Στη ζωή μου, πάντα ακούω τι "λέει" το στομάχι μου… Και αυτό δεν με έχει προδώσει ποτέ…
Πολλές φορές είτε δεν μπορώ να ακολουθήσω αυτά που λέει, γιατί αφορούν άλλους και απλά συμμετέχω στο «μαρτύριο» του πόνου και της δυσπεψίας, είτε από αντίδραση κάνω άλλο από αυτό που έχει πει από την πρώτη στιγμή η αντίδραση του φίλου μου του Στομάχου!
Έχω έναν θείο, τον Αντώνη, που πραγματικά τον εκτιμώ και τον αγαπώ, αν και για τους περισσότερους (ακόμα και για τους πολύ κοντινούς του ανθρώπους) είναι ιδιόρρυθμος και…μοναχικά περίεργος.
Τον εκτιμώ για απλά πράγματα τα οποία έκανε από τότε που ήμουν μικρός. Το πιο απλό από όλα ήταν ότι, από τότε (ήμουν και δεν ήμουν 8 χρονών), μου μιλούσε με την ίδια σοβαρότητα που μου μιλάει ακόμα και σήμερα. Ποτέ δεν με «υποτίμησε» ως μικρό ή ως αδαή ακόμα, λόγω ηλικίας και μειωμένων γνώσεων ή μόρφωσης.
Προσπαθούσε πάντα να μου εξηγήσει πράγματα για τις συμπεριφορές των ανθρώπων, για μεταφυσικά φαινόμενα και προσέγγιζε τον Θεό και την «ύπαρξη» αυτού, τόσο ρεαλιστικά και άμεσα, όπως κανείς άλλος δεν μπορούσε.
Αγαπούσε και αγαπάει τους ανθρώπους με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο και ποτέ δεν ενόχλησε κανέναν ασχέτως αν όλοι του γυρνούσαν την πλάτη, όταν ξεκινούσε να μιλάει…
Το πιο σοφό θα έλεγα από αυτά που μου έχει πει, είναι , ότι «Στη ζωή, το ένστικτο προηγείται της λογικής, γι’ αυτό να θυμάσαι πάντα», μου έλεγε, «ότι αυτό που θα νιώσεις την πρώτη στιγμή της επαφής με κάποιον, είναι αυτό που πραγματικά είναι ο άλλος και όχι αυτό που οι συνθήκες ή η πορεία κάποιων γεγονότων, τον εμφανίζουν αλλιώς, αργότερα στα μάτια σου».
Και μέχρι σήμερα επαληθεύεται κάθε μέρα…
Κάτι άλλο σημαντικό που μου είχε πει, ήταν «να μάθεις να διαβάζεις τα μάτια των ανθρώπων». «Του άντρα θα τα διαβάζεις μία φόρα και της γυναίκας δύο…» Κι όντως έτσι είναι… κι έτσι κάνω…
Και κάτι ακόμα... «Μάθε να αγαπάς», μου έλεγε. «Απλά μην ξεχνάς ότι αυτό δεν μαθαίνεται από κανέναν άλλο, παρά μόνο από την οικογένεια σου... Εσύ, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ανοίξεις τα "αμπάρια" της καρδιάς σου και μην ανησυχείς... Εκεί χωράνε όλα...»
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με πολύ αγάπη. Τόσο ελληνική…που φτάνει στα όρια αμερικάνικης σειράς…
Μάθαμε όλα να τα κάνουμε μαζί. Να γελάμε μαζί, να κλαίμε μαζί, να διασκεδάζουμε και να μεγαλώνουμε έτσι. Μια οικογένεια με τόση ευαισθησία που μοιάζει βλακεία. Η πιο ευαίσθητη από όλους, η μάνα μου, μου λέει ακόμα και σήμερα, «γίνε σκληρός, αλλιώς θα σε πατάνε όλοι». Κάτι ξέρει… Αλλά σκληρός δεν γίνεσαι… Γεννιέσαι μαμά. Κι επειδή τα δικά της "αμπάρια της καρδιάς", φαίνεται ότι ξεχείλιζαν, αυτό που μου φυτεύτηκε και μπολιάστηκε μέσα μου, από την κοιλιά της, είναι, μία λέξη, ένα συναίσθημα, μία έκφραση που δεν χωράει, ίχνος "σκληράδας" και λίγοι γνωρίζουν σήμερα, αλλά κάποιος "μαλάκας", προσπάθησε να διδάξει 1976 χρόνια πριν…στα 33 του και μέχρι σήμερα ελάχιστοι έχουν αντιληφθεί τη δύναμη και την αξία της. ΑΓΑΠΗ. Τίποτα άλλο…
Πατέρα μου, σε ευχαριστώ που είμαι καρπός σου…
Υ.Γ.: Να μην διστάζετε να λέτε σ’αγαπώ σε αυτούς που αγαπάτε και να μην ξεχνάτε να τους το δείχνετε με κάθε τρόπο. Όσο είναι καιρός, όσο είστε μαζί, όσο οι "άνεμοι του μίσους, του φθόνου και της κακίας" δεν σας παίρνουν αμπάριζα…
Σας αγαπώ...
