Το γκάλοπ του blog, έδειξε πως είτε πας διακοπές με τον κολλητό ή την κολλητή σου, είτε με τον άντρα σου και τη γυναίκα σου, είτε με τη βυζαρού οικιακή βοηθό, είτε με τον Γιωργάκη που αν και είναι τόσα χρόνια μικρότερος σου, όσο και o αριθμός της φανέλας του Βίγια... είτε με βιζιτού...είτε μόνος σου ή μόνη σου... Ένα είν΄το θέμα...πως πας διακοπές...! Δεν χρειάζεται να κλαίγεσαι και να ψάχνεσαι λοιπόν... Φύγε όσο πιο μακριά μπορείς... Από 1 χλμ. έως το Καστελλόριζο... Σχετική φωτογραφία αντιπροσωπεύει και το group της «Οδού Θεωρίας» στο facebook!!
30.6.08
Ιδανικές διακοπές...Το gallop του blog!
Το γκάλοπ του blog, έδειξε πως είτε πας διακοπές με τον κολλητό ή την κολλητή σου, είτε με τον άντρα σου και τη γυναίκα σου, είτε με τη βυζαρού οικιακή βοηθό, είτε με τον Γιωργάκη που αν και είναι τόσα χρόνια μικρότερος σου, όσο και o αριθμός της φανέλας του Βίγια... είτε με βιζιτού...είτε μόνος σου ή μόνη σου... Ένα είν΄το θέμα...πως πας διακοπές...! Δεν χρειάζεται να κλαίγεσαι και να ψάχνεσαι λοιπόν... Φύγε όσο πιο μακριά μπορείς... Από 1 χλμ. έως το Καστελλόριζο... Σχετική φωτογραφία αντιπροσωπεύει και το group της «Οδού Θεωρίας» στο facebook!!
21.6.08
Και με ποιον να πάω διακοπές;;; - ΤΟ ΤΕΛΟΣ...
...«Πιάσε άλλα 4 ρακόμελα και 2 «υποβρύχια» αδερφέ!!»
Η πλατεία στη χώρα είναι όμορφη το απόγευμα...και άμα έχεις ξεκινήσει να πίνεις από τις εξίμισι και είναι ήδη οχτώ...τη βλέπεις ακόμα πιο όμορφη...
«Καλώς τα παλικάρια με τις «μεγάλες επιδόσεις»... Πού ήσασταν πουλάκια μου;;;»
«Άσε..αυτά δεν έχουν ξαναγίνει!»
«Τι ρε;» ρωτάω τον Αντώνη.
«Η χόντρη που «έφαγε ο σαβούρης από δω», δείχνει τον Γιάννη, «έχει φαίνεται πολύ χαρτί. Μας κάλεσε λοιπόν να πάμε αύριο με τον Σκοπελίτη το πρωί στα Κουφονήσια που έχει σπίτι και να αράξουμε εκεί... Ξέρεις θα τη δούμε λίγο «ΜΟΝ ΑΜΟΥΡ...ΖΕΤΕΜ» και τα λοιπά...»
«Και εσύ ρε κακόμοιρε Γιαννάκή που πας με τη χοντρή;;»,ρωτάω.
«Εντάξει μωρέ...καλό άτομο είναι...»
«Α, κατάλαβα...Καλοκαίρι είναι και τέτοια...»
«Ε, κάπως έτσι...»
Τα παιδιά φύγανε μετά από λίγο κι εμείς συνεχίσαμε ρεσιτάλ πιόματος... Τα γέλια μας ακουγόντουσαν μέχρι την Αιγιάλη... Απ΄το λιώμα μας, από ένα σημείο και μετά γελούσαμε και με τα...δέντρα...ότι, να ΄ναι... Τώρα κάναμε διακοπές...
Η Ζωή με κοιτούσε τόσο περίεργα... Τόσο διερευνητικά... Τόσο ερωτικά ίσως...
Ήταν η στιγμή που σκέφτηκα για πρώτη φορά πως ίσως να θέλω να την παντρευτώ.
Εκείνο το βράδυ, κάναμε έρωτα με τη Ζωίτσα σαν έφηβοι... Σαν να μην είχαν περάσει αυτά τα 5 χρόνια που είχαν αρχίσει να μας κουράζουν... Σαν να το κάναμε πρώτη φορά... Ένιωθα ευτυχισμένος... Ένιωθα ότι ξαναρχίζουμε...
Κοίτα τι κάνει το ρακόμελο...
Τι;
Έ, όχι δεν οφείλεται στο υποβρύχιο βανίλια!
ΗΜΕΡΑ 4 – ΑΤΟΜΑ...1...
Ώρα: 13:20...
«Πω, πω λάσπη γίναμε...», μονολόγησα...
«Καλημέρα Ζωούλα μου... Τι ώρα είναι; Καλησπέρα δηλαδή... Πως κοιμήθηκες; Ε, τεμπελίτσα; Γιατί δεν μου απαντάς;»
Σιωπή... Γυρνάω από τη άλλη...
«Ζωή... στο μπάνιο είσαι μωρό μου;»
Σιωπή...
«Καλά που πήγε αυτή κοπέλα...;»
Έλα ντε... Από τότε που έκανα αυτήν την ερώτηση έχουν περάσει 4 μήνες...
Τη Ζωή δεν την ξαναείδα...
Το πρωινό εκείνο δεν μου απάντησε ποτέ...ούτε στο τηλεφώνημά μου... Δεν χρειάστηκε να κάνω και δεύτερο...
Είχε απαντήσει ήδη... Στο γράμμα που είχε αφήσει κάτω από το ρολόι μου στο κομοδίνο...
«Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι αυτά που ήθελα να σου πω μάλλον καιρό, αλλά για κάποιον λόγο που δεν ξέρω, δεν τόλμησα ποτέ να σου πω, θα στα έγραφα, πίσω από ένα χάρτη του νησιού που ήρθαμε μαζί για διακοπές... Έφυγα για Αθήνα... Έφυγα από σένα γενικά... Έφυγα από εμένα ειδικά... Έφυγα γιατί πλέον δεν περνούσα καλά... Και για μένα αυτό είναι αρκετό...
Το βράδυ ένιωσα υπέροχα... Ήσουν υπέροχος...
Κάπως έτσι όμως θα ήθελα να φύγω από εσένα... Με την τελευταία γεύση να είναι η πιο γλυκιά...
