Αφιέρωμα: Rock n' Roll

21 χρόνια + κάτι...ιστορίας στην αρχή της Λουκιανού!
1 μαγαζί που όταν στα τέλη του 1987 πήρε τη σκυτάλη από το ιστορικό «state coach», όπως λεγόταν πριν ο χώρος, από το 1973 έως τότε, δεν ήξερε κανείς αν θα βγάλει χρόνο!
Χρόνο έβγαλε λοιπόν και σε αυτόν προστέθηκαν και 20 ακόμη…

Φτάνοντας στην πόρτα θα συναντήσεις (Π, Σ, Κ, συνήθως) ένα μπουλούκι λαού να περιμένει απ΄έξω υπομονετικά…
Στην πόρτα ο "παλιός" Μάνος (ψηλός με αυστηρό ύφος), με μπλούζα με κουκούλα και δερμάτινο ή στρατιωτικό μπουφάν συνήθως και ο Χάρης, πιο ευγενική φυσιογνωμία κοντά στο ίδιο στυλάκι….
Τα κριτήριά τους για να μπεις….ότι να ΄ναι…
Κόβουν από παρέες γυναικών μέχρι κουστουμαρισμένους άντρες…
Το στιλιστικό έχει αποδειχτεί πως δεν παίζει ρόλο…
Εγώ ας πούμε, έχω μπει και με βερμούδα…και τα μάτια μας μέσα έχουν δει πολλά…

Πόρτα έχω φάει μια φορά πριν 7-8 χρόνια, όταν μάλιστα πήγα παρέα με ένα πολύ γνωστό τραγουδιστή (όχι σκυλά)! Τρέλα!

Για τις γυναίκες, θα πρέπει να σημειώσουμε δε εδώ ότι όσο πιο ξέκωλο πολυτελείας είσαι, τόσο το καλύτερο… Έχεις πράσινη κάρτα!

Μπαίνοντας κάποιος στο μαγαζί, αρχίζει και ζει τον πανικό από την πόρτα…
Ατμόσφαιρα αποπνικτική με κόσμο σαν σαρδέλα να προσπαθεί να κλέψει την πρώτη ματιά σου κατά την είσοδο…

Στο μπαρ…δεν ξέρω πως…αλλά μια ζωή βλαμμένα παιδάκια είχαν! Ειλικρινά!
Ξέρετε αυτά που πιάνουν τον πυροσβεστήρα και ψεκάζουν σαν ζώα τους αποσβολωμένους θαμώνες που υπομονετικά και με χαζό χαμογελάκι οι μισοί και έτοιμοι να ρίξουν καντήλια οι άλλοι μισοί, απολαμβάνουν τα σκάγια…

Το παιχνίδι (με τα μάτια) έχει αρχίσει να γίνεται από την είσοδό σου στο μαγαζί!
Γκόμενες θολωμένες…Γκόμενοι ψωμόλια!!!
Οι γυναίκες γκομενάκια, έχουν πραγματικά μια απίστευτη θολούρα στη ματιά τους, σαν να έχουν να αγγίξουν…(μην πω το άλλο) άντρα…δεν ξέρω κι εγώ πόσο… Σε γδύνουν… Σε τρώνε… Παίρνουν τη θέση του άντρα…
Οι δε άντρες…Τέτοια ωραιοπάθεια ρε παιδάκι μου μαζεμένη σε ένα χώρο…δεν έχω ξαναδεί! Ψωμολυσσαααααααα…. Πα, πα, πα, πα, πα…

Τώρα θα μου πείτε… Eσυ ρε καραγκιόζη που πας εκεί τι κάνεις; Μέρος του συνόλου δεν είσαι; Τα ίδια δεν κάνεις;
Ίσως…Θα πω εγώ… Αλλά, εγώ ζω για να παρατηρώ τους ανθρώπους και τις αντιδράσεις τους…
Άλλωστε τα τελευταία 15 χρόνια που πάω εγώ εκεί δεν έχω «βγάλει»…ούτε μύγα από εκεί μέσα!!! Ίσως να περνάω απαρατήρητος…ίσως να ντρέπομαι παραπάνω απ’ όσο πρέπει…ίσως…ίσως…ίσως…
Μόνο μια φορά, τα "έφτιαξα" μέσα στο Rock…με την παιδική μου φίλη τη Χριστίνα… Τι μαλάκας Θέε μου… Μια φορά πήγα κι εγώ να κρατήσω φιλία με γυναίκα…και τα ‘κανα μαντάρα…αν και…ήταν όμορφη η στιγμή…

Τα τραπέζια κάτω (γιατί επάνω νομίζεις ότι είσαι σε άλλο μαγαζί και δεν θα αναφερθούμε), μαζεύουν ψωνο-πιτσιρίκια με ωραίες φατσούλες ή πουρά με…πούρα…
Ψευτοχαβαλές και και καλά με τσακίρ κέφι πάνω στους καναπέδες, αλλά στην ουσία «κόζι» και «λεζάντα»!!

