Απόψε θα βγω εδώ... Δίπλα... Στην Οδό Θεωρίας!

Βράδυ Παρασκευής… Βράδυ σιωπής…
Έξω βρέχει συνέχεια και … Παναγία μου…έχει και κάτι μπουμπουνητά…
Με ποιον τα «έβαλε» πάλι ο Θεός αναρωτιέμαι…
Πάνε 2 μήνες που έχω φύγει από τη δουλειά μου και νομίζω ότι από τότε περνάω την πιο δημιουργική περίοδο της ζωής μου! Τελικά δεν ήταν δουλειά, αλλά δουλεία, διαγωνισμός ρουφιανιάς και υποκρισίας…

Υποκρισία; Χα… Τι είπα τώρα…
Νόμιζα, πως ήξερα καλά τι είναι αυτή η έννοια… ΛΑΘΟΣ! Μεγάλο…Τώρα γνώρισα για τα καλά τι είναι… Τώρα γνωρίζω όλο και περισσότερο τους ανθρώπους… Χαίρομαι όμως…χαίρομαι γιατί μαθαίνω να ζω και να υπάρχω μόνος μου, με 2-3 ανθρώπους που το μόνο που ξέρουν να μου δίνουν είναι πραγματική αγάπη, στοργή και δύναμη! Φαντάζεστε ποιοι…

Σ’ ένα κόσμο που μου μοιάζει κλουβί, αλλά είμαι τόσο μικρός και δυνατός που είτε χωράω ανάμεσα από τα καγκελάκια του κλουβιού, είτε έχω τη δύναμη να ανοίξω αυτά τα κάγκελα και να πετάξω…έξω…ελεύθερος…

Ο κάθε άνθρωπος νιώθει διαφορετικά την ελευθερία του βέβαια…
Κάποιος μου έλεγε ότι ελευθερία είναι να σηκώνεσαι τις Κυριακές και να βλέπεις όλη μέρα μπάλα, ξύνοντας το πεοσάκουλο σου…και τρώγοντας πίτσες και σουβλάκια!
Μια φίλη μου έλεγε, πως ελευθερία είναι να παίρνει τον καλό της, τις Κυριακές και να εξαφανίζονται με κλειστά κινητά και να γυρνάνε το βράδυ εξουθενωμένοι και βλέποντας dvd να κοιμάται ο ένας την αγκαλιά του άλλου!
Για μένα Ελευθερία είναι η ζωή μου η ίδια στο σύνολό της… Ο αέρας που αναπνέω, το νερό που πίνω, τα φιλιά και οι αγκαλιές που δίνω, η επικοινωνία με τα μάτια… Η σιωπή των στιγμών!

Σιωπή…όπως αυτή της Παρασκευής το βράδυ που αναφέρω στην αρχή…
Ήμουν σπίτι και διάβαζα τα status των «φίλων» μου στο facebook… Μέχρι τη στιγμή που έπεσα πάνω σε ένα το οποίο έλεγε: «Απόψε θα βγω εδώ... Δίπλα... Στην Οδό Θεωρίας…»! Χαμογέλασα… Σκέφτηκα ότι ίσως κι εγώ να έκανα το ίδιο για άλλη μια φορά… Να καθίσω δηλαδή και να διαβάσω αυτά που έχουμε γράψει κατά καιρούς εδώ για να δω αν κάτι από όλα αυτά έχει αλλάξει… Τότε θυμήθηκα κι ένα mail, που μας είχε έρθει κοντά ένα χρόνο πριν στο odos.theorias@gmail.com, το οποίο έλεγε:

«Φίλε Θεωρητικέ, θέλω να σ’ ευχαριστήσω… γιατί εχθές αποφασίσαμε με τους φίλους μου να μην βγούμε και να κάτσουμε μέσα να πιούμε κρασάκι και ν’ακούσουμε ακριβώς τη μουσική που θέλουμε… Κάπου εκεί, θέλησα να δείξω στην παρέα μου το blog (Οδό Θεωρίας) και δείχνοντάς το κολλήσαμε σε κάποια άρθρα σου… Αρχίζαμε και σχολιάζαμε και λέγαμε ο καθένας την άποψή του και τις θέσεις του πάνω στα διάφορα θέματα… Ένα θα σου πω… Στις 06:20 περίπου το πρωί, συνειδητοποίησα ότι ΞΑΝΑερωτεύτηκα τον φίλο μου… Και ξέρεις γιατί… Γιατί διάβασα τον «Παντοτινό έρωτα του κου. Γκορζ» (Άρχειο, Σεπτέμβριος 2007) και μέσα από την κουβέντα μας θυμήθηκα πολλά που ο χρόνος με ωθούσε – κακώς- να ξεχάσω! Σ’ ευχαριστώ και πάλι…!».

Η χαρά μου όταν διάβασα αυτό το mail ήταν...παιδιού! Ένιωσα ότι έκανα κάτι καλό…σε κάποιον…σε κάποιους…

Τελοσπάντων… Ελπίζω και ο φίλος μου να πέρασε όμορφα στην Οδό Θεωρίας και στα στέκια των στενών γύρω της…
Σύντομα, θα οργανώσουμε βραδιά ΘΕΩΡΙΑΣ… Το ραντεβού μας θα είναι σίγουρα ξεχωριστό!

Ίσως την ημέρα των γενεθλίων της Οδού Θεωρίας στις 9 Απριλίου….

Μέχρι τότε? Ραντεβού πάντα εδώ… Στην Οδό της καρδιάς μας!