H μάνα μου, μου έλεγε πάντα πως... όταν γνώρισα τα ζώα…μίσησα τους ανθρώπους! Ε, δεν είχε άδικο… Κάθε φορά που νιώθω προδομένος από κάποια… ανθρώπινη συμπεριφορά…καταφεύγω στα μάτια του σκύλου μου του "Ρ"! Ναι, σε αυτά που με κοιτάνε όπως κανένα άλλο ζευγάρι ματιών δεν κοιτάει τόσο αθώα και συμπονετικά…Το τελευταίο διάστημα (πολύ όμως), φαίνεται να δοκιμάζομαι σε πολλούς τομείς της ζωής μου και την προδοσία τη νιώθω στο πετσί μου από πολλές πλευρές… Το τι εστί προδοσία το έχουμε αναλύσει ήδη σε προηγούμενο άρθρο μας, αλλά κάθε μέρα γνωρίζουμε μια ακόμα πτυχή...
Ξέρετε…κάποιες φορές εμείς οι ίδιοι προκαλούμε την τύχη μας και τα δρώμενα της καθημερινότητας μας, με την όψη που βλέπουμε το κάθε νόμισμα. Κάποιες άλλες όμως, γινόμαστε μάρτυρες της πιο αδυσώπητης συμπεριφοράς των ανθρώπων. Του ψέμματος και της προδοσίας...
Πόσο ψεύτικοι έχουν γίνει οι άνθρωποι… Πόσο υποκριτές και πόσο λίγοι φαίνονται μπροστά στην αλήθεια…
«Φίλοι», που ξαφνικά γίνονται γνωστοί και στη συνέχεια…άγνωστοι κι εχθροί…
«Συνάδελφοι», που από την μια μέρα στην άλλη αλλάζουν συμπεριφορές κι εκεί που η βοήθειά τους σε σένα ήταν τόσο δύσκολο να επιτευχθεί…την επομένη γίνονται τα καλύτερα εργαλεία βοηθείας του επόμενου στόχου γλύψας και ανάγκης… Αυτοί που στο παίζαν αδέρφια…να σε δίνουν με τον πιο στυγνό τρόπο…σαν σύγχρονοι Ιούδες και μετά να εξαφανίζονται για να μην συνδέσουν τον «θάνατό» σου με τους ιδίους…
«Συνεργάτες», που όταν είσαι σε θέση ανάγκης γι΄αυτούς και τους συμπληρώνεις το «παζλ» του κοινωνικού τους status, σε έχουν θεό και μόλις πάψουν να σε έχουν ανάγκη, γίνεσαι καπνός και φούμο…
«Γυναίκες», που όταν ολοκληρώσουν την αφαίμαξη, «πετάνε» για άλλες «πολιτείες» κι εσύ δεν είσαι ούτε αρίθμηση σελίδας στο βιβλίο της ιστορίας τους…
Γυναίκες, που σε φτάνουν σε σημείο χιλιοστού από τα χείλια τους…και μετά στρίβουν γιατί…δεν πρέπει ή δεν γίνεται λόγω…κολλήματος! Γυναίκες που δεν έχουν τη δύναμη να σου πουν την αλήθεια και να σε κοιτάξουν στα μάτια…όπως ο "Ρ", ο σκύλος μου…
«Άντρες», που κοιτάνε πως θα ξεθυμάνουν την επιθυμία τους και την ανάγκη τους, επάνω σε γυναίκες που με αγωνία περιμένουν το φιλί τους και στηρίζουν τις ελπίδες τους, στο να πάρουν λίγη αληθινή στοργή και να νιώσουν ασφάλεια μέσα από την αγκαλιά τους! Άντρες που ξέχασαν το φύλλο τους και το πώς πρέπει να φέρονται και να ξηγιούνται… Ντόμπρα… Αντρίκια όπως λέει και η ίδια η λέξη! Άντρες που με ψευτομαγκιά και αλητεία, καταφέρνουν να «βιάσουν» κάθε υπόλειμμα ευαισθησίας των γυναικών που αφέθηκαν σε αυτούς…
Βέβαια για τις δύο τελευταίες κατηγορίες της αναφοράς μου και οι μεν και οι δε…τα ζητάει ο κωλαράκος τους… Και οι άντρες που γεννήθηκαν χορηγοί (όπως μας έγραψε άλλος φίλος σε προηγούμενο άρθρο) και θύματα και τους ελκύει μόνο η πουτανιά και η τρέλα… ΑΛΛΑ και οι γυναίκες που γουστάρουν αλητεία και επιτομή μαλακίας στο αντρικό φύλλο…
Η κάθε κουβέντα από τα παραπάνω, χωράει πολύ συζήτηση και μεγαλύτερη ανάλυση, αλλά έτσι θα φτάσουμε να γράψουμε…άρθρο-τόμο!