Υπάρχουν 4 σημεία στο μαγαζί που είναι κατατεθέντα και γίνεται το πανηγύρι του παιχνιδιού:

"Παιχνίδι" 1: Μέσω του καθρέφτη πίσω από το μπαρ…Αν είχε μάτια ο καθρέφτης θα έπρεπε να ήταν ένα σκόρδο ολόκληρος!!! Οι ματιές που ανταλλάσσονται μέσα από αυτόν, είναι συνεχείς και…οι καλύτερες! Τρελό παιχνίδι από τον καθρέφτη!

"Παιχνίδι" 2: Έξω από τις 2 τουαλέτες! Όλο και κάποιον θα πετύχεις έξω από εκεί και κάτι πάντα θα ειπωθεί…

"Παιχνίδι" 3: Στις σκάλες! Οι σκάλες είναι ένα γεμάτο πάντα σημείο του μαγαζιού που το «μάτι» πάει σύννεφο! Μόστρα και βιτρίνα για όλων των ειδών τις ηλικίες και τις ομορφιές! Από περίοπτη θέση κόβεις…και σε κόβει…όλο το μαγαζί!

"Παιχνίδι" 4: Η σφηκοφωλιά! Μπαίνοντας στο μαγαζί…αμέσως αριστερά! Εκεί γίνονται τα μεγαλύτερα λιώματα…και τα καλύτερα όρθια μπαλαμούτια!!
Μέλι έχει η γωνιά; Ποιος ξέρει… ίσως επειδή ελαφρώς κρύβεσαι εκεί…παρεκτρέπεσαι πιο εύκολα!

Ξεχάσαμε κάτι;;;

ΝΑΙ!

Την πονηρή είσοδο και την έξοδο «αποσυμπίεσης»… Από τα πλάγια του μαγαζιού και από την κουζίνα ουσιαστικά, μπορεί όποιος έχει φάει πόρτα από μπροστά ή δεν θέλει να περιμένει, να μπει στο μαγαζί χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα! Αν κάποιος πακιστανός που κουβαλάει νερά, πάει να μιλήσει, του σκας 5 ευρώ και το βουλώνει! Η συγκεκριμένη πόρτα χρησιμεύει για να γίνεις και Μάικ Λαμάρ και να εξαφανιστείς μια ώρα αρχύτερα από την κάπνα και τη στριμοκωλιά!!!

Κι όμως…θα ξαναπάμε!!!

Και τι κάνεις μαζί μου; ...Δεν ξέρω...

Η Αλέκα έκλεινε 9 χρόνια στον γάμο της με τον Γιάννη…

Τα τελευταία 3 χρόνια, τα πράγματα δεν ήταν σίγουρα όπως πρώτα… Δεν ήταν τόσο καλά… Γκρίνια, καυγάδες μικροί…καυγάδες μεγάλοι…
Πρωτοχρονιά του 2000 τα φτιάξανε… Εκεί πάνω στις αγκαλιές και τα πυροτεχνήματα της Ακρόπολης για το millennium, έπεσε και το πρώτο φιλί….
Ο Γιάννης 28 τότε και η Αλέκα 26…
Όλα έδειχναν ότι πηγαίναμε για μια ευτυχισμένη ζωή 2 νέων ανθρώπων που ευτυχώς παντρεύτηκαν από έρωτα…
Η Αλέκα δούλευε σε μια θυγατρική του ΟΤΕ και ο Γιάννης στην Εurobank.
Το 2006 πήρε και προαγωγή και ανέλαβε Διευθυντής σ’ ένα υποκατάστημα…

Σαν τότε μου φαίνεται πως άρχισε να χαλάει η μαγιά…
Λίγο η θέση…λίγο τα λεφτά και η BMW που του δώσανε από την εταιρεία…και λίγο…αυτή η τσούλα η Νίκη, η υφισταμένη του στο τμήμα δανείων, που από τότε είχε ξεχάσει πως είναι να φοράνε παντελόνι στη δουλειά και μπλούζα χωρίς ντεκολτέ!
Α, ρε πουτάνα ζωή…είσαι τόσο προβλέψιμη γενικά… Σαν τους άντρες όταν γουστάρουν κάποια και σαν τις γυναίκες όταν θέλουν να χορέψουν κάποιον στο ταψί και να ποζάρουν σε αυτούς που τους γουστάρουν…

Θέση-Λεφτά-Καταξίωση-Βιζιτάκι πολυτελείας βδέλλα… Τέλος...

