Κοίταξε δίπλα σου...

Δεν αντέχω ρε γαμώτο τον πόνο... Όχι τον σωματικό...Όχι κάποιον ανύπαρκτο (δόξα τον Θεό) δικό μου! Τον πόνο στα μάτια των ανθρώπων που βλέπω καθημερινά γύρω μου! Αλήθεια... M΄ενοχλεί... Δεν θέλω να γίνω ούτε Ξανθόπουλος, ούτε Διανέλος...απλά "πλακώνομαι" όταν "διαβάζω" τον πόνο στα μάτια των γύρω μου...

Σήμερα, μέσα σε ένα αυτοκίνητο δίπλα μου, στην κίνηση της Κηφισίας, "ταξίδευαν" ένα ζευγάρι τέτοια μάτια... Μια γυναίκα εκεί γύρω στα 50 με τη ζωή χαραγμένη στις ρυτίδες της να με κοιτάει με ένα ύφος σαν να θέλει να φωνάξει βοήθεια! Δεν ήξερα πως να αντιδράσω, ούτε αν έπρεπε να της μιλήσω και να τη ρωτήσω τι έχει... Ποιος ξέρει σκέφτηκα απλά και πάτησα γκάζι για να αποφύγω πιο γρήγορα την "μαύρη" πρωινή εικόνα που με "κάρφωσε"... Λίγα δευτερόλεπτα μετά, ένιωσα τόσο λίγος που δεν μπόρεσα να κάνω κάτι... Ξέρω, ίσως ακούγεται υπερβολικό, αλλά έτσι ένιωσα...

Σε μια περίοδο που με προβληματίζουν θέματα δουλειάς και προσωπικής εξέλιξης - η επόμενη μέρα ή σελίδα μου δηλαδή - η σκέψη να τα παρατήσω όλα και να κάνω κάτι να βοηθήσω όλους αυτούς τους καταπονεμένους που ζουν ανάμεσά μας, έκανε "παρέλαση" μέσα μου πιο πολύ από ποτέ! Βέβαια... Πάντα με προβλημάτιζαν τέτοιες ιδέες... Από μικρός... Κάθομαι και παρατηρώ ώρες τους ανθρώπους και μελετάω την κάθε τους κίνηση, ματιά ή λέξη!
Έχω ξαναγράψει πέρσι, για 2 ξεχωριστές περιπτώσεις που είχα συναντήσει στο κέντρο της Αθήνας, ένα Σάββατο και είχαμε αναλύσει και τα προσωπικά τους δράματα...
Μην ζείτε στον όμορφο κόσμο που θέλουμε να βλέπουμε γύρω μας... Υπάρχει τρομερή φτώχεια και δυστυχία στον κόσμο, στην Ελλάδα, στη γειτονιά μας...

Την Παρασκευή βρέθηκα με μια παρέα στο φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Πανεπιστημιούπολη στα Ιλίσια... 2 εικόνες σε μια "σκηνή"! Οι νέοι "Κομουνιστές" με τα trendy ρούχα σε δήθεν ανεξάρτητη χύμα φάση, αλλά με το χρήμα να "μιλάει" επάνω τους και στα πρόσωπα τους και τα τζιπ τους να στοιβάζονται απ΄εξω... και οι πραγματικά ταλαίπωροι προλετάριοι και αυθεντικοί εκπρόσωποι του σοσιαλισμού, των 45-50+, με την αγωνία της επόμενης μέρας και τον μόχθο στα μάτια τους να στέκονται εκεί..."γυμνοί" παρατηρητές της εξέλιξης των πιστεύω τους... Τι έχουν δει σκεφτόμουν αυτοί οι άνθρωποι, τι έχουν ζήσει και πόσο ξένοι τους φαίνονται αυτοί που... μισογέμιζαν τη μισοάδεια πλατεία της κεντρικής εξέδρας... Πόσο πολύ έμοιαζαν τα μάτια της γυναίκας που είδα σήμερα το πρωί με τα δικά τους...

Έχω πειστεί πλέον, πως βασικός παράγοντας της τρέλας και της δυστυχίας που πλημμυρίζει την κοινωνία μας, είναι οι απίστευτα πιεστικοί ρυθμοί ζωής και η έλλειψη προσωπικού χρόνου, που ως κόστος έχει το χάσιμο του εαυτού μας και της ίδιας μας της ζωής! Μείνετε προσγειωμένοι φίλοι μου και κοιτάξτε και λίγο γύρω σας... Απλώστε τα χέρια σας αν χρειαστεί να βοηθήσετε... ΔΕΝ ΔΑΓΚΩΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ! Δεν λέω να αφομοιωθούμε...απλά να μην κλείνουμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας στα "άσχημα", στον πόνο και τις κακουχίες που υπάρχουν δίπλα μας!