Φοβάμαι να σ'αγαπήσω...Φοβάμαι...εμένα!

-Δεν θέλω να σε χάσω ποτέ… Μη φεύγεις μακριά μου, γιατί όταν μου «αφήνουν» το χέρι…το αφήνω κι εγώ και όταν γυρίσω την πλάτη δεν γυρίζω να κοιτάξω πίσω… Ποτέ…ή…σχεδόν ποτέ! Μείνε εδώ…δίπλα μου…για πάντα αν είναι δυνατόν…

-Χμμμ… Δεν μπορώ να μείνω ούτε λεπτό παραπάνω δίπλα σου καρδιά μου… Φοβάμαι…Φοβάμαι να σε αγαπήσω περισσότερο από αυτό που αντέχω και λιγότερο από αυτό που αξίζεις… Φοβάμαι εμένα δηλαδή…

Ο Φάνης και η Γωγώ γνωρίστηκαν ανήμερα τα Χριστούγεννα κάπου έξω από την Αθήνα. Λίγα λεπτά…μια ματιά…ένα γεια κι ένα χαμόγελο συνέθεσαν την πρώτη τους βραδιά… Αυτή ακολούθησαν κι άλλες…όχι πολλές, αλλά ξεχωριστές…

Η νύχτα είναι βροχερή και κάνει κρύο… Έχουν να μιλήσουν μέρες… την τελευταία φορά, η Γωγώ είχε κάνει σχεδόν ξεκάθαρο στον Φάνη, ότι το μυαλό της μάλλον είναι αλλού… σε κάτι που τελειώνει μεν αλλά που υπάρχει δε…

Χτυπάει το τηλέφωνο…Ήταν αργά τη νύχτα…

-Ναι…
-Που είσαι εσύ?
-Χα! Εγώ που είμαι ή εσύ? Εδώ…έχω downιες κα διαβάζω ένα βιβλίο…Εσύ?
-Κι εγώ πεσμένη είμαι πολύ… Δεν ξέρω γιατί…
-Ντύσου κι έρχομαι να σε πάρω…
-Είσαι τρελός… Έλα…

Εκείνο το βράδυ ήταν που άλλαξε την εικόνα και των δύο… Του ενός για τον άλλο… Τότε μάθανε το πόσο μοιάζουνε… Τότε ένιωσε η Γωγώ ότι ίσως ο Φάνης να μην είναι τόσο…flat…και χωρίς εντάσεις και ξεσπάσματα, όπως πίστευε… Όχι ότι έκανε κάτι διαφορετικό εκείνο το βράδυ, αλλά… τον γνώρισε ίσως λίγο περισσότερο…
Μιλήσανε… Αγγίξανε ο ένας τον άλλο…
Αδειάσανε από ότι τους στεναχωρούσε και μοιράστηκαν κάποια πράγματα που ξεπερνάνε την απλή επαφή και την οποιαδήποτε άλλη κενή επιθυμία ή απωθημένο…

Η μία βόλτα έγιναν 2 και οι 2 έγιναν καθημερινότητα… Έγιναν ανάγκη στα όρια της…εξάρτησης…και όλα μοιάζαν ιδανικά…
Τι είναι ιδανικό όμως και τι όχι…?

Βράδυ σιωπής…για τη Γωγώ δηλαδή, αφού ο Φάνης έδειχνε ευδιάθετος…
-Τι έχεις ομορφιά μου?
-Τίποτα….
-Τι τίποτα? Εσύ είσαι σαν Μεγάλη Παρασκευή…
-Τίποτα μωρέ… Κουρασμένη είμαι…
-Μόνο?
-…Νομίζω…
-Και τι άλλο? Θες να σταματήσουμε να βλεπόμαστε…

Ο Φάνης ήξερε… Ένιωθε μάλλον…

…Δεν ξέρω αν μπορώ να συνεχίσω να είμαι μαζί σου… Δεν ξέρω…

-Γιατί? Πες μου γιατί και να είσαι σίγουρη πως θα καταλάβω…
-Δεν υπάρχει απόλυτα γιατί… Ίσως να μην έχω τη δύναμη να μείνω και να σε αγαπήσω όσο πρέπει και όσο με αγαπάς εσύ…
Ίσως να μην έχει τελειώσει μέσα μου εντελώς το… «ξεκαθάρισμα»…
Ίσως το λίγο το δικό σου να είναι πολύ για μένα…
Ένα ξέρω όμως… Πρέπει να φύγω…

-Να φύγεις… Γιατί κανείς δεν μένει πουθενά χωρίς να θέλει… Και κανείς δεν πρέπει να γίνεται σκαλοπάτι στα θέλω του άλλου… Δηλαδή, ούτε πρέπει να σκοντάφτουμε πάνω σε αυτό και να μας εμποδίζει, αλλά ούτε και να πατάμε πάνω σε αυτό για να φτάσουμε κάπου αλλού…
Στις σχέσεις, δεν υπάρχουν σκαλοπάτια… Yπάρχουν ευθείες και ίσως κάποιες λακκούβες… Φεύγω…

Το πρόσωπό της συννέφιασε ακόμα περισσότερο… Έκλαιγε… Κι ας ήξερε πως θα τον ξαναδεί…Κι ας ήξερε ότι δεν τελειώσανε… Έκλαιγε όμως… Περισσότερο, γιατί τον είχε στεναχωρήσει, αλλά και γιατί τα είχε βάλει με τον εαυτό της που δεν μπορούσε να «φτάσει» αυτό που εκείνος ένιωθε και της έδινε…

Εκείνος σιωπηλός…ήξερε όλες τις απαντήσεις στα γιατί, τα πως και τα πότε που στροβίλιζαν στον αέρα του μυαλού τους εκείνη την ώρα…

-Δεν θέλω να σε χάσω ποτέ… Μη φεύγεις μακριά μου, γιατί όταν μου «αφήνουν» το χέρι…το αφήνω κι εγώ και όταν γυρίσω την πλάτη δεν γυρίζω να κοιτάξω πίσω… Ποτέ…ή…σχεδόν ποτέ! Μείνε εδώ…δίπλα μου…για πάντα αν είναι δυνατόν…

-Χμμμ… Δεν μπορώ να μείνω ούτε λεπτό παραπάνω δίπλα σου καρδιά μου… Φοβάμαι…Φοβάμαι να σε αγαπήσω περισσότερο από αυτό που αντέχω και λιγότερο από αυτό που αξίζεις… Φοβάμαι εμένα δηλαδή…

-Να μην φοβάσαι τίποτα γλυκιά μου… Εγώ είμαι εδώ…και θα είμαι για όσο…και όποτε… Καλή σου νύχτα…