11 Γενάρη του ΄09 και η Αλέκα , μόλις έχει γυρίσει από το γυμναστήριο. Ο Γιάννης έχει μπει ήδη σπίτι…

-Καλώς την πρώτη νοικοκυρά στο Κουκάκι. Της λέει και συνεχίζει αμήχανα να προσπαθεί να βρει και καλά ένα τηγάνι να φτιάξει 2 αυγά…
- Τι θες ρε Γιάννη; Ορεξούλες έχεις πάλι;
- Ναι, ορεξούλες έχω, αλλά φαγητό δεν βλέπω…
- Άντε γαμήσου ρε μαλάκα!
-Τι είπες ρε ζώο; Σε μένα μίλησες έτσι; Τι είμαι εγώ καμιά καριόλα φίλη σου να μιλάς έτσι; Σε βαρέθηκα! Γελοία!
- Εγώ να δεις…Φτηνέ!
- Και τι κάνεις τότε μαζί μου;
- …Δεν ξέρω…

Σιωπή… Μόλις είχε χαθεί και η τελευταία στάλα αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού...κυρίως...

Μια σιωπή πιο δυνατή από κάθε φωνή, που είχε ακουστεί πολλάκις τελευταία σε αυτό το σπίτι…
Αααααχ… Τόσοι καυγάδες Θεέ μου…

ΔΕΝ ΞΕΡΩ…! Πόσα πράγματα αλήθεια έκρυβαν αυτές οι 2 λέξεις… Πόσα παράπονα και πόσα αναπάντητα γιατί και πως… Ποτέ δεν τόλμησε όμως, απλά να μιλήσει…

Έπρεπε να περάσουν, σχεδόν, 3 χρόνια για να πει η Αλέκα πως «δεν ξέρει» γιατί είναι ακόμα με τον άνθρωπο που ερωτεύτηκε, αγάπησε και ένωσε τη ζωή της…
Και, σχεδόν, 3 χρόνια βέβαια για να κάνει ο Γιάννης αυτήν την ερώτηση…

Είναι δεδομένο πως οι άνθρωποι πάντα θέλουμε να δίνουμε μια ευκαιρία…όχι τόσο στους άλλους…αλλά στον εαυτό μας και σε αυτά που πιστεύουμε και δεν θέλουμε έτσι εύκολα να προδώσουμε…

Θα πρέπει όμως, πάντα, η ευκαιρία αυτή να είναι στην ώρα της και να έχει συγκεκριμένη ισχύ…

Θα πρέπει να ξέρουμε τι ευκαιρία δίνουμε και με ποιον τρόπο…

Θα πρέπει να γίνεται αυτοκριτική και μετά να παίρνουμε την όποια απόφαση…

Και κυρίως…στην οποιαδήποτε μορφή σχέσης… Ερωτική, Φιλική, Επαγγελματική… να προλαμβάνουμε…όσο μπορούμε τέτοιες ερωτήσεις (Και τι κάνεις μαζί μου;), αλλά και τέτοιες απαντήσεις (Δεν ξέρω…)…

Το έχουμε ξαναγράψει… ΣΥΖΗΤΑΤΕ!!! Συζητάτε με τους ανθρώπους που είναι δίπλα σας, με αυτούς που αγαπάτε, με αυτούς που σίγουρα σας αγαπάνε… (Συνήθως μόνο η οικογένεια είναι αυτή), με αυτούς που…αξίζουν!

Αποβάλλετε…όλα τα αρνητικά και ότι δεν γουστάρετε κόφτε τα κατευθείαν… Μην αφήνετε τον χρόνο και την ρουτίνα να σας καταβάλει… Καβαλήστε τα εσείς και δείξτε τους ότι έχετε το παιχνίδι στα χέρια σας! Γιατί ο καθένας μας το έχει… Αρκεί να ξέρει ποιο είναι το παιχνίδι…και ποιος ο στόχος…

Κάντε αυτό που θέλετε, αλλά πριν απ΄ όλα γίνεται το «τρίτο μάτι» στις σχέσεις σας. Για να μπορείτε να βλέπετε ουδέτερα τις καταστάσεις και να κάνετε πιο εύκολα την αυτοκριτική, πριν την οποιαδήποτε απόφαση.

