Tην ημέρα που θα προσέξεις ότι γέρασα… και αυτό φοβάμαι πως δεν θα αργήσει να γίνει…Κάνε υπομονή…
Από την πρώτη στιγμή ήμουν δίπλα σου και με ανείπωτη λαχτάρα περίμενα τον ερχομό σου… Και όταν το θαύμα έγινε, από την ευτυχία μου άνοιξαν οι ουρανοί και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη!
Αν κάποια φορά λερωθώ την ώρα που τρώω ή αν δυσκολεύομαι να ντυθώ, δείξε κατανόηση… Θυμήσου, με πόση υπομονή ξόδευα ώρες ατελείωτες να σε βοηθώ…
Αν επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα 2 και 3 φορές μη με παρεξηγήσεις… Ακουσέ με… Όταν ήσουν μικρός έλεγα πολλές φορές την ίδια ιστορία για να σε πάρει ο ύπνος…
Όταν συζητάμε και ξεχνάω κάτι δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ… Το πιο σημαντικό είναι ότι είμαστε μαζί και συζητάμε και όχι το θέμα της συζήτησης…
Όταν δεν θέλω να φάω, μη με πιέζεις, ξέρω πολύ καλά πότε πρέπει και πότε όχι…
Όταν τα πόδια μου δεν μου επιτρέπουν να περπατώ, εσύ δώσε μου το χέρι σου να κρατηθώ… Το ίδιο έκανα κι εγώ όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα…
Σ΄αγαπώ…
Ο πατέρας σου.
(Το γράμμα, έφτασε στη "Οδό Θεωρίας" με e-mail... Όχι από τον συγγραφέα του... Από τον πατέρα μου...)
4 σχόλια:
ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ ! ΑΠΛΑ...
Τον περασμένο χειμώνα περπατούσα Σάββατο πρωί στην Βουκουρεστίου έξω από το Athens Plaza και με σταματάει ένας γεράκος καλοβαλμένος... "κύριε, κύριε..." μου λέει, λέω από μέσα μου "κανένας ζητιάνος θα είναι που κρύβει χιλιάδες Ευρώ στο στρώμα του κρεβατιού του", κάνω ένα βήμα να τον αποφύγω και σκέφτομαι γρήγορα ότι η εικόνα δεν κολλάει με ζητιάνο και σταματάω. Του λέω "ορίστε"... "μπορείτε να με βοηθήσετε σας παρακαλώ να βάλω την καμπαρτίνα μου γιατί κρυώνω?".
Ε εντάξει κόντεψα να πάθω 8 εγκεφαλικά και 46 εμφράγματα από τις τύψεις που πήγα να τον αποφύγω αρχικά. Του λέω "χίλια συγνώμη που δεν σταμάτησα εξ αρχής, είχε αφαιρεθεί το μυαλό μου", μάλλον δεν κατάλαβε τι εννοούσα... τον βοηθάω να βάλει την πεντακάθαρη καμπαρτίνα του, τον πήγα 10 βήματα πιο πέρα να περάσει το φανάρι κι έφυγα με το κεφάλι να κοιτάει το πάτωμα.
Έχουμε γίνει ξένοι μεταξύ μας, καχύποπτοι με την σκιά μας, δειλοί με την ζωή και αδιάφοροι με τον συνάνθρωπο μας που πάσχει από ανάγκη. Δεν ξέρω αν έχει σχέση με το άρθρο σου απλά μου βγήκε η ανάγκη να το πω.
Η ζωή έχει και τα ωραία της να το ξέρεις. Βάλε και λίγο χαρούμενα άρθρα που έχεις τόσο χιούμορ, θα σου αλλάξει και την δική σου ψυχολογία. Το μπλόγκ σου είναι τόσο ωραίο που δεν αξίζει να είναι τόσο καταθλυπτικό.
Τα φιλιά μου!!!
49 Celcius is under construction
για εμενα που εχασα τον πατερα μου στα 6 μου χρονια(τωρα ειμαι 26)ειναι σαν ενα μικρο καρφακι στην καρδια το οτι δεν μπορω να ακουσω και εγω αυτα τα λογια....εισαι πολυ τυχεροσ..να το ξερεισ...ελπιζω ο πατερασ σου να ειναι παντα καλα.....
Clauss...
49 C. - Πολύ ωραίο το σχόλιο σου και η ιστορία σου... Ταιριάζει πολύ με το "Κοιταξε δίπλα σου...", το άρθρο που είναι παρακάτω. Μας έχει λείψει το 49 και ο λόγος σου! Δυστυχώς τα πράγματα που συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας δεν είναι πιο ευχάριστα από τα άρθρα μου. Μέσα από εδώ προσπαθώ να μας "ξυπνήσω" από τον λίθαργο της καθημερινότητας και του κλεισίματος στον κόσμο μας και στον εαυτό μας.
Alexa - Τα ίδια λόγια θα μπορούσε να τα λέει και η μητέρα του καθενός... Παρ΄όλ΄αυτά, τα λόγια σου δείχνουν έναν άνθρωπο με πολύ εσωτερικό "πλούτο", ιδανικά και ευαισθησίες... Να θυμάσαι πάντα ότι οι δικοί μας άνθρωποι που φεύγουν από κοντά μας, πάντα μας κοιτάζουν, μας ακούνε και μας καθοδηγούν! Να είσαι πάντα καλά κι εσύ και να μην ξεχνάς...Ραντεβού πάντα εδώ...στην Οδό θεωρίας!Σε ευχαριστώ πολύ για το σχολιό σου.
Δημοσίευση σχολίου