που μας περιτριγυρίζουν! Έχουμε να πληρώσουμε βλέπεις λογαριασμούς ΔΕΗ, ΟΤΕ ...
Τον λογαριασμό της ανθρωπιάς μας , να δούμε πότε θα πληρώσουμε!
Θέλω να δώσω και να πάρω , να κοιτάξω εμένα και τους άλλους στα μάτια, καθαρά! Να φτιάξω τον εαυτό μου... Να ΞΕΚΑΡΔΙΖΟΜΑΙ!!
Ώρες Καλές, σε όλους και ιδιαιτέρως σε αυτούς που είναι ή νιώθουν μόνοι!"

12.1.08

OΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ...

Και πραγματικά κάπως έτσι ήταν η ομώνυμη παράσταση του Γιώργου Νταλάρα στο Θέατρο Παλλάς, που παρακολουθήσαμε εχθές...
Προτελευταία παράσταση, η χθεσινή, για τον έλληνα τραγουδιστή που «μιλάει σε όλο τον κόσμο», όπως είχε γράψει σε εκτεταμένο αφιέρωμα η γαλλική Figaro το 1993.

Μου έκανε εντύπωση... Το πρόγραμμα, ο χώρος, αλλα όχι και η άναρχη «τοποθέτηση» γνωστών, φίλων και προσκλήσεων του προσωπικού του θεάτρου, που καθόντουσαν όπου βρίσκαν κενό, ενώ το θέατρο είχε κατηγορίες θέσεων και τιμής.

Τον είχα ξαναδεί τον Νταλάρα....σε συναυλίες, κυρίως, αλλά και πρόπερσι στο Αθηνών Αρένα. Εκεί δεν μου άρεσε και ο χώρος δεν του ταίριαζε... Μάλλον τον εκνεύριζε κιόλας το όλο στυλ... γεγονός που το έβγαζε στη σκηνή και στον κόσμο, με αποτέλεσμα να μπορεί κάποιος να τον χαρακτηρίσει ως και αντιπαθή...
Δεν αναφέρομαι βέβαια στους οπαδούς του Τζίμη (του Πανούση εννοώ), αλλά στον μέσο ακροατή – μουσικόφιλο...

Εχθές όμως ήταν μοναδικός! Καταπληκτικές συνθέσεις, μεγάλο ταξίδι και νοσταλγικό, με όλα τα τραγούδια του που έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές...
Πολύ καλοί και οι 4 τραγουδιστές/τριες που τον πλαισίωναν (Ολυμπίου, Καρούνης , Στρατηγού, Πασχαλίδης). Ειδικά η Δέσποινα Ολυμπίου, καταπληκτική ερμηνεία, στο πορτογαλικό "Cancao do Mar".

Κατά τη διάρκεια «του ταξιδιού», ένας κύριος δίπλα μου δάκρυσε... Το ίδιο και μια κυρία πιο κει... Άλλοι αγκαλιαζόντουσαν και τραγουδούσαν μαζί... Εικόνες και ακουσματα που ίσως τους δέσανε στο πέρασμα των χρόνων... Κάποιο ξεκίνημα... Κάποια ζωή...

70 τραγούδια βλέπετε, ήταν αυτά που ακούστηκαν...

«Όμορφη και παράξενη πατρίδα...». Αυτή είναι η Ελλάδα και η μουσική κληρονομιά της... Αυτή που είδα εχθές και αυτή που μου έχει μείνει μέχρι τώρα στα αυτιά μου...
«Τι να θυμηθώ... Τι να ξεχάσω...»....
Κι αν «ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα» εμείς θα επιμένουμε... αυθεντικά κι ελληνικά...
«Κι αν με χτύπησε το αγιάζι, το σακάκι μου κι αν στάζει...»!

9.1.08

Ο ΛΟΓΟΣ ΣΕ ΕΣΑΣ!

Η "Οδός Θεωρίας", μπλοκαρισμένη στα γρανάζια της καθημερινότητας και της ανίας, δίνει τον λόγο σε εσάς και παραχωρεί τη θέση του επόμενου θέματος στους φίλους του blog!

Στείλτε μας, στο odos.theorias@gmail.com, τον τίτλο και το άρθρο για οτι σας απασχολεί ή σας προβληματίζει, μέχρι την Κυριακή 13.01.2008 και το καλύτερο θα δημοσιευτεί, σαν πρώτο θέμα!

Σας ευχαριστούμε για την καθημερινή σας επαφή κι επισκεψιμότητα!

1.1.08

ΓΑΛΑΖΙΟΣ ΔΟΥΝΑΒΗΣ... ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Tα ρα ραμ τα ρα ραμ, τα ρα ραμ παμ παμ, Tα ρα ραμ τα ρα ραμ, τα ρα ραμ παμ παμ, τα ρα ραμ παμ παμ.... Καλημέρα 2008!

Κάπως έτσι ξεκίνησε η πρώτη μέρα του χρόνου και φέτος, όπως εδώ και 3 δεκαετίες στο σπίτι μου...
Με την μελωδία του "Γαλάζιου Δούναβη", του Γιόχαν Στράους, από την συμφωνική ορχήστρα της Βιέννης (μέσω ΕΤ1), που γλυκά μου έδινε το έναυσμα να ανοίξω τα μάτια μου και να δω το φως του ουρανού του΄08! Μια μελωδία που για μένα και τους δικούς μου ανθρώπους σημαίνει πολλά... Την καινούρια αρχή και την έναρξη της νέας μας χρονιάς... Λες και τότε (μόλις ακούγεται), η συγκεκριμένη μελωδία, αλλάζουμε χρόνο... Ωραίες εικόνες...
Προηγουμένως, μην ρωτάτε... Είχαμε το καθιερωμένο "σύρσιμο" από πάρτυ σε πάρτυ που λέει και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης και κατάληξη με αρκετή ποσότητα αλκοόλ να ρέει στο αίμα, όταν πια είχε ξημερώσει για τα καλά!

Ξέρετε... η μαγεία της Πρωτοχρονιάς, είναι η αλλαγή διάθεσης που πλημμυρίζει τις φθαρμένες από τον προηγούμενο χρόνο ψυχές και η πρώτη φορά που ακούς αυθόρμητες ευχές και βλέπεις το πρόσωπο του άλλου να λάμπει πραγματικά! Τότε που κανείς δεν σκέφτεται πως θα σου βγάλει το μάτι και πως θα σε πατήσει για να ανέβει πιο ψηλά ο ίδιος...

Στιγμές.... Στιγμές είναι η ζωή μας και τις πιο δυνατές από αυτές μην διστάζετε να τις ζείτε... Απολαύστε τις... Κάθε λεπτό που περνάει είναι τόσο σημαντικό και τόσο όμορφα απρόσμενο και ζωντανό που πρέπει να το «ξεφτιλίζουμε»! Έτσι, για να γινόμαστε σοφότεροι και πιο δυνατοί, μέσα από την εμπειρία αυτού...του λεπτού...

Το ραντεβού μας θα είναι πάντα εδώ... Στην «Οδό Θεωρίας» και στις γραμμές που φιλοξενούν τις σκέψεις μας και τα σχόλιά σας...

Καλή Χρονιά σε όλους, με υγεία για να μπορούμε να ζούμε όλα τα άλλα, που γίνονται έτσι κι αλλιώς...

Tα ρα ραμ τα ρα ραμ τα ρα ραμ παμ παμ, Tα ρα ραμ τα ρα ραμ τα ρα ραμ παμ παμ, τα ρα ραμ παμ παμ....