Από την E.
“Ολα είναι τέλεια...”
Η πρώτη μου σκέψη το πρώι.Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου,οτι σήμερα θα ξυπνούσα με καλή ψυχολογία.Μετά απο τρείς μέρες εσωτερικής αναζήτησης και αυτοκριτικής με ερωτήματα του τύπου “τι έφταιξε;”,”τι έκανα λαθος;” και άλλα τέτοια που σκεφτόμαστε οταν μια σχέση σύντομη ή μη,τελειώνει.(ο χρόνος για μένα σε αυτά τα ζητήματα,δεν είχε ποτέ σημασία.Είμαι ορκισμένη οπαδός της ασύλληπτης φράσης του Pacino,στο Scent of a woman...”some people live a lifetime in a minute”)
Την απάντηση την ήξερα...Για άλλη μια φορά ομως έψαχνα να βρώ δικαιολογίες.
“Είσαι υπέροχος άνθρωπος”…οι τελευταίες κουβέντες του Κώστα.
“Ναι το ξέρωωωωω!!!Μου το επιβεβαιώνουν κάθε μέρα οι φίλοι μου,η οικογένοια μου και οι συνεργάτες μου.Δεν περιμένω εσένα που με ξέρεις είκοσι μέρες για να μου το πείς!!!” ήθελα να του φωνάξω.Δεν το έκανα.Παρέμεινα ήρεμη για άλλη μια φορά.
Είκοσι ημέρες ήμουν μαζί του.Γνωριμία απο αυτές,”ο γνωστός του γνωστού”,μια βραδυά στους Onirama να τραγουδάμε,ο ένας πάνω στον άλλο,”getting away with it,all messed up!!!” των James.Και εγώ αλλού...
Τους τελευταίους τρείς μήνες,ζούσα το πιο όμορφο φλέρτ της ζωής μου!(ναι-ναι!Υπάρχει ακόμη το φλέρτ.Αρκεί να το βάλουμε εμείς στην ζωή μας!)Και ήταν απο αυτά που σε κάνουν να χαμογελάς συνέχεια και που η προσμονή για ενα κοίταγμα ή άγγιγμα κάνουν την καρδιά σου να χτυπά!
Δεν “ζαλίστηκα” όταν τον είδα. Για να πω την αλήθεια,την άλλη μέρα δεν θυμόμουν αν ήταν ψηλός ή κοντός! Η μόνη εικόνα που είχα ήταν... πως σίγουρα είχε το πιο ζεστό χαμόγελο που είχα συναντήσει μέχρι τότε!
Ο φίλος είπε στην φίλη, η φίλη σε εμένα και το αντίστροφο. Η συνέχεια;;; Βόλτες, σινεμά, λόγια, γέλια, ξενύχτια με φίλους και οχι σεξ... Ούτε έρωτας... Αλλά αυτό το ενδιάμεσο... Που αρχίζεις να νιώθεις,να βάζεις δυο πράγματα στο κεφάλι σου για τον άλλο... Για μένα τουλάχιστον,’ετσι ήταν. Για αυτόν δεν ξέρω.Μπορούσε να σου μιλάει για ολα και να τον χαζέυεις, ποτέ ομως για αυτό που πραγματικά σκεφτόταν.
Ηρεμα... Λίγες μέρες ακόμη... Μέχρι που κάτι,κάπου δεν κόλλησε. Οι δικαιολογίες του καλές ή μάλλον πειστικές. Τόσο που έβαλα τον εαυτό μου να σκέφτεται,οτι μπορώ να κάνω εγω την υπέρβαση και να προσαρμόσω εγώ την ζωή μου σύμφωνα με την δική του.Και θα το έκανα εαν με άφηνε.Είμαι απο τους ανθρώπους που κάνουν τα πάντα για τους άλλους. Και αν η λέξη “πάντα” ακούγεται υπερβολική,το λέω αλλιώς! Κάνω οτι μπορώ! Αυτό είχα καταλήξει οτι είναι και η απάντηση στα ερωτήματα που προανέφερα.Οτι αυτό φταίει και είναι το λάθος. Το οτι να δίνεις,στις μέρες μας,αγχώνει. Το να είσαι ήρεμος και δεκτικός, πιέζει...