Όχι, δεν πήρα τώρα την απόφαση... την έχω πάρει εδώ και καιρό... Άλλωστε, εσυ είσαι αυτός που έλεγες ότι μια γυναίκα, πρώτα χωρίζει μέσα της και μετά το ανακοινώνει...
Αν δεν το έκανα τώρα θα το έκανα μόλις γυρίζαμε από τη Σχοινούσα, στην Αθήνα...
Η ζωή όμως είναι στιγμές... Και τις στιγμές δεν πρέπει να τις χάνεις... Και αυτή ήταν για μένα η στιγμή που έπρεπε να φύγω...
Ξέρω τι μπορεί να σκέφτεσαι τώρα για μένα και τι θα λες, αλλά θέλω να ξέρεις πως δεν υπήρχε, δεν υπάρχει και σίγουρα για κάποιο διάστημα δεν θα υπάρξει άλλος...
Μην προσπαθήσεις να επικοινωνήσεις μαζί μου...
Έχω φύγει...
Σ΄ αγαπώ!
Υ.Γ. Έφυγαν και τα παιδιά... Μην τα κατηγορήσεις... Ένιωθαν άβολα... Στεναχωρήθηκαν πολύ όταν τους είπα την απόφασή μου το πρωί... Θα συνεχίσουν...Μάλλον Ηρακλειά...».
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
«Ρε, δεν πάτε στο διάολο κι εσείς! Κομπλεξικοί!...
Δεν το πιστεύω Θεέ μου... Πλάκα μου κάνει...»
Όταν τις επόμενες μέρες, διάβαζα το γράμμα συνεχώς, μπας και καταφέρω και εξηγήσω κάτι από την όλη κατάσταση, τα νοήματα που έβγαλα ήταν πολλά...
Έβρισα... Θύμωσα... Απογοητεύτηκα... Γέλασα... Έκλαψα.... Αναρωτήθηκα...
Αλλά σας ορκίζομαι... Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου μόλις συνειδητοποίησα την αλήθεια του πράγματος, ξέρετε ποια ήταν;
«Και με ποιον να πάω τώρα διακοπές; Έχω άλλες 10 μέρες!»
Καλό καλοκαίρι φίλοι μου... Και τη ΖΩΗ μην την παίρνετε στα σοβαρά...
Η πλατεία στη χώρα είναι όμορφη το απόγευμα...και άμα έχεις ξεκινήσει να πίνεις από τις εξίμισι και είναι ήδη οχτώ...τη βλέπεις ακόμα πιο όμορφη...
«Καλώς τα παλικάρια με τις «μεγάλες επιδόσεις»... Πού ήσασταν πουλάκια μου;;;»
«Άσε..αυτά δεν έχουν ξαναγίνει!»
«Τι ρε;» ρωτάω τον Αντώνη.
«Η χόντρη που «έφαγε ο σαβούρης από δω», δείχνει τον Γιάννη, «έχει φαίνεται πολύ χαρτί. Μας κάλεσε λοιπόν να πάμε αύριο με τον Σκοπελίτη το πρωί στα Κουφονήσια που έχει σπίτι και να αράξουμε εκεί... Ξέρεις θα τη δούμε λίγο «ΜΟΝ ΑΜΟΥΡ...ΖΕΤΕΜ» και τα λοιπά...»
«Και εσύ ρε κακόμοιρε Γιαννάκή που πας με τη χοντρή;;»,ρωτάω.
«Εντάξει μωρέ...καλό άτομο είναι...»
«Α, κατάλαβα...Καλοκαίρι είναι και τέτοια...»
«Ε, κάπως έτσι...»
Τα παιδιά φύγανε μετά από λίγο κι εμείς συνεχίσαμε ρεσιτάλ πιόματος... Τα γέλια μας ακουγόντουσαν μέχρι την Αιγιάλη... Απ΄το λιώμα μας, από ένα σημείο και μετά γελούσαμε και με τα...δέντρα...ότι, να ΄ναι... Τώρα κάναμε διακοπές...
Η Ζωή με κοιτούσε τόσο περίεργα... Τόσο διερευνητικά... Τόσο ερωτικά ίσως...
Ήταν η στιγμή που σκέφτηκα για πρώτη φορά πως ίσως να θέλω να την παντρευτώ.
Εκείνο το βράδυ, κάναμε έρωτα με τη Ζωίτσα σαν έφηβοι... Σαν να μην είχαν περάσει αυτά τα 5 χρόνια που είχαν αρχίσει να μας κουράζουν... Σαν να το κάναμε πρώτη φορά... Ένιωθα ευτυχισμένος... Ένιωθα ότι ξαναρχίζουμε...
Κοίτα τι κάνει το ρακόμελο...
Τι;
Έ, όχι δεν οφείλεται στο υποβρύχιο βανίλια!
ΗΜΕΡΑ 4 – ΑΤΟΜΑ...1...
Ώρα: 13:20...
«Πω, πω λάσπη γίναμε...», μονολόγησα...
«Καλημέρα Ζωούλα μου... Τι ώρα είναι; Καλησπέρα δηλαδή... Πως κοιμήθηκες; Ε, τεμπελίτσα; Γιατί δεν μου απαντάς;»
Σιωπή... Γυρνάω από τη άλλη...
«Ζωή... στο μπάνιο είσαι μωρό μου;»
Σιωπή...
«Καλά που πήγε αυτή κοπέλα...;»
Έλα ντε... Από τότε που έκανα αυτήν την ερώτηση έχουν περάσει 4 μήνες...
Τη Ζωή δεν την ξαναείδα...
Το πρωινό εκείνο δεν μου απάντησε ποτέ...ούτε στο τηλεφώνημά μου... Δεν χρειάστηκε να κάνω και δεύτερο...
Είχε απαντήσει ήδη... Στο γράμμα που είχε αφήσει κάτω από το ρολόι μου στο κομοδίνο...
«Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι αυτά που ήθελα να σου πω μάλλον καιρό, αλλά για κάποιον λόγο που δεν ξέρω, δεν τόλμησα ποτέ να σου πω, θα στα έγραφα, πίσω από ένα χάρτη του νησιού που ήρθαμε μαζί για διακοπές... Έφυγα για Αθήνα... Έφυγα από σένα γενικά... Έφυγα από εμένα ειδικά... Έφυγα γιατί πλέον δεν περνούσα καλά... Και για μένα αυτό είναι αρκετό...
Το βράδυ ένιωσα υπέροχα... Ήσουν υπέροχος...
Κάπως έτσι όμως θα ήθελα να φύγω από εσένα... Με την τελευταία γεύση να είναι η πιο γλυκιά...