Και στην τελική, μην το κάνετε για εσάς… Αλλά… Για τη φουκαριάρα τη μάνα σας!!!

Για την ιστορία… Η Αλέκα χώρισε με τον Γιάννη! Στην ερώτηση…δεν απάντησε ποτέ κανείς… Παρά μόνο… Η σιωπή της στιγμής…! Ίσως να ήταν αρκετή...

«Εξπρές του μεσονυκτίου» για έναν Έλληνα στην Ταϊλάνδη!

Αναδημοσίευση από το e-tipos.com... ΗΜΑΡΤΟΝ θα πουμε εμείς!

Εφιαλτική παράταση στο δράμα που ζει από τον Αύγουστο σε φυλακή της Μπανγκόκ ο Ελληνοαυστραλός δημοσιογράφος και συγγραφέας Χάρης Νικολαΐδης έδωσε χθες δικαστήριο της Ταϊλάνδης, καταδικάζοντάς τον σε τριετή κάθειρξη για προσβολή της μοναρχίας.

«Νιώθω σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, ότι όλο αυτό είναι ένα κακό όνειρο, κάποια στιγμή θα ξυπνήσω και όλοι σας θα έχετε εξαφανιστεί», δήλωσε ο 41χρονος ομογενής, με δάκρυα στα μάτια, στην αίθουσα του ποινικού δικαστηρίου όπου προσήχθη σιδεροδέσμιος.

Το «λάθος» του ήταν μία παράγραφος που περιλαμβάνεται στο μυθιστόρημά του «Αληθοφάνεια», το οποίο εκδόθηκε το 2005 σε 50 αντίτυπα και πούλησε μόλις επτά. Αναφέρεται στη σκανδαλώδη ερωτική ζωή ενός μυθιστορηματικού πρίγκιπα. Οι εισαγγελικές αρχές της Ταϊλάνδης θεώρησαν πως «φωτογράφιζε» τον πρίγκιπα διάδοχο του θρόνου της Μπανγκόκ.

Πέρυσι την άνοιξη εξέδωσαν ένταλμα σύλληψης του συγγραφέα για προσβολή της μοναρχίας, που επισύρει μέχρι και 15ετή φυλάκιση στην ασιατική χώρα, όπου ο 81χρονος βασιλιάς Μπουμιμπόλ Αντουλιαντέι θεωρείται ημίθεος ως εγγυητής της σταθερότητας. Ο Νικολαΐδης δεν το γνώριζε.

Τον Αύγουστο επέστρεψε στην Ταϊλάνδη, όπου το 2003-2005 δίδασκε Αγγλική Φιλολογία σε πανεπιστήμιο, και συνελήφθη στο αεροδρόμιο. Εκτοτε ζει έναν εφιάλτη.

«Εχω υποστεί ανείπωτα μαρτύρια», δήλωσε λακωνικά χθες, επαναλαμβάνοντας πως δεν είχε πρόθεση να προσβάλει τη μοναρχία. Ομολόγησε, ωστόσο, ενοχή για να καταδικαστεί στην ελάχιστη ποινή και δεν έχει το δικαίωμα έφεσης.Ο αδελφός του Φώτης, ο οποίος τον έχει επισκεφτεί στο κελί, περιγράφει εικόνες που θυμίζουν την ταινία «Εξπρές του Μεσονυχτίου».

Επί μέρες ο Χάρης Νικολαΐδης κοιμόταν στο πάτωμα με μια κουβέρτα, ανάμεσα σε δεκάδες άλλους κρατούμενους, όπως του διηγήθηκε. Κάποιοι έπασχαν από φυματίωση. Ένας πέθανε δίπλα του, εκλιπαρώντας για φάρμακα, και αφέθηκε εκεί επί ένα 24ωρο.

«Η ετυμηγορία μάς άφησε άναυδους», δηλώνει συγκλονισμένη από το σπίτι της οικογένειας στη Μελβούρνη η μητέρα τους, Δέσποινα, που απευθύνει έκκληση στο βασιλιά να απονείμει χάρη στο γιο της.

Θέμα: Bοτανικός... Σ.Τ.Ε / ΣΥ.ΡΙΖ.Α - Βωβός/ Νέο γήπεδο Π.Α.Ο 1-0!