Συνάντησα εναν φίλο τυχαία το απόγευμα. Οχι κολλητό,αλλά απο αυτούς που έχουμε κάνει κάποια πράγματα μαζί και έχουμε πεί και μερικές κουβέντες παραπάνω. Ηθοποιός... Ταλαντούχος πολύ...Ψαγμένος άνθρωπος... Σταματήσαμε για έναν καφέ,κατακλύζοντας ο ένας τον άλλο με νέα... Χωρίς σειρά... Για φίλους κοινούς – γέλια,για δουλειές-προβλήματα,για τις τελευταιές απόπειρες μας για σχεση-βλέμματα γεμάτα κατανόηση. Ολα σε δεκαπέντε λεπτά! Υποσχέθηκαμε να συναντήθουμε πάλι σύντομα... Δεν θα το κάνουμε. Το ξέραμε και οι δύο,αλλα το είπαμε.Επρεπε να φύγει. Με αγκάλιασε,με κράτησε απο τους ώμους και κοιτώντας με, με αυτα τα μάτια που πάντα γυαλίζουν, μου ειπε:
“Εκατομύρια άνθρωποι, μπορούν χωρίς τον Κώστα. Εσύ,δεν μπορείς;;;”
Δεν πρόλαβα να απαντήσω... Δεν ήξερα τι να απαντήσω... Με φίλησε βιαστικά στο μέτωπο και απομακρύνθηκε φωνάζοντας μου, σχεδόν τραγουδιστά:
“Μην αλλάξεις για κανέναν μικροοοοοοο!!!!!!”
Δεν υπάρχουν ερωτήματα πλέον, ούτε απαντήσεις. Απλα...
“…That’s the living!!!”
Η πρώτη μου σκέψη το πρώι.Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου,οτι σήμερα θα ξυπνούσα με καλή ψυχολογία.Μετά απο τρείς μέρες εσωτερικής αναζήτησης και αυτοκριτικής με ερωτήματα του τύπου “τι έφταιξε;”,”τι έκανα λαθος;” και άλλα τέτοια που σκεφτόμαστε οταν μια σχέση σύντομη ή μη,τελειώνει.(ο χρόνος για μένα σε αυτά τα ζητήματα,δεν είχε ποτέ σημασία.Είμαι ορκισμένη οπαδός της ασύλληπτης φράσης του Pacino,στο Scent of a woman...”some people live a lifetime in a minute”)
Την απάντηση την ήξερα...Για άλλη μια φορά ομως έψαχνα να βρώ δικαιολογίες.
“Είσαι υπέροχος άνθρωπος”…οι τελευταίες κουβέντες του Κώστα.
“Ναι το ξέρωωωωω!!!Μου το επιβεβαιώνουν κάθε μέρα οι φίλοι μου,η οικογένοια μου και οι συνεργάτες μου.Δεν περιμένω εσένα που με ξέρεις είκοσι μέρες για να μου το πείς!!!” ήθελα να του φωνάξω.Δεν το έκανα.Παρέμεινα ήρεμη για άλλη μια φορά.
Είκοσι ημέρες ήμουν μαζί του.Γνωριμία απο αυτές,”ο γνωστός του γνωστού”,μια βραδυά στους Onirama να τραγουδάμε,ο ένας πάνω στον άλλο,”getting away with it,all messed up!!!” των James.Και εγώ αλλού...
Τους τελευταίους τρείς μήνες,ζούσα το πιο όμορφο φλέρτ της ζωής μου!(ναι-ναι!Υπάρχει ακόμη το φλέρτ.Αρκεί να το βάλουμε εμείς στην ζωή μας!)Και ήταν απο αυτά που σε κάνουν να χαμογελάς συνέχεια και που η προσμονή για ενα κοίταγμα ή άγγιγμα κάνουν την καρδιά σου να χτυπά!