Όχι, δεν πήρα τώρα την απόφαση... την έχω πάρει εδώ και καιρό... Άλλωστε, εσυ είσαι αυτός που έλεγες ότι μια γυναίκα, πρώτα χωρίζει μέσα της και μετά το ανακοινώνει...
Αν δεν το έκανα τώρα θα το έκανα μόλις γυρίζαμε από τη Σχοινούσα, στην Αθήνα...
Η ζωή όμως είναι στιγμές... Και τις στιγμές δεν πρέπει να τις χάνεις... Και αυτή ήταν για μένα η στιγμή που έπρεπε να φύγω...
Ξέρω τι μπορεί να σκέφτεσαι τώρα για μένα και τι θα λες, αλλά θέλω να ξέρεις πως δεν υπήρχε, δεν υπάρχει και σίγουρα για κάποιο διάστημα δεν θα υπάρξει άλλος...
Μην προσπαθήσεις να επικοινωνήσεις μαζί μου...
Έχω φύγει...
Σ΄ αγαπώ!
Υ.Γ. Έφυγαν και τα παιδιά... Μην τα κατηγορήσεις... Ένιωθαν άβολα... Στεναχωρήθηκαν πολύ όταν τους είπα την απόφασή μου το πρωί... Θα συνεχίσουν...Μάλλον Ηρακλειά...».
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
«Ρε, δεν πάτε στο διάολο κι εσείς! Κομπλεξικοί!...
Δεν το πιστεύω Θεέ μου... Πλάκα μου κάνει...»
Όταν τις επόμενες μέρες, διάβαζα το γράμμα συνεχώς, μπας και καταφέρω και εξηγήσω κάτι από την όλη κατάσταση, τα νοήματα που έβγαλα ήταν πολλά...
Έβρισα... Θύμωσα... Απογοητεύτηκα... Γέλασα... Έκλαψα.... Αναρωτήθηκα...
Αλλά σας ορκίζομαι... Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου μόλις συνειδητοποίησα την αλήθεια του πράγματος, ξέρετε ποια ήταν;
«Και με ποιον να πάω τώρα διακοπές; Έχω άλλες 10 μέρες!»
Καλό καλοκαίρι φίλοι μου... Και τη ΖΩΗ μην την παίρνετε στα σοβαρά...
19.6.08
Και με ποιον να πάω διακοπές;;; - Μέρος 2ο
Χάραξε και δεν νυστάζω...σκέφτομαι τι μου πες χθες...άσε με να σ΄αγκαλιάζω κι άμα ξημερώσει ότι θες...
Λιώμα επιστρέφαμε όλοι (σχεδόν) μαζί στο δωμάτιο τραγουδώντας έξω από τον φούρνο που μόλις είχε ανοίξει για τους πρώτους πρωινούς στα Κατάπολα...
Ο Αντώνης κι ο Γιάννης ξεμείναν... Τον πρώτο τον αφήσαμε λίγο πριν την τελική «κρούση» στη Φρόσω που σπούδαζε στο Φυσικό τα τελευταία 4 χρόνια.... Ο δεύτερος «σερνόταν» αναγκαστικά με την κολλητή της που άγγιζε τα...80...κιλά!!!
Ε, δεν βαριέσαι...καλοκαίρι είναι...
«Θέλει κανείς τυρόπιτα;»
«Εγώ! Κι ένα Μίλκο πάρε μου Αντρέα!», τόλμησα να φωνάξω...
«Αχ βρε μωρό μου Μίλκο και τυρόπιτα πρωί πρωί;;; Δεν βλέπεις πως έχεις γίνει;; πιο χοντρός κι απ΄τον πατέρα σου και τον αδερφό σου...»
Το χτύπημα διπλό... Σε μια φράση αποκάλεσε τη μισή μου οικογένεια χοντρή και δεν ξέχασε βέβαια να μου σπάσει και τον τσαμπουκά και την όρεξη για μάσα για το υπόλοιπο των διακοπών...
Ο Αντρέας και η Ελένη παγώνουν για ένα λεπτό...
Σιωπή...
«Μάκη τελικά να σου φέρω τυρόπιτα και Μίλκο ή θα έχουμε επεισόδια;»
«Όχι μη του φέρεις», προλαβαίνει η Ζωούλα...
«Ρε πάτε καλά και οι δύο; Φέρε να φάω, να απορροφηθεί το αλκοόλ... Και Ζωίτσα... χαλάρωσε λίγο, σε παρακαλώ...».
«Mωρέ εγώ θα χαλαρώσω αλλά....», αλλά εσύ θα γίνεις βόδι σαν τον πατέρα σου και τον αδερφό σου, θα ήθελε να πει...
Με κόμπο στο λαιμό τρώω που να μην έτρωγα...
Επίστρέφουμε στο δωματιο και ξεκινάει το κονσέρτο με τα βιολιά...
«Εμένα δεν θα μου ξαναπείς μπροστά σε κόσμο χαλάρωσε κατάλαβες;»
ΕΝΑΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΤΟΒΕΝ!
Με παίρνει ο ύπνος με τη «γλυκιά» της φωνή να μου γαργαλάει τα αυτιά...ακόμα...
ΗΜΕΡΑ 3η
Λίγες ώρες μετά ξύπνησα χαλασμένος... Είναι δυνατόν ρε γαμώτο από το πουθενά να χαλιέσαι;; Διακοπές είμαστε. Κι εδώ να μου τα ζαλίζει με τα ίδια που ακούω και στη Αθήνα; Στις διακοπές θέλω να κάνω ότι θέλω, όπως θέλω και όποτε το θέλω... και κυρίως θέλω να ξεκουραστώ... Προς το παρόν δεν βλέπω να τα καταφέρνω...
Είμαστε έτοιμοι να φύγουμε για μπάνιο στην Αγία Άννα την ώρα που είχαμε πει από το βράδυ. Ανοίγω το κινητό μου. Αμέσως «σκάνε» 2 μηνύματα... Παναγιώτης το ένα...Αντώνης το άλλο...
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: «Φίλε συγνώμη αν σας χαλάσαμε έστω και για λίγο τις διακοπές... Μάλλον δεν έπρεπε να έρθουμε από την αρχή... Μάλλον χωρίζουμε οριστικά. Δεν γίνεται πλέον... Θα τα πούμε από κοντά»
ΑΝΤΩΝΗΣ: «Καλά μαλάκα, λιώσαμε στην πούτσα και οι δύο!!! Τα γκομενάκια γαμώ τα παιδιά και πολύ απελευθερωμένα!!!Σούπερ σου λέω! Δεν έχουμε κοιμηθεί καθόλου και ήρθαμε για μπάνιο στον Μούρο! Εσείς που θα πάτε; Α! Παίζει και ένα ενδεχόμενο να πάμε αύριο το πρωί Κουφονήσια με τα μωρά... Θα τα πούμε όμως το απόγευμα!».