Παρακάτω θα βρείτε τη θέση ενός φίλου αναγνώστη του blog, σχετικά με το θέμα του νέου γηπέδου του Παναθηναϊκού στον Βοτανικό. Η απάντηση-άρθρο-άποψη που μας έστειλε με e-mail, απευθύνεται σε σχολιογράφο, που καταφέρθηκε ειρωνικά προς τους οπαδούς του ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ... και έχει αναρτηθεί και σε σχετικό θέμα σε forum του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Διευκρινίζεται ότι το παρακάτω κείμενο δεν απηχεί τις απόψεις της "Οδού Θεωρίας", τις οποίες και θα αναπτύξουμε σύντομα. Θα θέλαμε όμως να μας στείλετε τις δικές σας απόψεις, επί συνόλου του συγκεκριμένου επίκαιρου θέματος.

"Αφού λοιπόν ξεσκέπασες το κρυφό σχέδιο που είναι στο μυαλό όλων των βάζελων, αυτών των απαίδευτων, δίχως καλλιέργεια, γνώση, κοινωνική και πολιτική ευαισθησία, αυτών που ρουφάνε συνέχεια το όπιο του λαού, που βρίσκουν ενδιαφέρον σε 22 μαντράχαλους που κυνηγάνε μια μπάλα και όχι στις κορώνες του Λαοπρόβλητου Ηγέτη και Οραματιστή Αλέξιου του Δεύτερου, που ζούνε για την Κυριακή (οι βάζελοι βασικά για τις Τετάρτες ζούμε), που διαβάζουν την Ελευθεροτυπία και τα ΝΕΑ πρώτα από τις μέσα σελίδες και όχι την Αυγή 5 φορές τη μέρα μέχρι να αποστηθίσουν τη "γραμμή", άνοιξε τα αυτάκια σου και άκου κάποιον , που δυστυχώς ποτέ δεν πήγε Τούμπα, ποτέ δεν πέταξε πέτρα ή κέρμα σε διαιτητή, Καραϊσκάκη πήγε μερικές φορές, αλλά ξενέρωσε με τα ΜΑΤ, τα οποία τον ξενερώνουν και στις πορείες ( όταν μπορεί να πάει λόγω εργασίας του στον ιδιωτικό τομέα), αλλά χαίρεται να βλέπει παιδιά να διαδηλώνουν για το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία (ελληνικό ΑΕΙ τελείωσε και αυτός), άκου κάποιον λοιπόν πολίτη που στηρίζει τα οικολογικά κινήματα ( έχει και μπλογκ αντίστοιχο) , αηδιάζει με ψηφοθηρικές πατάτες ( π.χ. ψήφο στα 16), προσπαθεί όσο μπορεί να βοηθά τους συνανθρώπους του και να προσφέρει και αυτός έναν κόκκο άμμου στην κοινωνική ισότητα και αλληλεγγύη, να ανακυκλώσει να σκουπίδια του , ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΜΩΣ ΘΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΝΑ ΔΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ ΟΜΑΔΑ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ , ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ....


ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ, ΤΟ ΧΩΡΟ ΜΑΣ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΙΖΕΙ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΑΣ ΟΜΑΔΑ!! ΝΑ ΜΑΖΕΥΟΜΑΣΤΕ, ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΒΟΛΤΑ ΜΑΣ, ΝΑ ΨΩΝΙΖΟΥΜΕ....ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΜΑΝΤΡΙ ΜΑΣ... ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΟΜΩΣ, ΟΧΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ!!! Τί να κάνουμε? Για εμάς...το ποδόσφαιρο είναι το ομορφότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας!! Που δίνει χρώμα σε μία ζοφερή πραγματικότητα, που όσο και αν κοντοκουρευτεί το οποιοδήποτε κόμμα, δεν μπορεί να ομορφύνει!!"

Δ.Κ.

Τα μπουζούκια, tips και η ψυχολογία του "λουλουδορίχτη"!

-Κάνε μου «Ψαλίδι»…
Tα μισά….

-Μα…

-Τα μισά…

Ένας μίνι διάλογος που καθημερινά παίζεται κυρίως στα πρώτα τραπέζια των μπουζουκομάγαζων!

Η ψυχική ανακούφιση του «λουλουδορίχτη», όπως ονομάζουμε τον «αθλητή» ρίψης λέλουδων στας πίστας, δεν συγκρίνεται με καμία άλλη… Η κατηγορία αυτή των «πολεμιστών» της πίστας και των τραπεζιών, είναι τόσο μοναδική, όσο και ξεχωριστή!

Ο «επαγγελματίας», ξέρει πως, που, πόσα και πότε θα τα ρίξει… Τη στιγμή μάλιστα που τα ρίχνει, δεν σκέφτεται καν τον λογαριασμό στο τέλος… Μετά παθαίνει…

Το συγκεκριμένο «άθλημα», μου έλεγε κάποιος φίλος ότι είναι από τα ακριβότερα όπως το σκι π.χ., και για λίγους!