Τέλος, εμείς εδώ στην "Οδό Θεωρίας", θα συνεχίσουμε να γράφουμε και να βγάζουμε από μέσα μας/σας, αυτά που μας/σας ενοχλούν και που διακρίνουμε πως είναι λάθος στο φαινόμενο που λέγεται…άνθρωπος και καθημερινότητα αυτού! Τα καλά και οι χαρούλες…όταν αναφέρονται έχουν ήδη τελειώσει…και δεν μας ενδιαφέρουν!
Έτσι…μπας και αλλάξουμε τουλάχιστον τη…δεύτερη σκέψη σε μισό άνθρωπο…
Ω, Θεέ μου…πόσο φοβάμαι τους ανθρώπους τελικά…
υ.γ.: Τα επίθετα που αναφέρονται παραπάνω, τα βάλαμε σε εισαγωγικά, γιατί όλα έχουν χάσει σήμερα την πραγματική αξία και σημασία τους, ως λέξεις και ως έννοιες!
7 σχόλια:
ισως το καλυτερο αρθρο σου...
Το χειρότερο ή το καλύτερο (δεν ξέρω) είναι όταν βλέπεις τον "προδότη" να σε κοιτάει στα μάτια και να ξέρει ότι σε έχει πληγώσει...
Μπράβο και πάλι για το άρθρο σου και για τον τίτλο του.
Άλλη μια μέρα έδωσε τη σκυτάλη στην επόμενη και φαίνεται ότι μου 'λαχε να αλλάξω τη δικιά μου εδώ.. Σ' ένα 'δρόμο' γραφής σκέψεων μια και τα πάω καλύτερα έτσι.
Έκανα τον απολογισμό μου και σήμερα κι έπεσα πάνω σ' αυτά τα μάτια που μου θυμίζουν κάποια άλλα έτη πριν. Το όνομά του δεν έχει σημασία αλλά η στιγμή. Θυμάμαι λοιπόν, χρόνια πριν, ήταν μια μέρα δικής μου ερωτικής απογοήτευσης σ' ένα σκαλοπάτι του σπιτιού μου να κλαίω με ακουμπισμένα τα χέρια στο κεφάλι..Κι εκεί που είχα πνιγεί σε αμέτρητα 'γιατί', ένιωσα κάποιον να με ακουμπά και να κλαίει μαζί μου. Σήκωσα το κεφάλι και αντίκρισα το τετράποδό μου να κλαίει μαζί μου, συμμεριζόμενος τον αφελή και γλυκό μου έρωτα που μόλις είχε τελειώσει.
Αυτά τα κρυστάλλινα μάτια μνημονεύω κάθε στιγμή 'αφέλειας', χαμογελάω και νιώθω ακόμα πιο 'μικρή' και 'λίγη'.
Στη ζωή μας συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν όμορφα και άσχημα. Το μυαλό μας έχει ένα μοναδικό τρόπο να παγιδεύεται και να πλανάται ότι ξαφνικά όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Κι όμως, μήπως είναι μια πλάνη? Πάντα έτσι ήταν ο άνθρωπος..Άλλοτε έτσι κι άλλοτε γιουβέτσι..Απλά πλέον ίσως πιο θλιμμένος και μόνος.
Όλοι μας κάνουμε λάθη και βρίσκουμε αφορμές κυρίως για μετάθεση ευθυνών, θαρρώ για να αλαφρύνουμε τις δικές μας αδυναμίες.
Δε θα πω για τους άλλους και δε θέλω ν' αλλάξω κανένα. Θα πω για' μένα. Κάποτε 'έψαχνα' τους γύρω μου – οποιασδήποτε σχέσης - και συνήθως τους έβρισκα φταίχτες. Πόση ανακούφιση ένιωθα η ανόητη. Ποιός ήταν το λάθος? Δεν έχει απλά σημασία..Χάσιμο χρόνου μίας μόνο ΖΩΗΣ που μας έχει χαριστεί και που μάλλον θα το συνειδητοποιήσουμε στο τέλος της ‘κλεψύδρας’..
Και φυσικά ζω καθημερινά τέτοιες συμπεριφορές από ανθρώπους, γιατί διαφορετικά θα ήταν Θεοί και ίσως τότε αυτός ο κόσμος να μην είχε ενδιαφέρον. Ειρωνικό αλλά αυτή είναι θεωρώ μια αλήθεια. Δεν μεμψιμοιρώ ή καταπίνω όσα μου συμβαίνουν. Δεν είμαι τυφλή και αναίσθητη, απλά τα ζω και ίσως μέσα απ’ αυτά να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Δε φοβάμαι τους ανθρώπους, μάλλον πολλές φορές φοβάμαι τον εαυτό μου. Σημασία δεν έχει τι κάνουν οι άλλοι αλλά εγώ. Ψάχνω να με ανακαλύψω κάθε πρωί στον καθρέφτη του μπάνιου μου. Και προσπαθώ να μαθαίνω και να μ’ αρέσει όλο και πιο πολύ αυτή η φάτσα ακόμα κι αν με ρυτιδιάζουν ‘εικόνες’ γύρω μου. Και ότι κι αν συμβαίνει, ναι με πονάει ή μπορεί να με εξοργίζει και απογοητεύει. Χαμογελάω όμως και δια μαγείας ανακαλύπτω μάτια κοντά μου που δεν είναι τετράποδα και μοιάζουν μ’ αυτό τον παλιό μου φίλο.