Κι έγω έτσι πίστευα για τον Παναγιώτη και τη Σοφία από την αρχή... Δεν έπρεπε να έρθουν... Δεν έπρεπε να είναι πλέον μαζί... 7 χρόνια με 7 χωρισμούς στο ενδιάμεσο... Και θέλανε να κάνουν μια τελευταία προσπάθεια... στην Αμοργό...
Χαμένο παιχνίδι από τα αποδυτήρια...
Για το δεύτερο μήνυμα...του Αντώνη...δεν σχολιάζω...Όλο δικό σας!
Είχα αρχίσει και σκεφτόμουν...
Ξεκίνησα τις σκέψεις μου με το πόσες μέρες έχω ακόμα να κάνω διακοπές... 8 σκέφτηκα...
Συνέχισα σκεπτόμενος (πέρα από την κοπέλα μου) που είναι δική μου και μόνο επιλογή, με ποιους είχα πάει διακοπές και αν τελικά έπρεπε να πάμε τέτοια σύνθεση...
Δεν είμαστε πια 20 χρονών... Είμαστε λίγο μετά τα πρώτα «..άντα»...
«Καλημέρα Ζωή»
«Καλημέρα Αντρέα... Καλημέρα Ελένη».
Η μούρη μέχρι το πάτωμα...
«Παιδιά δεν πάμε για καμιά τυρόπιτα και Μίλκο πριν πάμε για μπάνιο...;»Πάρε και την πρωινή σου ειρωνεία Μακούλη από τη Ζωίτσα...
Χα,χα,χα... Η «παρέα» (η κολλητή της δηλαδή με τον γκόμενό της) επικρότησαν τη χαριτωμενιά της δικιάς μου.
Σιωπή...
«Φύγαμε...»
«Βάλε λίγο ράδιο Άντριου...»
«...Θα ΄θέλα ξανά να με θες... θα ΄θελα αέρας να γίνεις...», Μιχάλης Χατζηγιάννης... «ΕΚΔΡΟΜΗ»....
Λιώμα επιστρέφαμε όλοι (σχεδόν) μαζί στο δωμάτιο τραγουδώντας έξω από τον φούρνο που μόλις είχε ανοίξει για τους πρώτους πρωινούς στα Κατάπολα...
Ο Αντώνης κι ο Γιάννης ξεμείναν... Τον πρώτο τον αφήσαμε λίγο πριν την τελική «κρούση» στη Φρόσω που σπούδαζε στο Φυσικό τα τελευταία 4 χρόνια.... Ο δεύτερος «σερνόταν» αναγκαστικά με την κολλητή της που άγγιζε τα...80...κιλά!!!
Ε, δεν βαριέσαι...καλοκαίρι είναι...
«Θέλει κανείς τυρόπιτα;»
«Εγώ! Κι ένα Μίλκο πάρε μου Αντρέα!», τόλμησα να φωνάξω...
«Αχ βρε μωρό μου Μίλκο και τυρόπιτα πρωί πρωί;;; Δεν βλέπεις πως έχεις γίνει;; πιο χοντρός κι απ΄τον πατέρα σου και τον αδερφό σου...»
Το χτύπημα διπλό... Σε μια φράση αποκάλεσε τη μισή μου οικογένεια χοντρή και δεν ξέχασε βέβαια να μου σπάσει και τον τσαμπουκά και την όρεξη για μάσα για το υπόλοιπο των διακοπών...
Ο Αντρέας και η Ελένη παγώνουν για ένα λεπτό...
Σιωπή...
«Μάκη τελικά να σου φέρω τυρόπιτα και Μίλκο ή θα έχουμε επεισόδια;»
«Όχι μη του φέρεις», προλαβαίνει η Ζωούλα...
«Ρε πάτε καλά και οι δύο; Φέρε να φάω, να απορροφηθεί το αλκοόλ... Και Ζωίτσα... χαλάρωσε λίγο, σε παρακαλώ...».
«Mωρέ εγώ θα χαλαρώσω αλλά....», αλλά εσύ θα γίνεις βόδι σαν τον πατέρα σου και τον αδερφό σου, θα ήθελε να πει...
Με κόμπο στο λαιμό τρώω που να μην έτρωγα...
Επίστρέφουμε στο δωματιο και ξεκινάει το κονσέρτο με τα βιολιά...
«Εμένα δεν θα μου ξαναπείς μπροστά σε κόσμο χαλάρωσε κατάλαβες;»
ΕΝΑΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΤΟΒΕΝ!
Με παίρνει ο ύπνος με τη «γλυκιά» της φωνή να μου γαργαλάει τα αυτιά...ακόμα...
ΗΜΕΡΑ 3η
Λίγες ώρες μετά ξύπνησα χαλασμένος... Είναι δυνατόν ρε γαμώτο από το πουθενά να χαλιέσαι;; Διακοπές είμαστε. Κι εδώ να μου τα ζαλίζει με τα ίδια που ακούω και στη Αθήνα; Στις διακοπές θέλω να κάνω ότι θέλω, όπως θέλω και όποτε το θέλω... και κυρίως θέλω να ξεκουραστώ... Προς το παρόν δεν βλέπω να τα καταφέρνω...
Είμαστε έτοιμοι να φύγουμε για μπάνιο στην Αγία Άννα την ώρα που είχαμε πει από το βράδυ. Ανοίγω το κινητό μου. Αμέσως «σκάνε» 2 μηνύματα... Παναγιώτης το ένα...Αντώνης το άλλο...
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: «Φίλε συγνώμη αν σας χαλάσαμε έστω και για λίγο τις διακοπές... Μάλλον δεν έπρεπε να έρθουμε από την αρχή... Μάλλον χωρίζουμε οριστικά. Δεν γίνεται πλέον... Θα τα πούμε από κοντά»
ΑΝΤΩΝΗΣ: «Καλά μαλάκα, λιώσαμε στην πούτσα και οι δύο!!! Τα γκομενάκια γαμώ τα παιδιά και πολύ απελευθερωμένα!!!Σούπερ σου λέω! Δεν έχουμε κοιμηθεί καθόλου και ήρθαμε για μπάνιο στον Μούρο! Εσείς που θα πάτε; Α! Παίζει και ένα ενδεχόμενο να πάμε αύριο το πρωί Κουφονήσια με τα μωρά... Θα τα πούμε όμως το απόγευμα!».