Στο πρώτο συμφωνώ. Στο δεύτερο δεν συμφωνώ. Στα μπουζούκια μιλάει η ψυχή και όχι η τσέπη! Τις μεγαλύτερες «ζημιές» τις έχω δει να γίνονται από όχι και τόσο οικονομικά ευκατάστατους, γνωστούς και φίλους! Κι όμως… κάνανε όργια!

Το σεκλέτι της καρδιάς και ο πόνος της δεν μαζεύεται εύκολα…Έτσι στην πρώτη νότα σε μινόρε…μπορεί να φύγει και…κήπος ολόκληρος αν αγγίξει χορδές συγκεκριμένες!

Μέρος των λουλουδιών είναι και το παιχνίδι στο τραπέζι σου ή και σε άλλα τραπέζια γύρω, με τα δύο φύλλα να εξαπολύουν ριπές . το ένα στο άλλο, σε ένδειξη αποδοχής κι επιθυμίας…

Τip 1: Οι δίσκοι με τα λουλούδια διαφέρουν από μαγαζί σε μαγαζί!
Π.χ. Πέγκυ Ζήνα (πλαστικό κόκκινο πιατάκι), Θεοδωρίδου – Μαζώ (καλαθάκι πλεξούδα μπαμπού) - (ΠΡΟΣΟΧΗ στους τραυματισμούς κατά τη ρίψη!), όπως και ο Κουρκούλης στο Posidonio, Μενιδιάτης – Στάμος (Αλουμινένιο ταψάκι).

Tip 2: Tα λουλούδια μπορούν να διαφέρουν!
Π.χ. Γαρύφαλλα πρώτης διαλογής και γαρύφαλλα Β’ διαλογής. Η διαλογή κυρίως αλλάζει με την επιλογή που γίνεται μετά τη λήξη του προγράμματος στα ήδη πεταμένα λουλούδια! Ότι έχει πέσει, ξαναμαζεύεται και αφού γίνει διαλογή των «αύθαρτων», από τα πατημένα και τα κατεστραμένα, «ξανασερβίρεται», για την επόμενη μέρα!
Επίσης, μην ξεχνάμε ότι σε κάποια κέντρα (κυρίως του Παπαθεοχάρη), Diogenis Studio, Arena κλπ. Έχουν επανέρθει οι αγαπημένες μας γαρδένιες. Αυτές, κοστίζουν κι ελαφρώς περισσότερο, αλλά κυρίως τιμούν τα μεγάλα ονόματα, όπως… Μαρινέλα-Πάριος!

Τip 3 (και τρικ): Οι ποσότητες των λουλουδιών διαφέρουν από δίσκο σε δίσκο, αλλά και από μαγαζί…σε μαγαζί!
Π.χ. Παρατηρήστε πάντα ότι ο πάνω-πάνω δίσκος από τις 5άδες ή τις 10εκάδες που κουβαλάνε οι λουλουδούδες είναι ο πιο…γεμάτος και οι από κάτω είναι μισοάδειοι!

Πληροφοριακά μια σακούλα μαύρη σκουπιδιών γεμάτη από λουλούδια κοστίζει περίπου 20 €. Η σακούλα αυτή, βγάζει περίπου 50 δίσκους. Ο δίσκος χρεώνεται περίπου 15 € ο ένας κι έχει μέσα από 10-15 λουλούδια. Καταλαβαίνετε λοιπόν για τι κέρδη μιλάμε….

Sorry τώρα, γιατί βγάζω ακόμα λουλούδια από το πουκάμισό μου και ανάμεσα από τα μαλλιά μου…Μπλέχτηκαν στο gel ρε γαμώτο!

Φιλιά και καλές ρίψεις!!!

Ωωωωωωωωωωωωωπαααα!!! Ρίξε μέσα και τη λουλουδού ρε αλάνι!!!!

Ω, πόσο φοβάμαι τους ανθρώπους τελικά...

H μάνα μου, μου έλεγε πάντα πως... όταν γνώρισα τα ζώα…μίσησα τους ανθρώπους! Ε, δεν είχε άδικο… Κάθε φορά που νιώθω προδομένος από κάποια… ανθρώπινη συμπεριφορά…καταφεύγω στα μάτια του σκύλου μου του "Ρ"! Ναι, σε αυτά που με κοιτάνε όπως κανένα άλλο ζευγάρι ματιών δεν κοιτάει τόσο αθώα και συμπονετικά…
Το τελευταίο διάστημα (πολύ όμως), φαίνεται να δοκιμάζομαι σε πολλούς τομείς της ζωής μου και την προδοσία τη νιώθω στο πετσί μου από πολλές πλευρές… Το τι εστί προδοσία το έχουμε αναλύσει ήδη σε προηγούμενο άρθρο μας, αλλά κάθε μέρα γνωρίζουμε μια ακόμα πτυχή...

