Πόσα λίγα ξέρουμε...

Συνεχίζοντας να δημοσιεύουμε τα δικά σας άρθρα, στην "εβδομάδα Θεωρίας", σειρά έχει το άρθρο ενός ανθρώπου που έχει παίξει τον δικό του ρόλο στη δημιουργία, αλλά και στη διατήρηση του blog... Eίναι από τους πρώτους πιστούς μας αναγνώστες και τους ξεχωριστούς "φίλους" της παρέας της "Οδού"... Το άρθρο μας το έχει στείλει καιρό πριν και την ευχαριστούμε για αυτό, αλλά και για όλα όσα έχει εκφράσει και μας έχει χαρίσει... Από την Μ.Ν.

Καλή Ανάγνωση!

"Πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι από μέσα... Η "εσωτερική" αγγαλιά είναι δύσκολη, πόσο μάλλον να είναι και αμοιβαία...Χρειάζεται εσωτερικό άνοιγμα και απ΄τους δύο...
Χρειάζεται μεγάλο θάρρος να ανοίξεις όταν ο άλλος είναι παρατηρητής ή στην καλύτερη, ακροατής, έστω καλός.
Γυναικεία σκέψη, θα μου πείτε... Δε με νοιάζει. Εγώ καταλαβαίνω το θάρρος που χρειάζεται. Σώμα, αίσθηση, συναίσθημα, λόγος, σκέψη, όραση, όσφρηση, όλα συντονισμένα, γι'αυτό το θάρρος. Και ο άλλος... Εκεί, να σε κοιτάει... Να απαντάει, με κατανόηση, αλλά... μέχρι εκεί; Ακούει; Ακούει την ψυχή; Η ψυχή έχει μελωδία, χρώμα, όσφρηση... Τα καταλαβαίνει όλ'αυτά; Ή απλά βλέπει ένα πλάσμα που του μιλάει για τις εμπειρίες του και καταγράφει δεδομένα; Η αγγαλιά γίνετε όταν δίνεται και απ'τις δύο πλευρές, την ίδια στιγμή και με την ίδια ένταση. Αλλιώς είναι αυτό που όλοι γνωρίζουμε ως επικοινωνία ή "αγάπη".

Πλάκα μου κάνετε; Ξέρετε τί είναι αγάπη; Ούτε που την έχουμε φανταστεί! Αυτό που σας λέω είναι αλπά μια μικρή προσέγγιση. Έχετε νιώσει την καρδιά σας να κοντεύει να σπάσει και μόνο που ανταλάσσετε βλέμμα, σκέψεις, λόγια; Να σας κόβεται η ανάσα; Ε, αυτό είναι το ανθρώπινο βιολογικό πάθος. Μιλάω για κάτι άλλο... που ούτε και γω μπορώ να περιγράψω.
Συγχωρήστε τον οίστρο μου. Είναι μια απ'αυτές τις ανήσυχες βραδιές που επικοινωνώ με τον εαυτό μου. Μου δίνω αγάπη και ίσως την μοιραστώ και μαζί σας, παρόλο που δε σας ξέρω. Αν το στείλω τελικά, δε θα το λογοκρίνω. Ελεύθερο συνειρμό, αυτό κάνω.

Έχουμε τόσο βάθος που ούτε το φανταζόμαστε...

Ξυπνάνε ζευγάρια μαζί μετά από χρόνια και συνειδητοποιούν ότι ούτε που γνωρίζουν τον σύντροφό τους. Δεν είναι τραγικό; Και μπορεί να γίνει ένας συντονισμός με κάποιον άλλον, ας είναι και για μερικά λεπτά, έστω και ένα βλέμμα, και τον γνωρίζεις από πάντα! Απ'την ψυχή. Απ'αυτό το βάθος, απ'αυτήν την αίσθηση...

Πόσα λίγα ξέρουμε..."