Κι έγω έτσι πίστευα για τον Παναγιώτη και τη Σοφία από την αρχή... Δεν έπρεπε να έρθουν... Δεν έπρεπε να είναι πλέον μαζί... 7 χρόνια με 7 χωρισμούς στο ενδιάμεσο... Και θέλανε να κάνουν μια τελευταία προσπάθεια... στην Αμοργό...
Χαμένο παιχνίδι από τα αποδυτήρια...
Για το δεύτερο μήνυμα...του Αντώνη...δεν σχολιάζω...Όλο δικό σας!
Είχα αρχίσει και σκεφτόμουν...
Ξεκίνησα τις σκέψεις μου με το πόσες μέρες έχω ακόμα να κάνω διακοπές... 8 σκέφτηκα...
Συνέχισα σκεπτόμενος (πέρα από την κοπέλα μου) που είναι δική μου και μόνο επιλογή, με ποιους είχα πάει διακοπές και αν τελικά έπρεπε να πάμε τέτοια σύνθεση...
Δεν είμαστε πια 20 χρονών... Είμαστε λίγο μετά τα πρώτα «..άντα»...
«Καλημέρα Ζωή»
«Καλημέρα Αντρέα... Καλημέρα Ελένη».
Η μούρη μέχρι το πάτωμα...
«Παιδιά δεν πάμε για καμιά τυρόπιτα και Μίλκο πριν πάμε για μπάνιο...;»Πάρε και την πρωινή σου ειρωνεία Μακούλη από τη Ζωίτσα...
Χα,χα,χα... Η «παρέα» (η κολλητή της δηλαδή με τον γκόμενό της) επικρότησαν τη χαριτωμενιά της δικιάς μου.
Σιωπή...
«Φύγαμε...»
«Βάλε λίγο ράδιο Άντριου...»
«...Θα ΄θέλα ξανά να με θες... θα ΄θελα αέρας να γίνεις...», Μιχάλης Χατζηγιάννης... «ΕΚΔΡΟΜΗ»....
16.6.08
Και με ποιον να πάω διακοπές;;; - Μέρος 1ο
Παρακαλούνται οι επισκέπτες όπως αποβιβαστούν άμεσα! Το καράβι αναχωρεί σε 5 λεπτά για Αμοργό!Οι διακοπές μου μόλις είχαν ξεκινήσει... Καλοκαίρι του 2008... Τέλος Ιουλίου... Όλα φαινόντουσαν ιδανικά και ήρεμα....Για ξεκούραση πηγαίναμε... Εγώ...Το «μωρό» μου... 2 ζευγάρια φίλων... και οι 2 μόνιμοι μπάκουροι φίλοι μας... ο Αντώνης κι ο Γιάννης... Τι να τους κάνουμε...;
Στο καράβι (κοντά στις 9 ωρίτσες το ταξίδι) είχαν αρχίσει γύρω μας, τα πρώτα «γλέντια»...
«Τι τον ήθελες αυτόν τον μαλάκα τον φίλο σου μαζί ρε Κώστα;» άκουγα τη γκρίνια μιας κοπέλας στο διπλανό παγκάκι του καταστρώματος...
«Θα μας τα κάνει ΝΑ... Μην πάμε εδώ για μπάνιο, πάμε εκεί... Μην πάμε εκεί για φαγητό, πάμε εδώ και τέτοια...»
«Σταμάτα βρε αγάπη μου...ακόμα δεν φτάσαμε...ήμαρτον»! Μάταια προσπαθούσε να την καθησυχάσει...
Ω, ρε πούστη μου λέω... Λίγο πιο κει η «κούραση» συνεχιζόταν, με αυτά τα κουραστικότατα «άχρωμα ζευγάρια» που έχουν πετύχει στο μακρινό παρελθόν πρώτα σε πανελλαδικές και τώρα ανήκουν σε τοπικές οργανώσεις, συνδικαλιστικά όργανα και περιβαλλοντικές οργανώσεις;;; ΑΥΤΑ!
Αυτά λοιπόν, είχαν ξεκινήσει το φεστιβάλ μπιρίμπας από το καράβι... Ωχ θεέ μου...! Δεν γίνεται... Θα την πέσω λίγο να γλιτώσω εικόνες...! Δεν είχαν περάσει 10 λεπτά που είχα κλείσει τα βλέφαρά μου και...
«Σοφοκλήηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη... Τι κάνεις εκεί παιδάκι μου;;; Ω, ρε γαμώτο...σας ζητώ χίλια συγνώμη... Τι να τον κάνω;;; Δεν μαζεύεται!»
«Τίποτα....»απαντώ. «Μην τον κάνετε τίποτα...».
Ο Σοφοκλής ένα τσιουαουα καφετί μόλις είχε κατουρήσει το σακ βουαγιάζ μου που βρισκόταν ακριβώς δίπλα μου και από κάτω μου...
Μερακλής ο Σόφο!!!
Ώρες μετά φτάσαμε στην Αμοργό... Χωρίς να προχωρήσω σε λεπτομέρειες...το πρώτο βράδυ πέρασε ήρεμα... φαγητό και ποτάκι...
Το πρωί το ραντεβού μας ήταν στον χώρο του πρωινού. Κατέβηκα πρώτος...
Πιάνω ένα τραπέζι για 8... Λίγα λεπτά αργότερα ακολουθεί η κυρά μου... έβαζε τα αντιηλιακά της στο δωμάτιο... Να σου και τα μπακουράκια μας...Κύριοι! Η Ελένη... Ο Αντρέας... Ο Παναγιώτης... Η Σ...;;
«Η Σοφία που είναι ρε Παν;»
«Ε,ε,ε,ε,ε... Δεν ένιωθε πολύ καλά και έμεινε στο δωμάτιο μωρέ... Θα έρθει να μας βρει αργότερα, όπου πάμε για μπάνιο...»
Κατάλαβα, λέω από μέσα μου... Ο πρώτος καβγάς... Η πρώτη απώλεια...
Η μέρα πέρασε... Η Σοφία δεν φάνηκε... Δεν ένιωθε ακόμα καλά...