Ξέρετε…κάποιες φορές εμείς οι ίδιοι προκαλούμε την τύχη μας και τα δρώμενα της καθημερινότητας μας, με την όψη που βλέπουμε το κάθε νόμισμα. Κάποιες άλλες όμως, γινόμαστε μάρτυρες της πιο αδυσώπητης συμπεριφοράς των ανθρώπων. Του ψέμματος και της προδοσίας...
Πόσο ψεύτικοι έχουν γίνει οι άνθρωποι… Πόσο υποκριτές και πόσο λίγοι φαίνονται μπροστά στην αλήθεια…

«Φίλοι», που ξαφνικά γίνονται γνωστοί και στη συνέχεια…άγνωστοι κι εχθροί…

«Συνάδελφοι», που από την μια μέρα στην άλλη αλλάζουν συμπεριφορές κι εκεί που η βοήθειά τους σε σένα ήταν τόσο δύσκολο να επιτευχθεί…την επομένη γίνονται τα καλύτερα εργαλεία βοηθείας του επόμενου στόχου γλύψας και ανάγκης… Αυτοί που στο παίζαν αδέρφια…να σε δίνουν με τον πιο στυγνό τρόπο…σαν σύγχρονοι Ιούδες και μετά να εξαφανίζονται για να μην συνδέσουν τον «θάνατό» σου με τους ιδίους…

«Συνεργάτες», που όταν είσαι σε θέση ανάγκης γι΄αυτούς και τους συμπληρώνεις το «παζλ» του κοινωνικού τους status, σε έχουν θεό και μόλις πάψουν να σε έχουν ανάγκη, γίνεσαι καπνός και φούμο…

«Γυναίκες», που όταν ολοκληρώσουν την αφαίμαξη, «πετάνε» για άλλες «πολιτείες» κι εσύ δεν είσαι ούτε αρίθμηση σελίδας στο βιβλίο της ιστορίας τους…
Γυναίκες, που σε φτάνουν σε σημείο χιλιοστού από τα χείλια τους…και μετά στρίβουν γιατί…δεν πρέπει ή δεν γίνεται λόγω…κολλήματος! Γυναίκες που δεν έχουν τη δύναμη να σου πουν την αλήθεια και να σε κοιτάξουν στα μάτια…όπως ο "Ρ", ο σκύλος μου…

«Άντρες», που κοιτάνε πως θα ξεθυμάνουν την επιθυμία τους και την ανάγκη τους, επάνω σε γυναίκες που με αγωνία περιμένουν το φιλί τους και στηρίζουν τις ελπίδες τους, στο να πάρουν λίγη αληθινή στοργή και να νιώσουν ασφάλεια μέσα από την αγκαλιά τους! Άντρες που ξέχασαν το φύλλο τους και το πώς πρέπει να φέρονται και να ξηγιούνται… Ντόμπρα… Αντρίκια όπως λέει και η ίδια η λέξη! Άντρες που με ψευτομαγκιά και αλητεία, καταφέρνουν να «βιάσουν» κάθε υπόλειμμα ευαισθησίας των γυναικών που αφέθηκαν σε αυτούς…

Βέβαια για τις δύο τελευταίες κατηγορίες της αναφοράς μου και οι μεν και οι δε…τα ζητάει ο κωλαράκος τους… Και οι άντρες που γεννήθηκαν χορηγοί (όπως μας έγραψε άλλος φίλος σε προηγούμενο άρθρο) και θύματα και τους ελκύει μόνο η πουτανιά και η τρέλα… ΑΛΛΑ και οι γυναίκες που γουστάρουν αλητεία και επιτομή μαλακίας στο αντρικό φύλλο…

Η κάθε κουβέντα από τα παραπάνω, χωράει πολύ συζήτηση και μεγαλύτερη ανάλυση, αλλά έτσι θα φτάσουμε να γράψουμε…άρθρο-τόμο!

Τέλος, εμείς εδώ στην "Οδό Θεωρίας", θα συνεχίσουμε να γράφουμε και να βγάζουμε από μέσα μας/σας, αυτά που μας/σας ενοχλούν και που διακρίνουμε πως είναι λάθος στο φαινόμενο που λέγεται…άνθρωπος και καθημερινότητα αυτού! Τα καλά και οι χαρούλες…όταν αναφέρονται έχουν ήδη τελειώσει…και δεν μας ενδιαφέρουν!