Υπάρχουν άνθρωποι με αλήθειες, αρκεί να είμαστε παρόντες.. Αρκεί να έχουμε τη μαγκιά να τους ‘βλέπουμε’ στα μάτια, να τους ακούμε, να μοιραζόμαστε στιγμές μαζί τους και έξω από μοντέρνους διαδικτυακούς τοίχους. Να έχουμε τη μαγκιά να βγαίνουμε από τις δικές μας ‘αδυναμίες’ και να επιδιώκουμε επαφή και αντίλογο. Και είναι αυτοί που θα έχουμε πλάι μας σε σταυροδρόμια, σε ανηφόρες και ισιάδες. Όσο για τους άλλους?? Ας είναι καλά αυτά τα τετράποδα ματάκια να μας θυμίζουν ότι απλά ήταν περαστικοί και ανήκουν σ’ ένα άλλο κόσμο που απλά δεν ταίριαζε στο δικό μας.
'Γελάει ο Θεός μ’ εμάς' έλεγε σοφά η συγχωρεμένη η γιαγιά μου..
Υ.Γ.: Φλύαρες θεωρίες?? Τι να σου πω, δεν ξέρω. Απλά απολαμβάνω το ταξίδι μου και αύριο πρωί έχει δουλειά..
Πολύ ωραίο άρθρο και περα για πέρα ρεαλιστικό. Αχ αυτά τα μάτια του "Ρ".
καλη χρονια κι απο εμένα, που μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα επανήλθα! ουφφφ...
σωστό το άρθρο σου, βλέπω πολλά από όσα λες καθημερινά, αν και επιλογή μου είναι να προσπερνάω τα περισσότερα και να γίνομαι ολοένα και πιό σκληρή!
μέσα μας κρύβεται η αλήθεια και οι απαντήσεις σε πολλά...συμβουλή για όσους τη δέχονται.
Θα ήθελα να μεγαλώσουν τα νύχια μου, να τα μπήξω στα σπλάχνα μου και να ξεριζώσω από εκεί, αυτό που το λένε αγάπη, αυτό που το λένε αξιοπρέπεια, εκείνο το ελληνικό φιλότιμο.
Να τα πετάξω μακριά και στη θέση τους, μέσα στις ανοικτές πληγές, να βάλω το μίσος, την υποκρισία, την προδοσία.
Ίσως έτσι μπορέσω να γραφτώ στο βιβλίο εκείνων που ονειρεύονται να γίνουν «πολιτικοί».
Ίσως έτσι μπορέσω να ανέβω στην εξουσία, να εκπληρώσω τη ματαιοδοξία μου, τα κόμπλεξ μου και την ανασφάλειά μου.
Ίσως μ’ αυτόν τον τρόπο η κακία και το ψέμα με κουράσει πολύ και μπορέσω να κοιμηθώ.
Ίσως έτσι μόνο καταφέρω να ονειρευτώ ότι ήμουν…άνθρωπος.
Α.. ΜΑΝΑ ΑΜΑΝ !!
Δεν μου τα είπες όλα αυτά ...
και τα ανακαλύπτω τώρα μόνος ... Μέσα απο βίβλία και εμπειρίες ...
Δεν μου τα πες , δεν χρειαζόταν να μου τα πεις , δεν έπρεπε ...
Αλλά ξέρεις κάτι με έφτιαξες μια χαρά και έστω και αργά τα καταλαβαίνω είτε απο την καλή είτε απο την ανάποδη...
Και ξέρεις κάτι ? Όλα είναι ένα παιχνίδι , εγώ το νόμιζα αλλιώς ...
Μου έμαθες να παίζω , όταν ΄΄ημουν μικρός , τώρα επαναπροσδιορίζω αυτό το παιχνίδι !
Μην Χαλιέσαι θεωρητικέ , στο παιχνίδι σου εσύ είσαι η Βασίλισσα και οι άλλοι πιόνια . Το ξέρω σου ακούγεται λίγο πεζό για μένα , δεν φταίνε οι άλλοι , εμείς φταίμε που τα βιώνουμε βαριά , ή καλύτερα δεν φταίμε , όλα είναι μέρος μιας διαδικασίας μετάβασης και επαναπροσδιορισμού για να δούμε το μηδέν μας . Mind games απλά !
Είτε θέλω είτε όχι και άλλα τέτοια , ξέρω πως κάποια θα έρθουν , και τότε θα δω τι κατάφερα ...
Μέχρι τότε υγειά σας !
Δημοσίευση σχολίου