«Παιδιά εμείς θα φύγουμε το πρωί...» ακούστηκε να λέει ο Παναγιώτης. «Γίναμε κώλος... θα σας πω... Μην χαλιέστε όμως εσείς... Κοιτάξτε να περάσετε καλά και τα λέμε στην Αθήνα...»
«Ποια Αθήνα ρε; Πας καλά; Που πάτε;;;» ρώτησα...
«Άσε που σου λέω ρε φίλε... Καλά να περάσετε...»
ΣΥΝΟΛΟ ΑΤΟΜΩΝ 6!
Η παρέα είχε πέσει λίγο, αλλά είπε να συνεχίσει...
A, la luna, la luna, la luna, la luna...Χορευτικό τρενάκι σε μπαρ στη χώρα 5 το πρωί...
Ξημερώνει...
Συνεχίζεται...
11.6.08
Προδοσία...
Kάπου διάβασα κάποτε πως προδοσία είναι η πιο βεβαρημένη ίσως συναισθηματικά και ηθικά λέξη... Μια λέξη που ρίχνει βαριά τη σκιά της πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, κι όμως είναι τόσο δύσκολο να προσδιοριστεί με ακρίβεια...
Αλήθεια τι είναι προδοσία; Είναι πάθος; Είναι αδυναμία; Είναι επιλογή ή στάση ζωής; Τι; Λίγο απ΄όλα θα έλεγα...
Στη ζωή μας λίγο ή πολύ όλοι έχουμε προδοθεί... Είτε από έρωτα...είτε από φίλους...είτε στην καθημερινότητά μας που στις μέρες μας θέλει να λέγεται εργασιακός χώρος και συνεργάτες, αφού εκεί ξοδεύουμε το μεγαλύτερο μέρος της, είτε απ΄οτιδήποτε άλλο μπορεί να πληγωθεί ο καθένας...
Στη σκέψη μου είναι επίσης, πως η προδοσία γεννάται μέσα από την ανασφάλεια και την έλλειψη ικανοποίησης από αυτό που μας προσφέρει, η σχέση μας, ο φίλος/η, ο συνεργάτης, οι άνθρωποι γύρω μας.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση η προδοσία πονάει... Δεν την απαλύνει καμία άποψη...κανενός...θεωρητικού...
Προσωπικά είναι ότι με ενοχλεί περισσότερο... Ότι μισώ...Ότι έχω ως αρχή να μην κάνω πράξη ποτέ στη ζωή μου...
Δεν ξέρω όμως αν σήμερα μπορούμε να την αποφύγουμε...
Ζευγάρια προδίδονται καθημερινά στη λήθη μιας πρόσκαιρης ικανοποίησης, φίλοι/ες προδίδονται με τόση ευκολία όσο εύκολα νομίζούν πως γίναν φίλοι, συνεργάτες ζουν με την προδοσία να κυλάει στο αίμα τους στο βωμό της αναρρίχησης κάποιας θέσης ή αρπαχτής...
Προδομένοι και προδότες...έχουν πάντα την ίδια κατάληξη...Μοναξιά και εγκατάλειψη... Εσωτερική ή κυριολεκτική...Κενό κι απελπισία...
«Η ζωή μου είναι στα χέρια σου...Εκεί με εξόρισες...σε κατάσταση κατατονίας! Ξέρεις τι είναι η κατατονία; Ξέρεις;
Η χώρα που βασιλεύει ο πρίγκιπας του κενού...ο πρίγκιπας της απουσίας...ο πρίγκιπας της απελπισίας...»! (σκηνή από το θεατρικό έργο του Χάρολντ Πίντερ, «Προδοσία»)
Υ.Γ.: Στο θεατρικό έργο «Προδοσία» του Χάρολντ Πίντερ, η προδοσία γίνεται πρωταγωνίστρια εκεί που στις μέρες μας συνηθίζεται...Σ΄ένα ερωτικό τρίγωνο...
«Πηδιέμαι με την γυναίκα του καλύτερου μου φίλου»!
Εκείνος το ήξερε τελικά και δεν μιλούσε... Δηλαδή πρόδωσε και αυτός τον ίδιο του τον εαυτό... μια οπτική που είναι τόσο επίκαιρη και δεν την «συλλαμβάνει» εύκολα κανείς σαν σκέψη και προβληματισμό...
Σκεφτείτε πως τρεις άνθρωποι με οδηγό τον τίτλο του άρθρου μας, ισοπεδώνουν τόσο απλά 4 βασικές αξίες...Τη φιλία, την πίστη, τον έρωτα και την προσωπική αξιοπρέπεια...
Αλήθεια τι είναι προδοσία; Είναι πάθος; Είναι αδυναμία; Είναι επιλογή ή στάση ζωής; Τι; Λίγο απ΄όλα θα έλεγα...
Στη ζωή μας λίγο ή πολύ όλοι έχουμε προδοθεί... Είτε από έρωτα...είτε από φίλους...είτε στην καθημερινότητά μας που στις μέρες μας θέλει να λέγεται εργασιακός χώρος και συνεργάτες, αφού εκεί ξοδεύουμε το μεγαλύτερο μέρος της, είτε απ΄οτιδήποτε άλλο μπορεί να πληγωθεί ο καθένας...
Στη σκέψη μου είναι επίσης, πως η προδοσία γεννάται μέσα από την ανασφάλεια και την έλλειψη ικανοποίησης από αυτό που μας προσφέρει, η σχέση μας, ο φίλος/η, ο συνεργάτης, οι άνθρωποι γύρω μας.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση η προδοσία πονάει... Δεν την απαλύνει καμία άποψη...κανενός...θεωρητικού...
Προσωπικά είναι ότι με ενοχλεί περισσότερο... Ότι μισώ...Ότι έχω ως αρχή να μην κάνω πράξη ποτέ στη ζωή μου...
Δεν ξέρω όμως αν σήμερα μπορούμε να την αποφύγουμε...
Ζευγάρια προδίδονται καθημερινά στη λήθη μιας πρόσκαιρης ικανοποίησης, φίλοι/ες προδίδονται με τόση ευκολία όσο εύκολα νομίζούν πως γίναν φίλοι, συνεργάτες ζουν με την προδοσία να κυλάει στο αίμα τους στο βωμό της αναρρίχησης κάποιας θέσης ή αρπαχτής...
Προδομένοι και προδότες...έχουν πάντα την ίδια κατάληξη...Μοναξιά και εγκατάλειψη... Εσωτερική ή κυριολεκτική...Κενό κι απελπισία...