Έτσι…μπας και αλλάξουμε τουλάχιστον τη…δεύτερη σκέψη σε μισό άνθρωπο…

Ω, Θεέ μου…πόσο φοβάμαι τους ανθρώπους τελικά…

υ.γ.: Τα επίθετα που αναφέρονται παραπάνω, τα βάλαμε σε εισαγωγικά, γιατί όλα έχουν χάσει σήμερα την πραγματική αξία και σημασία τους, ως λέξεις και ως έννοιες!

Καλή Χρονιά!

Καλή χρονιά…(;)

Η χρονιά μπήκε με έναν πόλεμο που χρόνια μαίνεται, αλλά τώρα πήρε δημοσιότητα… . Η Παλαιστίνη καίγεται! Η Γάζα πενθεί καθημερινά εκατοντάδες πολίτες της και μεταξύ αυτών, πολλά παιδιά! Το Ισραήλ χώρα και λαός με πολλές επιχειρηματικές και πολιτικές συμπάθειες, αλλά με το μεγαλύτερο ποσοστό αντιπάθειας από κάθε άλλο λαό στον πλανήτη, θα βρεθεί αντιμέτωπο με πολλές «δυνάμεις», εκτός πολεμικού σχεδίου…

Ο πόλεμος βεβαίως είναι άνισος …όπως και η ζωή άλλωστε…
Οι «δυνατοί» πάνε με τους «δυνατούς» κι έτσι το Ισραήλ απολαμβάνει την στήριξη των Η.Π.Α. και την… «αδιαφορία» των υπολοίπων μεγάλων…
Πραγματικά δεν ξέρω και δεν θέλω να φανταστώ τη συνέχεια…

Κατά τα άλλα, στις γιορτές μόνο «κρίση» δεν είδαμε… Μία κρίση που τρομολαγνικά «γεννήθηκε» στη χώρα μας, θέλοντας να ακολουθήσουμε την υπόλοιπη υφήλιο… Γιατί όμως; Τι βαριά βιομηχανία έχει η χώρα μας και δεν το θυμάμαι… Λάδι και φέτα εξάγει μόνο και την πιο δυνατή βιομηχανία της (τον τουρισμό) τον «πνίγει» με τα ίδια της τα χέρια…από λάθος χειρισμούς, αποφάσεις και με κακή νοοτροπία αρπαχτής! Και τουρισμός δεν είναι μόνο τα αξιοθέατα και τα ξενοδοχεία… Είναι και τα bars, είναι και τα εστιατόρια, είναι και τα νυχτερινά μαγαζιά και πολλά άλλα… Είναι όλη η Ελλάδα!

Για να μην ξεφεύγουμε όμως…
Είδαμε μια Αράχωβα (εκεί βρεθήκαμε) να πνίγεται από κόσμο και στα ξενοδοχεία της που οι τιμές…δεν ήταν και χαμηλές…να μην υπάρχει ούτε…αποθήκη για να μείνεις!
Είδαμε νυχτερινά κέντρα να «διώχνουν» κόσμο…
Είδαμε τα μαγαζιά να μην κάνουν εκπτώσεις καθόλου και να έχουν και ύφος στην πώληση, όταν σε Λονδίνο και Ρώμη σήμερα που μιλάμε οι εκπτώσεις φτάνουν στο 70% και οι πωλητές...πουλάνε!!!
Ο έλληνας δεν αλλάζει…δεν καταλαβαίνει και δεν μαζεύεται…

Ο απότομος διαχωρισμός κοινωνικών τάξεων έχει αρχίσει! Μάχη των ταξικά ισχυρών, προς ισοπέδωση των οικονομικά ασθενέστερων, αλλά κυρίως αγώνας εξαφάνισης της μεσαίας κοινωνικής τάξης! Έτσι…για να ξεκαθαρίσει το τοπίο… Φτωχοί και πλούσιοι…Απλά! Αυτός είναι και ο πιο σοβαρός «πόλεμος» από κάθε άλλο!

Θα πρέπει όσο είναι καιρός να το καταλάβουμε όλοι μας και ο καθένας να κάνει αυτό που μπορεί, ώστε το 2009 να είναι μια χρονιά που θα φέρει ισορροπία και γαλήνη, τόσο στην κοινωνία μας, όσο και στις ψυχές μας!

Καλή χρονιά λοιπόν και ραντεβού…πάντα εδώ… στην «Οδό Θεωρίας»!

υ.γ.: Μάθετε να αγαπάτε και να είστε ο εαυτός σας!