Δεν “ζαλίστηκα” όταν τον είδα. Για να πω την αλήθεια,την άλλη μέρα δεν θυμόμουν αν ήταν ψηλός ή κοντός! Η μόνη εικόνα που είχα ήταν... πως σίγουρα είχε το πιο ζεστό χαμόγελο που είχα συναντήσει μέχρι τότε!
Ο φίλος είπε στην φίλη, η φίλη σε εμένα και το αντίστροφο. Η συνέχεια;;; Βόλτες, σινεμά, λόγια, γέλια, ξενύχτια με φίλους και οχι σεξ... Ούτε έρωτας... Αλλά αυτό το ενδιάμεσο... Που αρχίζεις να νιώθεις,να βάζεις δυο πράγματα στο κεφάλι σου για τον άλλο... Για μένα τουλάχιστον,’ετσι ήταν. Για αυτόν δεν ξέρω.Μπορούσε να σου μιλάει για ολα και να τον χαζέυεις, ποτέ ομως για αυτό που πραγματικά σκεφτόταν.
Ηρεμα... Λίγες μέρες ακόμη... Μέχρι που κάτι,κάπου δεν κόλλησε. Οι δικαιολογίες του καλές ή μάλλον πειστικές. Τόσο που έβαλα τον εαυτό μου να σκέφτεται,οτι μπορώ να κάνω εγω την υπέρβαση και να προσαρμόσω εγώ την ζωή μου σύμφωνα με την δική του.Και θα το έκανα εαν με άφηνε.Είμαι απο τους ανθρώπους που κάνουν τα πάντα για τους άλλους. Και αν η λέξη “πάντα” ακούγεται υπερβολική,το λέω αλλιώς! Κάνω οτι μπορώ! Αυτό είχα καταλήξει οτι είναι και η απάντηση στα ερωτήματα που προανέφερα.Οτι αυτό φταίει και είναι το λάθος. Το οτι να δίνεις,στις μέρες μας,αγχώνει. Το να είσαι ήρεμος και δεκτικός, πιέζει...
Συνάντησα εναν φίλο τυχαία το απόγευμα. Οχι κολλητό,αλλά απο αυτούς που έχουμε κάνει κάποια πράγματα μαζί και έχουμε πεί και μερικές κουβέντες παραπάνω. Ηθοποιός... Ταλαντούχος πολύ...Ψαγμένος άνθρωπος... Σταματήσαμε για έναν καφέ,κατακλύζοντας ο ένας τον άλλο με νέα... Χωρίς σειρά... Για φίλους κοινούς – γέλια,για δουλειές-προβλήματα,για τις τελευταιές απόπειρες μας για σχεση-βλέμματα γεμάτα κατανόηση. Ολα σε δεκαπέντε λεπτά! Υποσχέθηκαμε να συναντήθουμε πάλι σύντομα... Δεν θα το κάνουμε. Το ξέραμε και οι δύο,αλλα το είπαμε.Επρεπε να φύγει. Με αγκάλιασε,με κράτησε απο τους ώμους και κοιτώντας με, με αυτα τα μάτια που πάντα γυαλίζουν, μου ειπε:
“Εκατομύρια άνθρωποι, μπορούν χωρίς τον Κώστα. Εσύ,δεν μπορείς;;;”
Δεν πρόλαβα να απαντήσω... Δεν ήξερα τι να απαντήσω... Με φίλησε βιαστικά στο μέτωπο και απομακρύνθηκε φωνάζοντας μου, σχεδόν τραγουδιστά:
“Μην αλλάξεις για κανέναν μικροοοοοοο!!!!!!”
Δεν υπάρχουν ερωτήματα πλέον, ούτε απαντήσεις. Απλα...
“…That’s the living!!!”
