3 μικρές ιστορίες...σοκολάτας...

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ…

01:00 μετά τα μεσάνυχτα και είχα κατεβάσει το σκύλο μου τον Ραμόν βόλτα... Στην επιστροφή κοίταξα το γραμματοκιβώτιό μου για να δω τι καινούριο φαγάδικο έχει ανοίξει στη γειτονιά που κατά δεκάδες στέλνει φυλλάδια ή τί καινούρια προσφορά έχουν τα praktiker…

Ουπς! Λίγο μεγάλο μου φαίνεται το γραμματάκι αυτό… Σκισμένος φάκελος και μέσα μία…σοκολάτα… ΙΟΝ γάλακτος γίγας!

«Σ’αγαπώ πολύ…γιατί κατάφερες να κάνεις τη ζωή μου πιο γλυκιά…» έγραφε πάνω στο χαρτί της…

Χα! Αποκλείεται να είναι για μένα σκέφτηκα, αφού τα μόνα που έχω βρει στο γραμματοκιβώτιο μου τα τελευταία χρόνια, είναι κάτι σπασμένα cd από εξαγριωμένη τέως ερωτευμένη νεαρά... Τα υπόλοιπα «καντήλια» ή «ποιήματα» μου τα στέλνουν πλέον με sms ή μηνύματα στο facebook… Τι γλυκό… Αχ… Ωραία εποχή ζούμε…ρομαντική και ζεστή…

Κοιτάζω τη διεύθυνση Αγαμέμνωνος 3… 4 στενά και 500 μέτρα κάτω από το σπίτι μου δηλαδή…

Αποστολέας: Γιάννης Καραδήμος – ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ… (έχω ξαναγράψει… ΜΟΝΟ τα παιδιά των δυτικών προαστίων έχουν ψυχή και αυθεντικότητα μέσα τους για να εκφράζονται έτσι…)

Παραλήπτης: Μυρτώ Αναγνώστου

Δεν είχα κουράγια να περπατήσω να πάω να την αφήσω εκεί που έπρεπε… Την πήρα μαζί μου σπίτι, μπας αξιωθώ κάποια στιγμή και την πάω… 8 μέρες την έβλεπα… Στο τσακ τη γλύτωσε 2 φόρες από την υπογλυκαιμία μου…και πάντα σκεφτόμουν, πόσο ευτυχισμένο είχε κάνει εμένα μια σοκολάτα Lacta, που πάνω στο χαρτί της μου είχε γράψει η πρώτη μου αγάπη… «Σ΄αγαπώ και θα σ’αγαπώ για πάντα…». Τώρα βέβαια ούτε να με βλέπει δεν θέλει…αλλά λέμε τώρα… (ποιος ξέρει τι της έκανα κι εγώ ο αλήτης…)

Πρώι Τρίτης, σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και ξεκίνησα για τον προορισμό μου με τη σοκολάτα στο χέρι… Έφτασα! Άφησα τη σοκολάτα στο σωστό όνομα στη σωστή διεύθυνση…

Σκέφτηκα ότι το πιο πιθανό ήταν οι «πρωταγωνιστές» να ήταν παιδιά… Σκέφτηκα επίσης τον φίλο μας να περιμένει ανυπόμονα να τον πάρει ο έρωτάς του τηλέφωνο να του πει ότι έλαβε το «γλυκό» του γράμμα και αυτή να μην παίρνει… Σκέφτηκα αυτός να τη ρωτάει κάποια στίγμη αν έλαβε κάτι και αυτή να του λέει όχι και μόλις της εξηγούσε αυτή να μην τον πίστευε… Σκέφτηκα ότι αν τη σοκολάτα την έπαιρνε χαμπάρι η χοντρή γεροντοκόρη του διπλανού διαμερίσματος, τώρα θα ήταν παρελθόν και οι ιστορίες μας…2! Σκέφτηκα πολλά…
Ελπίζω να διόρθωσα όμως (έστω και λίγο καθυστερημένα) το λάθος του ταχυδρόμου και να συνέχισα έτσι μια…γλυκιά ερωτική ιστορία…

ΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ Ή ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ…;