«Η ζωή μου είναι στα χέρια σου...Εκεί με εξόρισες...σε κατάσταση κατατονίας! Ξέρεις τι είναι η κατατονία; Ξέρεις;
Η χώρα που βασιλεύει ο πρίγκιπας του κενού...ο πρίγκιπας της απουσίας...ο πρίγκιπας της απελπισίας...»! (σκηνή από το θεατρικό έργο του Χάρολντ Πίντερ, «Προδοσία»)
Υ.Γ.: Στο θεατρικό έργο «Προδοσία» του Χάρολντ Πίντερ, η προδοσία γίνεται πρωταγωνίστρια εκεί που στις μέρες μας συνηθίζεται...Σ΄ένα ερωτικό τρίγωνο...
«Πηδιέμαι με την γυναίκα του καλύτερου μου φίλου»!
Εκείνος το ήξερε τελικά και δεν μιλούσε... Δηλαδή πρόδωσε και αυτός τον ίδιο του τον εαυτό... μια οπτική που είναι τόσο επίκαιρη και δεν την «συλλαμβάνει» εύκολα κανείς σαν σκέψη και προβληματισμό...
Σκεφτείτε πως τρεις άνθρωποι με οδηγό τον τίτλο του άρθρου μας, ισοπεδώνουν τόσο απλά 4 βασικές αξίες...Τη φιλία, την πίστη, τον έρωτα και την προσωπική αξιοπρέπεια...
4.6.08
"Το παραθύρι της γιαγιάς..."
Eα πανίνο με ζαμπό, τυρί κι αυκό!
Έτσι ζητούσα στη Ρόδο "ένα σάντουιτς με ζαμπόν, τυρί...κι αυγό"! Αλλοδαπός! Βαριά προφορά ο άτιμος...
Ναι...στη Ρόδο μεγάλωσα...σχεδόν... Εκεί έμαθα να μιλάω... (ξέρω γελάτε εδώ, ύστερα από το παραπάνω)... Εκεί έμαθα πολλά...κυρίως όμως εκεί έμαθα τελικά να ελπίζω!
Στη Ρόδο έμενε και η γιαγιά μου η συχωρεμένη, με τον παππού μου, επίσης προ 3 μηνών συχωρεμένο... Ένα χρόνο βάστηξε ο κυρ Παναγιώτης μακριά από τη «Μπέμπα». Έτσι λέγαν τη γιαγιά! Αιγυπτιώτες το σόι του πατέρα μου συνήθιζαν να φωνάζουν χαϊδευτικά Μπέμπες τις νέες κοπέλες και αυτό τους ακολουθούσε μέχρι τέλους. Αφού μετά την κηδεία της γιαγιάς είδαμε μια φίλη της στο δρόμο και μόλις έμαθε για το δυσάρεστο εξεπλάγην, αφού όπως είπε το κηδειόχαρτο δεν έγραφε Μπέμπα και νόμιζε ότι πέθανε άλλη... Ναι! Απίστευτα πράγματα σας λέω... Μισός αιώνας φίλες κοντά και νόμιζε ότι τη βαφτίσαν Μπέμπα! Τέλοσπάντων...
Το σπίτι, λοιπόν, που έμεναν στη Ρόδο ήταν ένα σπίτι που για 45 χρόνια, «ζούσε»...! 45 χρόνια έσφυζε από ζωή, χαρές, λύπες... Κυρίως χαρές όμως...
Οι μέρες που πέρασαν τη προηγούμενη εβδομάδα, ήταν δύσκολες... κυρίως για τον πατέρα μου... Μετά τον πρόσφατο χαμό και του παππού, όπως προανέφερα παραπάνω, το σπίτι έμεινε έρημο... Έπρεπε να το αδειάσει...Έπρεπε να κόψει τις ρίζες του ουσιαστικά...Έπρεπε να σβήσει το παρελθόν του εκεί... την εφηβεία του... τα φοιτητικά του χρόνια... τους αρραβώνες του... τη γέννα των παιδιών του... Τόσα άλλα... Η σκηνή του αδειάσματος του σπιτιού και του τελευταίου αποχαιρετισμού, ήταν αρκετά άγρια και στενόχωρη... Τα συναισθήματα δεν άλλαξαν και για τη μητέρα μου, βέβαια, που πάντα στάθηκε σαν... «κόρη» όπως είπαν στα τελευταία τους οι γέροι... Και λίγα είπαν...λέω εγώ.
Το να πω ιστορίες και θύμησες μέσα από εκεί, θα ήταν μάταιο... Άπειρες!
Κάτι όμως που θέλω να μοιραστώ μαζί σας...ήταν το παραθύρι της γιαγιάς μου στην κουζίνα της... Εκεί που συνήθιζε να κάθεται και να κοιτάει έξω καπνίζοντας «22» και να απολαμβάνει το βοριαδάκι που έμπαινε όλη μέρα ανεξαρτήτως καύσωνα ή μη!
«Σαν τη θέση αυτή τίποτα στον κόσμο» μου έλεγε... Και είχε δίκιο... Μια μαγική δύναμη, έδινε μια απίστευτη ομορφιά σε αυτό το «τίποτα» της θέας που είχε αυτή θέση και που θα σας περιγράψω αμέσως...
Μπροστά από αυτό το παράθυρο-μπαλκόνι και για όσο έπιανε το μάτι απλωνόντουσαν μόνο ταράτσες άλλων σπίτιών...τσιμέντο... Πίσω όμώς από όλα αυτά τα κτίρια (όχι βέβαια σαν της Αθήνας, αλλά αρκετά πιο χαμηλά και πιο παραδοσιακά), ξεπρόβαλε πάντα ένα υπέροχο γαλάζιο χρώμα στον ουρανό, που γινόταν κάτοπτρο από το χρώμα της θάλασσας της Ψαροπούλας, όπως ονομαζόταν η παραλία πιο κάτω.
Στο ίδιο σημείο του ουρανού που έβλεπα έπεφτε και ο ήλιος... Δεν γινόταν τίποτα διαφορετικό δηλαδή από πολλά άλλα μέρη στον κόσμο...
Κι όμως... Τι όμορφα που ένιωθα όταν είχα αυτή την εικόνα μπροστά μου... Έπαιρνα τόση δύναμη! Ταξίδευα τόσο όμορφα με το νου... Πίστευα πως πίσω από όλα αυτά που «έπνιγαν» τη θέα μου, κρυβόταν κάτι πραγματικά όμορφο και ξεχωριστό! Μη με ρωτήσετε γιατί... Δεν ξέρω...απλά γέμιζα!!!