Απόγευμα της ίδιας μέρας κι ερχόμενος από τη δουλειά μου, σταμάτησα στο super market της γειτονιάς για κάποια ψώνια ημέρας… Αφού καλύπτω πλήρως τα αναγκαία που έγραφα στο «σκονάκι» μου, στέκομαι στην ουρά πίσω από έναν πιτσιρικά 13-14 χρονών… Τα ψώνια του, μία μεγάλη τροφή σε κονσέρβα για τον σκύλο και ένα κουτί με σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς…

“12,80 €” του λέει η ταμίας

Ο μικρός κολλάει… “Συγνώμη πόσο κάνει η κονσέρβα;” Ρωτάει...

“7,20 €” του απαντάει η ταμίας

“Συγνώμη αλλά δεν έχω τόσα… έχω μόνο 8 ευρώ και τα υπολόγισα λάθος…”

“Και τι θα κάνεις” τον ρωτάει…

Ο μικρός σκέφτεται προς στιγμήν… “εεεε.. θα πάρω μόνο τις καρδούλες…

“Και ο σκύλος τι θα φάει;” πετάγομαι εγώ και τον ρωτάω…

“Κοιτάξτε κύριε” μου απαντάει, “ο σκύλος μου θα με καταλάβει…το κορίτσι μου όχι! Της τις είχα υποσχεθεί…”. Από μικρός στα βάσανα, σκέφτομαι…

“Την αγαπάς;” τον ρωτάω με παιδικό αυθορμητισμό κι εγώ… “Ναι” μου λέει…”είναι η ψυχή μου”

Έμεινα από την απάντηση του και ταυτόχρονα γέλασα ταυτόχρονα με την επίσης έκπληκτη ταμία … Τι άλλο θα μπορούσε κανείς να πει εκείνη τη στιγμή…

“Θα μου επιτρέψεις τότε να κάνω εγώ το τραπέζι στο σκύλο σου…” είπα και στην τσάντα προστέθηκε η κονσέρβα!

Η «ΜΑΥΡΗ» ΣΟΚΟΛΑΤΑ …

Καθώς επέστρεφα σπίτι κι ενώ ακόμα σχεδόν γελούσα με τον μικρό. Σκεφτόμουν ότι 2 περιστατικά με πρωταγωνιστή μια “σοκολάτα” και εμένα “κομπάρσο”, είχαν τύχει σε 1 μέρα! Λες να τριτώσει; Μπαααα… το πολύ πολύ να φάω κι εγώ μια σοκολάτα και να το δέσω έτσι…

Το βράδυ είχα κανονίσει να βγω με μία φίλη που είχα να δω καιρό σχετικά… Θα πηγαίναμε σε μια μουσική σκηνή που παίζανε κάτι φίλοι της, να ακούσουμε τα ίδια κομμάτια που ακούς από τα μπουζούκια μέχρι το μέγαρο μουσικής πλέον… (ΕΠΑΨΕΣ ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΘΥΜΙΖΕΙΣ…κλπ.).

Κάποια στιγμή το σχήμα έκανε διάλειμμα ολίγων λεπτών… Η φίλη μου με αγωνία και βιασύνη μου λέει “πάμε έξω να κάνουμε ένα τσιγάρο με τα παιδιά”. Εγώ δεν καπνίζω… Δεν κάπνισα ποτέ δηλαδή…

“Έρχομαι σε 3’ της λέω, μέχρι να πληρώσω και μετά θα την κάνω για σπίτι…” , ίσα που πρόλαβα να πω…ενώ αυτή ήδη σχεδόν βρισκόταν έξω…

Πράγματι μετά από λίγο βγαίνω από το μαγαζί… Κοιτάζω γύρω μου η φίλη μου πουθενά… Ξαφνικά ακούω τη φωνή της πίσω από ένα αυτοκίνητο. Όντως ήταν εκεί… Καθισμένη σε ένα πεζούλι «έκαιγε» τη «σοκολάτα» της για να πιει το «τσιγάρο» της…

Κοίτα να δεις σκέφτηκα φεύγοντας και αφού καληνύχτισα...

Τελικά οι σοκολάτες… τρίτωσαν σήμερα…