Σήμερα... αυτό το «τίποτα»... με βγάζει πολλές φορές από το αδιέξοδο που χάνομαι στα σοκάκια της καθημερινότητας... Κυρίως όμως, με έμαθε να πιστεύω πως, πίσω από κάθε «τοίχος» κρύβεται μια «θάλασσα»... Πίσω απ΄το τίποτα κρύβεται ένα υπέροχο χρώμα... μια ελπίδα... μια αλλαγή... μια συνέχεια... Και τελικά πίσω απ΄ότι με κάνει να χαμογελάω...κρύβεται το «παραθύρι της γιαγιάς»! Έτσι, όπως εγώ κοιτώ μέσα από εκεί, αυτά που θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν και έρχονται...!
Έτσι ζητούσα στη Ρόδο "ένα σάντουιτς με ζαμπόν, τυρί...κι αυγό"! Αλλοδαπός! Βαριά προφορά ο άτιμος...
Ναι...στη Ρόδο μεγάλωσα...σχεδόν... Εκεί έμαθα να μιλάω... (ξέρω γελάτε εδώ, ύστερα από το παραπάνω)... Εκεί έμαθα πολλά...κυρίως όμως εκεί έμαθα τελικά να ελπίζω!
Στη Ρόδο έμενε και η γιαγιά μου η συχωρεμένη, με τον παππού μου, επίσης προ 3 μηνών συχωρεμένο... Ένα χρόνο βάστηξε ο κυρ Παναγιώτης μακριά από τη «Μπέμπα». Έτσι λέγαν τη γιαγιά! Αιγυπτιώτες το σόι του πατέρα μου συνήθιζαν να φωνάζουν χαϊδευτικά Μπέμπες τις νέες κοπέλες και αυτό τους ακολουθούσε μέχρι τέλους. Αφού μετά την κηδεία της γιαγιάς είδαμε μια φίλη της στο δρόμο και μόλις έμαθε για το δυσάρεστο εξεπλάγην, αφού όπως είπε το κηδειόχαρτο δεν έγραφε Μπέμπα και νόμιζε ότι πέθανε άλλη... Ναι! Απίστευτα πράγματα σας λέω... Μισός αιώνας φίλες κοντά και νόμιζε ότι τη βαφτίσαν Μπέμπα! Τέλοσπάντων...
Το σπίτι, λοιπόν, που έμεναν στη Ρόδο ήταν ένα σπίτι που για 45 χρόνια, «ζούσε»...! 45 χρόνια έσφυζε από ζωή, χαρές, λύπες... Κυρίως χαρές όμως...
Οι μέρες που πέρασαν τη προηγούμενη εβδομάδα, ήταν δύσκολες... κυρίως για τον πατέρα μου... Μετά τον πρόσφατο χαμό και του παππού, όπως προανέφερα παραπάνω, το σπίτι έμεινε έρημο... Έπρεπε να το αδειάσει...Έπρεπε να κόψει τις ρίζες του ουσιαστικά...Έπρεπε να σβήσει το παρελθόν του εκεί... την εφηβεία του... τα φοιτητικά του χρόνια... τους αρραβώνες του... τη γέννα των παιδιών του... Τόσα άλλα... Η σκηνή του αδειάσματος του σπιτιού και του τελευταίου αποχαιρετισμού, ήταν αρκετά άγρια και στενόχωρη... Τα συναισθήματα δεν άλλαξαν και για τη μητέρα μου, βέβαια, που πάντα στάθηκε σαν... «κόρη» όπως είπαν στα τελευταία τους οι γέροι... Και λίγα είπαν...λέω εγώ.
Το να πω ιστορίες και θύμησες μέσα από εκεί, θα ήταν μάταιο... Άπειρες!
Κάτι όμως που θέλω να μοιραστώ μαζί σας...ήταν το παραθύρι της γιαγιάς μου στην κουζίνα της... Εκεί που συνήθιζε να κάθεται και να κοιτάει έξω καπνίζοντας «22» και να απολαμβάνει το βοριαδάκι που έμπαινε όλη μέρα ανεξαρτήτως καύσωνα ή μη!
«Σαν τη θέση αυτή τίποτα στον κόσμο» μου έλεγε... Και είχε δίκιο... Μια μαγική δύναμη, έδινε μια απίστευτη ομορφιά σε αυτό το «τίποτα» της θέας που είχε αυτή θέση και που θα σας περιγράψω αμέσως...
Μπροστά από αυτό το παράθυρο-μπαλκόνι και για όσο έπιανε το μάτι απλωνόντουσαν μόνο ταράτσες άλλων σπίτιών...τσιμέντο... Πίσω όμώς από όλα αυτά τα κτίρια (όχι βέβαια σαν της Αθήνας, αλλά αρκετά πιο χαμηλά και πιο παραδοσιακά), ξεπρόβαλε πάντα ένα υπέροχο γαλάζιο χρώμα στον ουρανό, που γινόταν κάτοπτρο από το χρώμα της θάλασσας της Ψαροπούλας, όπως ονομαζόταν η παραλία πιο κάτω.
Στο ίδιο σημείο του ουρανού που έβλεπα έπεφτε και ο ήλιος... Δεν γινόταν τίποτα διαφορετικό δηλαδή από πολλά άλλα μέρη στον κόσμο...
Κι όμως... Τι όμορφα που ένιωθα όταν είχα αυτή την εικόνα μπροστά μου... Έπαιρνα τόση δύναμη! Ταξίδευα τόσο όμορφα με το νου... Πίστευα πως πίσω από όλα αυτά που «έπνιγαν» τη θέα μου, κρυβόταν κάτι πραγματικά όμορφο και ξεχωριστό! Μη με ρωτήσετε γιατί... Δεν ξέρω...απλά γέμιζα!!!
Σήμερα... αυτό το «τίποτα»... με βγάζει πολλές φορές από το αδιέξοδο που χάνομαι στα σοκάκια της καθημερινότητας... Κυρίως όμως, με έμαθε να πιστεύω πως, πίσω από κάθε «τοίχος» κρύβεται μια «θάλασσα»... Πίσω απ΄το τίποτα κρύβεται ένα υπέροχο χρώμα... μια ελπίδα... μια αλλαγή... μια συνέχεια... Και τελικά πίσω απ΄ότι με κάνει να χαμογελάω...κρύβεται το «παραθύρι της γιαγιάς»! Έτσι, όπως εγώ κοιτώ μέσα από εκεί, αυτά που θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν και έρχονται...!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)